Μια νέα συνεργασία ξεκίνησε εδώ και μέρες στο PRESSARIS. Νέος σχολιογράφος έρχεται να blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
————————————————————————————————————————————————–
Υπάρχουν πολλά κλισέ που ειπώθηκαν, θα ειπωθούν, γράφτηκαν και θα γραφτούν, μετά την λήξη του βραδινού, Κυριακάτικου αγώνα του Άρη με τον Ο.Φ.Η. στο Κλεάνθης Βικελίδης. Απ’ τα λογοπαίγνια του στυλ “δεν Χ-Άρηκε”, έως και τα πιο κλασικά “προβληματισμός”, “τα άκουσαν παίχτες και προπονητής, ενώ και η διοίκηση δεν γλίτωσε από την αγανάκτηση του κόσμου” και άλλα παρόμοια. Η ειρωνεία είναι πως το, από πριν όπως αναφέρθηκε εδώ, άκρως επικίνδυνο παιχνίδι ήταν το ίσως καλύτερο, σε επίπεδο παραγωγής φάσεων, αλλά και σε διάρκεια επιθετικότητας και απειλών απ’ την ομάδα μας…
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν
Στίχος από αγαπημένο τραγούδι, αλλά και υπενθύμιση για το τι δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αυτό έγινε. Η επανάληψη. Ο νεαρός Πορτογάλος σε “θέση μάτι”, φάτσα με την εστία και η μπάλα άουτ. Ξύπνησε το παρελθόν, με μνήμες του εκτός με Μακάμπι.
Ο αντίπαλος κατεβασιά στην πρώτη φάση του δευτέρου ημιχρόνου. Ατομικό λάθος, γέμισμα, στοπάρισμα, αδράνεια, σουτ, 0-1. “Μην μου ξυπνάς το, κοντινό, παρελθόν”. Αυτό λέει πως η ομάδα μένει πίσω στο σκορ για 5ο συνεχόμενο παιχνίδι, μέσα έξω και δέχεται γκολ για 7ο σερί ματς. Στην σούμα 11 γκολ κατά, σε 10 αγωνιστικές. Μία πραγματικότητα κόντρα σε όποιον θέλει να διεκδικεί σταθεροποίηση σε υψηλές θέσεις.
Ένας Άρης μακριά από τα αρχικώς διακηρυχθέντα περί στόχων, με μουρμούρες πολλές, ανισορροπίες, έλλειψη αυτοπεποίθησης και πίστης και με ένα σύνολο που, μόλις στις αρχές Νοεμβρίου (δείχνει να) βρίσκει τις αγωνιστικές σταθερές και αυτές μέσω δοκιμών που, μοιραία, δεν θα είναι όλες εύστοχες και, το χειρότερο, μέσω μίας νωθρής, πνευματικής και αγωνιστικής, προσέγγισης κομβικών παιχνιδιών. Όπου “κομβικά” είναι όλα τα μεμονωμένα παιχνίδια, ειδικά με τις ομάδες της “κάτω ζώνης”, καθώς το “παρελθόν”, των 10 αγώνων, μας άφησε πίσω σε βαθμολογικό επίπεδο.
Η χαμένη ταυτότητα
Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μέχρι και τις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, επί μισό χρόνο, ένα από τα στοιχεία που είχαν προστεθεί στον τρόπο που ο Άρης αγωνίζονταν, πέρα από το 4-4-2, ήταν η πίεση ψηλά, γνωστό στους αθλητικοδημοσιογράφους και ως “pressing”, η γρήγορη ανάκτηση της μπάλας και το άμεσο, αρκετά κάθετο, παιχνίδι.
Μετά την αλλαγή στον πάγκο, τις ανακατατάξεις στο ρόστερ όπου χαρακτηριστικό είναι πως ο πολύτιμος Ετεμπό μετράει έναν μήνα, χοντρικά, στην ομάδα, μαζί με τις απουσίες για τραυματισμούς, προέκυψε το χάσιμο των ρόλων. Τα παραπάνω υπήρξαν σημαντικά στο να αλλάξει η τακτική προσέγγιση και εν μέρει να χαθεί και η ταυτότητα της ομάδας.
Τελευταίο, last but not least που λένε, το στοιχείο της “ελαφριάς, χωρίς (σε διάρκεια, παρά μόνο σε μικρά κομμάτια του ματς) εντάσεις” αγωνιστικής συμπεριφοράς. Αυτό, βέβαια, μπορεί να είναι αποτέλεσμα της εκγύμνασης που επέλεξε ο Άλαν Πάρντιου, κάτι που θα φανεί σε βάθος χρόνου και ίσως (και μακάρι) να αλλάξει την εικόνα του Άρη. Ωστόσο, μέχρι αυτό να συμβεί στην πράξη, η ίδια η ομάδα έθεσε εαυτόν σε κατάσταση πίεσης, κάτι που ερμηνεύεται σε ανάγκη κατάκτησης βαθμών. Απέτυχε την Κυριακή και έτσι, μοιραία, έχασε τη ευκαιρία που δίνουν τα “τρίποντα”, ειδικά αυτού του είδους και επιπέδου, για ηρεμία και προσήλωση στην βελτίωση, μέσω δουλειάς.
Α(να)ποτελεσματικότητα
Στις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού, σετ επίθεση και άμυνα, καθώς και μετάβαση (aka transition) στους ίδιους τομείς αντίστοιχα, συνεχίζει να παρατηρείται η, σχεδόν μόνιμη, συνθήκη της παραβίασης της εστίας μας και η δυσκολία του να γίνεται κάτι τέτοιο “απέναντι”. Τα 11 επιτυχημένα γκολ σε δέκα αγώνες προδίδουν κάτι τέτοιο, όπως και το ότι δεχόμαστε με, ανησυχητική, συχνότητα “τέρμα” σε κολλητά παιχνίδια, σε διάφορες φάσεις παιχνιδιού, απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο.
Αυτή, η α(να)ποτελεσματικότητα έχει μέσα της τα στοιχεία της μη συγκέντρωσηςκαι του αφελούς και εκνευριστικού, πλέον, τρόπου αντιμετώπισης των αγώνων. Ειδικά στο πώς μπαίνει η ομάδα. Στα πρώτα λεπτά του πρώτου ημιχρόνου σώζει την εστία εξ επαφής ο Κουέστα, στα πρώτα αντίστοιχα του δεύτερου ημιχρόνου, είναι αδύνατον να το επαναλάβουμε και… “τρέχατε ποδαράκια μου”!
Έτρεξαν αυτά, έκαναν πράξη την ευχή της παρέας μας, της ανάγκης να μειώσουμε ως το 60′ και μετά… επιστροφή στα ίδια, μέχρι να γίνει αντιληπτό πως δεν θα είναι εύκολο απόγευμα, αλλά πρέπει να φτύσουμε αίμα.
Τελικά, προέκυψαν φάσεις, κυρίως λόγω της τοποθέτησης του, εκ των κορυφαίων, Μανού Γκαρσία κοντά στον Γκρέι. Για να ορίζεις, όμως, εσύ την μοίρα σου πρέπει να ανακτήσεις άμεσα την χαμένη ικανότητα του να σκοράρεις και παράλληλα να μην δέχεσαι γκολ. Η ευθύνη βαραίνει, με την δική μου οπτική των πραγμάτων, τον πρόεδρο και τον προπονητή στην μεγάλη εικόνα, αλλά στην μικρή τοποθετούνται και οι παίχτες, τόσο συνολικά όσο και ατομικά. Αδιανόητη η εύκολη και αλόγιστη σπατάλη μεγάλων ειδικά ευκαιριών για γκολ.
Ακολουθεί παιχνίδι στο Περιστέρι, εκτός, στην 1η εκ των 3ων αγωνιστικών που απέμειναν μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου και την διακοπή του Μουντιάλ. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Υπάρχει στήριξη και η εικόνα της, πολύ καλής σε ένταση και συνθήματα, κερκίδα το προδίδει. Εδώ δεν συζητάμε τα, εκ της μεριάς μας, αυτονόητα. Εδώ, η κουβέντα γίνεται περί του άλλου αυτονόητου, του να μάθεις πως οι στόχοι επιτυγχάνονται όταν διδάσκεσαι να ορίζεις μόνος σου την τύχη σου.
Μόνο Άρης!
Never give up…
Τρίτη, 1 Νοεμβρίου 2022
“ο Χιούι”
