Ήταν Σεπτέμβριος του μακρινού 1993. “Η μπάλα είναι πόρνη” δήλωσε, λακωνικά, ο Ίβιτσα Όσιμ, με αφορμή μια ανατροπή, απ’ τις λίγες, στο Καυτατζόγλειο στάδιο…
Έμεινε στην ιστορία η ατάκα και μνημονεύεται, συχνά, στα καπρίτσια της (γνώστης και ως) “στρογγυλής θεάς”. Άλλος ένας χαρακτηρισμός, απ’ τους πολλούς, που έχουν δώσει στο “τόπι”! Μην αραδιάσουμε, τώρα, όλα όσα έχουν ειπωθεί για αυτήν, που είναι αφορμή. Αφορμή για να τρέχουμε πίσω απ’ όπου κυλάει στο χορτάρι. Μεγαλύτερη αφορμή όταν την κλωτσάνε παίχτες ντυμένοι στα κιτρινόμαυρα, του Άρη.
Τραγούδια, συνθήματα, χαρές, στενοχώριες, εκδρομές. Για τα καπρίτσια μιας “πόρνης”, όλα αυτά. Στην ποδοσφαιρική πιάτσα, βέβαια, δεν είναι λίγοι αυτοί που, περνώντας τα χρόνια και οι εποχές, άρχισαν να διεκδικούν την αποκλειστικότητα των κερδών της. Για αυτούς, δυστυχώς, γίνεται η αναφορά σήμερα. Σκάρτες, 10 μέρες μετά το όργιο Σιδηρόπουλου, ήρθε ο Τσιμεντερίδης, παρέα με τον Ζαμπαλά, στο Αγρίνιο, για να ανοίξει άλλη μια πληγή. Την τρίτη σε διάστημα έξι μηνών, μετά τον Μάιο που πέρασε…
Χωρίς αιδώ
Αφού προσπάθησαν να χαλάσουν εντελώς το μυαλό μας, με αφορμή τα αδιανόητα της ΑγιαΣοφιάς, επικαλούμενοι κανονισμούς και διατάξεις, δεν θα δυσκολεύουν ιδιαίτερα να μας πούνε, τώρα, πως είμαστε εντελώς τρελοί.
Βράζει κάθε κύτταρό μου, με αφορμή τον Ζαμπαλά που κάλεσε τον Τσιμεντερίδη, ο οποίος συνηγόρησε στην παρότρυνση, να δει αυτό που δεν υπάρχει, έτσι ώστε ο ποιητής Μανού, ο μάγος Χάρι Πότερ Γκαρσία να μην γράψει δύο στις δύο πινελιές.
Ο varίστας “έπιασε στασίδι”, που λένε, στα μπουθ της έδρας της ομάδας του Κωστούλα, καθώς λίγες μέρες πίσω συνεργάστηκε με τον Τσέτσιλα, τότε, σε ένα επίσης διαμορφωμένο αποτέλεσμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο τελευταίος καρατομήθηκε. Ο πρώτος, δεν είχε τελειώσει την δουλειά, κατά πως φαίνεται.
Πολλοί θα μιλήσουν για ντροπή, όμως αυτή η λέξη προϋποθέτει συναίσθηση. Δεν μπορείς να βγάζεις στην πιάτσα την… πόρνη του Όσιμ, να απαιτείς όλα τα κέρδη της και να διακατέχεσαι από συναισθήματα. Για να κάνεις καριέρα προστάτη, αγαπητικού που έλεγαν παλιότερα τον νταβατζή, τον εκμεταλλευτή, είσαι αναιδής. Χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή και σεβασμό, δηλαδή.
Μια καραμπινάτη αλλοίωση παιχνιδιού. Μια ετσιθελική, νταηλίκι, απόφαση να αλλάξουν τα δεδομένα. Αυτά, είχαν διαμορφώσει το 1-0 του 17′ σε 1-2 στο 65, περίπου. Ένας μέτριος, κακός ίσως, Άρης του πρώτου ημιχρόνου, με πληγή τα στημένα, βρήκε λύσεις απ’ τα ποιήματα του κοντορεβυθούλη Ισπανού. Ειδικά, η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας στα 20 λεπτά της επανάληψης, “φώναζε” πως το παιχνίδι θα κερδηθεί.
Η καθολική υπεροχή, η άνοδος παιχτών κλειδιά, η μεγαλύτερη συνοχή και συγκέντρωση, έδειχναν τι θα ερχόταν. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να έρθουν τα φυντάνια της Ε.Π.Ο. των συμμάχων και εξυγιαντών και να μπήξουν άλλη μια μαχαιριά στο άθλημα, στην πολύπαθη στα μέρη μας, μπάλα. Με θύμα, ξανά, τον Άρη. Με στόχο τον Άρη, σωστότερα.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει
Είναι πασιφανές αυτό που συμβαίνει. Οι νταήδες, όπως και να λέγονται, Μάκης, Τάκης, Σάκης, αυτοί που ευαγγελίζονται το καλό του ποδοσφαίρου, οι… Ευάγγελοι, δηλαδή, θα λειτουργήσουν με κάθε μέσο ώστε να μπει φρένο. Χάλασε η σούπα και η μαγιά τους. Μετά την διακοπή ακολουθούν 3+1 παιχνίδια για το πρωτάθλημα. Με τα δύο πρώτα, εντός με Βόλο και εκτός με Α.Ε.Κ. “σβήνει” ο πρώτος γύρος και ακολουθεί ο δεύτερος, με δύο κοληττά στην έδρα μας. Ατρόμητος και Πανσερραϊκός. Με τρεις βαθμούς στον Παναιτωλικό ο Άρης θα ήταν καβάλα στο άλογο, ακόμα και σε περίπτωση ήττας στην Νέα Φιλαδέλφεια. Έπρεπε να αλλάξει το σκηνικό. Να διαμορφωθεί. Και έτσι ακριβώς συνέβη. Με χειρουργική ακρίβεια, λήφθηκαν αποφάσεις τέτοιες ώστε η “αρμάδα του Αλμέιδα” να βρεθεί σε θέση οδηγού. Παράλληλα, οι δύο “μισητοί εχθροί” ό,τι και να φέρουν στο μεταξύ τους, αύριο (σήμερα δηλαδή) δεν θα έχουν χαμένο.
Ρε τους… χαμένους, πώς τα έφεραν βόλτα!
Δεν μπορεί να αναλυθεί ένα παιχνίδι που διαμορφώθηκε , επί της ουσίας, στεγνά, στυγνά, ωμά και απροκάλυπτα. Δεν έχω καμία διάθεση να κρίνω αν έπρεπε η ομάδα να έχει δεύτερο, ισάξιο με τον Κουέστα, κίπερ, αν πρέπει να πάρουμε στόπερ, “εξάρι” ή εξτρέμ. Είμαι πολύ εξοργισμένος, εκτός εαυτού, με όσα συμβαίνουν σε βάρος του Άρη. Όχι γιατί χάσαμε. Αυτό συμβαίνει, σε ένα άθλημα που έχει τρία αποτελέσματα. Αυτό είναι κάτι φυσιολογικό εκεί που η “πόρνη η μπάλα”, κατά την ρήση του Κροάτη, θα πάρει φάλτσα και θα χτυπήσει στο δοκάρι, γυρνώντας πίσω, όπως στην φάση του Μορόν ή θα πάει δύο φορές στο πλεχτό από τα πόδια του Μανού. Δεν μπορεί να γίνει κουβέντα ήρεμη, αγωνιστική, σε ένα περιβάλλον με νόμους της νύχτας, όμως. Εκεί που, αν λάμπει κάτι, αυτό δεν είναι η μπάλα, η “πόρνη” με τα καπρίτσια της, αλλά η λάμα του νταβά.
Η Π.Α.Ε. ήδη αντέδρασε. Γενική είσοδος 15 ευρώ με τον “εφσί του Αχιλλέα”, σε δύο βδομάδες από σήμερα. Ομολογεί πως αυτή είναι η μόνη αντίδραση και αυτή είναι η πραγματικότητα. Με αυτά τα δεδομένα παλεύεις και η ειλικρινής παραδοχή, επί της ουσίας, είναι μια τίμια ξήγα. Τουλάχιστον στα εντός έδρας παιχνίδια, σου λέει πως, πρέπει να λειτουργήσουμε συσπειρωτικά, ενωτικά. Όχι πως θα φοβηθούν να δράσουν και εδώ, αλλά θα έχεις αποδείξει πως δεν θα πετάξεις εύκολα τα όπλα. Αυτό που δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο και η δύναμη, η ισχύς, είναι εν τη ενώσει.
Αντί επιλόγου, ένα μικρό “αντίο” μπαρμπα Γιάννη…
Ήθελα να γράψω δυο αράδες και για το μπάσκετ. Άθλημα στο οποίο η ομάδα παλεύει, παρά την απώλεια παίχτη/κλειδί. Την Τετάρτη και αργά το βράδυ του Σαββάτου ήρθαν δύο “φθηνές” ήττες. Γλυκόπικρη η γεύση της Τετάρτης, πικρή η χθεσινή, για τον Αυτοκράτορα. Μεγαλύτερη πίκρα από την ήττα, όμως, η επί του πιεστηρίου είδηση του θανάτου του Γιάννη Μπουτάρη.
Αν ο χαρακτηρισμός αυτός κοσμεί την ομάδα μας, ένας απ’ τους στυλοβάτες για να συμβεί αυτό ήταν ο “κυρ Γιάννης”. Με τον οποίο είχα την χαρά να πω κάμποσες κουβέντες, τόσο για την ομάδα μας, την κοινή καψούρα, όσο και επί προσωπικού, τα τελευταία χρόνια.
Ίσως, ήδη, να τα… λένε, με “ξανθό” Λάζαρο Λέσιτς, Ανέστη Πεταλίδη, Μιχαηλίδη, Μητρούδη, γιατρό Σπύρου και τόσους ακόμα, εκεί ψηλά. Θεού θέλοντος, θα προσπαθήσω να επανέλθω με μια μικρή ωδή. Ελαφρύ το χώμα. Καλό παράδεισο να έχει η ψυχούλα σου.
Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
