Δεν καθόμαστε να μιλήσουμε για “συν” και “πλην” της βαθμολογίας, όσο κι αν αυτό επηρεάζει την σκέψη του οπαδού, που εκπαιδεύτηκε με την απλή αριθμητική. Πρόσθεση ενός ή τριών βαθμών, σε νίκη ή ισοπαλία, μηδέν στο πηλίκο στην ήττα και τα λοιπά. Το πηλίκο είναι αποτέλεσμα διαίρεσης, βέβαια. Εδώ, ζητάμε πολλαπλασιασμούς, από την άλλη. Μπέρδεμα!
Είναι άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο. Το ένα είναι η αριθμητική, που γράφω παραπάνω. Το άλλο… Ποιο άλλο; Μα φυσικά η εφαρμογή της μαθηματικής σκέψης. Με αυτήν, με την βαθύτερη έννοιά της, καταπιανόμαστε σήμερα, Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου και αφού έχουν ξεπεραστεί οι παρενέργειες της ήττας στην Κρήτη. Γράφτηκε πάλι, από εδώ, εξάλλου. Όποιος μένει πίσω, στο οποίο αποτέλεσμα, δεν εκφράζει την πρέπουσα νοοτροπία η οποία οφείλει να διέπει κάποιον, πρόσωπο, οργανισμό ή ομάδα, εν προκειμένω, που στοχεύει στην διάκριση και ο Άρης εκεί πρέπει να έχει στραμμένο βλέμμα.
Αποφάσεις, επαναλήψεις, αποστάσεις
Μην ζητάς άλλο αποτέλεσμα με ίδια συμπεριφορά. Μαθηματικά… βέβαιο!
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσαν οι ομοιότητες με το παρελθόν, κατά την διάρκεια των όσων παρακολουθούσαμε την Κυριακή το βράδυ. Τουλάχιστον τρεις +1 σημείωσα:
1. Το σκορ, 3-2, ίδιο με το περσινό. Τότε, η ήττα με εξόργισε. Φθηνή (μη) αντίδραση, γκρέμισμα της προσπάθειας επαναφοράς. Προχτές δεν είχα θυμό, αλλά πάλευα να αναλύσω το “γιατί έτσι ρε γ@€#&ο” που υπήρχε μέσα στο κεφάλι μου.
Σκόρερ ο Μορόν και πέρσι και προχτές
Το +1, που λέω λίγο πάνω, ήταν αυτό.
2. Στο Χαριλάου, το 1-1 της Τρίπολης γίνεται από αράουτ στην ίδια σχεδόν θέση με αυτό που… δεν βγήκε στο Ηράκλειο. Στην πρώτη περίπτωση ο παίχτης μπαίνει με περισσή άνεση στην περιοχή, σπάει την μπάλα και γκολ. Στην δεύτερη, η φάση σχεδόν επαναλαμβάνεται, ο ίδιος αμυντικός (Μοντόγια) αντιδρά το ίδιο λάθος και ανόητα, αποφασίζοντας αυτή την φορά να μαρκάρει χαμηλά και όχι με το σώμα. Μοιραία και εύκολα δίνει το πέναλτι.
3. Το 2-0 του αντιπάλου προέρχεται από σέντρα σε στημένο (δώρο μας επίσης) και κεφαλιά που συνηθίζεται να γράφεται και ως “εκτέλεση” εξ επαφής. Στο, αλήστου μνήμης, διπλό με Γιουνές, ο Ο.Φ.Η. προηγείται με γκολ ίδιο, μόνο που εκεί υπήρξε σέντρα σε ροή αγώνα.
Χωρίζει μεγάλη απόσταση τα τρία αυτά παιχνίδια, τόσο χρονικά, όσο και σε φιλοσοφία. Το χειρότερο ήταν η περσινή ήττα. Τόσο γιατί ξεκινούσε η ομάδα με 2/2 χαμένα ματς, όσο και γιατί έβλεπες πως αν έβγαινε ο Νταρίντα, ακόμα και ο Ντουκουρέ, που πρόσφατα υπέγραψε στον Ηρακλή, ακολουθούσε το… χάος και οι προσευχές. Εκείνο που έλλειψε στην τωρινή ήττα ήταν το πνεύμα που είχε η ομάδα στην περίπτωση της ανατροπής με τα δύο γκολ στις καθυστερήσεις. Η πίστη για την πλήρη επαναφορά. Δέχομαι πως στις 2 προηγούμενες χρονιές, τα πολλά λάθη σε όλα τα επίπεδα (επιλογές παιχτών, συνεχείς και ακατανόητες αλλαγές σε πάγκο, τα… πειράματα τελοσπάντων) πήγαν τον Άρη πίσω στον βηματισμό, όμως ο φίλος ο καλός απ’ την πρωτεύουσα, ο Σάλας το είπε σωστά:
“Να πάρεις την μπάλα απ’ τα δίχτυα, να υψώσεις την γροθιά, να ενθαρρύνεις, να παροτρύνεις, αρχηγικά”.
Να δείξεις το σθένος κι ας μην τα καταφέρεις.
Συμφωνώ, όπως και στον τίτλο που εμπνεύστηκα μετά την κουβέντα μας, το βράδυ της Κυριακής.
“Η προπόνηση πρέπει να γίνεται με βάση τα μαθηματικά”, μου είπε. Υπάρχουν παντού στην ζωή και φυσικά στο ποδόσφαιρο.
Μαθηματικά είναι να προετοιμάζεται και να κατεβαίνει η εντεκάδα των πνευματικά και αγωνιστικά έτοιμων. Εδώ δεν σταυρώνουμε, ούτε στοχοποιούμε. Παρόλα αυτά, οι Μοντόγια, Μπράμπετς, Σίστο, αλλά και οι Φαμπιάνο, Νταρίντα έδειξαν να μην ακολουθούν τον κανόνα ετοιμότητας που απαιτείται για να έρθει το διπλό σε τέτοιο ματς.
Επιπλέον, ο Ντιαντί, που σπαταλά μοναδική ευκαιρία σε αντεπίθεση, αφήνει συνεχώς εκτεθειμένο τον Ισπανό μπακ, πράγμα που μόνο τυφλός δεν έβλεπε και φυσικά ο Δέλλας δεν δείχνει να έχει προβλήματα όρασης
Πέντε ή και έξι πνευματικά και αγωνιστικά ανέτοιμοι, στον απαιτούμενο βαθμό, να συμμετάσχουν παίχτες, είναι πολλοί για να ζητάς παραπάνω πράγματα σε έναν, οποιοδήποτε, αγώνα.
Όταν πληρώνεται το…. τζάμπα
Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα ήταν άλλη. Πράγμα που παραδέχτηκε ο Απόστολος Μάντζιος, αλλά η αφέλεια, η συνεχής φουρτούνα στην άμυνα, συγκεκριμένα, αλλά και στην αμυντική συμπεριφορά όλων, γενικότερα, μας εξέθεσε ξανά. Η ευκολία που μπαίνει το 3ο γκολ, μετά από λάθος αποφάσεις και κούρσα του αντιπάλου (πρέπει να εντοπίζουμε τους… Σενγκέλια του πρωταθλήματος. Κλείνει η παρένθεση) ήταν γροθιά στο στομάχι. Η ομάδα, ειδικά στο χρονικό σημείο που είμαστε, δεν είναι εκπαιδευμένη κατάλληλα στο να αντιδρά κυνηγώντας τρεις φορές το σκορ. Επανήλθε τις δύο, κοντά. Ως εκεί, δυστυχώς. Λύση, μέχρι να επανέλθουν οι αμυντικές αρετές, ίσως είναι να μην γίνονται γκραν γκινιόλ και “πάνω κάτω” τα ματς.
Βέβαια, η ανάγνωση της ήττας έχει και θετικά. Δεν κρίνει το αποτέλεσμα μόνο μια εικόνα, ούτε αυτό κρύβει, τα υπέρ και τα κατά. Το ότι ο Σιφουέντες και ο Μοντσού άλλαξαν επίπεδο το κέντρο είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Το ότι χωρίς αυτούς, έστω έναν εκ των δύο, έχουμε άλλη συμπεριφορά, επίσης. Το ότι ο Μανού είναι μπαλαδόρος και μάλιστα απελευθερωμένος με αυτούς τους 2 πίσω του, φαίνεται επίσης. Στα θετικά, επιπρόσθετα, τα δύο γκολ του ψηλού, έστω με πέναλτι. Θετική η πολύ καλή συνύπαρξη Φέτφα και Μανού στην ενδεκάδα. Στα αρνητικά ο εκνευρισμός Νταρίντα και Φαμπιάνο, σε πολλές φάσεις. Δύο παίχτες ηγέτες, με τον απαιτούμενο εγωισμό μέσα τους, από την μία, αλλά που καλούνται να καλύψουν έδαφος καθώς έχασαν την προετοιμασία και πιθανόν να μην αποτελούν και απόλυτες σταθερές της εντεκάδας, από την άλλη.
Από τύχη και διαιτητικό λάθος γλιτώνει κάρτα ο Βραζιλιάνος, ενώ ο Τσέχος επανέφερε μνήμες που παλεύουμε να θάψουμε μέσα μας. Μνήμες Μαΐου και Βόλου. Θέλει, πραγματικά, προσπάθεια να έχεις κερδίσει φάουλ και κάρτα από αντίπαλο και δευτερόλεπτα μετά να κάνεις εσύ το ανάποδο, η πλέον χαρακτηριστική, αυτών.
Με λίγα λόγια, όχι αφύσικα, το σύνολο δείχνει να χρειάζεται χρόνο, δουλειά και πολλή, μα πολλή, μαθηματική σκέψη και συμπεριφορά την ώρα του αγώνα. Όσο η αφέλεια και η αδράνεια θα υπερνικά τις σωστές αποφάσεις, όσο οι δισταγμοί στην άμεση απόφαση, στην εκτέλεση πχ ή στο έγκαιρο και σωστό κόψιμο θα υπερισχύει, τόσο θα μπερδεύουμε τα πόδια και εν συνεχεία τα μυαλά μας.
Τζάμπα ήττα, ήταν το σχόλιο στο κλείσιμο της βραδιάς απ’ τον Σωτήρη. Συμφώνησα πολύ. Τζάμπα, γιατί η συνολική εικόνα, ακόμα και στο 2-0, έδειχνε πως ο τωρινός Άρης, ακόμα, αδικεί τον εαυτό του. Τζάμπα, γιατί… όταν έναν παίχτη του μπερδεύεις ρόλους και μυαλό και τον έχεις κατ’ ανάγκη και με το στανιό αριστερό μπακ 1+ χρόνο, μην περιμένεις να γίνει Ντάνι Άλβεζ, στην περίπτωση απουσίας του βασικού σου μπακ. Και αυτό δεν αποτελεί απενοχοποίηση ή χάιδεμα στο πρόσωπο. Αυτό είναι αποτέλεσμα. Είναι το… τζάμπα που πληρώνεται, στο βάθος του χρόνου.
Αντί επιλόγου
Τώρα που τα… γούρια δεν έκατσαν, ας γυρίσουμε στο κιτρινόμαυρο της εμφάνισης. Ήθελα να το γράψω σε κάνα υστερόγραφο αυτό, όμως τρία ματς στα τέσσερα με γαλάζια παίζουμε. Κατανοώ τα περί “μόντερν φούτμπολ”, αλλά δεν τα ασπάζομαι κιόλας, αν και βλέπω να φοράμε μαύρο με λίγο κίτρινο στο επόμενο ματς.
Μιας και η κουβέντα για το “προσεχώς”, το εντός με τον Ολυμπιακό, περισσότερα θα γράψω το Σάββατο ή την Κυριακή, καλά να είμαστε*. Καινούργια ομάδα έχουν, ευρωπαϊκό ματς επίσης. Το 0-0 τους απέναντι στον Παναιτωλικό φανερώνει κομμάτι των αδυναμιών τους. Ο Άρης που χάνει πράγματα στην βαθμολογική αριθμητική, μπορεί να κερδίσει πολλά περισσότερα έχοντας την μαθηματική σκέψη και την εφαρμογή της στο χορτάρι.
* Ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, ανήμερα του παιχνιδιού στην Κρήτη, ως αποτέλεσμα (Τύχης; Θείας εύνοιας; Στιγμιαίας αντίδρασης;) μαθηματικής σκέψης και ασυναίσθητης, αλλά εκπαιδευμένης κίνησης απέφυγα το να με καταπλακώσει μια συρόμενη πόρτα εργοταξίου, η οποία έπεσε. Είχα διδάξει τον εαυτό μου στο να στέκομαι στην αρχή και όχι στην μέση της. Γλίτωσα με μια γρατζουνιά, απ’ τον λαιμό ως το στήθος και την σχετική θλάση. Είμαι ευγνώμων που μπορώ και επικοινωνώ πέντε σκέψεις από αυτή την στήλη του pressaris.gr και δεν αναγκάζεται ο Γιώργος Τότσικας να γράψει κανένα κείμενο “αποχαιρετισμού”.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει, (οφείλει να) σε κάνει πιο δυνατό και ανθεκτικό. Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο στον Άρη.
Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
