Ο Θόδωρος Κάντας είναι ο μοναδικός του τεχνικού τιμ που έζησε τη φετινή τρελή χρονιά του Άρη από τη πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα. Από το χτίσιμο στην Ιταλία, μέχρι το σφύριγμα της λήξης του αγώνα στην Ξάνθη. Κι όπως όλοι φέτος κρίθηκαν εκ του αποτελέσματος, έτσι κι ο Κάντας.
Γράψε GALIS και στείλε στο 54911 για να βρεθείς στην γιορτή του Νίκου Γκάλη
Αναλυτικά τα όσα είπε στην εφημερίδα “Μetrosport”:
-Θόδωρε, είσαι ο μοναδικός του τεχνικού τιμ που έζησε την χρονιά από την πρώτη μέρα «χτισίματος» του Άρη μέχρι την τελευταία, στην Ξάνθη. Πως θα χαρακτήρισες όλη αυτή την περιπέτεια;
«Η χρονιά άρχισε και ολοκληρώθηκε με δυσκολίες. Από την αρχή φαινόταν ότι θα υπάρχουν εμπόδια στην προσπάθειά μας. Όσο ο χρόνος περνούσε, όμως, τα προβλήματα διογκώνονταν αντί να μειώνονται. Σε αυτό συνετέλεσαν οι πέντε αλλαγές προπονητών και οι τρείς αλλαγές στη διοίκηση. Ζήσαμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Η πίεση του χρόνου το καλοκαίρι, το περιορισμένο ρόστερ λόγω ότι η ομάδα δεν είχε αδειοδότηση και δεν ενισχύθηκε όπως θα έπρεπε, ήταν ανασταλτικά στοιχειά για την μετέπειτα πορεία. Ήταν δύσκολο αυτά όλα να το διαχειριστούν οι εκάστοτε προπονητές και οι εκάστοτε διοικήσεις. Όλοι οι συμμετέχοντας, όμως, προσπαθήσαμε πρώτιστα να κρατήσουμε ενωμένα και ήρεμα τα αποδυτήρια του Άρη. Μακριά από τα προβλήματα, παρόλο που ήταν δύσκολο. Αυτό έγινε πρώτα για το καλό του συλλόγου και έπειτα για τους εαυτούς μας.
Με την τελευταία διοικητική και προπονητική αλλαγή είδαμε ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει… φως στο τούνελ. Στην ύστατη στιγμή η συμβολή της διοίκηση του Λάμπρου Σκόρδα και η πρόσληψη του Σούλη Παπαδόπουλου και των υπολοίπων ανθρώπων του τιμ του, καταφέραμε να φέρουμε εις πέρας κάτι που πριν φάνταζε ακατόρθωτο. Ήταν μια χρονιά την οποία θα χαρακτήριζα τραυματική αλλά εκ του αποτελέσματος και ελπιδοφόρα για το μέλλον. Διότι μέσα από τέτοιες χρονιές παραδειγματίζεσαι, βλέπεις τα λάθη σου και πάνω σε αυτά μπορείς να χτίσεις καλύτερα το μέλλον σου.
Κρατάω μόνο τις σχέσεις των ποδοσφαιριστών στα αποδυτήρια. Είναι το μόνο που θα ήθελα να θυμάμαι, όπως και το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα στην Ξάνθη, στο οποίο μας έφυγε το άγχος. Όλα τα υπόλοιπα δεν θα ήθελα να τα ξαναζήσω. Θέλω να τα διαγράψω από τη μνήμη μου. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να γίνει το να παραμείνει ο Άρης στην Super League. Ο Άρης δεν νοείται να πανηγυρίζει την σωτηρία του, αλλά εδώ που έφτασαν τα πράγματα μας βγήκε αυτό το ξέσπασμα στο τέλος. Περάσαμε δύσκολη χρονιά. Σαν σύλλογος και σαν ιστορία, ο Άρης πρέπει να παλεύει για τις πρώτες θέσεις. Του αξίζει κάτι καλύτερο. Αυτή η μιζέρια είναι ό,τι χειρότερο για μία τόσο μεγάλη ομάδα. Ο Άρης είναι για άλλα…».
-Μίλησες για ενότητα στα αποδυτήρια παρά τις δύσκολες συνθήκες και τα προβλήματα, ακόμη και βιοποριστικά, που υπήρχαν. Πως καταφέρατε να μείνετε ενωμένοι;
«Η συμβολή των μεγάλων και κυρίως των ελλήνων έμπειρων αλλά και των τριών ξένων ποδοσφαιριστών ήταν αυτιού που κράτησαν ενωμένα τα αποδυτήρια του Άρη. Διαρκώς δίνανε κουράγιο ο ένας στον άλλον και ιδίως στους νεότερους που έζησαν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Και τελικά αποδείχθηκε ότι όλοι μαζί κατάφεραν να βγάλουν τον Άρη από τη δύσκολη κατάσταση και τον κίνδυνο του υποβιβασμού. Θα ήθελα, εδώ, να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές που συνεργάστηκα φέτος μαζί τους. Ο καθένας έχει συμμετοχή σε αυτή την πορεία, ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του, όλοι προσπάθησαν να λειτουργήσουν με γνώμονα το καλό του Άρη. Σε άλλους αυτό πέτυχε, για άλλους απέτυχε».
-Την φετινή πορεία του Άρη και το τελικό αποτέλεσμα θα το χαρακτήριζες άθλο;
«Αν και ο Άρης δεν πρέπει να πανηγυρίζει για την παραμονή του, διότι δεν είναι η υφή της ομάδας τέτοια, εκ του αποτελέσματος είναι μια επιτυχία γιατί του δίνει ελπίδα για το αύριο. Είναι από τις χρονιές που κάνεις δεν θέλει να θυμάται τίποτα, δεν είναι εποικοδομητική αν και η διδαχή κάποιων γεγονότων μπορεί να είναι ο προπομπός για το μέλλον…»
-Είσαι ο μόνος που έζησες από τόσο κοντά και σε καθημερινή βάση τους δύο τερματοφύλακες του Άρη, τον Μάρκο Βελλίδη και τον Σωκράτη Διούδη. Σαν προπονητής-εκπαιδευτής τους θέλω να τους κρίνεις χωριστά…
*ΒΕΛΛΙΔΗΣ: «Ο Μάρκος μέσα σε όλες αυτές τις καταστάσεις έδωσε τα μέγιστα και προσπάθησε να κρατήσει την σημαία της ομάδας όσο πιο ψηλά γίνεται. Σε αρκετά ματς το κατάφερε σε άλλα παιχνίδια μοιραία δεν στάθηκε. Δεν είναι μόνος του, όμως, είναι ολόκληρη ομάδα. Δεν ευθύνεται μόνο ο ίδιος, διότι πολλά άκουσε φέτος. Όταν για παράδειγμα ο ΠΑΣ Γιάννινα σου κάνει 13 τελικές προσπάθειες σε ένα ημίχρονο, μοιραία κάποια στιγμή δεν θα αντέξεις. Είχε καλές στιγμές ίσως και κάποιες στιγμές που ήταν ατυχές. Αυτά, όμως, είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, για όλους τους τερματοφύλακες του κόσμου. Είναι ικανότατος τερματοφύλακας είχε και έχει μέλλον στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον χαρακτηρίζει η εργατικότητα και ο επαγγελματισμός του και η εξαιρετική συναδελφική σχέση με τους υπολοίπους του ρόστερ. Σπανίζει τέτοια συμπεριφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο… Ο κάθε ένας έχει την άποψή του για τον Μάρκο. Εγώ θα ήμουν αχάριστος να πω το οτιδήποτε και κρίνοντας τη χρονιά σαν προπονητής του θα πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Συν ότι για εξέλιξη του Διούδη έχει μεγάλη συμβολή και ο Μάρκος».
*ΔΙΟΥΔΗΣ: «Ο Σωκράτης ήταν η έκπληξη αν όχι του πρωταθλήματος αλλά του Άρη σίγουρα. Κατάφερε σε ένα δύσκολο χρονικά σημείο να ανταπεξέλθει και να φανεί έμπειρος και ετοιμοπόλεμος, σε καταστάσεις που πραγματικά εγώ λόγω θέσης εκπαίδευσης θεωρώ ότι σπανίζει να μπορείς σε τέτοια ηλικία να διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις. Του βγάζω… το καπέλο.
Τα κατάφερε και αυτό του δίνει ελπίδες για το μέλλον, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό. Απέδειξε ότι μπορεί στο μέλλον, αν συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο και μεθοδικότητα, το ελληνικό ποδόσφαιρο να ελπίζει πάνω του. Δεν θέλω να σταθώ παραπάνω στον Σωκράτη, γιατί αυτή τη στιγμή είναι στην αφετηρία, θα παίζει για πολλά χρόνια ποδόσφαιρο, θα είναι διαρκώς στην πρώτη γραμμή. Απλά θέλω να του ευχηθώ να είναι όσο το δυνατόν πιο προσηλωμένος και δυνατός, διότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χαρές, έχει και λύπες και αυτές είναι που πρέπει να έχει το σθένος να διαχειριστεί, το ίδιο καλά με τις χαρές.
Προσωπικά, να ευχαριστήσω και τους δύο τερματοφύλακες του Άρη, όπως και τους δύο μικρούς (Παπαδόπουλο, Γκελη) για την άψογη συνεργασία και την επαγγελματική μας σχέση, η οποία στηριζόταν πάντα στο καλό της ομάδας και μέσα από αυτό ο καθένας πήρε ό,τι του αναλογούσε».
-Το μέλλον σου το έχεις σκεφτεί; Και σε ρωτάω γιατί πριν συμφωνήσεις με τον Άρη σου είχε χτυπήσει την πόρτα ο Παναθηναϊκός, τον οποίο τελικά απέρριψες για τη Θεσσαλονίκη…
«Καταρχήν νιώθω δικαιωμένος για την επιλογή που έκανα. Το λέω ειλικρινά. Παρά τα προβλήματα και τις δύσκολες καταστάσεις που έζησα στον Άρη, ποτέ δεν είπα τα παρατάω. Απέδειξα με την όλη μου συμπεριφορά πως ήταν το λιγότερο που όφειλα να κάνω για τον Άρη ήταν να είμαι από την αρχή μέχρι το τέλος συνεπείς και αυτό οφείλω να κάνω και τώρα, μέχρι να ολοκληρωθεί το συμβόλαιό μου. Το μέλλον μου δεν το γνωρίζω ακόμη. Προτιμώ να περιμένω τις διοικητικές εξελίξεις στην ομάδα κι αφού γίνει κουβέντα θέλω να αξιολογήσουν αυτοί που θα είναι αν η δουλειά μου –εκ του αποτελέσματος- είναι ικανοποιητική. Από τον Άρη κανείς δεν θέλει να φύγει. Πρώτα όμως θα ήθελα να ακούσω τα ?θέλω? της διοίκησης για μένα κι αν αυτά είναι στον δρόμο που βαδίζω και εγώ, τότε και τη νέα χρονιά θα φοράω τη φόρμα του Άρη…».
-Τον κόσμο του Άρη πως τον έζησες στην πρώτη σου χρονιά στο Κλεάνθης Βικελίδης;
«Η συμβολή του κόσμου είναι τεράστια. Δεν είναι λαϊκισμός αυτό που λέω. Είναι η αλήθεια, γιατί στις πιο κρίσιμες και δύσκολες στιγμές αυτός ήταν πάντα εκεί. Όχι μόνο σε όγκο. Σχεδόν ποτέ δεν πίεσαν καταστάσεις, κάτι που μας έκανε να νιώσουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ ο Άρης να πεθάνει. Πάντα μας έσπρωχναν στον σωστό δρόμο».
