Ίσως, ο πιο μακάβριος χαρακτηρισμός, μαζί με την γνωστή και ως “εσχάτη των ποινών” που παραπέμπει σε εκτέλεση και είθισται να λέγεται το πέναλτι, είναι αυτός περί “ηλεκτρικής καρέκλας”, όταν αναφέρονται οι δημοσιογράφοι στην θέση του προπονητή.
Αυτοί που καλούνται να… βγάλουν την παρέλαση, όπως λέγεται, επίσης! Στρατηγοί, αρμάδες, στρατιώτες και λοιποί όροι, που κατακλύζουν τις αναμεταξύ μας κουβέντες, πολλές φορές.
Οι δύο προπονητές του Άρη, σε μπάλα και μπάσκετ, ήταν επιδραστικοί στα παιχνίδια μας το ΣΚ που πέρασε και το παρόν κείμενο καταπιάνεται με αυτά, κυρίως, τα πρόσωπα σήμερα.
Επιφοίτηση ή απόφαση;
Στην Ρόδο, ο Άρης παρουσίασε τις γνωστές του μεταπτώσεις. Το “γιατί” γίνεται αυτό εξηγείται με πολλούς τρόπους, πέραν του γεγονότος της δημιουργίας καινούργιας, ουσιαστικά, ομάδας με την προσθήκη 9-10 νέων παικτών. Η αλήθεια είναι πως ο Καστρίτης, απ’ το πρώτο πέρασμά του από την θέση του head coach στον πάγκο μας έδειχνε πως τέτοια σημάδια θα υπάρχουν στην απόδοση, μέχρι να “δέσει” το σύνολο.
Ακόμα θυμάμαι έναν αγώνα, με τον Κόροιβο Αμαλιάδας αν δεν με απατά η μνήμη μου, που πήγα με τον έναν πιτσιρικά ανεψιό μου, τότε και χάθηκε διάφορα 16-17 πόντων υπέρ μας, όπως και το ματς. Μη έχοντας την ωριμότητα να δω καθαρά τα πράγματα, το πώς είχε εξελιχθεί το μπάσκετ γενικότερα, ανέβασα πίεση! Δεν ανήκω σε αυτούς που ουρλιάζουν, ειδικά στα γήπεδα που παίζει η κιτρινόμαυρη φανέλα και το σήμα του Άρη, όμως θύμωσα και σε κάποιες κουβέντες, φιλικές, ας πούμε “καφενειακές” επιχειρηματολόγησα για το να φύγει.
Συνέβη και αποδείχτηκε λάθος. Ευτυχώς, επέστρεψε και δημιούργησε, μάλιστα και ένα αξιόλογο “σταφ”, όπως λένε οι μύστες τους συνεργάτες, πλέον. Με τα διαχρονικά, οικονομικά, προβλήματα να υπάρχουν, ως προϊόν απίθανων τύπων που βρήκαν πόρτα, μπήκαν και διοίκησαν, προείχε και προέχει η σωστή κατανομή εξόδων, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται και οι… παλιές αμαρτίες. Κάπως έτσι, οι επιλογές απ’ τα κολλέγια, μαζί με κάποιες “έξυπνες λύσεις”, δοκιμασμένων παιχτών έλυνε τους αγωνιστικούς γρίφους, μέχρι πέρυσι που η επιτυχία στις μεταγραφές ήταν μεγάλη. Το αποτέλεσμα αυτών ήταν η 3η θέση, πράγμα πρωτοφανές για το μπάσκετ του Άρη της νέας εποχής.
Η επιτυχία ή η υπέρβαση σωστότερα, θόλωσε το θυμικό πολλών από εμάς. Επίσης, δεν επικοινωνήθηκε σωστά ο νέος στόχος και μάλιστα αφέθηκε το “ο Αυτοκράτορας επέστρεψε” να πλανάται στον αέρα. Έτσι, τα λογικά προβλήματα στην νέα ομάδα που δομήθηκε, έφεραν μουρμούρα, στην πορεία θυμό και φωνές. Άδικο, λάθος αλλά και επικοινωνιακή επιλογή, αν το δεις από την άλλη.
Το Σάββατο, στον απέναντι πάγκο ήταν ο Γιώργος Σιγάλας, που πρόσφερε, αγάπησε και αγαπήθηκε εδώ, στα μέρη μας. Το τι θα “άκουγε” ο Καστρίτης με μια νίκη σε τέσσερα παιχνίδια, με κακή εμφάνιση για μεγάλο διάστημα στο συγκεκριμένο και το πόσο εύκολα μπορούσε το κλίμα να βαρύνει, με εσωστρέφεια να κυριαρχεί, είναι εύκολο να το αντιληφθεί κάποιος. “Ο… βοηθός που σε κέρδισε”, έπαιζε πολύ, μέχρι να έρθει ο Γούντμπερι με σπάσιμο στον αέρα και καλάθι να λυτρώσει την προσπάθεια επαναφοράς.
Φυσικά και έχει μερίδιο σε ήττες, το κυριότερο, ένας προπονητής και οι βοηθοί του. Κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό. Όμως, να αποδίδονται τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και στις νίκες. Μπροστά στο άσχημο ενδεχόμενο, αποφασίστηκε, σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε ένα “στενό, μικρό rotation” 6-7 παιχτών στο δεύτερο ημίχρονο και ήταν αυτό που γύρισε το παιχνίδι και έφερε την νίκη. Ναι, η απόδοση συγκεκριμένων παιχτών βοήθησε, όμως αυτό δεν έγινε από επιφοίτηση παρά από επιλογή. Οι Ντε Τζούλιους, Μποχωρίδης, Τολιόπουλος (μέχρι να αποβληθεί), Νόλει, Χατζηδάκης, Λαζέφσκι και Γούντμπερι ήταν αυτοί του σφιχτού γκρουπ. Κρίθηκε πως, πνευματικά, αλλά και τακτικά ήταν οι κατάλληλοι, για το συγκεκριμένο σημείο. Αν μη τι άλλο, ρίσκο, αλλά όχι πανικός. Και αυτό μπαίνει στα θετικά, βοηθούμενο απ’ το αποτέλεσμα, με την “κόρνα της λήξης”, που λέγαμε παλιά!
Μια (Γκου)γουλιά καφέ και μια… Τζούρισιτς!
Πάμε στην μπάλα. Η κακή απόδοση δεν έγκειται στο γεγονός της τακτικής επιλογής. Δηλαδή, η αμυντική προσήλωση και η στόχευση σε μπαλιές στους κενούς χώρους, στον Ντιαντί, στον Μανού ή στον Μορόν, δεν ήταν, εξ ορισμού, λάθος. Το πάθος των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού, που κέρδισαν σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες ως το 60′, σε συνδυασμό με τις μεγάλες αποστάσεις των γραμμών μας, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν το κλειδί στην έως τότε συμπεριφορά του συνόλου του Άκη Μάντζιου. Συμπεριφορά μέτρια για πολλούς, κακή κατ’ εμέ. Ένα σκορ που θα μπορούσε και δίκαια φυσικά, να είναι στα 2 γκολ κατά του Άρη.
Ειδικά το πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου μας προκαλούσε προβληματισμό. Εκεί ακριβώς, η κάμερα εστίασε σε διάλογο στον πάγκο, του Μάντζιου με τον άμεσο συνεργάτη του και πιο δίπλα έδειξε τον Γιώργο Γκουγκουλιά. Άνθρωπος ο λόγος του οποίου θεωρώ πως παίζει σημαντικό ρόλο στην όποια απόφαση του προπονητή. Γνωστός για το… κρύο, χιούμορ μου, είπα στην παρέα πως θα πιω μια “Γκου…γουλιά καφέ, με αισιοδοξία”!
Πιστεύω πως, ελάχιστοι έως κανένας συνοπαδός, που έβλεπε ή άκουγε το παιχνίδι, δεν περίμενε την αλλαγή του Φρίντεκ με τον Χουάνκαρ. Ήταν στο πρώτο ζευγάρι επιλογών, που ήρθε απ’ τον πάγκο, με τον Σαβέιρο και άλλαξε όλη την αριστερή πλευρά, καθώς βγήκε και ο Σίστο, κάτι εύκολο να προβλεφθεί, αφού δεν ανταποκρίθηκε επιθετικά, κυρίως, ούτε με την αλλαγή πλευρών. Μάλιστα, χάνει σπουδαία ευκαιρία εντός περιοχής, με την επιλογή να πλασάρει χαμηλά και όχι ψηλά, απέναντι. Η ισορροπία και η αλλαγή δεδομένων ήρθε γρήγορα και μάλιστα, ενώ ετοιμάζονταν το επόμενο ζευγάρι αλλαγών, Νταρίντα – Φαμπιάνο, ήρθε το ποδόσφαιρο το ίδιο να απαντήσει στο γιατί ο (πολύ καλά μαρκαρισμένος απ’ τον αντίπαλο) Μανού έχει ουσιαστικό ρόλο στην ομάδα.
Στην φάση του γκολ συμμετέχουν οι τρεις κορυφαίοι σε απόδοση παίχτες μας, έως τότε, ο “Χάρι Πότερ” και ο Σαβέιρο. Κλέψιμο Βέλεθ, ψηλά, στο κέντρο, Μανού με μία για Σιφουέντες, αυτός με μία επαφή στον συμπατριώτη του εξτρέμ, λίγο κουβάλημα, ίσα ίσα να πέσουν δύο παίχτες πάνω του, πάσα στον ψηλό. Τα υπόλοιπα είναι “το ψωμί” του Μορόν! Ένας Μορόν που, αν έβαζε το γκολ που σπάει την μπάλα με εξωτερικό φάλτσο δεξιά και μπαίνει στην περιοχή κατά μέτωπο, με είχε ήδη εκστασιάσει και θα με έκανε να ανέβω σε κάνα τραπέζι.
Ως το τέλος του ματς, έγινε η αλλαγή Κουάισον και στο φινάλε έφυγε άουτ το φάλτσο του Τζούρισιτς. Μάλιστα, με περίσσιο θράσος, γράφονται απόψεις περί “ατυχίας” από πράσινες πένες, με αφορμή αυτό. Εγώ, όπως είπα στην παρέα, εν μέσω αποδομιμασιών, τράβηξα μια… τζούρισιτς απ’ το στριφτό, ικανοποιημένος για την αντίδραση πάγκου, παιχτών αλλά και για τον πόντο, την μη ήττα. Ο ίδιος ο προπονητής μίλησε ευθέως πως παίζουμε παντού για την νίκη, θέση και στάση που επικροτώ. Παρόλα αυτά, σε απογεύματα όπως αυτό της Κυριακής, με 3-4 διακριθέντες, έχει ουσία και ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα που βγάζει η ομάδα, η… νοοτροπία, λέξη που μπορεί να είπα γύρω στις 3.000 φορές!
Κιτρινόμαυρος συντονισμός
Σήμερα, Τετάρτη, παίζουμε στην Αθήνα πάλι, στην Νέα Φιλαδέλφεια και στην OPAP Arena της Α.Ε.Κ. του Ηλιόπουλου. Κύπελλο, αυτή την φορά, με την ρεβάνς να είναι κάπου στις αρχές Δεκεμβρίου και να συμπίπτει με το τελευταίο ματς πρωταθλήματος, ξανά απέναντι στην ίδια αντίπαλο, στην Αθήνα και τότε. Στο ενδιάμεσο είναι τα “ματς φαγητό ή κυρίως πιάτο”, όπως αποκαλώ τα τρία που ακολουθούν. Κατά σειρά, με Λεβαδειακό στο Χαριλάου, με Παναιτωλικό εκτός και με Βόλο, πάλι στο Κλεάνθης Βικελίδης. Είναι ένας καινούργιος κύκλος, που ανοίγει και που θα δείξει την αξία και την ετοιμότητα κάθε διαθέσιμης λύσης. Όλα αυτά, με τον Άρη να βρίσκεται στην κορυφή του πρωταθλήματος, στα 2/3 της κανονικής περιόδου ή στο 1/4 ολόκληρης. Όμορφα πράγματα, φυσικά, αλλά πάντα με την άποψη του προπονητή η οποία ήταν, μέσες άκρες πως:
“Συνεχίζουμε την δουλειά και την βελτίωσή μας. Κανένας δεν θα μας προσθέσει έξτρα πίεση”.
Φυσικά, συμφωνώ με αυτό και περιμένω, μαζί με το σημερινό “ρεπορτάζ” του Ντιούι απ’ το γήπεδο, τον Άρη να συνεχίσει να δίνει ποδοσφαιρικές απαντήσεις. Επίσης, παρά τα όμορφα και χιουμοριστικά στα οποία και συμμετέχω φυσικά, περί στρατηγών, όμορφο θα ήταν να πάμε το γήπεδο ένα level ακόμα πιο πάνω. Ανεξάρτητα απ’ την γκρίνια, τις εμμονές και τους εγωισμός του καθένα ή της καθεμιάς, ένας κιτρινόμαυρος συντονισμός, κερκίδας, προπονητών, παιχτών, θα συνεχίσει να έχει το βλέμμα των ποδοσφαιρόφιλων ψηλά. Δηλαδή, στο Χαριλάου και τον Άρη!
ΥΓ Νίκο Λιούι, το ευχαριστώ είναι λίγο για την ιδέα και την βόλτα της Κυριακής, με τις φαμίλιες μας μαζί!
Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 2024
“ο Χιούι”
