Ο Δημήτρης Σταματιάδης, πρόεδρος της ομοσπονδίας του Τένις στην Ελλάδα και πιστός φίλαθλος του Άρη μίλησε με αφορμή τις επιτυχίες των Τσιτσιπά και Σάκκαρη.
Αναλυτικά όσα είπε στο Yellow Radio 101,7:
Για το Ελληνικό τένις:
Ο Στέφανος πέρασε στον ημιτελικό, είναι απίστευτο, κάτι που δεν μπορούμε να το διανοηθούμε, και η Μαρία κάνει επίσης τρομερό τουρνουά. Λένε ότι παίζει με μεγαθήρια, αλλά εδώ που έχει φτάσει είναι και αυτή μεγαθήριο.
Για την νίκη του Τσιτσιπά:
Τεράστια η νίκη του Στέφανου, κέρδισε 3-0, εύκολα, τον κέρδισε κατά κράτος. Ο Στέφανος συγκαταλέγεται για τους διεκδικητές των μεγάλων τουρνουά. Εγώ τους έλεγα ότι «παιδιά, βλέπω τον Στέφανο να παίρνει το Ρολάν Γκαρός». Μακάρι να κερδίσει τον Σβέρεφ και να τον δούμε στον τελικό.
Για το αν είναι υπερήφανοι στην ομοσπονδία για αυτές τις επιτυχίες:
Οι νίκες είναι των αθλητών και των προπονητών, οι παράγοντες είναι εδώ για να ανοίγουν τον δρόμο και να τους βοηθάνε όπου μπροούν.
Για το αν μπορεί να έρθουν ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη στην Θεσσαλονίκη:
Εδώ που έχει φτάσει το τένις όλα μπορούν να συμβούν. Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από κάτι μεγάλο, δεν είναι δύσκολο να χτίσεις ένα γήπεδο τένις μέσα στο ποδόσφαιρο, το θέμα είναι να φτιάξεις μία διοργάνωση.
Για τον σημερινό Άρη:
Είναι ευχής έργον ότι υπάρχει ένας άνθρωπος σαν τον Καρυπίδη στο Χαριλάου, το πάει καλά το καράβι. Σαν κόσμος όλοι είμαστε διατεθειμένοι να βοηθήσουμε την προσπάθεια. Πρέπει οργανωμένα να προσπαθήσουμε και να παράγουμε αποτέλεσμα.
Για το αν θα υπάρξει κόσμος στα ποδοσφαιρικά γήπεδα:
Η διάθεση της πολιτείας από όσο ξέρω είναι να ανοίξουν τα γήπεδα με μία ποσόστοση 70-80%. Τα δεδομένα βέβαια αλλάζουν κάθε εβδομάδα, από όσο γνωρίζω η διάθεση είναι να ανοίξουν τα γήπεδα, είναι όμως νωρίς. Περιμένουμε το πως θα πάει η πανδημία για 10-20 μέρες.
Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τα διαρκείας, τα διαρκείας πρέπει να τα πάρουμε όλοι.
Για τον νέο ύμνο που έρχεται και τον παλιό:
Τώρα ακούω την καινούργια μελωδία, μου φαίνεται κάτι πολύ ωραίο. Ο Άρης ήταν η πρώτη ομάδα που είχε ύμνο στην Ελλάδα, από τον Σεκόντο Ποζέλι. Αυτό το δισκάκι βάζαμε στο σπίτι, το ακούγαμε και ξεκινούσαμε για το Χαριλάου τα χρόνια του 60′ και του 70′.
