Στα 18 του ο Γιάννης Σιδηροηλίας έδειξε μερικά πολύ καλά δείγματα γραφής στον λίγο χρόνο συμμετοχής που πήρε στην πρώτη του σεζόν, ως επαγγελματίας πλέον, στον Άρη.
Ο διεθνής γκαρντ/φόργουορντ των «κιτρινόμαυρων», ο οποίος αγωνίζεται στον Άρη από τα 7 του χρόνια, μίλησε στο PRESSARIS για τη φετινή σεζόν και τις εμπειρίες που αποκόμισε σε αυτή την πρώτη του χρονιά.
Γιάννη, πως περνάς τις μέρες της καραντίνας;
Όσο μπορώ κάνω γυμναστική στο σπίτι, λίγο τρέξιμο και ακολουθώ το πρόγραμμα που έχουμε πάρει στον Άρη από τον γυμναστή της ομάδας, τον Παναγιώτη Ζάλογγο. Μου λείπει το μπάσκετ, οι προπονήσεις και η καθημερινότητά μου. Για να φανταστείς κάθομαι στο σπίτι και σουτάρω στο… ταβάνι και στους τοίχους για να μην το ξεχάσω!
Πως είναι η μετάβαση από τα τμήματα υποδομής στο αντρικό;
Σίγουρα μαθαίνεις πολλά και στο παιδικό και στο εφηβικό, όμως μόλις μπαίνεις στο αντρικό καταλαβαίνεις ποιο είναι το πραγματικό μπάσκετ. Είναι μεγάλη πρόκληση για μένα να δουλεύω καθημερινά με έμπειρους και καταξιωμένους παίκτες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και να προσπαθώ να ανταπεξέλθω όσο το δυνατόν καλύτερα.
Ντεμπούτο φέτος στο Ιβανώφειο αλλά και οι πρώτοι σου αγώνες σε ένα γεμάτο Παλέ…
Ήταν υπέροχο συναίσθημα. Το να παίξω σε ένα αγώνα της μεγάλης ομάδας ήταν ένα όνειρο που είχα από μικρός και μέχρι πέρσι και έγινε πραγματικότητα. Και για το Παλέ τι να πω… Μοναδική εμπειρία, τρομερή ατμόσφαιρα, αυτό το γήπεδο σου προκαλεί δέος! Είναι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις αυτή την ατμόσφαιρα έξω από τον αγωνιστικό χώρο και διαφορετικό να παίζεις με αυτόν τον κόσμο. Ήταν και ένα όνειρο, όχι μόνο δικό μου, αλλά και της οικογένειάς μου να αγωνιστώ στο Παλέ με το αντρικό λόγω και της σχέσης που έχει ο πατέρας μου με τον σύλλογο (σ.σ. επί χρόνια έφορος στις υποδομές του Άρη και μέλος του ΔΣ στον ΑΣ).
Πως είναι να αγωνίζεσαι με τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας;
Προσωπικά έχω εξτρά κίνητρο όταν παίζω με αυτή τη φανέλα. Δίνω, όχι το 100% αλλά το 1000% ,γιατί μεγάλωσα μέσα στον Άρη και την αγαπώ αυτή την ομάδα.
Το καλύτερο σου παιχνίδι φέτος ήταν στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό όπου ξεκίνησες και βασικός…
Είχαμε πολλές απουσίες σε εκείνο το παιχνίδι. Έλειπε και ο Μποχωρίδης και ο Μόρις με τραυματισμούς. Δεν περίμενα να είμαι στην αρχική πεντάδα. Στο ζέσταμα με έπιασε ο κόουτς Μαρκόπουλος και μου είπε “θα σε ξεκινήσω”. Πάγωσα για λίγο και ήμουν σφιγμένος στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά μετά τα πρώτα 1-2 λεπτά μου έφυγε το άγχος, ελευθερώθηκα και έπαιξα όσο καλύτερα μπορούσα. Ήταν σπουδαίο να αντιμετωπίζω παίκτες που μέχρι πρόσφατα τους έβλεπα στην τηλεόραση.
Τι άλλαξε στην ομάδα με την αλλαγή προπονητή;
Τον κόουτς Καμπερίδη τον ήξερα από τα προηγούμενα χρόνια που ήταν στον Άρη. Το 2018 είχα πάει στην προετοιμασία του αντρικού με τον κόουτς Γιαννάκη τότε και είχαμε αναπτύξει πολύ καλή σχέση. Δεν άλλαξε πολλά στην ομάδα, ούτε τα έκανε όλα πολύ γρήγορα. Προσπάθησε σιγά σιγά να βάλει τη δική του φιλοσοφία στο παιχνίδι μας, δίνοντας περισσότερη έμφαση στο αμυντικό κομμάτι. Από την άλλη πλευρά, ο κόουτς Μαρκόπουλος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και προπονητής. Πιστεύω πως αδικήθηκε, η συγκυρία ήταν λάθος στον Άρη, συνάντησε πολλά προβλήματα και όταν είχαμε φτάσει σε μια κακή κατάσταση βγήκε μπροστά αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Πήραμε πολλά πράγματα από τον κόουτς Μαρκόπουλο, όμως και με τον κόουτς Καμπερίδη δουλεύουμε πολύ καλά.
Πως βλέπεις τη συνέχεια τόσο προσωπικά όσο και στο πρωτάθλημα;
Προσωπικά νιώθω έτοιμος να αρπάξω κι άλλες ευκαιρίες που μπορεί να μου δοθούν. Στόχος μου είναι να δουλέψω σκληρά και δε θέλω να λέω πολλά. Εξάλλου, ότι κάνεις φαίνεται μέσα στο γήπεδο, εκεί είναι ο καθρέφτης κάθε παίκτη. Όσον αφορά το πρωτάθλημα θεωρώ παράλογο να συνεχιστεί, γιατί χρειάζεται πολλή προετοιμασία και επιπλέον θα είναι επικίνδυνο για την υγεία.
Ένα σχόλιο για το πώς είδες την πρώτη σου σεζόν στον Άρη…
Για μένα ήταν μια εμπειρία που μου έδωσε πολλά, άλλαξε κάποια πράγματα για το πώς παίζεται το μπάσκετ. Σε ομαδικό επίπεδο κάθε ήττα φέτος ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά. Συμφωνώ με τους συμπαίκτες μου και δε θέλω να μείνει η εντύπωση ότι σώθηκε η χρονιά από τον κορωνοϊό. Πιστεύαμε πάρα πολύ στις δυνατότητές μας στο τέλος, είχαμε δεθεί πιο πολύ από ποτέ και θα τα καταφέρναμε.
Τέλος, έχεις κάποια πρότυπα αθλητών;
Ο Νίκος Γκάλης και ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν μοναδικοί! Αν και δεν τους είχα δει ζωντανά, ήταν οι κορυφαίοι στην Ελλάδα και στον κόσμο αντίστοιχα και χάραξαν τον δρόμο για τους υπόλοιπους. Θαυμάζω και πολλούς σύγχρονους παίκτες βέβαια, αλλά στο δωμάτιό μου είχα αφίσα τον Γκάλη, τον Μποχωρίδη, τον Βεζένκοφ και τον Πελεκάνο. Παίκτες που τους έβλεπα τα προηγούμενα χρόνια και ήθελα να φτάσω το επίπεδό τους.
