Η συνιδιοκτησία ποδοσφαιριστών από τρίτους, συνέπεια της υπερκυριαρχίας των ατζέντηδων στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ήλθε ξανά στην επικαιρότητα αυτές τις εβδομάδες λόγω της αφελούς εμπλοκής του πρώην –πλέον– προπονητή της εθνικής Αγγλίας. Τι είναι όμως πραγματικά αυτό το λεγόμενο «ποδοσφαιρικό σκλαβοπάζαρο» και πώς αντιμετωπίζεται;
Ο Σαμ Αλαρνταϊς συνελήφθη από την κρυμμένη κάμερα της αγγλικής εφημερίδας «Ντέιλι Τέλεγκραφ» να επαίρεται ότι ξέρει πώς να παρακάμψει τους κανόνες της αγγλικής ομοσπονδίας που απαγορεύουν ένας ποδοσφαιριστής να μην ανήκει μόνο στον σύλλογό του αλλά και σε τρίτους. Και μπορεί ο κ. Αλαρνταϊς να έχασε τη δουλειά του με αυτό και με άλλα που ξεστόμισε, όμως πολλοί άλλοι που όντως κάνουν όσα είπε… ζουν και βασιλεύουν στον χώρο.
Με τον όρο συνιδιοκτησία ποδοσφαιριστών με τρίτους αναφερόμαστε στην απόκτηση εκ μέρους μάνατζερ (κατά κύριο λόγο) ή άλλων «επενδυτών» ποσοστού των οικονομικών δικαιωμάτων ενός παίκτη σαν να επρόκειτο για ακίνητο ή άλλο περιουσιακό στοιχείο και όχι για άνθρωπο. Σκοπός της επένδυσης αυτής είναι να αποφέρει χρήματα στον λεγόμενο επενδυτή (ή και εταιρεία) διά της ανόδου της ποδοσφαιρικής αξίας του παίκτη, ωσάν να επρόκειτο για μετοχή στο χρηματιστήριο που αγοράζεται φθηνή και πωλείται ακριβή.
Ετσι π.χ. αν μια ομάδα θέλει να αποκτήσει έναν ποδοσφαιριστή, από τα χρήματα που θα δώσει στον σύλλογό του ένα ποσοστό θα πάει στον άνθρωπο που έχει τη «συνιδιοκτησία του», αναλόγως προς το ποσοστό αυτής. Η πρακτική αυτή είναι ρητώς απαγορευμένη πλέον από την παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία (FIFA), αφού πρώτα την απαγόρευσε η αγγλική ομοσπονδία στον απόηχο της διπλής μεταγραφής-έκπληξης των Κάρλος Τέβες και Χαβιέρ Μασεράνο στη Γουέστ Χαμ πριν από δέκα ακριβώς χρόνια. Ορος του συμβολαίου του Τέβες ανέφερε ότι ήταν στη διακριτική ευχέρεια λονδρέζικης εταιρείας που κατείχε μέρος των δικαιωμάτων του παίκτη, να τον πάει σε άλλο σύλλογο καθορίζοντας η ίδια το τίμημα, κάτι που προκάλεσε την παρέμβαση της αγγλικής ομοσπονδίας και την επιβολή προστίμου 5,5 εκατ. λιρών στη Γουέστ Χαμ.
Η εμπορική πρακτική της απόκτησης μεριδίου των οικονομικών δικαιωμάτων ενός ποδοσφαιριστή έχει την καταγωγή της στη Λατινική Αμερική, όπου αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Είχε θεωρηθεί ιδανικό μοντέλο ειδικά για χρεοκοπημένους πλην δημοφιλείς συλλόγους που έτσι μπορούσαν να φέρουν στο ρόστερ τους ικανούς ποδοσφαιριστές και να τους μεταπωλήσουν στη συνέχεια με κέρδος σε ευρωπαϊκούς συλλόγους.
«Σκλαβιά»
Ο ίδιος ο Μισέλ Πλατινί ως πρόεδρος τότε της UEFA είχε αποκαλέσει το σύστημα αυτό «σκλαβιά» για τους ποδοσφαιριστές, προωθώντας στη FIFA το αίτημα να απαγορευθεί. Η διεθνής ομοσπονδία συνέστησε επιτροπή για να εξετάσει το θέμα το 2007 (όπως έκανε επί ηγεσίας Ζεπ Μπλάτερ όταν δεν ήθελε να αντιμετωπίσει άμεσα κάποιο θέμα) και έπρεπε να φτάσει στον Δεκέμβριο του 2014 για να επιβάλει την απαγόρευση της συνιδιοκτησίας ποδοσφαιριστών από τρίτους.
Μετά παρέλευση σύντομης μεταβατικής περιόδου, η απαγόρευση εφαρμόστηκε παγκοσμίως πέρυσι και φέτος τέσσερις σύλλογοι έχουν ήδη τιμωρηθεί με πρόστιμο για εφαρμογή της πρακτικής αυτής:
Πρόκειται για την ισπανική Σεβίλλη, την ολλανδική Τβέντε, τη βελγική Σεντ Τρούιντεν και τη βραζιλιάνικη Σάντος.
Το 2015 βελγικό δικαστήριο δικαίωσε τη διεθνή ομοσπονδία για την απαγόρευση του συστήματος αυτού και η FIFA δήλωσε πως «εμμένει στην απαγόρευση διότι είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας των συλλόγων και των παικτών και της ακεραιότητας των αγώνων και των διοργανώσεων». Βεβαίως οι ατζέντηδες ξέρουν –όπως και ο Αλαρνταϊς– τρόπους να παρακάμψουν την απαγόρευση της διεθνούς ομοσπονδίας. Για παράδειγμα και πάλι κατά τα λεγόμενα του πρώην Αγγλου εκλέκτορα, μπορεί κάποιος να αποκτήσει δικαιώματα ποδοσφαιριστών, κατέχοντας τις μετοχές του συλλόγου στον οποίο ανήκουν και μετά να αποκομίζει μερίδιο των εσόδων από τις μεταγραφές τους σε άλλους συλλόγους.
Επίσης, μπορεί κανείς να προσφέρει δάνειο σε έναν σύλλογο και αυτό να αποπληρωθεί μαζί με τόκους που θα προέρχονται από μέρος των μεταγραφικών εσόδων από τους ποδοσφαιριστές.
Πηγή: kathimerini.gr
