Στα πολλά και ενδιαφέροντα που “κατέθεσε” ο Γιάννης Χατζηνικολάου στον Super Aris, η ιστορία της γνωριμίας του με τον Νίκο Γκάλη είναι από αυτές που ξεχωρίζουν.
Αξίζει τον τον κόπο να θυμηθούμε το συγκεκριμένο απόσπασμα, την ώρα που παραμένει ερωτηματικό εάν θα δώσει σήμερα το παρών στο Κλεάνθης Βικελίδης ο μεγάλος άσος του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού.
Η ερώτηση της εφημερίδας του Super 3 ήταν: Με τον Γκάλη εδώ και χρόνια, διατηρείς, μια πολύ φιλική σχέση. Πως ξεκίνησε αυτή;
Και η απάντηση του Χατζηνικολάου:
«Με το Νικ γνωριστήκαμε κάπου λίγο πριν το Ευρωμπάσκετ του ΄87.Ο Ιωαννίδης, συνήθιζε να φέρνει κάποιες μέρες την ομάδα μπάσκετ στο Χαριλάου, για χαλάρωμα στο χόρτο. Σε μια απ’ αυτές τις μέρες, ενώ οι μπασκετμπολίστες, τελείωναν τη προπόνηση τους, βγήκαμε εμείς περιμένοντας τη δική μας σειρά. Καθώς περίμενα, κρατώντας τις μπάλες,(…ως ένας απ’ τους πιο πιτσιρικάδες της ομάδας), ο Γκάλης έτυχε να περάσει από μπροστά του. Βλέποντας με εμένα εκείνη τη στιγμή, μου ζητάει να κάνουμε κάποιες πάσες μαζί. Εγώ, μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα από μπάσκετ, δεν ασχολούμουνα καθόλου, ήμουν τελείως άσχετος, και φυσικά, ούτε ήξερα με ποιόν μιλούσα εκείνη τη στιγμή. Έτσι, με μια νεανική αφέλεια και θράσος του λέω ,αστειευόμενος
«…έλα ρε, άσχετε που ξέρεις κι από μπάλα και θες να κάνουμε και πάσες.» Θυμάμαι, χαρακτηριστικά ότι ήρθαν, αμέσως, ο Αλέκος ο Κατσιαούνης κι ο Ντίνος ο Κούης και μου είπαν «…τι κάνεις, ρε μ…, ξέρεις ποιος είναι αυτός και του μιλάς έτσι».
Ο Γκάλης, έβλεπε όλο αυτό το σκηνικό και γελούσε…Μάλλον, πρέπει να εκτίμησε ότι πρόκειται για ένα πιτσιρίκο, με μπόλικο θράσος που του κάνει πλακίτσα. Ένας νεανικός αυθορμητισμός που φαίνεται ότι πέρασε στο Νικ πολύ θετικά. Όταν ξαναήρθαν, δεύτερη φορά, έψαξε και βρήκε πάλι εμένα κάνοντας πάλι κάποιες πασίτσες, εξιστορώντας μου μάλιστα ότι, παλιά, ασχολούνταν με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο κι έπαιζε αμυντικός. Τη τρίτη φορά λίγο παραπάνω, τη τέταρτη, ακόμα περισσότερο, ανακαλύψαμε ότι έχουμε και κάποιους κοινούς γνωστούς και σιγά- σιγά, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να βγαίνουμε για καφέ, για φαγητό, αποκτώντας οικειότητα που εξελίχθηκε, έπειτα και σε οικογενειακή σχέση. Συναντιόμασταν, πλέον, καθημερινά ακόμα και στην Αθήνα όταν ήμασταν, εγώ στον Ιωνικό κι αυτός στο παναθηναϊκό κι οι επαφές, φυσικά, συνεχίζονται και, πλέον κι απ’ τη στιγμή που επέστρεψα εδώ.»
