Έχουν γραφτεί, γράφτηκαν και μακάρι να επιστρέψουμε στις μέρες της κανονικότητας για να ξαναγραφτούν απόψεις, σχόλια για μια από τις “χρυσές” σελίδες ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού: το έπος της Προύσας.
Η σημερινή μέρα, εδώ και 23 χρόνια (πώς πέρασαν, άραγε σαν νεράκι…) γυρίζει τον χρόνο πίσω στην Προύσα, εκεί όπου ο Αυτοκράτορας Άρης σε μια από τις μεγαλύτερες αναλαμπές-λάμψη φωτεινή στην πραγματικότητα- της ιστορίας του έστησε ψηλά την σημαία του, μαζί και την ελληνική σημαία, κατακτώντας ίσως τον πιο παλικαρίσιο τίτλο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ… Τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών πάντοτε.
Στην δεύτερη πιο ιερή πόλη του Ισλάμ, μετά την Μέκκα, σε μια εξαιρετικά φορτισμένη και φανατισμένη περίοδο με τις επιθέσεις των “Γκρίζων Λύκων” να είναι σε έξαρση, μέσα σε ένα εχθρικό κλίμα από χιλιάδες Τούρκους που διψούσαν για μια επιτυχία με κάθε κόστος, απέναντι σε μια τόσο σπουδαία ελληνική ομάδα και με ένα αρνητικό σκορ -11 από το Αλεξάνδρειο, ο Άρης έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο. Ήταν στα σχοινιά. Τον είχαν ξεγραμμένο…
Στο παρκέ όμως η ομάδα του Λευτέρη Σούμποτιτς έγραψε ιστορία. Ένα έπος, με την κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς. Όλα μετά έγιναν κι αυτά ιστορία… Η επανάληψη της αναφοράς σε τέτοιες επιτυχίες, μερικές φορές κάτι σαν… μνημόσυνο του στιλ “περασμένα μεγαλεία…”, μπορεί να ξεθώριασε στον χρόνο, εκείνη την τεράστια στιγμή.
Τώρα όμως, σε αυτήν την περίοδο, όπου ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, εάν έγραφε ξανά το βιβλίο του “Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας”, είμαστε σίγουροι ότι θα είχε πολλά περισσότερα να καταγράψει (αλλάζοντας μόνο το όνομα της… πανδημίας), να το εμπλουτίσει με απίστευτες στιγμές, εκείνος ο άθλος, μπορεί να αποτελέσει, πυξίδα, οδηγός ζωής. Μπορεί να είναι ως μήνυμα ένα εξαιρετικό “αντίδοτο” ζωής, για το πώς να μένεις ζωντανός στα πιο δύσκολα, όταν όλοι και όλα είναι εναντίον σου.
Αρκεί να είσαι μαχητής, πολεμιστής, με καρδιά και πίστη σε αυτό που κάνεις. Τώρα που έχουμε όλοι μας χρόνο, ας σκεφτούμε τα πράγματα από μια τέτοια βάση. Κι ας πάρουμε δύναμη για το πώς οφείλουμε να λειτουργούμε, ακόμη και σε στιγμές όταν όλα συνηγορούν ότι το “παιχνίδι είναι χαμένο”.
