Μια τρομερή συνέντευξη έδωσε ο Γιώργος Σιγάλας στο gazzetta.
Δείτε τι είπε για τον Αρη και τον κόσμο του!«Από τον τσαμπουκά με τους φιλάθλους του Άρη στις αγκαλιές και τα συνθήματα έξω από το Αλεξάνδρειο!
Αξέχαστη στιγμή;
«Σίγουρα το περιστατικό που συνέβη μετά από ένα ευρωπαϊκό ματς του Άρη, στην 2η σεζόν μου. Παίζαμε για την πρόκριση στους “4” του Eurocup με την Βαλένθια και είχαμε χάσει με 6 πόντους στην Ισπανία με προπονητή τον Σερφ. Δυστυχώς, στο Αλεξάνδρειο ήμασταν τρομερά άστοχοι και παρ’ ότι παίξαμε καταπληκτικά στην άμυνα, χάσαμε με 8 (σ.σ.: 50-58). Από μπασκετικής άποψης, ήταν ξεκάθαρο το γιατί χάσαμε. Όταν έχεις 3/19 τρίποντα δεν πας πουθενά! Μου θύμισε το πρώτο ματς του Κολοσσού με την Λάρισα, που τα σπάσαμε…»
Να υποθέσω ότι ακολούθησε λαϊκό δικαστήριο;
«Η αγανάκτηση του κόσμου ήταν πρωτοφανής! Θυμάμαι ότι είχαν πέσει τρομερά βρισίδια προς το πρόσωπό μας, από την κερκίδα που βρίσκεται πάνω από την είσοδο στα αποδυτήρια και πραγματικά μου γύρισε η… λάμπα και επιχειρώ να ανέβω πάνω και να ζητήσω τον λόγο. Έγινε ένας κακός χαμός, με τον Λιαδέλη και τους αστυνομικούς να με τραβάνε και τελικά πήγα μέσα να κάνω μπάνιο. Ξαφνικά, έρχεται ο Μάκης ο Ιωαννίδης (σ.σ.: γεν. διευθυντής του Άρη) και μας λέει να περιμένουμε τουλάχιστον μία ώρα για να διαλυθεί το πλήθος έξω από το γήπεδο και μετά να φύγουμε. Όπως καταλαβαίνεις, ξανατρελάθηκα! Πιάνω τους συμπαίκτες μου και τους λέω: “Ακούστε μάγκες, εγώ θα βγω κανονικά από την έξοδο και όποιος θέλει ακολουθεί. Δεν έχουμε να απολογηθούμε σε κανέναν και αν θέλει κάποιος να μας πει οτιδήποτε, τον ακούμε!”… Αν δεν κάνω λάθος ο πρώτος που ακολούθησε ήταν ο Γιώργος Χρυσανθόπουλος, αλλά στη συνέχεια ακολούθησαν όλοι. Όπως βγαίνουμε, λοιπόν, βλέπω ότι το σημείο έξω από τα κάγκελα του περιβάλλοντος χώρου, ήταν τίγκα στους Αρειανούς.»
Και τι έγινε;
«Μάλλον το συγκεντρωμένο πλήθος έπαθε ακόμη μεγαλύτερο σοκ με το που μας είδαν απ’ όσο εμείς που δεν ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Όπως ανεβαίνω, λοιπόν, στο πεζούλι για να πω δύο κουβέντες, καταλήγω στο να βγάζω λόγο (γέλια!!!)… Εκείνο το περιστατικό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να συνδεθώ πολύ με τον κόσμο του Άρη, του οποίου η συμπεριφορά προς το πρόσωπό μου, ακόμη και τώρα είναι μοναδική και δεν μπορώ να μην το αναγνωρίσω αυτό. Θεωρώ ότι μετά από εκείνο το περιστατικό έπεσαν οι μάσκες, γνωριστήκαμε πραγματικά και από ‘κει που ήθελαν να μας την πέσουν, καταλήξαμε αγκαλιασμένοι να φωνάζουμε μέσα στη νύχτα “Άρης, Άρης”…».
