Κρίμα και δόξα τω Θεώ. Αυτή ήταν η ατάκα του Δημήτρη Πρίφτη που αναδεικνύει τα συναισθήματα και του ίδιου του τεχνικού του Άρη και όλης της ομάδας.
Ο τεχνικός του Άρη τόνισε στη συνέντευξη Τύπου: “Θέλω να πω συγχαρητήρια στα παιδιά για όλη αυτή τη διαδρομή, που ήταν πολύ αξιοπρεπής, πολύ όμορφη. Να τους ευχαριστήσω από καρδιάς, ήταν μια ωραία εμπειρία για όλους μας. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστες στιγμές σταθήκαμε με αξιοπρέπεια, πετύχαμε ίσως και κάποιες υπερβατικές νίκες με παραδοσιακές, ακριβές, έμπειρες ομάδες.
Υπάρχει ένα κρίμα διότι ουσιαστικά χάσαμε την πρόκριση όχι για μια νίκη αλλά για ένα σουτ, ένα λάθος, μια στιγμή. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να αφαιρέσει σε καμία περίπτωση το μπράβο που πρέπει να πούμε στα παιδιά και την ομάδα…”.
Πρόσθεσε πως “πρέπει να συγκεντρωθούμε στο κυρίως πιάτο, στο ελληνικό πρωτάθλημα, αν και για τις επόμενες δύο βδομάδες οι ρυθμοί παραμένουν ευρωπαϊκοί με παιχνίδια ανά τρεις μέρες. Πρέπει να εστιάσουμε εκεί, να δουλέψουμε καλύτερα”.
Αναφέρθηκε στον κόσμο λέγοντας πως “τον ευχαριστούμε σε όλη αυτή τη διαδρομή. Και μέσα στο Αλεξάνδρειο και μακριά από το Αλεξάνδρειο όπου βρεθήκαμε ήταν εκεί. Μας δίνει μεγάλο κίνητρο αυτό, είναι δείγμα μεγάλης ομάδας, είμαστε χαρούμενοι που είμαστε μέλη της ομάδας αυτής…”.
Για τις διδαχές που αποκόμισε η ομάδα από αυτή τη πορεία ο Πρίφτης σχολίασε: “Κάθε μέρα που ζεις μαθαίνεις. Μαθαίνεις να κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου, να είσαι ψύχραιμος. Για όλους μας μια καλή εμπειρία και ένα καλό πρώτο βήμα, το οποίο ολοκληρώθηκε σήμερα με μία εμφατική νίκη απέναντι σε έναν δυνατό αντίπαλο”.
Για το που κρίθηκε ο αποκλεισμός σχολίασε: “Είχαμε τρεις ευκαιρίες. Το τελευταίο δίλεπτο με την Άλμπα στο Βερολίνο, όπου θα μπορούσαμε να χάσουμε με μικρότερη διαφορά. Εδώ με την Άλμπα, που είχαμε ευκαιρία με ένα σουτ να πάμε στο +16 και φυσικά στη Νεπτούνας, όπου μία, δύο φάσεις έκριναν το αποτέλεσμα. Όταν τα σκέφτομαι λέω κρίμα, αλλά και δόξα τω Θεώ, γιατί αν θυμηθώ τη σκέψη μου το καλοκαίρι, όταν ξεκινούσε αυτή η διαδρομή δεν πίστευα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτά που κάναμε…”.
