Στον οπαδό ή τον φίλαθλο δεν αρέσει η ήττα. Ποτέ. Αυτό, όμως, που τον κάνει να διαφοροποιεί την αντίδρασή του σε μια ήττα είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή έρχεται.
Ο Άρης σε ένα γήπεδο σολντ άουτ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό, παίζοντας χωρίς τον Τζαμέλ Χάγκινς. Δεν υπήρχε ούτε ένας που ήταν στις κερκίδες και δεν χειροκρότησε, γιατί είδε προσπάθεια, είδε παίκτες να παλεύουν, να σωριάζονται στο έδαφος για μια χαμέλη μπάλα σαν κι αυτή που χθες έκαναν βουτιές (όπως στο αντίστοιχο ματς του Παλέ έπεφταν αυτοί με τα κίτρινα) οι παίκτες της Μπούντουτσνοστ.
Δικαιολογείται να χάσεις, απαγορεύεται να μην παλεύεις από το 1 έως το 40. Ο Άρης πάλεψε μόνο για 10-13 λεπτά χθες κι αυτό πρέπει να είναι – και θα είναι – κεντρικό θέμα συζήτησης στα αποδυτήρια.
Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν για την Μπούντουτσνοστ ήταν τελικός το παιχνίδι. Ενδιαφέρει τους πάντες γιατί δεν αντιμετωπίστηκε σαν τελικός κι από τον Άρη, γιατί μόνο με τέτοια λογική μπορεί να κάνει μια ομάδα πορείες πετυχημένες και να διακριθεί.
