Έπιασα τους σφυγμούς μου, γύρω στις 5 παρά κάτι, το απόγευμα της Κυριακής. Προς μεγάλη μου έκπληξη, συνειδητοποίησα πως ήταν κανονικοί. Ούτε πάνω, ούτε κάτω.
Σαν να έχει συνηθίσει ο οργανισμός, σαν να ήταν προετοιμασμένος για να δεχτεί το έργο που προέκυψε στην γη της Βοιωτίας. Μπορεί, όλο αυτό, να λέγεται εμπειρία και αυτοάμυνα. Ένας μηχανισμός που, ασυνείδητα μεν αλλά βάσει των βιωμάτων, σε προστατεύει. Γιατί, καταβάθος, όσο και να ελπίζεις, ξέρεις…
Αν ήταν ρεβάνς…
Μεταφερόμαστε στον χρόνο και συγκεκριμένα στο 1978! Στα γενέθλια του Συλλόγου, στις 25 Μαρτίου της συγκεκριμένης χρονιάς και ενώ εγώ κλωτσούσα την κοιλιά της μάνας μου, για να βγω, η ομάδα ήταν πρώτη στην βαθμολογία. Ο Άρης των… Αποστόλων, του Απόστολου Γεωργιάδη στην διοίκηση και του Αποστόλ Τσατσέφκσι στον πάγκο, δηλαδή, απείχε 9 αγωνιστικές από τον τίτλο, καθώς μόλις είχε παιχτεί η 25η.
Ειρήσθω εν παρόδω, ο λόγος γίνεται για την χρονιά του ξεκινήματος του ρεκόρ νικών στο Χαριλάου. Δύο, στο κλείσιμο εκείνης της σαιζόν, 17/17 την επόμενη και άλλες 6 την τρίτη. Σύνολο, 25 σερί νίκες. Κλείνει η παρένθεση και ανοίγει αυτή του κυπέλλου, της ίδιας σαιζόν. Είμαστε στους “8” και κερδίζουμε εντός έδρας τον Πανιώνιο με σκορ 5-2.
Διηγείται ο κυρ Γιάννης:
“Την Κυριακή των Βαΐων παίζαμε πρωτάθλημα στην Νέα Σμύρνη. Σκορ 0-0. Τρεις μέρες μετά, Μεγάλη Τετάρτη 18 Απριλίου, ήμουν ξανά στο γήπεδο και δεν πίστευα στα μάτια μου. Στο ημίχρονο χάναμε με 3-0, τελικό 5-1 και αποκλεισμός. Ξέρεις, τότε ήταν άγριες εποχές. Κυνηγητά, οι παίχτες να μην βγαίνουν απ’ τα σπίτια τους. Άλλαξε αυτό, με τα χρόνια…”
Μόλις σε έναν μήνα μέσα, ο Άρης έφτασε από 1ος τρίτος, με έναν διασυρμό και αποκλεισμό από μια διοργάνωση που κατέκτησαν τελικά οι κυανέρυθροι, οι οποίοι σώθηκαν στο φινάλε του πρωταθλήματος από υποβιβασμό. Έμεινε, έστω, η γλύκα της συμμετοχής μας στην Ευρώπη.
Γιατί τα λέω αυτά; Έπιασα τον εαυτό μου, με το σκορ στο 4-1 και τον Κουέστα να διώχνει με σωτήριο τάκλιν αποσοβώντας 5ο γκολ, να γελάω πικρά, μονολογώντας στο κεφάλι μου πως “Υπάρχουν και χειρότερα. Αν ήταν ρεβάνς κυπέλλου; Με δεδομένο το 3-1 του πρώτου γύρου, θα παίζονταν μία σκηνή από όσες δεν έχουμε ζήσει, που θα παρέλυε κομμάτια των εγκεφάλων μας”!
Ύβρις και τιμωρία
Έβλεπα το παιχνίδι με τον πατέρα, στα 76 του πλέον, με συσσωρευμένη κιτρινόμαυρη εμπειρία στις πλάτες του.
Η πρώτη παρατήρηση αφορούσε στο γεγονός πως ομάδες με μετρημένους στα δάχτυλα φιλάθλους και άθλιες εγκαταστάσεις δεν θα έπρεπε να παίζουν την Α’ Εθνική, που βάφτισαν Superleague, τρομάρα τους.
Στα του αγώνα, συμφωνούσαμε πως ήταν ευχής έργο που ισοφαρίσαμε σε λιγότερο από δέκα λεπτά, με αυτογκόλ που από εδώ προφητεύτηκε στο χτεσινό άρθρο. Πιστέψαμε πως η ομάδα θα έμπαινε ψιλιασμένη και αποφασισμένη να αλλάξει εικόνα και συμπεριφορά, στην επανάληψη. Από όσα “ζητούσα”, με τον γραπτό χώρο που μου αναλογεί, έγιναν τα ακριβώς αντίθετα. Και μάλιστα οι καιρικές συνθήκες προσομοίωζαν σε ήττες παλιές, στο ίδιο γήπεδο.
Είναι ντροπή, παραδέχτηκε ο Μαρίνος Ουζουνίδης και ο βοηθός του, Κόλα. Είναι ντροπή η εικόνα, η μη κατανόηση της σημαντικότητας του αγώνα και όσων διακυβεύονταν σε αυτόν, συμπλήρωσε. Πήρε την ευθύνη, απολογούμενος στον κόσμο, καθώς έδειξε να κατανοεί τα όσα συνέβησαν στις πρώτες του μέρες και διαπίστωσε πως δεν είναι τυχαία κάποια επαναλαμβανόμενα πράγματα.
Ήττες συμβαίνουν και μπορεί να έρθουν ενώ τα έχεις δώσει όλα. Όταν η υπεροψία κυριαρχεί, όταν βγαίνει η ψείρα στον γιακά, η αλαζονική συμπεριφορά, τότε προκύπτουν τραγωδίες. Ναι, έκανε λάθη ο προπονητής, κρίνοντας εκ των υστέρων. Ταίριαζε περισσότερο να παίξει με φύσει και θέση “δεκάρι”, αφήνοντας ένα χαφ έξω, στο ματς και το γήπεδο αυτό, αλλά μιλάμε για μικρή λεπτομέρεια. Ο, διακριθέντας με Παναθηναϊκό, Σαβέριο, εξαϋλώθηκε, τα δύο χαφ βολόδερναν, το ίδιο και τα στόπερ. Κορυφαίοι, όλοι τους, μια βδομάδα πίσω. Μετά, έμεινε ο Σίστο ο έρμος. Σάμπως φταίει αυτός; Σάμπως φταίει ένας; Εδώ, άρχισε να σκοράρει κατά ριπάς ο Σαμάτα, δίπλα. Γιατί όχι και αυτός, κάποτε;
Ο Παπαδόπουλος ο Νίκος, του Άβελ, σε έδεσε κόμπο. Αυτή είναι η αλήθεια.
Όταν αναζητάς ποδοσφαιρικά θαύματα, αφού έχεις φροντίσει να φερθείς με ύβρη στο άθλημα, δεν θα έχεις τύχη. Νόμος!
Τέτοια, ύβρις και προσβολή, είναι ο τρόπος που δέχεσαι και τα 4 γκολ. Ένα προς ένα. Εκεί που συζητούσαμε για το “μηδέν” πίσω, ως εγγύηση, φτάσαμε να λέμε πως… πάλι καλά. Περίπατοι στην περιοχή, προσπέραση σε σπριντ, ριμπάουντ από δοκάρια, κεφαλιές αφύλακτοι στην μικρή περιοχή. Συντριπτική ήττα, με τα χέρια κάτω.
Ο κόσμος βροντερό παρών. Δεν είναι για λαϊκισμούς και “κρίμα” η φάση. Ο Αρειανός δεν χρειάζεται χάδια για να καταπιεί 200 και 500 και 700, πανέλα, χιλιόμετρα. Ήταν και θα είναι εκεί. Και Αρειανάκια θα συνεχίζουν να γεννιούνται, σε πείσμα πολλών ανησυχούντων, ακόμα και συνοπαδών.
Απαιτείται, όμως ο έμπρακτος σεβασμός. Αυτός είναι η 90+’ προσπάθεια και αγωνιστικότητα και όχι καραγκιοζλίκια όπως αυτά που είδαμε, με λευκές πετσέτες και σκορποχώρια.
Έργο σε λούπα
Φυσικά και πρέπει να “αρχίζουμε να αλλάζουμε παίχτες, σιγά σιγά”, όπως είπε και ο Μαρίνος Ουζουνίδης στην συνέντευξη τύπου. Απαιτούνται προσωπικότητες με δίψα για διάκριση, μπολιασμένο σύνολο και με παραπάνω Έλληνες ίσως. Σιγά σιγά, όμως, πρέπει να αποφασίσει να αλλάξει τρόπο λειτουργίας και συμπεριφοράς διοίκησης και η κεφαλή της ομάδας. Περί Θοδωρή Καρυπίδη ο λόγος.
Όλα αυτά, “τα Ηράκλεια, οι Τρίπολες, οι Λιβαδειές”, μαζί με τα εντός με Όφηδες και Νουπουσού Βόλους αποδεικνύουν πως οι προπονητές, ο Απόστολος Μάντζιος πριν και ο Ουζουνίδης τώρα, έχουν ελάχιστη ευθύνη. Η κύρια, σε μια χρονιά που δοκίμασε νεύρα και αντοχές μας, ξανά, βαραίνει τον ίδιο. Η ηγεσία δημιουργεί τις συνθήκες και δίνει την γραμμή. Συντονίζει, κατανέμει ρόλους και δίνει τα κλειδιά σε διευθυντές τμημάτων.
Αν δεν εμπιστευτεί και στηρίξει τον κόουτς, αν δεν τον χρίσει πραγματικό επικεφαλής του αγωνιστικού και αφεντικό στην πράξη, με ενίσχυση του ρόλου του, τότε θα ζούμε έργα σε λούπα. Η χιλιοειπωμένη μαρμότα (φωτό της ταινίας επισυνάπτεται για κύρια του παρόντος άρθρου, τιμής ένεκεν!)
Δεν έχω περιθώρια
Στενέψανε τα όρια…
Δεν έχεις περιθώρια. Στενέψανε τα όρια, που λέει και ο ποιητής. Έρχεται ο Παναιτωλικός στο Χαριλάου, υπό άλλες συνθήκες από αυτές που ήλπιζα. Μετά, πας στον Μπέο για νέο ψείρισμα, κλείνεις με Α.Ε.Κ. εντός. Είσαι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Ξεκάθαρα. Ο όρος “σκωτσέζικο ντουζ” είναι άλλος ένας με φωτογραφία μας δίπλα!
Κάνε αυτά που είναι στο χέρι σου, ώστε να βγεις πέμπτος. Μετά, περίμενε αυτά που δεν είναι στο χέρι σου, μην πάρει κάνα κύπελλο ο Ο.Φ.Η. και η Τρίπολη δηλαδή. Βγες Ευρώπη, πράγμα σημαντικότατο, το πάτωμα που έπρεπε να έχεις από πάντα και δεν είχες ποτέ και άφησε τα πράγματα στα χέρια αυτών που γνωρίζουν. Δεν είναι όλοι για όλα. Πώς να το κάνουμε, δηλαδή;
Αν θες να αλλάξει το αποτέλεσμα, άλλαξε εσύ.
Αντί επιλόγου
Σε ένα από τα χιλιάδες γκρουπ, στα οποία Αρειανάκια στύβουν τα κεφάλια τους και ανταλλάσσουν απόψεις, γνώμες και νεύρα, ίσως, προσπαθώντας να βρουν την άκρη τους, συνομιλώ με κάτι πετσιά, που συνυπάρξαμε και συνυπάρχουμε σε κερκίδες για τον Άρη. Μαλώνουμε, τα βρίσκουμε, πάμε πάσο και τα γνωστά. Εξάλλου, όλοι περάσαμε τα 45. Χρόνος αρκετός για να μπορούμε, ώριμα, να καταλήγουμε σε συμπεράσματα.
Χτες το απόγευμα, μετά από πολλές κουβέντες, τον επίλογο έβαλε απ’ το Κονγκό ένας παλιός μαχητής.
Άντε να γυρίσω, να πάμε ξανά στην Λιβαδειά δύο τρία χρόνια στην σειρά, να φτιάξουμε τα πράγματα, να διορθώσουμε και ένα λάθος που κάναμε κάποτε, που χάσαμε την ευκαιρία με κάτι ντόπιες κυρίες και φερθήκαμε σαν μέτριοι άνθρωποι, σαν περαστικοί από την ζωή αυτή…
Ο Άρης οφείλει να πάψει να περιβάλλεται από προσωπικότητες που λειτουργούν έτσι, ακριβώς. Από ανθρώπους συμβιβασμένους με την μετριότητα.
Δευτέρα, 17 Φεβρουαρίου 2025
“ο Χιούι”
