Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015 ο γάλλος δημιουργός Αρνό Ντεπλεσέν, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιεί η φετινή διοργάνωση στο έργο του. Ο σκηνοθέτης θα δώσει masterclass το Σάββατο 14 Νοεμβρίου, στις 11.00, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Τη συνέντευξη Τύπου συντόνισε ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, ο οποίος προλόγισε τον καλεσμένο του Φεστιβάλ, λέγοντας: «Ο Αρνό Ντεπλεσέν είναι ένας σκηνοθέτης με σπουδαίο έργο, γνωστός για την ικανότητά του να παρατηρεί τις λεπτομέρειες του κόσμου γύρω του, λεπτομέρειες στις ζωές ανθρώπων και οικογενειών. Κι επίσης είναι ένας δημιουργός με ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ, το οποίο βρίσκει ανταπόκριση τόσο ανάμεσα στους κριτικούς όσο και στο κοινό».
Παίρνοντας το λόγο, ο Αρνό Ντεπλεσέν δεν έκρυψε τη χαρά του για το αφιέρωμα που φιλοξενεί το ΦΚΘ στο έργο του και τόνισε: «Είμαι βαθιά συγκινημένος. Είναι εξαιρετική αυτή η περίσταση διότι, εκτός των άλλων, προχωρήσαμε και σε αποκατάσταση πολλών παλιών μου ταινιών. Για μένα αυτή ήταν μία ευκαιρία να γυρίσω πίσω στο χρόνο, συγκυρία που μου άρεσε πολύ. Το γεγονός μάλιστα ότι είδα μία καινούργια κόπια της πρώτης μου ταινίας με τίτλο Η ζωή των νεκρών, μου προκαλεί μεγάλη συγκίνηση».
Δημιουργός που ασχολείται ιδιαίτερα με το θέμα της οικογένειας στις ταινίες του, ο Ντεπλεσέν δημιούργησε μέσα στο χρόνο ένα είδος κινηματογραφικής «οικογένειας», καθώς συνεργάζεται συχνά με τους ίδιους ηθοποιούς – ανάμεσα στους οποίους και ο Ματιέ Αμαλρίκ. «Η Γαλλία δεν είναι τόσο μεγάλη χώρα, δεν έχουμε αμέτρητους ηθοποιούς, είναι λοιπόν σημαντικό να βρεις έναν ηθοποιό με τέτοιο χάρισμα. Ο Αμαλρίκ μου θυμίζει τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι τη δεκαετία του ‘60. Είναι τιμή για μένα που τον συναντώ από τη μία ταινία στην άλλη. Την πρώτη μου ταινία, Η ζωή των νεκρών, την έγραφα αγχωμένος, σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν η πρώτη και τελευταία. Ήθελα λοιπόν να έχω αρκετούς ηθοποιούς. Πάντα μιλάει κανείς για την ποιότητα των ηθοποιών, εγώ όμως ήθελα ποσότητα. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, άλλος από το σινεμά, άλλος από το θέατρο. Μου αρέσει να τους συνδυάζω, να αναμιγνύω όλα αυτά τα ‘’χρώματα’’».
Σε ερώτηση σχετικά με τους χαρακτήρες που επανεμφανίζονται στις ταινίες του, όπως ο Πολ Ντενταλούς στις ταινίες Η σεξουαλική μου ζωή… ή πώς βρέθηκα να λογομαχώ και Τα χρυσά μας χρόνια, ο Αρνό Ντεπλεσέν διηγήθηκε μεταξύ άλλων: Συνάντησα τον Ματιέ Αμαλρίκ στην κηδεία του Αλέν Ρενέ και τον ρώτησα ‘’πώς θα σου φαινόταν να ξαναδούμε το χαρακτήρα του Πολ Ντενταλούς;” Συμφώνησε αμέσως κι έτσι άρχισα να γράφω την ταινία».
Σχετικά με το αν υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στις ταινίες του, ο Γάλλος σκηνοθέτης απάντησε: «Το θέμα της αυτοβιογραφίας είναι περίπλοκο. Επανέρχεται στην ταινία Τα χρυσά μας χρόνια. Κι όμως, δείτε τις διαφορές: η δική μου μητέρα ζει, ενώ του ήρωα αυτοκτόνησε, το ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, που ήταν παραδοσιακό για τους Γάλλους φοιτητές στην εποχή μου, εγώ δεν το πραγματοποίησα ποτέ».
Όπως εξήγησε ο κ. Ντεπλεσέν, δεν θυμάται ακριβώς πότε αποφάσισε ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης, καθώς η στιγμή αυτή είναι πολύ μακριά στο παρελθόν. «Νομίζω ότι ήμουν οκτώ χρονών όταν με ρώτησαν στο σχολείο τι ήθελα να κάνω κι εγώ είπα το όνομα μιας σχολής κινηματογράφου που την είχα μάθει απέξω γιατί την άκουγα από τους γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί υπήρχε η ανάγκη αυτή μέσα μου από τόσο νωρίς. Όμως υπήρχε πάντα. Νομίζω ότι με ενδιέφερε όλη αυτή η συζήτηση για τις ταινίες που γίνονταν εκείνη την εποχή στη Γαλλία, έβλεπα ότι ο κόσμος, όπως οι σινεφίλ γονείς μου, συζητούσαν για τις ταινίες και σκεφτόμουν ότι με έναν παράξενο τρόπο η έβδομη Τέχνη ήταν μια παιδική τέχνη. Το διασκέδαζα λοιπόν που οι ενήλικες συζητούσαν με γαλλική σοβαρότητα για αντικείμενα τα παιδικής ηλικίας». Σε ερώτηση για το αν διασκεδάζει τώρα γυρίζοντας ταινίες, ο Αρνό Ντεπλεσέν απάντησε: «Είμαι απίστευτα σοβαρός κατά τα γυρίσματα, το ίδιο και αυτή τη στιγμή που ετοιμάζω ένα καινούργιο πρότζεκτ. Προσπαθώ, όμως, οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί να διασκεδάζουν, γιατί έτσι θα διασκεδάσει και το κοινό. Δεν είμαι από τους σκηνοθέτες που βασανίζουν τους ηθοποιούς. Πάντα προσεγγίζω το θέμα μου με σοβαρότητα και τρακ – η αλήθεια είναι ότι μου προκαλεί άγχος να ξεκινώ μία ταινία».
Αναφερόμενος ιδιαίτερα στους χαρακτήρες των ταινιών του και τις ερμηνείες των ηθοποιών που τους υποδύονται, ο ίδιος είπε: «Όταν γυρίζω μία ταινία θυσιάζω τα πάντα για την ερμηνεία. Ξεκινάω με θεωρητικές ιδέες, ένα πλούσιο αναλυτικό υλικό της προσωπικότητας των ηρώων και στο πλατό είμαι σε θέση να θυσιάσω τα πάντα για την ερμηνεία. Κι αυτό γιατί θέλω η ερμηνεία να σας αγγίξει. Μου αρέσει αυτό που έλεγε, ο Τριφό: να κάνουμε γυρίσματα ενάντια σε αυτό που γράψαμε. Μπορώ να πετάξω από το παράθυρο όλα τα στερεότυπα που έχω».
Απαντώντας σε ερώτηση για το αν θα τον ενδιέφερε να γυρίσει μια ταινία στην Ελλάδα, ο γάλλος σκηνοθέτης είπε: «Θα ήταν πιθανό, αλλά θα έπρεπε να βρω ένα ελληνικό μυθιστόρημα για να το μεταφέρω στο σινεμά και να το διασκευάσω. Αυτό που καθιστά τη δουλειά μου πολύ γαλλική είναι ότι σε μία τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να κάνω την ταινία στην Ελλάδα και όχι στη Γαλλία. Αν εμπνευστώ από αγγλικό μυθιστόρημα θα δουλέψω στα αγγλικά, ενώ αν επιλέξω ελληνικό μυθιστόρημα, πρέπει να έρθω εδώ και να μάθω τη γλώσσα».
Σε ερώτηση για τη σχέση μεταξύ παιδικής ηλικίας, κινηματογράφου και θανάτου, ο γάλλος δημιουργός είπε: «Θα μπορούσα να απαντήσω με κάποιες ταινίες που με σημάδεψαν. Όλες τις ασπρόμαυρες ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ, που είδα στο σπίτι των παππούδων μου όταν ήμουν δέκα χρονών κι ανάμεσά τους το φιλμ Μάρνι, που μου έδειχνε τον κόσμο των ενηλίκων με τρόπο τρομακτικό. Ακόμη, θυμάμαι ότι είπα ψέματα για την ηλικία μου για να μπω στο σινεμά να δω μία ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν».
Τέλος, ερωτώμενος για τον ευρωπαϊκό και τον γαλλικό κινηματογράφο, ο Αρνό Ντεπλεσέν σχολίασε: «Δεν θα μπορούσα να έχω άποψη για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Δεν είμαι καν πεπεισμένος ότι υπάρχει. Περισσότερο είμαι ταυτισμένος με τον κινηματογράφο της Λατινικής Αμερικής. Για το γαλλικό σινεμά, πιστεύω ότι η σημερινή κατάσταση παρουσιάζει πολυμορφία. Ήρθα από την Αργεντινή πρόσφατα και σκεφτόμουν ότι η κατάσταση στο γαλλικό κινηματογράφο μοιάζει με αυτή της Αργεντινής. Σημειώθηκε πρόσφατα μια επιστροφή στον ρεαλισμό, γιατί ο πολιτικός λόγος στη Γαλλία ήταν τόσο ανύπαρκτος, που τελικά ο κινηματογράφος έπρεπε να δείξει τις διενέξεις σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτό λοιπόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό τα τελευταία τρία χρόνια: ρεαλισμός και επιστροφή στον πολιτικό λόγο όταν το πολιτικό σκηνικό καταρρέει».
Επιμέλεια: Γιώργος Λιάσκος
