Συνήθως, μετά από ήττες ψάχνω να βρω τα θετικά, ενώ στις νίκες το ζήτημα είναι να εντοπίσεις και να βελτιώσεις τις αδυναμίες σου. Αυτό κρίνω πως βοηθάει στην ουσιαστική εξέλιξη και όχι το σύνηθες, το εύκολο. Να μηδενίζω στην στραβή, να εκθειάζω στην καλή μέρα, δηλαδή.
Ήδη, είμαστε στην Τρίτη, σήμερα που γράφω, δηλαδή δύο μέρες μετά τον “κανόνα του εικοσιτετράωρου”. Τετάρτη μεσημέρι , στις 15:00, ο Άρης παίζει μονό παιχνίδι, νοκ άουτ, στο κύπελλο με τον Εθνικό του Πειραιά. Μια ομάδα, πολλά από τα αίτια της εξαφάνισης της οποίας μπορεί κάποιος, εύκολα, να εντοπίσει στον Ολυμπιακό, της ίδιας περιοχής, που ακόμα κλαίγεται για την… διαιτησία του Σαββάτου, κάνοντας τον Γεωργάτο να χαμογελάει, σε ένα σαλόνι, κάπου στην Καστέλλα, πίνοντας φραπέ!
Είναι οι κακές συνήθειες…
Μιας και οι κουβέντα στους ερυθρόλευκους, στο ματς του Σαββάτου και στην άνετη και δίκαιη, όπως είπε ο σπουδαίος προπονητής Μεντιλίμπαρ, νίκη του Άρη, καλό είναι να σημειωθεί πως όταν σου δίνεται η ευκαιρία να διευρύνεις το σκορ, με χαρακτηριστικές τις 2 φάσεις του Μορόν, πρέπει να το κάνεις. Είναι ένας κανόνας που δημιουργεί νοοτροπία, συνθήκη. Ειδικά στην δεύτερη ευκαιρία, τετ α τετ, έπρεπε να υπερισχύσει η ψυχραιμία του Ισπανού, παρά το ένστικτο του στράικερ και να “σπάσει” την μπάλα δίπλα. Στο πρώτο πλασέ, στο δοκάρι, η υψηλή ποιότητά του τον οδήγησε, για λίγα εκατοστά, να μην γράψει ένα από τα πιο όμορφα γκολ του πρωταθλήματος.
Κατά τα άλλα, όταν σε ροή αγώνα δέχεσαι μια (1) μόνο απειλητική φάση, την κεφαλιά εξ επαφής δηλαδή του Ελ Κααμπί και απειλείσαι, ουσιαστικά, μόνο από (τρία) στημένα, σημαίνει πως κάτι έκανες καλά. Ειδικά απέναντι σε ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ. Είναι κανόνας, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, πως το μπάτζετ μιας ομάδας καθρεφτίζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα στο χορτάρι και ο Άρης, λειτουργώντας ως ομάδα, με στόχευση, πλάνο, πιστή εφαρμογή του και συγκέντρωση, κατάφερε να κάνει όμορφο το βράδυ του και το δικό μας, απέναντι σε ένα από τα πλουσιότερα της κατηγορίας, έχοντας αναβαθμίσει, όμως, το δικό του. Αναγκαία συνθήκη, όταν λες πως στοχεύεις, εκ νέου, ψηλότερα
Τα μπάτζετ, σήμερα το μεσημέρι, σε σχέση με την ομάδα του Εθνικού και την δικιά μας δεν μπαίνουν σε σύγκριση. Επειδή παλεύω ακόμα να ξεχάσω χουνέρια του παρελθόντος, καλό είναι να τα τελειώνεις τέτοια έργα από νωρίς. Και αυτό δεν μπαίνει σε κουβέντα καν. Ακόμα καλύτερο, να επιδεικνύεις πυγμή, να σκοράρεις όσο και όσα περισσότερα μπορείς. Είναι και το άλλο. Σε πέντε παιχνίδια πρωταθλήματος, μόνο στις Σέρρες έμεινε το 0 πίσω. Παρά την πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά μας με τους Πειραιώτες, δεχτήκαμε γκολ στην τελευταία φάση του αγώνα. Γεγονός κολακευτικό, μεν, για τους αντιπάλους και τα όσα παρουσίασαν και εκνευριστικό, δε, για εμάς. Ο απαραίτητος σχολιασμός, μετά από επιτυχία, είπαμε. Γιατί πρέπει να κόβονται οι κακές συνήθειες που μας δένουν στα παλιά, κατά τον στίχο, όταν ζητάμε να προοδεύουμε
Κάτι απ’ τα παλιά
Μιλάμε για παλιά και όντας εραστής των στατιστικών, γύρισα ξανά σε εποχές που όχι μόνο δεν πρέπει να σβήνονται απ’ την μνήμη του Αρειανού, αλλά να αποτελούν παράδειγμα για το τι δεν πρέπει να επαναλαμβάνει η ομάδα. Κοινώς, να θυμηθώ να… μην ξεχνάω!
Πέρα απ’ το ανεπανάληπτο κάζο, επί Κούπερ με ομάδα πολύ αξιόλογη, στα Τρίκαλα σε μονό ματς, υπάρχει η μελανότερη ίσως σελίδα του Συλλόγου, στις αρχές της δεκαετίας του 90. Με μικρές παραλλαγές, μάλιστα, επαναλήφθηκε επί Παντελίδη, μιλώντας για τις αποτυχίες επί εποχής Καρυπίδη. Αυτό αφορά σε αποκλεισμό από… όμιλο, στον θεσμό του κυπέλλου Ελλάδος. Όλοι θυμόμαστε πώς τρέχαμε και δεν φτάναμε στο Ηράκλειο, με αντίπαλο τον Εργοτέλη, λίγα χρόνια πριν. Σε εκείνα, τα παλιότερα, η τραγωδία συνέβη σε όμιλο με 5 ομάδες, ανάμεσα στις οποίες και η δικιά μας. Ο Εθνικός, ο Πανηλειακός (πολύ πριν γίνει γνωστός στα μέσα των 90’s), τα Γιάννενα και ο Χαραυγιακός οι υπόλοιπες. Περνούσαν οι δύο. Ο Άρης κατόρθωσε να τερματίσει τρίτος!
Μην τα πολυλέμε, πηγαίνεις κάτω, βάζεις δύο, τρία ή και περισσότερα γκολ, δεν τρως, πιθανότατα τσεκάρεις την ετοιμότητα και το κίνητρο όσων διεκδικούν θέση στο βασικό σχήμα, κρίνεις ευκαιρίες, διάθεση, νοοτροπία, κοινώς. Γνωρίζοντας τον Μάντζιο, θεωρώ πως θα κάνει 6-7 αλλαγές, αλλά εγώ θα έκανα ως και 11/11, αν και είπαμε ξανά πως “εγώ είμαι εγώ” και καλά θα κάνω, απλά, να γράφω καμιά αράδα και άποψη εδώ, απλά και να αφήσω τις εξυπνάδες. Κλείνει η παρένθεση. Κλείνει και η αναφορά σε… “κάτι απ’ τα παλιά”, που τραγουδούσαν και τα Παιδιά από την Πάτρα. Οι ίδιοι, αγαπημένο μου συγκρότημα, τραγούδησαν και “το Εθνικάκι”, κάποτε, καθώς ο Βαγγέλης Δεληκούρας, μέλος του συγκροτήματος, ήταν και είναι οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας, με αφορμή τον πρώτο υποβιβασμό του.
Είχα την τιμή να προλάβω τον “Εθνικάρα”, τον συμπαθή σε όλη την χώρα, Γιάννη Μαντζουράνη να έρχεται ως αντίπαλος στο Χαριλάου και να φωνάζει χαρακτηριστικά, για την ομάδα του, απ’ τα επίσημα. Ένας ποδοσφαιρόκοσμος που χάθηκε, μπροστά στα μοντέρνα πράγματα, με πρόσφατο εξ αυτών τα κινητά, τα σκαναρίσματα, τα πιτσιρίκια να μην μπαίνουν “έτσι”, στα δεύτερα ημίχρονα, που στα χρόνια μας άνοιγαν οι πόρτες. Τροφή για πολλή και μεγάλη κουβέντα, όπως και μεγάλο προβληματισμό.
Like father like son
Θέλω να γράψω για Κουάισον, για Άρη και Σουηδούς, για Ουλφ Έρικσον και μία ιστορία που μου διηγήθηκε ο γερόλυκος, ο κυρ Γιάννης, που δείχνει νοοτροπία και γιατί κάποιοι παίχτες θα είναι στην καρδιά μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αλλά το αφήνω για τα επόμενα κείμενα. Μην τυχόν και στρέψουμε από ιδέες. Το αφήνω και για τα ηχητικά (aka podcasts) που σκοπεύουμε να επαναφέρουμε, με Λιούι και Ντιούι, ελπίζοντας να κρατήσουμε μια συνέπεια την φορά αυτή. Γενικά, σχεδιάζονται πραγματάκια όμορφα, που αφορούν και έχουν ως βάση τους, πάντα, τον Άρη, αλλά και κόντρα στην υποκουλτούρα που καθιερώνεται στην πόλη.
Κλείνω με δύο αράδες για σκηνές που μου έφεραν συγκίνηση, περηφάνια και χαμόγελο. Σε πρώτο χρόνο, κάνω βουτιά στο παρελθόν. Συγκεκριμένα ταξιδεύω στο 1985 και στο 1987. Χρονολογίες που “βρήκα, ξανά”, σκαλίζοντας την μνήμη και εικόνες και στιγμές που ένας πιτσιρικάς δεν ξεχνάει. Τότε, έξω απ’ το Παλέ, με τον αδερφό, μας κρατούσε απ’ το χέρι ο πατέρας, σε ένα ματς του Αυτοκράτορα με τον “δράκο” Γιαννάκη, να μας χαϊδεύει τα κεφάλια, άρτι αφιχθέντα για να κάνει το μυθικό δίδυμο με τον “γκάνκστερ” Νικ. Αντίπαλος ο Πανιώνιος. Δύο χρόνια μετά, σε ένα 4-1 κόντρα στην Α.Ε.Κ. στο Χαριλάου. Η διαδρομή για να φτάσουμε απ’ το πεζοδρόμιο μέσα στην “3” αιώνας, ένα τούνελ, το χορτάρι μπροστά, να βρέχεται, να μυρίζει. Καθίσαμε εκεί, περίπου, που είναι ο πίνακας τώρα. Θυμάμαι είχαμε στην ευθεία την γραμμή του αράουτ, όπως το έλεγαν τότε και το λέω ακόμα, καμιά φορά. Δέος στην παιδική ψυχή!
Αφού τα ανίψια πήραν το κιτρινόμαυρο βάπτισμα στην “κιτρινόμαυρη κολυμπήθρα” , εδώ και χρόνια, ήρθε η σειρά του γιου. Μαζί με μένα, τον πατέρα του και τον αδερφό, τον θείο του. Μετά από 30 χρόνια στα πέταλα, από άλλο οπαδικό μετερίζι, μπήκε και είδε από ψηλά το γήπεδο, απ’ την “9” και στο “ωωωωωω”, που αναφώνησε, βούρκωσα. Κόντρα στον Ολυμπιακό το ντεμπούτο του, νίκη, γούρι.
Όπως μου είπε και ο Άκης, εξάλλου: “Όταν ένας Αρειανός δεν μυείται στα γούρια, μία κλωστή ξηλώνεται απ’ το σακάκι του Ξανθού”!
Πορτοκαλί επίλογος
Το “σεντόνι” αυτό, ολοκληρώνεται ξημέρωμα Τετάρτης. Το βράδυ κάνει σεφτέ, σε δύσκολη έδρα, με κάμποσα προβλήματα ο μπασκετικός Άρης. Πάνε πολλά χρόνια, 17 στο σύνολο, που διανυκτέρευσα σε Μιλάνο και Βενετία, με ενδιάμεσο σταθμό το Τρεβίζο, σε παιχνίδι για όμιλο της Ευρωλίγκα.
Η ευχή μου είναι η Αρειανάρα να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Βήμα βήμα. Δεν υπάρχουν μαγικά ξόρκια και ραβδιά. Υπάρχουν μνήμες και όραμα για να επανέλθουν, να πάρουν πάλι σάρκα και οστά. Σε ένα μπαράκι, ανάμεσα σε γόνδολες και κανάλια, γνωρίστηκα εκείνες τις μέρες της Ιταλίας και κράτησα μια όμορφη φιλία με τον Γιαννάκη τον Βρούσγο. Σήμερα το βράδυ, την ώρα του τζάμπολ στη ίδια πόλη, θα κοιτάξω ψηλά και θα σφίξω την γροθιά. Για όλους αυτούς που δεν άφησαν ποτέ την φλόγα να σβήσει. Πάντα δίπλα, στον Άρη!
Τετάρτη, 25 Σεπτεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
