Η τελευταία υπόθεση για την επιτήρηση της UEFA στον Άρη, με αφορμή την υπόθεση του Οριόλ αναδεικνύει για μια ακόμη φορά, ένα σημαντικό θέμα που προβληματίζει σε πρακτικό επίπεδο.
Έχει να κάνει με το απλό ερώτημα: η UEFA και η FIFA καλώς διασφαλίζουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων ποδοσφαιριστών, όμως τελικά ποια είναι η “κόκκινη γραμμή”; Μέχρι ποιο σημείο αντέχουν οι σύλλογοι, όπως π.χ. είναι ο Άρης και ο κάθε Άρης, να γίνονται θύματα υπερβολικών όρων, που μπορεί να τινάξουν στον αέρα την βιωσιμότητα τους.
Σίγουρα κάθε εργαζόμενος που έχει λαμβάνειν τα δεδουλευμένα πρέπει να τα πάρει. Φυσικά και όταν μπαίνουν υπογραφές σε ένα συμβόλαιο πρέπει να τηρούνται… Πώς όμως διασφαλίζονται και οι σύλλογοι από έναν π.χ. τραυματισμό ή μια επιλογή ενός ποδοσφαιριστή που αποδεικνύεται ότι δεν ήταν αυτό που περίμενε (επιεικής και ήπιος ο χαρακτηρισμός);
Προφανώς προκύπτουν σημαντικά ζητήματα για την ύπαρξη των ομάδων όταν π.χ. ποδοσφαιριστές όπως οι Οριόλ και Πορτίγια έχουν αγωνιστεί ελάχιστα και βλέπουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς φορτωμένους με πολλά μηδενικά. Και μάλιστα με μια…εμμονή (υπό την πίεση λογικά των δικηγόρων…) που βάζει τρικλοποδιές σε έναν σύλλογο.
Δεν θα αναφέρουμε ξανά, ότι η διοίκηση Καρυπίδη καλείται να “σκουπίσει” τις παλιές “πληγές” μιας δεκαετίας (βάλε) πριν. Απλά για την ιστορία θα καταγράψουμε το εξής για δυο περιπτώσεις που χρυσοπλήρωσε ο Άρης:
Ο Οριόλ κόστισε 120.000 ευρώ ανά παιχνίδι του με τον Άρη (1.200.000 για δέκα αγώνες) και ο Πορτίγια 40.000 ευρώ (450.000 ευρώ για 11 αγώνες…).
Ήδη σύμφωνα με υπολογισμούς στην Αλκμήνης, κάθε μήνα, η ΠΑΕ Άρης, ο μεγαλομέτοχος καλούνται να πληρώνουν πάνω από 100.000 ευρώ για τις παλιές “πληγές”!
Στην υγεία του Άρη λοιπόν…
