Εφτά ζωές… Η μεγάλη κουβέντα, στα μέρη μας, γίνεται για τον τελικό της 18ης Μαΐου. Τα είπαμε, ξανά, τα επαναλαμβάνουμε. Το ελάχιστο ζητούμενο είναι η συμμετοχή. Το να βρίσκεις τον τρόπο να είσαι εκεί. Έτσι οραματίζεσαι κατάκτηση και φέτος, 14 χρόνια μετά τον τελικό του 2010, ο Άρης επιστρέφει.
Για να αντιληφθεί κάποιος την αξία του γεγονότος, αρκεί να αναφερθούν δύο πράγματα. Πρώτον, το ότι με όσα δεινά τράβηξε ο Σύλλογος κι εμείς μαζί, με 6 χρόνια μαύρα, δύο εκ των οποίων η ποδοσφαιρική ομάδα ακροβατούσε στο σχοινί και άλλα τέσσερα χαμένη στο όριο του τίποτα με το πουθενά, η επαναφορά της σε παιχνίδια διεκδίκησης τίτλων έγινε πράξη σε χρονικό διάστημα που, ένας τρίτος παρατηρητής, δεν θα το θεωρούσε εύκολο και δεδομένο. Ναι, μία φορά στα τελευταία χρόνια κάηκε σε ημιτελικό, αυτόν με την Α.Ε.Κ. και τα όσα απίθανα είδαμε, δηλαδή το 2-0 στο 92′ και το γκολ κατά, με την παράταση στην τελευταία ανάσα, κάπου στο 94. Άλλες δύο φτάσαμε στο όριο του εγκεφαλικού σε προημιτελικούς. Γνωστά τα παιχνίδια, με Ολυμπιακό και Λαμία, αντίστοιχα. Με λίγα λόγια, στόχευε, διεκδικούσε και κάτι (ήξερες πως θα συμβεί και) συνέβαινε. Αυτό που μας πήρε μία ζωή, γύρω στο 85′, στην κεφαλιά του Παναιτωλικού. Δεν ξέρω πόσες ζωές και αντοχές έχει ο Αρειανός. Οι εφτά , της γάτας, φαντάζουν λίγες. Θαύματα της φύσης είμαστε.
Τσίπουρο με μεζέ
Δεύτερον, άκρως σημαντικό και δείγμα της διαχρονικής έλλειψης οράματος, στον “παλιό Άρη” ήταν η περίοδος 1970 – 2003. Τόσα χρόνια, 33, χρειάστηκε η ομάδα για να βρεθεί ξανά σε τελικό. Σε τέτοιες εποχές σφυρηλατίσαμε τις οπαδικές μας συνειδήσεις. Ακολούθως, σε κάτι λιγότερο από 8 χρόνια παίξαμε τέσσερις. Overdose! Τούμπα, Πάτρα, Καυτατζόγλειο, Ο.Α.Κ.Α. κι εμείς παρόντες παντού. Αλλού δεν προστατεύτηκε ο Άρης, με την έννοια του ότι πήγε σαν πρόβατο στην σφαγή, όπως στην έδρα του αντιπάλου (Τούμπα και Ο.Α.Κ.Α.), αλλού πήγαμε σε αποστολή κομάντο και αν έβαζε εκείνο το γκολ ο Μπενίσκος, μπροστά μας, πιθανόν να ήμασταν ακόμα στο Παμπελοποννησιακό στάδιο, αλλού κυριάρχησε η αμετροέπεια, η αλαζονεία, η έπαρση. Το παιχνίδι που “πόνεσε” περισσότερο παίχτηκε στις 17 Μαΐου του 2008. Ο ορισμός του “έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου, μόνος”.
Άνοιξε κουβέντα, λοιπόν και μάλιστα γρήγορα, για το παιχνίδι που μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας μας. Αν και δύο μήνες πριν, τα τυριά στην φάκα μπαίνουν, οι παγίδες πολλές, οι υποσχέσεις επίσης, το οικονομικό δέλεαρ μεγάλο. Τακτικές που, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, τις περιμένεις. Στην, δε, ελληνική πραγματικότητα ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα βρούμε μπροστά μας, μετά τον δεύτερο ημιτελικό με την ομάδα του Αγρινίου.
Οι επιλογές, βάσει προκήρυξης και όχι μόνο, δύο στα δικά μου μάτια. Πρώτη το Πανθεσσαλικό, δεύτερη το Arena της Α.Ε.Λ. (εφσί !), στον κάμπο, στην μέση, σε ουδέτερο έδαφος. Τα σάλια του Αχιλλέα ή τα ουρλιαχτά τα προσπερνάω. Δεν με ενδιαφέρουν, όπως δεν (πρέπει να) ενδιαφέρουν και την διοίκηση. Δουλειά της πρέπει να είναι οι όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες διεξαγωγής για την ομάδα. Με τον κόσμο κοντά της, εννοείται στον αξιακό μου κώδικα, καθώς είμαι οπαδός και θέλω να βλέπω την φανέλα με τα κιτρινόμαυρα και τον θεό του πολέμου. Παρόλα αυτά, δεν έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον, τόσο σε όγκο και μέγεθος κόσμου, όσο και σε ζητήματα μετακίνησης. Γράφτηκε παλιότερα, εξάλλου: “Το Ο.Α.Κ.Α. δεν θα είναι ποτέ το ίδιο”! Μέχρι να αποφασίσουμε εμείς να αλλάξει αυτό, συμπληρώθηκε και δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή σε αυτό από πολλούς! Ας το δούνε τώρα, λοιπόν.
Στις μέρες μας, ένα παραπάνω, μία μετακίνηση “πάνε έλα” Αθήνα θα μας βγει ένα κατοστάρικο στον καθένα και την καθεμιά, το ελάχιστο. Εντάξει, είναι γνωστό πως η ανάπτυξη στην Βόρεια Ελλάδα (!!!) φούσκωσε τα πορτοφόλια και τους τραπεζικούς λογαριασμούς μας, αλλά άραξε λιγάκι ρε Αλαφούζε, με τους πρασινοπαπαγάλους σου κι εσύ κυβέρνηση, που πάτε αγκαζέ και αλά μπρατσέτα. Χαλαρώστε, σε πρώτο χρόνο και θα μπούνε ένα ένα τα δεδομένα. Λάου λάου, που λέμε. Ως την επόμενη εβδομάδα, καθώς θα ασχολούμαι τμηματικά με το θέμα, εσύ Αχιλλάκο βάλε κάνα τσίπουρο με μεζέ, για να καθαρίσει η κεφάλα σου, απ’ την θολούρα που της έφερε η πρόκρισή μας.
Εσύ αποφασίζεις
Κυριακή βραδάκι, κατά τις 9, παίζουμε στο γειτονικό γήπεδο της Τούμπας. Στόχος της ομάδας μας η νίκη. Δεν τίθεται ζήτημα επ’ αυτού. Ο Άρης κατεβαίνει στα play off για να διορθώσει την κακή νοοτροπία του τελευταίου 1,5 χρόνου, να δοκιμάσει σχήματα και πρόσωπα και να φορματιστεί στον χρόνο που ο προπονητής και το team του θα κρίνουν σωστό. Οι συνθήκες μας ευνοούν για κάτι τέτοιο, όπως κρίνω. Το να δημιουργηθεί κίνητρο και υγιής ανταγωνισμός, για παράδειγμα, ανάμεσα σε παίχτες που βρέθηκαν εκτός αποστολής στο πρόσφατο παιχνίδι. Με στόχο να μπούνε στις επιλογές του Άκη Μάντζιου για το μεγάλο παιχνίδι του Μαΐου, φυσικά. Τζούρασεκ, Βερστράτε, Φατόρε, Φεράρι, Μοντόγια έχουν αρπάξει ή πετάξει ευκαιρίες μέσα στην σαιζόν. Το ίδιο και στα εξτρέμ. Εκεί που, ξεχνάμε πως, βρίσκεται ο… Μπένετ! Μαζί με Λάζαρο και Πάρντο, παίχτες που, βρίσκονται σε τρίτο πλάνο, αυτή την στιγμή. Αύριο, μεθαύριο, ποιος ξέρει;
Κουίζ για δυνατούς λύτες η διαχείριση των προσώπων, τα δυνατά αποδυτήρια, η συγκέντρωση, η στόχευση κάθε εβδομάδα, με ορίζοντα τον Μάιο. Αρχή, σε έδρα ομάδας που ο Άρης και η αγωνιστική του συνέπεια, τιμιότητα και συμπεριφορά επέτρεψε να ξεκινάει ως πρώτη. Του Άρη η συμπεριφορά θα κρίνει εάν θα συνεχίσει να συμβαίνει ή όχι το ίδιο, αργά το βράδυ της Κυριακής, αλλά και στα επόμενα παιχνίδια. Ως τότε, συσπείρωση γύρω απ’ τον Σύλλογο και τις ομάδες, πίστη και στήριξη.
ΥΓ: Σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύεις την τρέλα, την πίστη, την στήριξη, την αφοσίωση και το πάθος σου. Μέχρι να πάρεις πίσω το ελάχιστο απ’ όσα σου χρωστάει η μοίρα… Προσκυνώ την χάρη σου, λαέ μου!
Κυριακή, 10 Μαρτίου 2024
“ο Χιούι”
