Πότε άραγε θα φύγει αυτός ο κόσμος από το γήπεδο με ένα χαμόγελο; Το ερώτημα αυτό σχηματίστηκε στα χείλη όλων. Είτε εκείνων που δεν σκέφτηκαν τα χιλιόμετρα και ήταν παρόντες στους Ζωσιμάδες, είτε είδαν από μακριά τον αγώνα.
Και στα Γιάννινα, οι φίλαθλοι των κίτρινων έδωσαν τη μάχη, εισέπραξαν μόνο πίκρα και είδαν τον Άρη να χάνει με σκορ 2-0 από τον ΠΑΣ. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο έκανε ένα από τα καλύτερα εκτός έδρας παιχνίδια της, είχε τρία δοκάρια, αλλά προδόθηκε και πάλι από τα τραγικά αμυντικά λάθη. Αμυντική αφέλεια ή ανικανότητα; Το (αρνητικό) αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Με την νέα αυτή ήττα, μια βδομάδα μετά το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο 4-0 επί του Λεβαδειακού, ο Άρης συνεχίζει να βρίσκεται στην προτελευταία θέση της βαθμολογίας, έχοντας σφίξει για τα καλά ο κλοιός. Τα περιθώρια είναι εξαιρετικά πια στενά και λίγα.
Ο αγώνας με τον Πανθρακικό στις 30 Μαρτίου είναι οριακός, με τον Άρη να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Με νίκη οι κίτρινοι θα μπορούν και πάλι να βρίσκονται στην τροχιά της σωτηρίας με χειροπιαστές προϋποθέσεις.
Ο κόσμος, οι φίλαθλοι του Άρη είναι «σκασμένοι». Βλέπουν την φετινή ομάδα, ένα προϊόν καθαρά των τραγικών και εγκληματικών διοικητικών και οικονομικών λαθών των προηγούμενων χρόνων, να βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας και περιμένουν να αποδράσει έστω και την τελευταία στιγμή.
Όπως είπε εύστοχα κι ο Σούλης Παπαδόπουλος, «τα λόγια φτάνουν. Χρειάζονται πράξεις». Κι αυτές είναι συγκεκριμένες σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο: σώστε την ομάδα. Είτε το θέλετε, είτε όχι…
