O Άρης ήταν σε όλα μηδέν σήμερα! Σε έναν ακόμη “τελικό”, ήταν απών! Απών από τα μεγάλα παιχνίδια, απών από την μάχη “χωρίς αύριο”, απών απέναντι σε έναν αδιάφορο αντίπαλο, όπως ήταν ο ΟΦΗ και με “πενηνταρίσια” διαιτησία.
Ο Στυλιάρας έπαιξε 50-50, όπως ήθελε εδώ και μήνες ο Άρης, όπως έπρεπε να γίνει εδώ και τόσες αγωνιστικές. Άλλοθι δεν υπάρχουν!
Ο κόσμος του Άρη ανέχτηκε τα πικρά ποτήρια. Εβαλε στην άκρη τις διοικητικές αντιδικίες, σε μια μνημειώδη μάχη για την εξουσία και πήρε τα “κουράγια” του για να βρεθεί στις κερκίδες του Χαριλάου και να παλέψει. Να παλέψει στο πλευρό της ομάδας, γιατί αυτό έμαθε τόσα χρόνια, γιατί αυτό έχει στο DNA του, γιατί “Άρη μου δεν γίνεται αλλιώς…”.
Έκλεισε τα αυτιά στα όσα τραγελαφικά έγιναν όλες αυτές τις μέρες, δεν σκέφτηκε πόσες φορές τον πρόδωσαν παράγοντες, φίλοι, “σωτήρες”. Δεν είδε πρόσωπα, αλλά μια φανέλα, ένα χρώμα, ένα σήμα. Ήταν εκεί, για τον κόσμο του Άρη, για τον λαό του Άρη ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΑΔΑ.
Κι όμως τον πρόδωσαν για μια ακόμη φορά. Πόση πίκρα να αντέξει ακόμη; Πόσες υποσχέσεις; Πόσα “κουράγια” να βρει;
Οι συγγνώμες στέρεψαν και δεν φτάνουν.
