Κάθε παιχνίδι που ο Άρης κερδίζει, ας είναι και στο πιο αδιάφορο φιλικό προετοιμασίας, με μια μεικτή, τοπική ομάδα, είναι αφορμή για έκρηξη όλων εκείνων των κυττάρων που βρίσκονται στο σώμα ενός οπαδού.
Όταν αυτό συμβαίνει δύο φορές μέσα στην ίδια ημέρα, με απόσταση λίγων ωρών, τότε ξέρω πως θα είμαι ανάλαφρος και χαμογελαστός μέχρι την επόμενη εβδομάδα, μέχρι την επόμενη αναμέτρηση.
Να ξεχαστείς, στην διαδρομή. Ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις!
Ο μπασκετικός Άρης κέρδισε μέσα στο Λαύριο, στον όμιλο των… λιμών, που κατάφερε να παίζει με όσα (δεν) έκανε, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει πως αυτό το… πέτυχε μετά από 7 σερί ήττες, εκτός έδρας, με την συγκεκριμένη ομάδα.
Ίσως, η παραπάνω πρόταση αρκεί για να περιγραφεί μια πορεία (των πολλών, τελευταίων) χρόνων, μια διαδρομή, μια συγκεκριμένη (αν)ανακολουθία του τμήματος, σε σχέση με το μέγεθος της ιστορίας του.
Δανείζομαι τους στίχους από ένα… “Γράμμα”, του Σωκράτη Μάλαμα.
Εξηγούμαι, λέγοντας πως το συγκεκριμένο, ειδικά, τμήμα του μπάσκετ, με το προσωνύμιο “Αυτοκράτορας”, είναι αυτό που φαίνεται πως “ξεχάστηκε”, στην διαδρομή των χρόνων, για το “ποιος ήταν” και μοιραία μοιάζει σαν… κάτι άλλο, στα μάτια των οπαδών της γενιάς μου, εμάς που κινούμαστε στο διάνυσμα 40+ με 50-.
Η πτώχευση, κυρίως, σε όραμα και όχι τόσο σε χρήμα, την έφερε αντιμέτωπη με κάτι θλιβερά ρεκόρ, όπως το παραπάνω ή όπως τα άλλα, με τον Κολοσσό από την Ρόδο. “Ειρήσθω εν παρόδω”, όπως συνηθίζει να αναφέρει στις αναμεταδόσεις του ο Βασίλης Σκουντης, είναι να παίξουμε και με τους Ροδίτες σε αυτό το μελαγχολικό γκρουπ αγώνων.
Η κλωστή στο σακάκι του “Ξανθού”!
“Δεν θέλω, πια, να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος, πια, το τζαμί αν ραγίσει”, γράφει κάπου στις στροφές και όντως δεν θέλω να μιλάω στο 2025 για τα “1993”, τα “1997”, τα “98”, τα “2003” και “2004”. Δεν θέλω να λέω για τις αυτοκρατορίες και τα στοιχειωμένα αήττητα. Δεν νοείται, κάποιος που αναζητά την εξέλιξη και την πρόοδο, να οραματίζεται το μέλλον με βάση όσων συνέβαιναν πριν από 20 και 30 και 35 χρόνια. Τούτου δοθέντος, πρέπει να αλλάξουμε το αφήγημα. Να μας εμπνεύσει αυτό που μας επιφυλάσσεται να συμβεί και όχι αυτό που έγινε και πάει και πέρασε.
Ναι, πρέπει να είναι οδηγός το παρελθόν, αλλά ως εκεί και μόνο.
Σε κάτι μεταξύ μας κουβέντες, ο Άκης συνηθίζει να λέει, περιπαικτικά, πως “οποίος Αρειανός δεν πιστεύει σε γούρια και δεισιδαιμονίες, μια κλωστή ξηλώνεται από κάποιο σακάκι του “ξανθού”! Θυμήθηκα πως ο τελευταίος μας τίτλος, το κύπελλο της “Εθνικής Οδού”, κατακτήθηκε σε έτος δίσεκτο και μάλιστα στην τελευταία μέρα, την έξτρα του συγκεκριμένου μήνα, την δίσεκτη! Ο λόγος για την 29η Φεβρουαρίου του 2004!!
Δεν ξέρω τι πρέπει να συμβεί για να σπάει αυτή η κατάρα. Ενδεχομένως λύση μπορεί να είναι η επένδυση, η αγορά από κάποιον και όχι η διαχείριση.
Είμαι θιασώτης της κουβέντας που φέρεται να ξεστόμισε πρώτος ο Γιάννης Ιωαννίδης πως “τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου… μέλι”. Συνεπώς, τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ οι αλλαγές πρέπει να συμβαίνουν χωρίς παχιά λόγια και τυμπανοκρουσίες. Αθόρυβα, σχεδόν.
Το δικό μου τζάμι, σε σχέση με τις παρουσίες μου στο Αλεξάνδρειο έχει ραγίσει και αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί. Με πονάει. Ίσως, η απάντηση να βρίσκεται σε όσα προείπα. “Δεν θέλω, άλλο να μιλάω” ή να μου μιλάνε για όσα έχει ζήσει η ομάδα. Θέλω να με φυσήξει καθαρός αέρας, πια.
Χούγια στραβά, απογεύματα ήρεμα
Στο ημίχρονο, άφησα το μπάσκετ και τα Αρειανάκια που τραγουδούσαν από άλλη μια γωνιά, ενός ακόμα γηπέδου και έφυγα για το Χαριλάου, το Κλεάνθης Βικελίδης, παρέα με το καρντάσι. Πρόλαβα να δω το σκορ από 13-6 κατά μας να πηγαίνει στο 15-24, με ένα εκρηκτικό ξέσπασμα του πρώτου δεκαλέπτου, αλλά θα πω ψέματα αν γράψω πως δεν πίστευα σε άλλη μία ανατροπή αντιπάλου, σε βάρος μας. Η κακιά συνήθεια, ο εθισμός, το χούι. Έτσι, όταν μπήκα στο κινητό να δω το σκορ στο τέλος της 3ης περιόδου και στο τέλος του αγώνα, ένιωσα μια έκπληξη! Ευχάριστη. Άλλο ένα δείγμα της αλλαγής εποχών και δεδομένων.
Στο ενδιάμεσο, ο ποδοσφαιρικός Άρης έπαιζε κόντρα στον Ο.Φ.Η. για να κάνει ένα βήμα κοντύτερα στον ελάχιστο στόχο, σε σχέση, πάντα, με όσα περνούν απ’ το δικό του χέρι. Εν προκειμένω, πόδι! Πόδι που δεν πρόλαβε να βάλει σωστά ο Σπίκιτς, στο γύρισμα του Μεντίλ, πόδι δικό μας (του Μορόν) και (απόκρουση με) χέρι του αντίπαλου. τερματοφύλακα.
Σε συντριπτικό ποσοστό του παιχνιδιού η κατοχή και κυριαρχία ανήκαν σε μας, όμως τα ανάποδα, τα στραβά έργα τα έχουμε δει τόσες φορές όσες και η παρουσία πολιτικών σε τηλεοπτικά πάνελ! Ήταν το μόνο που με ανησυχούσε, σε ένα ψυχικά ήρεμο απόγευμα. Από την άλλη, με το ξεκίνημα, ειδικά, του δευτέρου ημιχρόνου το “κάθετο παιχνίδι” απ’ την πλευρά της ομάδας του Ουζουνίδη αυξήθηκε και ήταν ζήτημα χρόνου, στα δικά μου μάτια, το γκολ.
Ο τίμιος Σαβέριο πήρε το πέναλτι, η παιχτούρα Μορόν έκλεισε το ματς με κλέψιμο και γκολ υψηλής κλάσης, μεγάλου φορ, ο Σιφουέντες ήταν ο κορυφαίος παίχτης, για δεύτερο παιχνίδι στην σειρά, ο Μεντίλ “φωνάζει” για το πώς πρέπει να είναι τα πλαϊνά μπακ. Ξανά “δύο μπροστά, μηδέν πίσω”, σταθερότητα, συγκέντρωση, σοβαρότητα σε ποσοστό άνω του 70-75 τοις εκατό.
Μόνα σύννεφα, σε ένα ανοιξιάτικο, ιδανικό σε καιρικές συνθήκες για ποδόσφαιρο, απόγευμα το διάστημα της παθογένειας. Κάνα 10λεπτο στην αρχή του παιχνιδιού, άλλο τόσο και λίγο παραπάνω, ακριβώς μετά το 1-0 υπέρ μας. Χούγια και νοοτροπίες που θέλουν προσπάθεια για να αποβληθούν και να αλλάξουν. Να μεταβληθούν, σωστότερα.. Σε αντιδιαστολή με αυτά, τα λίγα αρνητικά, είχαμε την επίτευξη τεσσάρων γκολ. Δύο μέτρησαν, δύο ακυρώθηκαν στο όριο.
Μίλησαν οι πράξεις. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, την επόμενη εβδομάδα ο Άρης έχει άλλο ένα ραντεβού εντός. Ανάσες, ξεκούραση, χωρίς πολλά λόγια. Είπαμε. Τα λίγα είναι ζάχαρη και τα καθόλου… μέλι!
Κυριακή, 6 Απριλίου 2025
” ο Χιούι”
