Τα έχει αυτά η επικαιρότητα. Άλλα ετοιμάζεσαι να γράψεις, αλλιώς προετοιμάζεσαι, σχεδόν έχεις ολοκληρώσει το κείμενο και προκύπτουν άλλα. Έτσι, σβήνεις, αναθεωρείς, κρατάς ίσως κάποια πράγματα απ’ την αρχική σκέψη και αναπτύσσεις καινούργια ρητορική. Φυσικά, η κουβέντα πηγαίνει σε αυτό που μας ενδιαφέρει, μας ανακατεύει θετικά ή αρνητικά την καθημερινότητά μας και δεν είναι άλλο από τον Άρη. Μία ομάδα, ένα σύνολο ανθρώπων, που παλεύει να πάει ένα βήμα μπροστά και δεν αρκούν τα δικά του σωστά ή λάθη, παρά προκύπτουν πρόσωπα τζόκερ, που εκτείνονται από κάποιον κοιλαρά σε ένα γραφείο της Ε.Π.Ο. που θα αποκρύψει έναν φάκελο ή θα προτείνει αφαίρεση βαθμών έως έναν αθλητικό δικαστή που θα βλέπει επιλεκτικά.
Ο Αχιλλέας στην παρέλαση
Λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε συνάψει συμφωνίες με τραπεζικούς οργανισμούς. Από χέρι χαμένοι, όταν πάμε να δανειοδοτηθούμε από το τέρας. Στον λάκκο με τα φίδια πέφτεις όταν βρίσκεσαι στην ανάγκη, όταν εσύ έχεις κατά νου τα λίγα ή πολλά χρήματα που χρειάζεσαι και μπροστά σου έρχονται χαρτιά, συμβόλαια για υπογραφές. Εκείνη την ώρα δεν βρίσκεσαι στην θέση να δεις. Σαν τον αθλητικό εισαγγελέα, τυφλώνεσαι και το τελευταίο που θα πάει το μάτι σου είναι τα ψιλά γράμματα, αυτά που σε δένουν κόμπο.
Μέλος ενός συνεταιρισμού και η ομάδα μας, ο Άρης, στον οποίο τα κουμάντα με της ευλογίες της Πολιτείας των Αυγενάκηδων είναι οι μπιγκ φορ του Π.Ο.Κ. Οι διαχρονικοί τρεις και η ουρά τους. Αυτοί αποφασίζουν για το ποιος θα Μπένετ και θα… βγαίνετ, αυτοί κλαίγονται και ουρλιάζουν αναμεταξύ τους, αυτοί μοιράζουν, αυτοί διαμαρτύρονται. Παράνοια! Λες και τις τύχες αυτών που περιβάλει το ποδόσφαιρο της Ελλάδας τις αποφασίζουν η Δόξα του Τσιτσόπουλου, η Προοδευτική του Καρρά, το Αιγάλεω του Μητρόπουλου και η Σκόντα η Ξάνθη του Πανόπουλου, για να αναφέρουμε κάποιες τυχαίες ομάδες που δεν έχουν ή είχαν καμία σχέση με τις τέσσερις “μεγάλες”.
Την βδομάδα που έκλεισε ανάμεσα σε εορτασμούς παρέλασης είχαμε τον Αχιλλέα της πρώην Πύδνας του Κίτρους να μας κάνει σοφότερους, αναπτύσσοντας θεωρίες για το καλό του ποδοσφαίρου (sic!), τις εικόνες στις κερκίδες, τις φιλοξενίες στην πόλη του τσίπουρου, στην σκιά των Κενταύρων και στην ομάδα των 50 υποστηρικτών. Στην χώρα ανέκδοτο, τύποι σαν αυτόν αποφασίζουν πού, πότε και πώς δίνονται εισιτήρια. Μέχρι να εξαϋλωθεί το αγωνιστικό του μόρφωμα και να εμφανιστεί σε άλλο άρμα, είμαστε υποχρεωμένοι να τον ανεχόμαστε. Αναγούλα…
Στον λάκκο με τα δάχτυλα
Μπήκες, υπέγραψες, πήρες το δάνειο και σχεδόν αυτόματα κρατήθηκαν τα έξοδα φακέλου, άρχισαν να τρέχουν οι δόσεις, είσαι χειροπόδαρα δεμένος. Αυτή είναι η αλήθεια. Την μία θα προκύπτει απαγόρευση μεταγραφών, μετά θα ακολουθεί καταγγελία κάποιου, άγνωστου παίκτη που δεν φόρεσε φανέλα ούτε σε προπόνηση, σειρά θα παίρνουν φαντάσματα με οφειλές από εικοσαετία πίσω. Όταν θα βρίσκεις άκρη να υπερπηδάς τα εμπόδια, θα έρχεται ένας δικαστής ή εισαγγελέας να σου θυμίζει πως δεν ξεμπέρδεψες. Θα ανακαλύπτεται το “κωλοδάχτυλο” του Ζερβίνιο, πιθανότατα βάζοντάς του με φώτοσοπ το χέρι του Σένκεφελντ και έτσι θα αιωρείται πάντα η πιθανότητα να βρεθείς ακόμα πιο μπλεγμένος.
“Το νου σου”, είναι το μήνυμα και το γενικό συμπέρασμα από όσα ακολούθησαν το παιχνίδι απέναντι στην ομάδα του Αλαφούζου, που οι ίδιοι οι πράσινοι οπαδοί και δημοσιογράφοι έγραφαν έναν χρόνο πριν για τις δουλειές του με Πειραιά, τις κολλεγιές του με το μεγάλο λιμάνι και που έξω απ’ το Απόστολος Νικολαΐδης έχουν γράψει σύνθημα με τα γούστα του να παραπέμπουν σε επίκαιρα, διόλου τιμητικά, συμβάντα! Δεν επεκτείνομαι. Στο φινάλε δεν είμαστε κουτσομπολίστικο πρωινάδικο site, που να ασχολείται και να βγάζει στο γυαλί δικηγόρους για το θέαμα του κοινού.
Στην θέση σου
Μην τα πολυλέμε, η αρχική σκέψη μου ήταν να γραφούν πράγματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν, ουσιαστικά, που δείχνουν πως έχουμε πολλή δουλειά για να αλλάξουμε συμπεριφορά, νοοτροπία και λειτουργία. Παρασύρθηκα απ’ τα γράμματα ενός συμβολαίου που υπέγραψα και τα πάντρεψα με τις γενικότερες σκέψεις μου για τις, πέριξ των γηπεδικών, αποφάσεις.
Το μυαλό της ομάδας, όλου του Άρη, πρέπει να είναι σε ένα παιχνίδι, αυτό που ακολουθεί με τον Ο.Φ.Η. Δύο Χ ήρθαν πέρσι, μέσα έξω, με τους Ηρακλειώτες που σφουγγάρισαν τον “Έλληνα Κάναντι” και έρχονται με νέο προπονητή. Για να αυτοσαρκαστούμε και λίγο, αν ήμουν στην θέση του θα δούλευα μόνο στα στημένα. Σε κάθε ματς από εκεί θα προκύψει κάποιο γκολ να τραβάμε τα μαλλιά μας, στο φινάλε!
Η σημασία των τεσσάρων αγώνων, που πολλοί δημοσιογράφοι μας αναφέρουν, είναι μεγάλη μόνο αν κερδίσουμε τον επόμενο έναν. Η σούμα πάντα γίνεται στο τέλος του, μικρού ή μεγάλου, κύκλου παιχνιδιών και είμαστε στην αρχή ενός τέτοιου. Λίγη σημασία έχει το ποιος και πού θα κληθεί να αγωνιστεί. Να, αυτά είχα κατά νου να γράψω και να επισημάνω, στις αρχές της εβδομάδας. Μία λεπτομέρεια του αγώνα που πέρασε, στην Λεωφόρο, που είναι και η μεγάλη εικόνα, του τι πρέπει να αλλάξει. Αυτή ήταν η εικόνα του μεγαλομετόχου στον πάγκο της ομάδας μας, λες και γυρίσαμε στα 90’s με τον Τέλη Μπατάκη και τον “περούκα”, τον Κανελλάκη ή τον Άρη τον Λουκόπουλο. Τα ψιλά γράμματα, αυτά που δεν διαβάζουν οι πολλοί, πρέπει να μάθουμε να εξηγούμε. Πρέπει, πριν γκρινιάξουμε για το ποιο φορ, μπακ ή χαφ θα παίξει, να κατανοήσουμε πως η θέση και ο ρόλος του καθένα πρέπει να είναι διακριτός και ξεκάθαρος. Και να βρίσκεται εκεί που πρέπει.
Μόνο νίκη, μόνο Άρης. Μια ζωή!
Χαίρετε…
Σάββατο, 29 Οκτωβρίου 2022
“ο Χιούι”
