Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν απογοητευμένος. Ήταν θυμωμένος, το δήλωσε, ετοιμος να σκάσει. “Οφείλει”, όμως, να θυμηθεί ο ίδιος – και είναι βέβαιο ότι το έχει κάνει ήδη – τα δικά του λόγια, γιατί τίποτα δεν είναι εύκολο, ειδικά φέτος, στον Άρη.
Ο δρόμος είναι μακρύς. Τέτοιες ήττες είναι πιθανό να έρθουν ξανά. Ο “δράκος” είπε χθες ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί. Είναι σαφές ότι αναφέρεται στον τρόπο που διαμορφώθηκε αυτό το 99-70. Στον τρόπο με τον οποίο οι παίκτες του δεν έπαιξαν.
Είναι προφανές ότι εννοεί πως ο δικός του Άρης δεν πρόκειται να κάνει ξανά μόλις 12 φάουλ σε έναν αγώνα και να αφήνει τον οποιοδήποτε παίκτη της αντίπαλης ομάδας να βάζει λέι απ πιο εύκολα από μια προπόνηση.
Μετά το ματς με την ΑΕΚ, μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ, μετά το ματς με τη Ζιέλονα Γκόρα ο Γιαννάκης προετοίμαζε τους πάντες για μια τέτοια βραδιά σαν τη χθεσινή.
Λίγα λεπτά μετά τη νίκη επί της σε μια αποστροφή του λόγου του είπε: “Θέλουμε να γίνουμε γρήγορα καλοί, αυτό δεν γίνεται. Όσο και αν προσπαθούμε. Χρειάζεται πολλές ώρες να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, να δούμε πως είμαστε αποτελεσματικοί στο γήπεδο και πως θα το διαχειριζόμαστε όλο αυτό και με τον κόσμο μας που έχει απαιτήσεις και με τον αντίπαλο. Υπάρχει τρόπος. Δουλειά. Καλή νίκη. Δουλειά”.
Παραμονές του πρώτου αγώνα στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τη Ζιέλονα Γκόρα στο Παλέ, είχε εξηγήσει πως “είναι δεδομένο ότι θα έχουμε σκαμπανεβάσματα και στη διάρκεια του παιχνιδιού και στην διάρκεια των πρώτων μηνών σαν ομάδα, αλλά θα πρέπει να δυναμώσουμε πνευματικά για να πάρουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε έστω και με δυσκολίες”.
Δεν τα έλεγε τυχαία, όσα έλεγε. Δεν ήταν δηλώσεις που… έπρεπε να γίνουν. Είναι τοποθετήσεις που δείχνουν τον δρόμο. Δεν είναι εύκολος, αλλά αυτός είναι…
Είναι απολύτως λογικό να είναι θυμωμένος όταν δεν βλέπει πάθος, ενέργεια, συγκέντρωση, όταν δεν βλέπει το δικό του dna στην ομάδα του. Δεν πρόκειται ποτέ να θυμώσει για ένα άστοχο σουτ, για μια ήττα ακόμα κι αν είναι βαριά, αλλά θα προέλθει παρά την προσπάθεια των παικτών του. Χθες ο Άρης δεν προσπάθησε, έχασε με κάτω τα χέρια. Ανεπίτρεπτο για τον “δράκο”, αλλά όπως ο ίδιος είπε ένας δρόμος υπάρχει. Δουλειά.
