Ο Άρης, μας έχει εκπαιδεύσει, σκληρά, στα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης σίγουρα, πάμπολλες φορές. Ο λόγος για το ποδοσφαιρικό τμήμα και ακόμα πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι της τελευταίας εξαετίας. Αν του έδινα, αυτού του χρονικού διαστήματος, μία επικεφαλίδα αυτήν θα ήταν:
“Στον δρόμο για την καθιέρωση”.
Με αφορμή τις δύο, πρόσφατες, συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα, απέναντι σε δύο απ’ τις πολυδιαφημιζόμενες, “γκλαμουράτες” ομάδες, σε δύο οικονομικά ισχυρούς παίκτες, συμμάχους κατά τα όσα ακούγονται δεξιά και αριστερά, στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης νέας τάξης πραγμάτων, οι κιτρινόμαυροι έρχονται αντιμέτωποι, πρώτα και πάνω απ’ όλα, με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στο ενδιάμεσο των επικρατήσεων επί Ολυμπιακού εντός και Π.Α.Ο.Κ. εκτός έδρας, και της αναρρίχησης στις θέσεις που οφείλει να είναι ομάδα που έχει απαιτήσεις διάκρισης, προέκυψε αγχωτική πρόκριση στην Αθήνα επί του Εθνικού, για το κύπελλο, με το καμπανάκι να αποτελεί αφορμή αφύπνισης. Κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, ένας αλγόριθμος που βόλεψε το κυβερνητικό αφήγημα περί “τελικού με κόσμο”, όλως περιέργως και εντελώς συμπτωματικά!
Mind games
Δεν έχω πρόχειρη την μαθηματική πράξη, που να δίνει την πιθανότητα, σε σύνολο 16 ομάδων που κληρώνονται μεταξύ τους επί 3 φορές, να καταλήξουν οι 5 εξ αυτών, οι λεγόμενοι και ως “μεγάλοι” να βρίσκονται απ’ την μία μπάντα. Μόλις ολοκληρώσω την έρευνα, που ανέλαβαν μαθητές και καθηγητές τους οποίους ενεργοποίησα προς αυτό, θα επανέλθω. Ως τότε, δηλώνω τον θαυμασμό μου για το πώς, μετά τα “ανταγωνιστικά” πρωταθλήματα να καταφέρνει κάποιος να πιστώνεται και “ενδιαφέροντες” θεσμούς κυπέλλου, με συμμετοχή ομάδας του “κάτω γκρουπ” στον τελικό. Μάγοι, με ειδικότητα στα παιχνίδια με το μυαλό και την νοημοσύνη μας!
Μην τα πολυλέμε, ο Άρης κληρώθηκε για δεύτερη, συνεχόμενη χρονιά απέναντι στην Α.Ε.Κ. για την φάση των 16. Διπλοί αγώνες, τέλη Οκτωβρίου και αρχές Δεκεμβρίου, αντίστοιχα και κατόπιν αντίπαλος απ’ το ζευγάρι Αιγάλεω – Π.Α.Ο.Κ. στους, διπλούς πάλι, προημιτελικούς. Αν φτάσουμε στο σημείο να έχουμε κερδισει τις προκρίσεις αυτές, στα ημιτελικά θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν εκ των Ολυμπιακού ή Παναθηναϊκού, που φαντάζουν ως φαβορί στα ζευγαρώματά τους μέχρι να βρεθούν οι δυο τους και όλα αυτά με φόντο το Ο.ΑΚ.Α . του Μαΐου. Όσο μακρινά κι αν φαντάζουν όλα αυτά, όσο κι αν οι πλανήτες της κληρωτίδας ευθυγραμμίζονται κάποιες φορές, όπως φαίνεται, αφ’ ενός δεν φοβάμαι κανέναν τους και κατά δεύτερον, αυτό που προέχει για την ομάδα μας είναι ένα πράγμα. Το αμέσως επόμενο παιχνίδι.
Κόντρα στις εμμονές και στον εαυτό σου
Το Σάββατο το βράδυ, παίζουμε εντός έδρας απέναντι στην Λαμία. Μία ομάδα που, στο άκουσμα της, φέρνει ανάμεικτες μνήμες. Κάπου στην σαιζόν 2017-18, μαζί με άλλη μία επαρχιακή ομάδα, ντύθηκαν Ρεάλ και Μπάρτσα, Τσέλσι και Λίβερπουλ και κατάπιναν κάθε αντίπαλο, αφήνοντάς μας… παγωτό. Κατόπιν, με τα παιχνίδια της κληρωτίδας που λέγαμε, βρέθηκαν μπροστά μας ένα βράδυ Αυγούστου, που έμελλε να αποτελέσει ορόσημο πραγματικής επιστροφής. Μετά από εκείνο το αλησμόνητο 0-3, τον ινδιάνικο χορό στην βροχή και της επισφράγιση μιας νέας εποχής για τον Άρη, αυτός δεν είδε ξανά ομάδα της μεσαίας ζώνης να τον προσπερνάει στην τελική βαθμολογική κατάταξη, κάτι που δεν ήταν σπάνιο στην ιστορική πορεία μας, δυστυχώς.
Ξέρετε, ειδικά οι νεότεροι, η ομάδα μας υπήρξε διαχρονικά ασυνεπής σε σχέση με το μέγεθος που είχε και το τι διεκδικούσε και κατάφερνε. Πιο πολύ της άρεσαν οι φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά “της μιας βραδιάς”. Ή της μιας, άντε δύο, σαιζόν. Χαρακτηριστικά, εμείς ανδρωθήκαμε οπαδικά σε μια δεκαετία που αρκούσε να κερδίσεις έναν εκ των 3+1 του Π.Ο.Κ. για να θεωρείς πως είσαι εντάξει με την κιτρινόμαυρη συνείδησή σου. Μιλάω για τα 90’s, καθώς στα 80’s και ειδικά απ’ το 81-82 και μετά αφέθηκες σε μια ευθεία γραμμή. Σε πορεία χωρίς σφυγμό.
Μοιάζει με τον Οδυσσέα ο Άρης. Ταξίδι ατέλειωτο η επιστροφή και όταν έφτασε στα δικά του εδάφη, έπρεπε να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα στην, υπό κατάληψη, γη του. Έτσι και η ομάδα, αφού πέρασε από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, κατάλαβε πως το πλέον δύσκολο κομμάτι είναι η ανασύνταξη, η ηρεμία και η οργάνωση. Για να ανακαταλάβεις όσα έχασες, δεν αρκεί η δήλωση “εδώ είμαι”, ούτε η απαίτηση να σου δωθεί κάτι, οτιδήποτε, γιατί το… δικαιούσαι. Τίποτα δεν δικαιούσαι αν δεν ιδρώσεις, αν δεν χτυπηθείς. Πρώτα με τον εαυτό και τις εμμονές σου.
Καζάνια κόλασης και πρωτόπλαστοι
Η Λαμία αποτέλεσε έναν κρίκο μιας αλυσίδας που, θαρρείς και γίνονταν βασανιστικά επίτηδες, μας τιμωρούσε ως νέμεση για ύβρεις που διαπράξαμε.
Το δοκάρι του Μπουχαλάκη, το 2-1 του Λιβάγια στον “θάνατο” των τεσσάρων λεπτών, όταν αρκούσε απλή νίκη με 1-0 αλλά εσύ έκανες δύο τα τέρματα στο 92′, αφού πρέπει να πίνεις όλο το πικρό ποτηρι!
Μετά, εκείνο το απόγευμα που ο Αμπουμπακάρ Καμαρά χάνει το πέναλτι, ο “πρωτόπλαστος” Αδάμ, ο Τζανετόπουλος, μας ρίχνει στο καζάνι της κόλασης, αλλά η μοίρα αποφασίζει πως “όχι, δεν θα πέσεις έτσι, απλά. Θα φτάσεις κοντά στον παράδεισο και θα πέσεις χειρότερα. Με το στόμα να το νιώθεις να στραβώνει και το μυαλό να θολώνει”. Επί 5 λεπτά κοιταζόμασταν, με τον πατέρα μου, με βλέμματα, οριακά, τρελών στο γκολ που δεχτήκαμε. Έβαλε το μπουφάν, έφυγε αμίλητος πριν την ληξη και με άφησε μόνο, για να δω τον Μπρούνο Γκάμα να με ρίχνει στον καναπέ, με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι, για 10′.
Ο παράδεισος, η κόλαση, ξανά παράδεισος, κόλαση ο τερματικός σταθμός και στην μέση ένας Άνταμ! “Ήμαρτον Θεέ μου”!
Φράση που επανέλαβαν πολλοί συνοπαδοί κι εγώ παρέα, από κάπου, όπου του έλαχε η μοίρα του καθένα να βρίσκεται, όταν είχαμε αντιπάλους τους Νορβηγούς της Μόλντε, τους Αζέρους της Αστάνα και φυσικά τους Ουκρανούς της Ντιναμό.
Πινελιές και “αλητείες”
Γιατί όλα αυτά, τα παραπάνω; Μα γιατί η σκέψη που κάναμε, σχεδόν ταυτόχρονα με το σφύριγμα της λήξης στην Τούμπα και ενός ακόμα διπλού εκεί, δεν αφορούσε στην σπουδαία νίκη. Ο Άρης της διεκδίκησης των όσων έπρεπε, διαχρονικά να έχει, κέρδισε σε μία εξαετία, τόσο εκεί όσο και στην Αθήνα όσα δεν έπαιρνε για δεκαετίες, εξάλλου. Ο φόβος έπαψε να υπάρχει από εδώ, μαζί με τις δεύτερες σκέψεις. Πήγαν απέναντι.
Σαν από σύμπτωση, με πήρε τηλέφωνο μεσοβδόμαδα ο Γιώργος. Ένας τύπος, θρύλος της υπερβολής, θαμώνας καφενείων, κουβαλώντας ατάκες μέσα από αυτά . Είπαμε κάμποσα, γελάσαμε
Του θύμισα δύο, που μας έλεγε 15 χρόνια πριν.
Η πρώτη ήταν η: “Τι καρτεράς καλόγερε, κλεισμένος μες το Κούγκι” και ακολουθούσε η άλλη: “Τούτα είναι, μάνα, βάσανα κι όχι τα περασμένα”!
Και οι δύο φράσεις, γεμάτες μνήμες ποδοσφαιρικού Άρη. Αρχικά, όποτε έμπαινες σε τρυπάκια θωράκισης και “πίσω, να κρατήσουμε το αποτέλεσμα” συμπεριφορές, έφτανες να “ανατινάζεις το Κούγκι”, όπως ο γέροντας Σαμουήλ, αλλά χωρίς εχθρούς μέσα. Αυτοανάφλεξη! Τα παραπάνω παραδείγματα αρκούν, με τελευταίο χαρακτηριστικό αυτό του Βόλου, του περασμένου Μαΐου.
Όποτε, πάλι, ξεπερνούσες τα φαντάσματα που σε καταδίωκαν και αποδείκνυες πράγματα, έρχονταν παιχνίδια όπως το προσεχές. Σε ελάχιστα τέτοια, κατάφερες να βάλεις κάτω τον κακό εαυτό σου. Τα “πρέπει” δεν σου πρέπουν, που λέμε! Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, βέβαια. Τα μικρά, φωτεινά, απογεύματα όταν μαζεύεις γύρω τους πιστούς σου, γιατί είναι μαγική η ικανότητά σου, ρε Άρη, να έχεις με τους Πειραιώτες κατόχους ευρωπαϊκού τίτλου 7-8 χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο και μετά από δύο βδομάδες, με την ομάδα στην οποία επέστρεψε ο Βόκολος για να την σώσει, να φέρνεις υπερδιπλάσιους! Αφού τόσοι θα είμαστε. Κάτι από εκείνη, την αγνή φλόγα, της εκκίνησης λίγων χρονών πριν, θυμίζει αυτό.
Αθανάσιος Διάκος και καπάκι 20.000 στο Καυτατζόγλειο. Τις δύο εποχές, κατά σύμπτωση, ενώνουν και δύο αλήτικα γκολ. Ο Γιουνές με το στήθος, ο Μανού με το σόλο και την πινελιά, πάνω απ’ τον ώμο! Ζωγραφιές και “αλητείες”. Αν προσθέσεις, τώρα που χρειάζεται και την επιβολή, που διαχρονικά σου έλλειπε, μπορείς να πας σε μια διακοπή γεμάτη χαμόγελα, κέρδη και σιωπηλή δουλειά, με στόχο στο επόμενο εντός, με την επανέναρξη, με την Καλλιθέα την… Άθενς να πουλήσεις έξτρα τρέλα και να κάνεις και κάνα σολντ άουτ! Εσύ θα τραγουδάς, αυτοί θα κοιτάζουν, θα ρωτάνε και θα ανησυχούν.
ΥΓ Κάλμα με το μπάσκετ, ρε σοσιαλμιντιακά παιδιά. Αν σας τρέφει το αποτέλεσμα, πάσο. Συνεχίστε. Αν γνωρίζετε την διαδικασία, πιστέψτε και στηρίξτε. Εκτός αν θεωρείται πως ένας , κλινικά νεκρός που τον έσωσε ο κόβιντ, ξυπνάει και περπατάει και τρέχει κιόλας, έτσι απλά και μαγικά.
Μην κάνετε πεδίο αντιπαράθεσης τα τμήματα του Συλλόγου, είναι η συμβουλή και παρότρυνσή μου, όσο μου επιτρέπεται από εδώ.
ΥΓ 2 Έπεσα σε μέγα ατόπημα την περασμένη εβδομάδα και απολογούμαι στον Βασίλη, που το παρατήρησε. Ο Πανελλήνιος, σε σχέση με τον μπασκετικό συμπολίτη έχει έξι (6) έναντι (2) πρωταθλημάτων και όχι 2 με 2 φυσικά. Ας με συγχωρέσει και η Αθηναϊκη, ιστορική, ομάδα που συνέκρινα διαφορετικά μεγέθη, χωρίς να το θέλω
🙏
Πέμπτη, 3 Οκτωβρίου 2024
“ο Χιούι”
