Κυριακή, γήπεδο, Άρης. Συνδυασμός που έρχεται από πολύ παλιά, απ’ τις παιδικές μνήμες. Παλιό Χαριλάου, κάπου τέλη δεκαετίας 80 και ένα ματς όπως το σημερινό, εννοώντας την ίδια αντίπαλο απέναντι. Οι ομοιότητες, ίσως να, σταματούν εκεί. Τότε, εμείς φορούσαμε άλλης απόχρωσης φανέλα ως γηπεδούχοι. Συνήθως, μπλε και κόκκινες ρίγες. Τότε ο ποδοσφαιρικός Άρης ήταν στην σκιά του μπασκετικού αντί να συμπαρασυρθεί και πολλοί, σημερινοί , όψιμοι απαιτητικοί συνοπαδοί “δεν τον έβλεπαν καν” αφού η λάμψη των τίτλων τυφλώνει, ενώ αυτός με τις ευλογίες ανίκανων παραγόντων, χωρίς όραμα, είχε αφεθεί στην μοίρα του, παρά μία φουρνιά νέων παιχτών, με την “σημαία”, τον Ντίνο Κούη να τραβάει το κουπί και να αδικείται από την ιστορία. Ένας υπερπαίχτης, στον λάθος καιρό.
Με τον πατέρα, τον αδερφό, τον σχωρεμένο τον κυρ-Νίκο και τον Γιώργο, τον παιδικό φίλο, φτάσαμε στο γήπεδο. Τσιμέντο, κάτσαμε στην ευθεία της πλάγιας γραμμής, στην 3, εκεί που είναι ο πίνακας σήμερα. Το ρολόι, έχω την εντύπωση και την αμυδρή μνήμη, μαζί με το σκορ που άλλαζε… χειροκίνητα, απέναντι, ψηλά στην 1. Στόχος αγωνιστικός; Κανένας. Μόνο να κερδίσεις κάνα ντέρμπι, “για το γαμώτο” που λένε.
Ένας θειος μου, Α.Ε.Κ.τζής, με έψηνε καιρό. Έταζε, φανέλα Σάντμπεργκ και Νίλσεν. Στην εποχή των 2 ξένων ακόμα, ένας ξανθός, με χαίτη το μαλλί, Σκανδιναβός σκόρερ ήταν δέλεαρ για τον πιτσιρικά. Με είχε πάρει, μαζί με τον αδελφό, εξάλλου σε κάμποσα Ηρακλής – Α.Ε.Κ. εκείνα τα χρόνια. Το μπάσκετ, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο “Ξανθός” και οι λοιποί μύθοι έκανε την δουλειά του, βέβαια, αλλά η ισορροπία είναι λεπτή, πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο κυρ Νίκος και ο γιος του, ο Γιώργος, είχαν περιστέρια. Ήταν στην μόδα της εποχής, σε έναν ρομαντισμό που τελείωνε στο ποδόσφαιρο, να ελευθερώνονται περιστέρια, στο κέντρο του γηπέδου, λίγο πριν την σέντρα. Δεν θυμάμαι αν ήταν δικά τους, εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι.
Μεσημέρι γίνονταν όλα τα ματς, τότε. Στις 3, με “σποράκι, ροξάκι, κο(κ)ακολίτσα παιδιά” και τέτοια. “Μαξιλαράκι, μαξιλαράκι” έξω απ’ το γήπεδο, για να πάρεις ένα κομμάτι φελιζόλ, που συνήθως το μαδούσες, αν ήσουν μεγάλος απ’ την αγωνία και την σκασίλα, αν ήσουν μικρός “για πλάκα”. Κοντά στο 90 τα πετούσαν όλοι στον αέρα, αυτά διέγραφαν περίεργες πορείες πριν πέσουν κάτω, σημάδι προς τον διαιτητή πως το ματς έληξε.
Εκείνο το απόγευμα, ο Άρης έβαλε 4 γκολ στην Α.Ε.Κ. και δέχτηκε 1, απ’ τον “χαιτάκια”. Ένας, στιγμιαίος, θρίαμβος. Μία σφραγίδα ακόμα στην ψυχή του παιδιού, που ονειρεύονταν αυτοκρατορίες και στην μπάλα. Μάταια . Μια μπάλα που έγινε ουτοπία, στα χρόνια. Ένα κυνήγι μαγισσών, 7 λύπες και 3 χαρές.
Πέρασαν τα χρόνια. Τα νεανικά , που λένε πως είναι, τα καλύτερα. Δυο δεκαετίες στην 3, μία στην 1, (μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα ματς στην γκρινιάρα 2!), τώρα στην 9. Τα είδαμε όλα, έτσι θέλουμε να λέμε τουλάχιστον, με τον Άρη. Πέρασαν τα καλύτερά μας χρόνια και τα δώσαμε, πιστοί στα κιτρινόμαυρα, σε μια ουτοπία. Δεν το μετανιώσαμε, αν και τα περιστέρια σταμάτησαν να πετάνε, το τσιμέντο έχει πάνω καρεκλάκια, ο γηπεδούχος φοράει τα χρώματά του, ο θείος είναι ακόμα Α.Ε.Κ. αλλά τσουρνέψαμε τον ξάδερφο και τον κάναμε Αρειανάκι, ο κυρ Νίκος πάνε χρόνια που μας βλέπει από κάπου, ψηλά. Στην θέση του ο μικρός Νικολάκης!
Κυριακή σήμερα. Γήπεδο, Άρης, συνδυασμός που έρχεται από παλιά, από χρόνια που ήλπιζες να έχεις στόχους. Η ομάδα έχει τον μεγάλο, της κατάκτησης, στον τελικό κυπέλλου, περίπου έναν μήνα μετά. Δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν για το πώς προετοιμάζεται. Δεν έχει ανάγκη κανέναν, εξάλλου. Τότε, στα χρόνια της υπομονής δεν μας θυμήθηκε κανείς. Μεγάλη η χάρη τους, τώρα.
Μόνο Άρης, όλο Άρης, μια ζωή!
Κυριακή 21 Απριλίου 2024
“ο Χιούι”
