Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το κλισέ προπονητών και παικτών πως ένας αγώνας είναι τρεις βαθμοί και τίποτα περισσότερο; Για κάθε… χίλιες φορές που θα το ακούμε, θα έρχεται μια αναμέτρηση όπως η κυριακάτικη στην Τούμπα, για να αποδεικνύει πως σε κάποιους αγώνες δεν διακυβεύονται απλά και μόνο τρεις βαθμοί.
Γιατί μέσα σε περίπου… τρεις ώρες (μαζί με τη διακοπή των επεισοδίων) ο Άρης του Μαντσίνι και του Εντιαγέ, του Μάντζιου και του Καρυπίδη, κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει τρεις βαθμούς, αλλά και να τσαλακώσει και να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τον… πάπυρο με το αφήγημα που χρόνια γράφουν οι συμπολίτες, περισσότερο για να ικανοποιούνται μεταξύ τους βέβαια, αφού όλοι οι υπόλοιποι στη φίλαθλη χώρα γνωρίζουν.
Αυτοί που όπως λένε δεν ασχολούνται με τον Άρη, που τον κατηγορούν πως ζει και αναπνέει κάθε χρόνο μόνο για να κερδίζει τον ΠΑΟΚ, κόντεψαν χθες να διαλυθούν μονάχοι τους μπροστά στο φάσμα της ήττας και τους γλίτωσε η παρέμβαση της Αστυνομίας, που τους συμμάζεψε και άδειασε το γήπεδο και η «by the book» προσέγγιση του κανονισμού για μια τέτοια περίπτωση από τον Σκοτσέζο ρέφερι Μάιντεν.
Δε με απασχολεί ουδόλως να ξεψαχνίσω τι προβλέπει ο κανονισμός για τη διακοπή από τα επεισόδια στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων και ενώ απέμεναν ακόμη δύο λεπτά στο ρολόι. Δε με ενδιαφέρει αν προβλέπει 60λεπτη αναμονή και έλεγχο των προϋποθέσεων για την ομαλή επανέναρξη, ούτε για το αν ο Άρης θα μπορούσε να εξαντλήσει κάθε περιθώριο να επιδιώξει οριστική διακοπή του ματς και όχι αυτή τη μεσοβέζικη λύση να παιχθούν σαν… παρωδία εν τέλει ακόμη 90 δευτερόλεπτα.
Ο Άρης έπραξε αυτό που έπρεπε να πράξει, βγήκε στο γήπεδο αφού αυτό αποφάσισε ο διαιτητής και μπορεί η εξέλιξη αυτή να μοιάζει πως γλιτώνει τον ΠΑΟΚ από βαρύτερες ποινές, όμως τσαλάκωσε για τα καλά το γόητρο του και αποστέρησε κάθε δικαιολογία για τους οπαδούς του. Ο ΠΑΟΚ δείχνει να γυρίζει χρόνια πίσω με τη χθεσινή μπούκα και κανείς δεν ξέρει ποιες αλυσιδωτές αντιδράσεις μπορεί να προκαλέσει αυτό το… μήνυμα, κατά πολλούς, που στάλθηκε προς την οικογένεια Σαββίδη και τους ιθύνοντες της ΠΑΕ. Φυσικά και δεν μπορεί να γίνεται εν έτη 2021 καμιά συζήτηση για τέτοιες πρακτικές, αλλά αυτά είναι δικά τους προβλήματα, ας τα λύσουν.
Μέχρι να «πεθάνει» ο Χαϊλάντερ!
Σε νεαρότερη ηλικία, όταν με την παρέα μου θέλαμε να τονίσουμε πως κάτι ήταν αδύνατο να συμβεί ή πως κάποιος ματαιοπονούσε σε μια προσπάθεια του, λέγαμε τη φράση «μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ», μιας και αυτό ήταν… απίθανο να συμβεί, καθώς ο αθάνατος κινηματογραφικός ήρωας, ο σπαθοφόρος Σκοτσέζος, που έδινε μάχες στο πέρασμα των αιώνων με άλλους αθανάτους, μέχρι να αποκεφαλιστούν όλοι και να μείνει ένας, ήταν εκείνος που κέρδιζε πάντα στο τέλος. Απέθαντος, που θα έλεγε και μια ψυχή! Έτσι λοιπόν έμεινε και μνημονεύαμε τον Xαϊλάντερ για να πειράζουμε κάποιον που πάλευε τζάμπα να αλλάξει μια κατάσταση.
Αυτή η φράση μου ήρθε που λέτε στο μυαλό το βράδυ της Κυριακής, όταν ο Άρης ξεπέρασε ένα σχετικά πιεστικό 20λεπτο από το 60΄ ως το 80΄ και φάνηκε πως δεν γίνεται να χάσει μια πέρα για πέρα δίκαιη νίκη μέσα στην Τούμπα, που του έπρεπε και τις δύο προηγούμενες παρουσίες του εκεί, αλλά δεν πήρε, όλοι θυμόμαστε πως!
Ο Άρης έδειξε νομίζω ξεκάθαρα, πως με πενηνταρίσια διαιτησία, όπως αυτή του… συμπατριώτη του Χαϊλάντερ, Σκοτσέζου ρέφερι, ο ΠΑΟΚ δεν είχε τύχη στην αναμέτρηση και μοιραία δημιούργησε συνειρμούς τι θα συνέβαινε αν υπήρχε ξένος διαιτητής και στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, που υποχρεώθηκε με το έτσι θέλω σε ήττα. Λέτε να μη ξαναδούμε ξένο διαιτητή σε ματς του Άρη;
Εντιαγέ όπως… Ναγκόλι!
Στα καθαρά αγωνιστικά, η σοφή επιλογή του Μάντζιου, που έδειξε ότι μελέτησε σωστά το παιχνίδι, εν αντιθέσει με τον Λουτσέσκου, να παρατάξει τον Άρη με τρεις κεντρικούς μέσους, Σάσα, Τζέκο και Εντιαγέ, χωρίς επιτελικό χαφ, ήταν το κλειδί της αναμέτρησης. Ο Άρης είχε τον έλεγχο του κέντρου, έκλεισε τους διαδρόμους στον άξονα, και έκλεψε πολλές μπάλες στο ύψος της μεσαίας γραμμής, εκεί που κατέληγαν πολλές διεκδικούμενες μπάλες από το πρέσινγκ που ασκούνταν ψηλά από την τριάδα Καμαρά-Μαντσίνι και Ματέο Γκαρσία. Από μια τέτοια φάση μπήκε το γκολ με την επέλαση του Ναγκόλ…, ε του Εντιαγέ ήθελα να πω (αλήθεια, σε πόσους δεν ξύπνησαν μνήμες από τον Ναγκόλι Κένεντι του 1-4 στη χθεσινή ενέργεια του Σενεγαλέζου;). Και από τέτοιες δημιουργήθηκαν πολλές ακόμη επικίνδυνες καταστάσεις.
Ο Άρης απειλήθηκε ουσιαστικά, με εξαίρεση το δοκάρι στο φάουλ του Κούρτιτς στο πρώτο ημίχρονο, μόνο στο διάστημα από το 60΄ως το 80΄, όταν ο Άρης έχασε την ισορροπία του, εμφάνισε σημάδια κόπωσης, δεν μπορούσε να μαρκάρει το ίδιο αποτελεσματικά και οπισθοχώρησε, δίνοντας γήπεδο στον ΠΑΟΚ, με τον Λουτσέσκου να επιστρατεύει από τον πάγκο ότι είχε διαθέσιμο. Οι αλλαγές του Μάντζιου, που φρέσκαρε την ενδεκάδα του, έδωσαν το αντίδοτο στην πίεση και φάνηκε από το 80’ και μετά πως όλοι στην Τούμπα περίμεναν το… μοιραίο (και δεν αναφέρομαι στην μπούκα!).
Αυτή η διάταξη με τα τρία χαφ πιθανόν να τη δούμε να δοκιμάζεται και σε άλλα παιχνίδια, απέναντι σε θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους, ακόμη και στο «Κλεάνθης Βικελίδης».
Ίσως εκεί να κρύβεται το γιατρικό για τις αγωνιστικές αδυναμίες που εμφάνισε ως στιγμής σε αγώνες του ο Άρης. Η υπεροπλία στη μεσαία γραμμή, που θα φέρει ισορροπία στην ομάδα, θα αποτρέψει το να δέχεται εύκολα γκολ όπως με τα Γιάννινα και θα της δώσει τη δυνατότητα να μεταφέρει το παιχνίδι στο μισό γήπεδο του αντιπάλου, σε μέτρα κοντινά προς τα αντίπαλα γκολπόστ, εκεί που μια ενέργεια των ποιοτικών μεσοεπιθετικών του θα είναι πιο απειλητική. Άλλωστε Σάσα, Τζέκο και κυρίως Εντιαγέ, έχουν τη δυνατότητα να τρέξουν την μπάλα, να την πασάρουν και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για τους τρεις μπροστά.
