Η επιτυχία έρχεται όταν η προετοιμασία δημιουργεί την ευκαιρία. Είναι ένα ρητό που, περνώντας τα χρόνια και αποκτώντας πείρα στα πράγματα, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Σε έναν Άρη που είχε να κατακτήσει τίτλο από το 1929-30, η είσοδος στον 49ο χρόνο από τότε, δεν του έδινε με τίποτα τον τίτλο του φαβορί. Ένα παραπάνω όταν στον πάγκο του καθόταν ο 33χρονος, ξανθός στην κόμη και στο παρατσούκλι τα μετέπειτα χρόνια, Γιάννης Ιωαννίδης.
Μία επιλογή του έμπειρου “Πατριάρχη” Ανέστη Πεταλίδη. Το κομβικό σημείο που θα επιβεβαίωνε την αρχική ρήση υπήρξε ένα, άκρως επεισοδιακό, παιχνίδι στο Παπαστράτειο, τότε έδρα του Ολυμπιακού. Το να αναλυθούν οι συνθήκες του αγώνα, όσο και η ευστροφία ανθρώπων, ικανών, σαν τον ρούκι στους πάγκους “Ξανθό” απαιτεί ξεχωριστά και πολλά κεφάλαια. Τι βασικότερο όλων ήταν η προετοιμασία, αγωνιστική, πνευματική, ψυχολογική, όλων στο να αντιμετωπιστούν καταστάσεις που προκύπτουν σε τέτοιου είδους αγώνες.
Σε μία εποχή που, κάθε κατέβασμα στην πρωτεύουσα, σήμαινε… δυο ματς μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο (!), ο Άρης έχασε την επομένη, στην παράταση, από τον Σπόρτιγκ, στα Πατήσια. Από εκείνο το σημείο και μετά, ως το τέλος του 2ου από τα δέκα, συνολικά, πρωταθλήματα και τα οκτώ που θα ακολουθούσαν στα επόμενα 12 χρόνια, η ομάδα έκανε ένα 18/18, νικώντας τις υπερδυνάμεις της εποχής, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και στο Παλέ. Στο όριο οι νίκες, με έναν και τέσσερις πόντους διαφορά, αντίστοιχα.
Με λίγα λόγια, η ευκαιρία δόθηκε, αφού υπήρξε η κατάλληλη δουλειά, η προετοιμασία σε πνευματικό και αγωνιστικό επίπεδο, δηλαδή, η πίστη για την επιτυχία και η πιστή εφαρμογή του πλάνου. Υπό αυτό το πρίσμα, ο παράγοντας τύχη δεν υπάρχει ή, σωστότερα, τύχη είναι η ευκαιρία που σου δίνεται, όταν προετοιμάζεσαι κατάλληλα. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσε ο κόουτς, γνωστός για τα γούρια του, στο διάβασμα κάτι τέτοιου, βέβαια!
Παραλληλισμοί
Όλοι ξέρουν πως οι παραγοντικοί φωστήρες απομάκρυναν τον Ιωαννίδη, φέρνοντας τον Ίβκοβιτς, τον σχωρεμένο Ντούντα, με την τεράστια κληρονομιά της μεγάλης των Πλάβι σχολής στις πλάτες του, αλλά και με ένα καθαρόαιμο άτι, τον Νίκο Γεωργαλή στο παρκέ και την αποστολή να το δαμάσει. Περί Νίκου Γκάλη ο λόγος, φυσικά. Ενός υπερπαίχτη, υπερόπλου των παρκέ, που έφτανε στα μέρη μας καθώς ήθελε να παίζει στον πρωταθλητή. Την τύχη σου εσύ την φτιάχνεις, λοιπόν, εκμεταλλευόμενος τα όσα γράφτηκαν πιο πάνω και ο Άρης είχε φτιάξει, για τα καλά, την δικιά του, αν και δεν το γνώριζε ακόμα! Ο Νικ τα έσπασε με τον Σέρβο, η απόφαση να απομακρυνθεί ο δεύτερος κομβική. Ακόμα πιο σοφή η επιστροφή.
Παθιασμένος με τον Άρη, σκληρός εγωιστής, γύρισε στον πάγκο με ένα ακόμα πρωτάθλημα, αυτή την φορά της σαιζόν 1982-1983, τέσσερα χρόνια μετά. Θα μεσολαβούσε μία χρονιά σταθμός, με δυο χαμένους τίτλους σε μία βδομάδα, αυτόν του κυπέλλου και το μπαράζ πρωταθλήματος στην Κέρκυρα, απέναντι σε Π.Α.Ο.Κ. και Π.Α.Ο. , αντίστοιχα. Εδώ, ήρθε η μεγάλη απόφαση. Άλλη μία που εντάσσεται στα περί σωστής προετοιμασίας και εφαρμογής κινήσεων που ταιριάζουν σε μαέστρους της τακτικής. Ταξίδι στην Αθήνα, απαγωγή Γιαννάκη από γραφεία Ιωνικού Νίκαιας, με έφορο τον… Δημήτρη Μελισσανίδη (!!!) και ο Άρης δεν ξανακοίταξε πίσω του.
Μου αρέσουν οι συμπτώσεις, τα σημάδια και το διάβασμά τους, οι παραλληλισμοί, η μελέτη των γεγονότων, το παράδειγμα ως οδηγό. Ενδεχομένως να μην σημαίνουν τίποτα, αλλά μπορεί και όχι. Κάπως έτσι, από το μπάσκετ περνάω στο ποδόσφαιρο και για δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα προσπαθώ να “δέσω” γεγονότα, αφηγούμενος για το ένα άθλημα αλλά αναφερόμενος στο άλλο!
Το άλογο το φαβορί
Σε όλη την δεκαετία του 70 ο ποδοσφαιρικός Άρης βίωνε κάτι πολύ παράξενο. Αυτή, ξεκίνησε με την κατάκτηση του κυπέλλου, του πέμπτου στο οποίο βρεθήκαμε στον τελικό, του πρώτου τελικού μετά από 20 χρόνια, από αυτόν του 1950, συγκεκριμένα. Μέχρι το παιχνίδι που θα σημάδευε την μεγάλη χαμένη ευκαιρία μας, ως Σύλλογος, να αλλάξουμε την μοίρα μας, στον Βόλο στο μπαράζ πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, το κύκνειο άσμα μιας υποσχόμενης ποδοσφαιρικής δύναμης και τα όσα θα ακολουθούσαν με την ομάδα να… απέχει από κάθε είδους διεκδίκηση, συνέβησαν δύο γεγονότα.
Ο κομβικός ημιτελικός κυπέλλου του 1972 ήταν το πρώτο, με επεισόδια εντός γηπέδου και παίχτες μας να φυλακίζονται από την χούντα, να τιμωρούνται και στην ουσία να (προ)ωθείται ανταγωνίστρια ομάδα από τους δικτάτορες. Το δεύτερο αφορά στο αδιανόητο ρεκόρ του 17/17 νίκες εντός έδρας της χρονιάς 1978-79 που, όλως παραδόξως, τελειώσαμε στην 3η θέση του πρωταθλήματος. Γυρνάμε, μοιραία, στην ρήση της κορυφής του κειμένου. Εντελώς απροετοίμαστο το σύνολο, είχε τραγικές επιδόσεις στα εκτός έδρας παιχνίδια και έτσι δεν συνάντησε ποτέ την ευκαιρία.
Τα παραπάνω όλα, είναι μία διαφορετική προσέγγιση, με αφορμή το παιχνίδι του κυπέλλου, τον τελικό που θα παίξουμε στον Βόλο, στις 25 Μαΐου. Είναι μία ανάγνωση δεδομένων της ιστορίας, η οποία καθιστά φαβορί τον αντίπαλό μας. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Από το 1970 ως το 2003 που ο Άρης βρέθηκε πάλι σε τελικό κυπέλλου, η χρονική απόσταση είναι 33 χρόνια. Στο ίδιο διάστημα, η ομάδα της Αθήνας είχε κατακτήσει 10 κύπελλα (θα ακολουθούσαν άλλα τέσσερα, ενώ είχαν προηγηθεί πέντε, κάνοντας 19 τις συνολικές κατακτήσεις τους, σε 30 συμμετοχές). Παράλληλα, είχε και πέντε χαμένα, ως φιναλίστ. Στην σούμα, στο ίδιο χρονικό διάστημα, που άνθρωποι χωρίς όραμα μας κρατούσαν στην ποδοσφαιρική έρημο, ο αντίπαλος δροσίζονταν, καθώς συμμετείχε σχεδόν μία φορά κάθε δύο χρόνια στην τελική φάση του θεσμού, κατακτώντας το ένα τρίτο αυτών των 30+ χρόνων. Δεν προσμετρώνται τα πρωταθλήματα που πήραν. Κλείνει η παρένθεση.
Και ένα μικρό παιδί κατανοεί πως κάποιος που έμαθε να συμμετέχει, “να είναι εκεί”, να δημιουργεί την πρώτη συνθήκη που απαιτεί μία ενδεχόμενη κατάκτηση δηλαδή, είναι το φαβορί. Αυτός ο όρος κυριαρχεί στον ιππόδρομο, αυτόν χρησιμοποιώ, στην κούρσα που φέρνει τον Άρη απέναντί τους. Δεν με χαλάει καθόλου. Το παρελθόν δεν παίζει. Μόνο, οφείλει να, διδάσκει.
Θα μου πεις, “κάτσε ρε μεγάλε, μόλις λίγες μέρες πριν τους κερδίσαμε στην έδρα τους, έγιναν μπίλιες, τα αποδυτήριά τους είναι μπάχαλο, τι μας λες;”. Αουτσάιντερ εμείς; Ο Άρης;
Απαντώ:
Τεράστιας σημασίας η νίκη μέσα στην Λεωφόρο. Ο αντίπαλος στην έδρα του, με στόχο δηλωμένο το πρωτάθλημα, με ρόστερ πολλαπλάσιας χρηματιστηριακής αξίας, με μεγάλη δύναμη στα πέριξ του αθλήματος, ενώ εμείς χωρίς αγωνιστικό κίνητρο στον θεσμό, με στόχο το όσο το δυνατόν καλύτερο φορμάρισμα, την προετοιμασία ενόψει Μαΐου. Να, πάλι, η λέξη κλειδί! Ετοιμασία από πριν. Προετοιμασία!
Προσομοίωση συνθηκών
Στα δύο παιχνίδια, εντός και εκτός έδρας, του συνόλου του Άκη Μάντζιου, απέναντι στους πράσινους, αυτό που διέκρινα ήταν πως προσομοιάστηκαν συνθήκες από την δική μας μεριά. Ξανά μικρή παρένθεση και υπενθύμιση πως τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης στην πρώτη θητεία του κόουτς στον πάγκο μας, έσπασε μία και δύο και τρεις φορές μία τραγική παράδοσης απέναντι στην ομάδα του Αλαφούζου, εκτός έδρας. Μάλιστα, δύο ήττες εντός, σε μία χρονιά, απ’ τον ίδιο αντίπαλο, δεν είχαν ποτέ τους. Αυτές τις κάναμε σε Ο.Α.Κ.Α. και Λεωφόρο σε μία σαιζόν. Είναι σημαντική, θεωρώ, η υπενθύμιση και η λεπτομέρεια.
Μετρηθήκαμε, με λίγα λόγια, με βάση τα παραπάνω. Στοχευμένα και όχι τυχαία. Και αν στο Κλεάνθης Βικελίδης βρεθήκαμε πίσω με μοιραίο και άτυχο εν συνεχεία, τον Μπράμπετς και την μπάλα να μην μπαίνει στα αντίπαλα δίχτυα στο 90, παρά να αποκρούεται στην γραμμή, στην Αθήνα υπήρξε ξεκάθαρα μεγαλύτερη συγκέντρωση, περισσότερη ενέργεια, συνεργασίες και αλληλοκαλύψεις, παραπάνω απειλητικές ενέργειες. Μεγαλύτερης ποιότητας ευκαιρίες από μέρους μας.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή λέει πως αυτές του αντιπάλου, ειδικά όσες βρήκε από στημένα σε μία κακή αμυντική μας συμπεριφορά, αντιστοιχούσαν σε δύο γκολ κατά μας. Δεν στεκόμαστε στο αν η μπάλα δεν μπήκε ποτέ μέσα και κρατήσαμε, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο εύκολα, το διπλό. Η αναφορά γίνεται για τα όσα αναγράφονται στην κορυφή του άρθρου. Στην ευκαιρία που παίρνει κάποιος όταν μαθαίνει να δουλεύει την συνθήκη. Υπάρχει δρόμος μπροστά, απαιτείται συνέχεια, ταπεινότητα και ανάθεση του ρόλου του φαβορί σε αυτούς. Για πραγματικούς και μη λόγους. Λίγη σημασία έχει.
Εξάλλου, αν καπνίζαμε ένα Καρέλια Σπέσιαλ, παρέα με τον “Ξανθό”, είμαι σίγουρος πως, θα ανέλυε τα αγωνιστικά στοιχεία μας, αυτά του αντιπάλου, τα δεδομένα που “θα έβλεπε πως θα δημιουργηθούν”, την δική του ιδέα για το πώς αντιμετωπίζονται πιθανοί κίνδυνοι, το πώς αντιδρούμε στην εκάστοτε ευκαιρία που θα μας δοθεί και θα έκλεινε με μια διήγηση για το ματς του Παπαστράτειου τον Νοέμβριο του 1979.
Κάπου εκεί, γνωστός για τα γούρια του, θα το συνέκρινε με την ποδοσφαιρική μας πρόκριση απέναντι στην Α.Ε.Κ. σε παρόμοια εποχή και θα θυμόταν πως, στην πορεία για εκείνο το πρωτάθλημα που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του Άρη, κερδίσαμε με 63-62 τους αντίστοιχους μπασκετικούς με πράσινα. Μετά, θα τραβούσε μία τζούρα. Θα έκανε μια μικρή παύση. Θα γυρνούσε, θα έσκασε ένα μικρό χαμόγελο και τα έλεγε:
“Να πιστεύεις και να προετοιμάζεσαι. Για την ευκαιρία”!
Μετά, θα μου θύμιζε πως νεκρός είναι μόνο αυτός που παραιτείται, που δεν προσπαθεί. Και ο κόουτς ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος!
ΥΓ Καλή Ανάσταση σε όλο τον κόσμο και ειδικά σε όσους πεθαίνουν χίλιες φορές, αλλά δεν τα παρατάνε!
Μεγάλο Σάββατο, 4 Μαΐου 2024
“ο Χιούι”
