Ο Μανώλης Κεραμυδάς, ο σκόρερ του τελικού του 1970 άνοιξε την καρδιά του στους οργανωμένους οπαδούς. Μαζί του συζήτησαν πάρα πολλά. Όχι μόνο για τη μέρα εκείνη, όσο και για πολλά άλλα θέματα «ταμπού», που, μέχρι σήμερα, μένουν στοιχειωμένα στη λήθη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας και μιας πικρής πραγματικότητας.
«Μια συνέντευξη που, όπως εμείς όταν τη γράφαμε, θα σας προκαλέσει αλλεπάλληλα ρίγη, βοηθώντας να καταλάβουν ορισμένοι…ποιάς ομάδας οπαδοί είναι» σημειώνουν χαρακτηριστικά στην εισαγωγή της συνέντευξης στο Super Aris οι οργανωμένοι οπαδοί του Super 3.
Απολαύστε τη συνέντευξη:
Πως αισθάνεστε κάθε φορά που πλησιάζει η ημερομηνία αυτή;
«Ξαναγυρνάω το μυαλό και τη σκέψη μου 40 χρόνια πίσω. Κυριολεκτικά ξανανιώνω…
Αναμφίβολα πρόκειται για τη καλύτερη στιγμή της καριέρας μου και δεν είναι υπερβολή να τη χαρακτήριζα και ως μια απ’ τις ομορφότερες της ζωής μου. Ο λόγος είναι γνωστός…Φέραμε έναν τίτλο στον ΆΡΗ, έναν τίτλο όμως, που έμελλε, μέχρι σήμερα, να είναι κι ο τελευταίος…Κι αυτό είναι κάτι που με πληγώνει αφάνταστα…»
Εμάς να δείτε…Αλήθεια, πόσο έντονα υπάρχουν στο μυαλό σας, 42 χρόνια μετά, όλες εκείνες οι στιγμές;
«Τι μου λέτε τώρα; Όσα χρόνια κι αν περάσουν, για μένα θα ‘ναι σα να τις έχω ζήσει χθες. Μένουν ανεξίτηλες… Ήταν τέτοια η ένταση και το πάθος των στιγμών εκείνων που ούτε τη πιο ασήμαντη λεπτομέρεια δεν έχω ξεχάσει.»
Βλέποντας το εντελώς αντικειμενικά, πραγματικά δε νομίζουμε να υπάρχει στην ιστορία του θεσμού παράδειγμα άλλης ομάδας, που να κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας, έχοντας ν αντιμετωπίσει τόσες αντιξοότητες. Προς αποκατάσταση(…επιτέλους) της ιστορικής αλήθειας θέλουμε να θυμηθείτε μαζί μας όλα εκείνα που συνέβησαν για να φτάσουμε σ’ αυτό το τρόπαιο.
«Ο οπαδός του ΆΡΗ πρέπει, επιτέλους κάποια στιγμή, να μάθει την ιστορία του. Μονάχα έτσι θα καταλάβει ποιάς ομάδας οπαδός είναι και φυσικά, αναφέρομαι στη νέα γενιά που δε πρόλαβε να ζήσει, όλα όσα ζήσαν οι παλαιότεροι. Να ξέρετε λοιπόν, ότι για τη Βόρεια Ελλάδα, άλλη ομάδα δεν υπήρχε…Μόνο ο ΆΡΗΣ!!!!
Για εβδομήντα, περίπου, χρόνια, η Θεσσαλονίκη και γενικότερα ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα, εκπροσωπούνταν, μονάχα, απ’ τον ΆΡΗ. Αυτός ήταν που έφερνε διακρίσεις και πρωταθλήματα στη Θεσσαλονίκη ,και αυτός που την εκπροσωπούσε στις διεθνής διοργανώσεις, τα επονομαζόμενα κύπελλα Εκθέσεων ,εκείνων των χρόνων. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι, εμείς ήμασταν, η αιτία της δημιουργίας του ΠΟΚ. Τους δημιουργούσαμε τόσα πολλά προβλήματα, που, φυσικά μόνοι τους δεν μπορούσαν να μας αντιμετωπίσουν κι έτσι αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν, οι τρεις τους, για να χτυπήσουν το φόβητρο τους που λέγονταν ΆΡΗΣ. Δυστυχώς, δε νομίζω, οι νεαρότεροι ΑΡΕΙΑΝΟΙ οπαδοί να γνωρίζουν αυτά τα πράγματα.»
Τα τελευταία 40 χρόνια, ο αγαπημένος μας Σύλλογος έγινε έρμαιο μιας τόσο τέλεια σχεδιασμένης, ύπουλης και κατευθυνόμενης προπαγάνδας, από ένα ολόκληρο σύστημα, που σα λαός , υπεστήκαμε, μεταφορικά, δημογραφικά, μια ολόκληρη «γενοκτονία».Αλλοιώθηκε όχι μόνο η αθλητική ιστορία μιας ολόκληρης πόλης, αλλά και η δημογραφική κατανομή των οπαδών της.
«Να ξέρετε, μονάχα, ότι εκείνα τα χρόνια, οι οπαδοί μας αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων της Βορείου Ελλάδος. Βλέποντας τις επιτυχίες της ομάδας του ΆΡΗ και βλέποντας τον ν’ αγωνίζεται στο Καυτατζόγλειο, μπροστά σε 50.000 κόσμο, με μεγαθήρια, όπως η Ρόμα, η Κάλιαρι ,η Γιουβέντους, η Ουίπεστ, η Τσέλσι κ.α, ένα μικρό παιδί, ακόμα κι αν δεν προέρχονταν από ΑΡΕΙΑΝΗ οικογένεια, θα γίνονταν ΑΡΕΙΑΝΟΣ… Και να ξέρεται και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Ο οπαδός του ΆΡΗ , ήταν, μια ζωή, περήφανος για την ομάδα του. Δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι του, όπως κάποιοι άλλοι…»
Έφτασε, λοιπόν, η ώρα, σιγά σιγά, να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή…κι αν μη τι άλλο, αληθινή τους διάσταση. Αρχίζουμε λοιπόν με το περίφημο σύνθημα «δέκα χρόνια γκόμενες…» που αναβίωσε τη δεκαετία του ’80 στο μπάσκετ, όταν ο ΑΡΕΙΑΝΟΣ γλεντούσε με τη ψυχή του, κάθε φορά που συνευρίσκονταν στο γνωστό ραντεβού του Αλεξάνδρειου με τον συμπολίτη. Η αλήθεια όμως ποιά είναι…;
«Όταν τους τα λέω αυτά τσαντίζονται οι φίλοι μου οι παοκτσηδες, αλλά, είναι η αλήθεια. Η αιτία που πρωτακούστηκε αυτό το σύνθημα ήμασταν εμείς. Εγώ, στα δέκα περίπου χρόνια που ‘μουνα στην ομάδα, απ’ αυτούς δεν έχασα ποτέ. Δέκα ολόκληρα χρόνια είχανε να μας κερδίσουνε, είτε στο Χαριλάου, είτε στη τούμπα και δεν είναι τυχαίο ότι τη καλή τους πενταετία την έκαναν, αμέσως μετά, τη διάλυση του ΆΡΗ…»
Θέλετε να μας θυμίσετε πως έγινε αυτό;
«Το 1972 ή 73 δε θυμάμαι πάρα πολύ καλά μέσα σε μια βδομάδα παίξαμε δυο φορές μαζί τους. Στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο. Στο ένα ματς διαιτητής ήταν ο Ζλατάνος και στο άλλο ο Μίχας. Τα όργια που έγιναν και στα δυο παιχνίδια για να μας ισοφαρίσουν, κυριολεκτικά, δεν έχουν προηγούμενο. Το αποκορύφωμα ήταν η φάση της αλλαγής του Χρηστίδη απ’ τον Γκαντίνα. Ενώ τους κερδίζαμε 3-0 ακριβώς την ώρα που γίνεται η αλλαγή και το τέρμα μένει άδειο, αυτοί στέλνουν τη μπάλα στα δίχτυα και ο Μίχας κατακυρώνει το τέρμα. Πείτε μου αν έχετε ξαναδεί, πουθενά, κάτι τέτοιο…
Τι να λέμε τώρα…;»
Απίστευτα πράγματα. Κυριολεκτικά όργια… Κι όμως ο πολύς κόσμος ξέρεται, έχει πλήρη άγνοια για το τι συνέβη. Εντέχνως κι επιμελώς, το εκάστοτε πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο αυτής της πόλης, φρόντιζε να αποκρύπτει όλα αυτά τα εγκλήματα που συνέβησαν εις βάρος του ΆΡΗ. Μιας πόλης η οποία έχει «πνιγεί»,τελευταία, μέσα στα σκάνδαλα και τη διαπλοκή της «υψηλής» κοινωνίας της. Που, όλα τους, έχουν ένα και κοινό παρονομαστή …
«Το, τότε, κατεστημένο να φανταστείτε, δε σταμάτησε μόνο εκεί. Αμέσως μετά είχαν και το θράσος να τιμωρήσουν και τη …μισή ομάδα. Τιμώρησαν, συνολικά, για δύο περίπου χρόνια τον Αλεξιάδη, τον Σπυρίδωνα, τον Σεμερτζή, το Ναλμπάντη και τον συγχωρεμένο το Συρόπουλο. Τότε ήταν, τελικά, που κατάφεραν και διέλυσαν τον ΆΡΗ…»
Και να πάμε σ’ όσα συνέβησαν τη βραδιά του μεγάλου τελικού…
«Προσωπικά, θεωρώ ότι το κύπελλο δεν κατακτήθηκε εκείνη τη μέρα. Αυτούς τους …είχαμε και το ξέραμε…Όπως το ‘ξεραν κι αυτοί…
Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάναμε απ’ αυτούς ότι και να γίνονταν…Για μένα το πήραμε τη βραδιά του ημιτελικού, όταν κερδίσαμε 0-1 τον ολυμπιακό, μες το Καραϊσκάκη. Αυτός ήταν ο πραγματικός «τελικός» και τότε ήταν που δεχτήκαμε και τις μεγάλες πιέσεις…»
Τι είδους πιέσεις;
«Ο, τότε, γενικός γραμματέας Αθλητισμού της χούντας, ο περίφημος Ασλανίδης, επειδή τον κατηγορούσαν ότι βοηθούσε τον παναθηναϊκό και τα όνομα του είχε εμπλακεί στη πορεία του στην Ευρώπη , ήθελε οπωσδήποτε αυτό το κύπελλο, ως αντιστάθμισμα, να το δώσει στον ολυμπιακό. Έτσι, συναντήθηκε με τον συγχωρεμένο τον πρόεδρο μας, το Νίκο, τον Καμπάνη και επιτακτικά, του ζήτησε από μας, να κάτσουμε να χάσουμε. Φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να γίνονταν κάτι τέτοιο, ακόμα και στη Μακρόνησο να μας στέλνανε…»
Φάνηκε, όμως, ότι το κρατούσε μανιάτικο αυτό…
«Λογικό ήταν. Ήθελε μεγάλη λεβεντιά και μεγάλη παλικαριά να πεις όχι εκείνα τα χρόνια. Χρόνια που τα έσκιαζε η φοβέρα κι η σκλαβιά κι αυτοί δεν είχαν συνηθίσει τέτοιου είδους αντιδραστικές «συμπεριφορές». Κι όμως ο ΆΡΗΣ ΤΟ ΈΚΑΝΕ. Τα βαλε, όχι απλά, κόντρα σ’ ένα σύστημα, αλλά σ’ ένα ολόκληρο καθεστώς. Ο ΆΡΗΣ μεσουρανούσε εκείνα τα χρόνια. Ήταν ο μεγάλος αδικημένος. Όχι μόνο το κύπελλο, αλλά και το πρωτάθλημα δικαιούνταν και να ‘στε σίγουροι ότι θα το έπαιρνε, αν δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση. Για να φανταστείτε τι εννοώ δεν υπήρχε αντίπαλος που να ’ρχονταν στο Χαριλάου, να έτρωγε μόνο δυο γκολ και να μην πανηγύριζε. Ξεκινούσαν με γκολ απ’ τα αποδυτήρια. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω… Όσοι καθυστερούσαν κι έμπαιναν αργότερα στο γήπεδο, ήταν πολύ πιθανόν να μην έβλεπαν τα ένα- δυο πρώτα γκολ. Για αυτό και πάντα λέω, ότι ο οπαδός του ΆΡΗ, συνήθισε να περπατά με το κεφάλι ψηλά.»
Και πάμε στα του τελικού…Ο ΆΡΗΣ, εκείνη τη μέρα, δεν είχε ν’ αντιμετωπίσει μόνο τον αντίπαλο, αλλά και τον περιβόητο διαιτητή Μίχα, εκλεκτό του καθεστώτος και αργότερα ακόμα και πανευρωπαϊκά γνωστό, για τα σφυρίγματά του στο τελικό -διαφήμιση για την Ελληνική διαιτησία, ανάμεσα στη Μίλαν και τη Λίντς, πάλι στο ίδιο γήπεδο.
«Ο Ασλανίδης είχε τρελαθεί τόσο πολύ, απ’ την άρνηση μας να χάσουμε, που ήθελε να μας εκδικηθεί, με κάθε τρόπο. Μη ξεχνάμε ότι ,πριν το τελικό, τιμώρησε για ασήμαντη αφορμή, έναν απ’ τους καλύτερους μας παίκτες, τον Τάκη το Λουκανίδη. Εκείνη τη μέρα μας ακυρώθηκαν δυο κανονικά τέρματα του Αλεξιάδη και μας καταλογίστηκε ένα ανύπαρκτο πέναλτι εις βάρος μας που το ’χασε ο Κούδας. Ότι και να συνέβαινε όμως, ότι άλλο κι αν σκαρφίζονταν, ήταν αδύνατο να χάσουμε αυτό το τρόπαιο. Ήμασταν πολύ καλύτεροι σαν ομάδα κι αυτό το παραδέχονταν κι οι ίδιοι οι αντίπαλοι μας.»
Πότε μπήκε το γκολ και ποιός ήταν ο πρώτος που έτρεξε να σας αγκαλιάσει;
«Στο όγδοο λεπτό μπήκε κι ο πρώτος που έτρεξε προς το μέρος μου, ήταν ο Αλεκάρας, ο Αλεξιάδης …»
Τεστάκι ήταν αυτό, να δούμε πόσο καλά τα θυμάστε…
«Πλάκα μου κάνετε; Νοιώθω σα να τα ξαναζώ αυτή τη στιγμή…Ο Μιχαηλίδης έκανε σέντρα, εγώ το καρφώνω στα δίχτυα κι ο Αλεκάρας που ήταν ο πιο κοντινός μου σ’ εκείνη τη φάση ορμάει σα ταύρος πάνω μου…»
Το στιγμιότυπο που σας έρχεται, εντονότερα, στη μνήμη σας, ποίο είναι;
«Πέραν του γκολ που πέτυχα, που όπως είναι φυσικό ήταν κι η πιο ευχάριστη στιγμή που θα μπορούσα να ζήσω, δεν θα ξεχάσω ποτέ, τα σαράντα χιλιάδες,περίπου, αναμμένα κεριά που κράταγαν οι οπαδοί μας, που ήταν κι η συντριπτική πλειοψηφία του Σταδίου, απ’ το 80 και μετά.»
Τέτοια αυτοπεποίθηση δηλαδή…
«Μα τι σας λέω…Είχε δέκα ολόκληρα λεπτά να τελειώσει το παιχνίδι, διάστημα που μπορούσαν να ‘ρθουν τα πάνω κάτω. Κι όμως, δεν υπήρχε ούτε ένας, είτε από μας, είτε απ’ αυτούς που να πίστευε ότι μπορούσε ν’ αλλάξει κάτι κι αυτό το κύπελλο να πήγαινε σ’ άλλα χέρια.»
Στους πανηγυρισμούς τι επακολούθησε;
«Ότι και αν σας πω είναι ελάχιστο. Απερίγραπτες στιγμές χαράς. Νοιώθαμε σα να περπατάμε πάνω στους ώμους και τα χέρια των οπαδών μας. Τα σκέφτομαι κι ανατριχιάζω…»
Εν κατακλείδι, πως είναι να ζει κανείς μ’ αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα; Oτι,42 ολόκληρα χρόνια, τώρα, είναι ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που χάρισε στο κόσμο αυτής της ομάδας ένα τρόπαιο;
«Σίγουρα, είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Από τη μια νοιώθεις υπέρτατη τιμή και υπερηφάνεια που ‘σαι εσύ αυτός που πρόσφερε ένα τίτλο στο Σύλλογο, απ’ την άλλη όμως, σπαράζει η καρδιά σου, βλέποντας να μην υπάρχει συνέχεια. Πραγματικά, δεν αξίζει τέτοια τύχη σ’ έναν λαό, όπως αυτόν του ΆΡΗ, που δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την ομάδα του, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Κι αναφέρομαι, ειδικότερα, στις ευκαιρίες που του δόθηκαν στους τέσσερις τελικούς που έπαιξε τα τελευταία χρόνια.»
Πως παρακολουθείτε τις τωρινές εξελίξεις;
«Πραγματικά, αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα μ’ αυτά που συμβαίνουν στην ομάδα μας το τελευταίο καιρό. Κοντεύω να σκάσω…Νοιώθω τεράστια απογοήτευση για τη κατάντια που έχει περιέλθει αυτός ο Σύλλογος- κόσμημα της Μακεδονίας. Ίσως, έτσι όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, να πιστέψει και να επενδύσει ο ΆΡΗΣ στα νέα παιδιά. Τα δικά του νέα παιδιά…
Ιστορικά, άλλωστε, όλες οι μεγάλες επιτυχίες που σημείωσε ο ΆΡΗΣ, έγιναν, βασιζόμενες στα δικά του παιδιά. Σε παιδιά που ξέρουν τι πάει να πει ΆΡΗΣ, μπορούν να παίξουν για τη φανέλα και «νοιώθουν» για το συμπαίκτη τους. Θυμάμαι ένα σκηνικό μες το Κάλιαρι, όπου πήγαν οι Ιταλοί να ορμήσουν τον Αλεξιάδη. Έπεσε όλη η ομάδα πάνω τους για να μην τον αφήσουμε στα χέρια τους. Μπήκαν μέσα και απ’ τις κερκίδες και πλακωνόμασταν εμείς οι 20 περίπου της αποστολής, μ’ ένα ολόκληρο γήπεδο. Τρώγαμε ξύλο αλλά το χαιρόμασταν… Αυτό θα πει να ‘σαι οικογένεια. Δόξα σοι ο Θεός, ταλέντα στον ΆΡΗ υπάρχουν και δεν είναι τυχαίο που, κάθε χρόνο, σηκώνει κούπα στις μικρές κατηγορίες.»
Σας ευχαριστούμε απ’ τα βάθη της καρδιάς μας για τις χαρές που μας δώσατε και αυτά που μοιραστήκατε, σήμερα, όλη αυτή την ώρα, μαζί μας. Να ξέρεται ότι και…150 χρόνια να περάσουν ο κόσμος του ΆΡΗ, δε θα σας ξεχνάει.
«Σας το λέω και με πιάνει ρίγος. Μεγαλύτερη ανταμοιβή απ’ το χαμόγελο και την αγάπη που εισπράττω, ακόμη και σήμερα, απ’ τον απλό φίλαθλο του ΆΡΗ, όπου και αν βρεθώ, σ’ οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας, δεν υπάρχει. Πιστέψτε με, μεγαλύτερη αγαλλίαση στη ψυχή μου απ’ αυτή, δεν υπάρχει…»
