Είσαι βαθύ συναίσθημα, είσαι χαρακιά, σημάδι στο σώμα και στην ψυχή. Είσαι ουσία, ντόπα, αδρεναλίνη, έκρηξη αισθήσεων. Είσαι διήγηση και βίωμα, γήπεδο ξερό και χορτάρι “χαλί”, είσαι σπάσιμο και καλάθι στο φινάλε, τρίποντο της απελπισίας, σουτ σε κεκλεισμένων με την Καστοριά, κεφαλιά στην τελευταία ανάσα με την Αούστρια, φιλέ και μπλοκ που σπας το Π.Ο.Κ., είσαι κίτρινο και μαύρο.
Είσαι “το άφιλτρο τσιγάρο” στον πάγκο, το μπινελίκι, η βδομάδα που τα χάνεις όλα για να γεννήσεις την πιο αγαπησιάρικη ομάδα, του αιώνα. Είσαι το όραμα του ικανού, είσαι η αλαζονεία των ανίκανων. Είσαι αυτός που ορίζει την μόδα και τα ωράρια, είσαι αυτός που παίζεις στην άκρη της Γης κι ένα πανί, είναι το μαύρο και το κίτρινο, το δικό σου σε μια γωνιά, χαμηλά ή ψηλά.
Είσαι νόημα για να παίρνει χρώμα η καθημερινότητα. Είσαι μανούρα με τον αδερφό, μέχρι να έρθει η στιγμή… “Γκολ, γκολ ρε γαμώτο, γκόοοοολ” και η αγκαλιά να απορροφήσει κάθε κουβέντα. Είσαι η Μαδρίτη και η Περούτζια, η Αυστρία και το Σίτυ, είσαι η Φλώρινα, το Κιλκίς και η Αρναία. Είσαι το “λες ρε γαμώτο;”, πριν την Έδεσσα και την Λιβαδειά, είσαι το όραμα και η ουτοπία. Είσαι πίκρα και γλύκα, είσαι κιτρινόμαυρο χαρμάνι.
Είσαι το αήττητο το ίδιο, το άσπαστο, είσαι η κατάρρευση και η αναγέννηση, είσαι το Τορίνο και η Προύσα, είσαι η Λαμία, καταβάθος είσαι, κιτρινόμαυρη, Εθνική Οδός!
Είσαι η γαλούχηση της… γιαγιάς στον πατέρα και αυτουνού σε μας κι εμείς στα παιδιά μας, γιατί “έτσι”, χωρίς νόημα, χωρίς καβάντζα καμιά, χωρίς σταγόνα νερό να ξεδιψάσεις για δεκαετίες κι εσύ “εκεί”. Αφού μόνο εσύ ξέρεις να γεννάς οπαδάκια απ’ τα σπλάχνα σου τα ίδια. Είσαι η σταγόνα που, μόλις έρθει, θα γίνει πλημμύρα, η σπίθα που θα ανάψει πυρσούς σε κάθε στενό και ένα πελώριο “Άρης” θα ξορκίσει κι εσένα και την πόλη σου.
Είσαι πολλά παραπάνω από συναίσθημα, είσαι η κουβέντα ενός πιτσιρικά, σε κάτι σκαλιά, κοιτώντας τον θάνατο στα μάτια, χωρίς να φοβηθείς στιγμή.
Τι ομάδα είσαι;
Άρης. Άρης ρε!
Δυο ζωές….
25 Μαρτίου 1914 – 25 Μαρτίου 2024
“ο Χιούι”
