Σόλων Υψηλάντης, η ζωντανή ιστορία του Άρη, η ζωντανή ψυχή του συλλόγου! Την ιστορία του μάς την θύμιζε ο φίλος αναγνώστης Νίκος Κονδύλης, στέλνοντας μας μια παλιά, αλλά με ανεκτίμητη συναισθηματική αξία, ανάρτηση από το προσωπικό blog του Ανέστη Κοκκάκη, σχετικά με τον Σόλωνα!
Έχει αφιερώσει τη ζωή του στον σύλλογο και συνεχίζει να προσφέρει σε ό,τι και αν χρειαστεί. Είναι καθημερινά από νωρίς το πρωί στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και ασχολείται με την συντήρηση του γηπέδου. Επίσης, στους αγώνες θα τον συναντήσει κανείς να τσεκάρει τα εισιτήρια στη θύρα 7, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι παρών και στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας βόλεϊ.
Αξίζει τον κόπο να την αναδημοσιεύσουμε. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται και να εκτιμούν οι παλαιότεροι!
«Η μετακόμισή της οικογένειάς μου απο την Νέα Υόρκη στη Θεσσαλονίκη, έγινε το καλοκαίρι για να προλάβω να πάω το φθινόπωρο στο σχολείο στην πρώτη Δημοτικού, το οποίο ήταν στα χαλάσματα ενός εργοστασίου δίπλα στη θύρα 1 του γήπεδου του Αρη στη Χαριλάου, που ένα χρόνο αργότερα η Χούντα το μετέτρεψε στο πολυτελές για την εποχή του 15οΔημοτικό σχολείο.
Το σπίτι μου λίγα μέτρα πιο κάτω, στην οδό Αρκαδίου. Αν και μυημένος Παναθηναϊκός όπως όλα τα ελληνάκια της ηλικίας μου που ζούσαν στο εξωτερικό, λόγω της συμμετοχής του στον τελικό του Γουέμπλει, έζησα και μεγάλωσα στον ρυθμό του Άρη. Και σε αυτό δεν συνετέλεσε μόνο το γεγονός ότι όλη η γειτονιά ήταν κιτρινόμαυρη, αλλά σε έναν μαυριδερό καλογυμνασμένο αθλητή του Άρη, ο οποίος αφού είχε δοξάσει τον σύλλογο με τις επιτυχίες του, είχε αναλάβει την φροντίδα του γηπέδου κι έχει συνδέσει το όνομά του με την ιστορία του Συλλόγου.
Ο Σόλωνας αν και κοντός στο ύψος, έμοιαζε στα μάτια μας γίγαντας. Δεν ήταν μόνο το καλογυμνασμένο του κορμί που σε προκαλούσε δέος, αλλά κυρίως η ταχύτητά του και οι τεράστιες αντοχές του στη δουλειά. Από το προαύλιο του σχολείου μας τον βλέπαμε κάθε μέρα να περνά μπροστά μας, κι εμεις ανοιγαμε την εξώπορτα και ανεβαίναμε στη θυρα 1 και τον βλέπαμε, να κουρευει το χόρτο, να σκουπίζει τις κερκίδες, να επιβλέπει τις εργασίες κατασκευής του γηπέδου. Όλα αυτός τα έκανε. Και τις καθημερινές και τις Κυριακές.
Το πρόσωπό του έλαμπε όταν την ώρα που έμπαινε ο Αρης στο γήπεδο, αυτός άνοιγε ένα κουτί κι έφευγαν από μέσα κατάλευκα περιστέρια, τα οποία αφού έκαναν μια βόλτα πάνω από το γήπεδο, πήγαιναν κατευθείαν σε ένα περιστερώνα που ήταν απέναντι από το σπίτι μου. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Ο Αρης όμως ήταν η ζωή του. Είδα το πρόσωπό του σκοτεινό, όταν του είπα τις οπαδικές μου προτιμήσεις. «Καλή ομάδα ο Παναθηναϊκός, αλλά δεν είναι Άρης.»
Το αγαπημένο μας παιδικό παιχνίδι ήταν οι εξερευνήσεις. Και δεν υπήρχε καλύτερο μέρος για να το παίξεις, από το υπό κατασκευή γήπεδο του Χαριλάου. Εκεί πίσω από την Θύρα 3, ανεβαίναμε πάνω στα μπάζα, από όπου βλέπαμε μέσα στο γήπεδο, τις άδειες κερκίδες και τον Σόλωνα να εργάζεται.. Για να τον πειράξουμε πετούσαμε χαλίκια… Κι αυτός μας κυνηγούσε για να μας διώξει. Όχι για τα χαλίκια, αλλά για να μην χτυπήσουμε γιατί ήταν επικίνδυνα εκεί.
Εμένα δεν κατόρθωσε (ευτυχώς) ποτέ του να με πιάσει. Του είχε κάνει εντύπωση το πόσο γρήγορος ήμουν. Να γίνεις αθλητής στον Άρη στον στίβο» μου έλεγε. Αλλά το Καυτοτζόγλειο ήταν μακριά.
Όταν τις Κυριακές πηγαίναμε στη Θύρα 3 στους αγώνες του Αρη, για να μας βάλει δωρεάν μέσα στο γήπεδο, μου έκανε καψόνι. Με έβαζε 10 λεπτά αργότερα από τους υπόλοιπους για τιμωρία. «Για να βάλεις μυαλό μου έλεγε, και για να αλλάξεις ομάδα.» Μια φορά, που έπαιζε ο Παναθηναϊκός με πήγε στα αποδυτήρια και μου έδωσαν αυτόγραφα ο Αντωνιάδης, ο Δομάζος, ο Καψής ο Κωνσταντίνου και ο Αλβαρέζ. Τον ήξεραν όλοι τον Σόλωνα. Και οι φίλοι και οι αντίπαλοι. Δεν του χαλαγε κανείς χατήρι.
Εκεί στα χαλάσματα του γηπέδου μεγάλωσαν όλα τα παιδιά της γειτονιάς στη γενιά μου. Κάτω από την σκεπαστή, κάναμε τα πρώτα τσιγάρα (Astor, Καρελια χύμα, Sante άφιλτρο και τα Σάββατα Marlboro ή Camel Αφιλτρα)… Μας είχε δει ο Σόλων που συχνάζαμε εκεί, κι έκανε πως μας κυνηγούσε, αλλά το έκανε για πλάκα μάλλον. Δεν μίλησε ποτέ στους γονείς μας για το παράπτωμά μας.
Στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου με έβαλε να πουλάω χοτ ντογκ και σάντουιτς, αναψυκτικά και ροξ στη Θύρα 1 του γηπέδου. Εκεί που ήταν οι Ιερολοχίτες. Του έκανε εντύπωση πως πάντα του έδινα παραπάνω χρήματα από ότι έπρεπε, γιατι δεν κρατούσα τα μπουρμπουάρ. Μου τα γύριζε πίσω μαζί με την αμοιβή μου. Δεν θυμάμαι πόσο ήταν 10-15%, δεν εχει σημασία. Πάντως ήταν πολύ καλά χρήματα. Όταν έμαθε πως αγόραζα βιβλία με αυτά, γιατί την εποχή εκείνη ήταν πανάκριβα, μου έδινε «κατά λάθος» παραπάνω. Να κόψεις το τσιγάρο μου έλεγε, να γίνεις Αρης και θα έχεις κι άλλα…
Δεν κατάφερε να με κάνει Αρη. Στη θυρα 1 όμως έζησα όλη την ιστορία του, της δεκαετίας του 70. Τις χαρές και τις λύπες. Και την πρόκριση επί της Περούτζια, και το «στημένο» μπαράζ με τον Ολυμπιακό στο Βόλο. Κι αυτά χάρη στον Σόλωνα. Τη ζωντανή ιστορία του. Όταν έφυγα για Αθήνα, δάκρυσε σαν να ήταν γονιός μου.
Η φυγή μου στην Αθήνα, ανάγκασε και τους γονείς μου να πουλήσουν το σπίτι στην οδό Αρκαδίου μετά από 3 χρόνια, και να μετεγκατασταθούν στην Αθήνα. Τον Σόλωνα δεν τον ξανάδα απο τότε. Σίγουρα δεν με θυμάται μετά από πολλά χρόνια. Και ούτε το «Κλεάνθης Βικελίδης» θυμίζει πολλά από εκείνο το γήπεδο «Χαριλάου». Όταν τις Κυριακές βλέπω στην τηλεόραση το γηπεδο, χτυπά η καρδιά μου δυνατά, όχι μόνο για τις δικές μου αναμνήσεις, αλλά κυρίως γιατι γνωρίζω, ότι κάπου εκεί ο Σόλωνας θα αγωνιά για τον αγαπημένο του Αρη»
