Η πρώτη φορά που είδα τον Νίκο τον Κουκ, πρέπει να ήταν κάπου στο 1992, στα τσιμέντα της “3”. Δεν είχε καρεκλάκια το γήπεδο, το Χαριλάου, τότε. Και να είχε, δεν νομίζω πως θα κάθονταν ποτέ σε ένα από αυτά ο θεόρατος, στα μάτια του εφήβου, οπαδός. Ξυρισμένο κεφάλι στο πλάι, μακρύ μαλλί, χαίτη ως πίσω…
Μου είπαν να ξεκόψω…
Στην διαδρομή των χρόνων, στο ιστορικό, ανατολικό πέταλο “φάγαμε” 20+ χρόνια, μέχρι να πούμε να πάμε απέναντι, στην “1”. Όχι για να κάτσουμε σε καρεκλάκια. Δεν μας χωράει ο τόπος στο γήπεδο, εξάλλου. Ψάχνεσαι στην κερκίδα, αλλάζεις, ειδικά αν τα γούρια τα παλιά έπαψαν να πιάνουν. Έχει και τέτοιες παραξενιές ο οπαδός. Κάπου μέσα στην θολούρα της ομάδας και του μυαλού μας, τότε που ο Άρης έβλεπε ξανά σύννεφα από πάνω του, είπαμε πως “Δεν κόβουμε το γήπεδο, ούτε παρατάμε την ομάδα που αγαπάμε. Πάμε απέναντι, μπας και αλλάξει πλευρά και η τύχη, μπας και γυρίσουν αυτοί που επέμεναν πως πρέπει να ξεκόψουμε. Στο κάτω κάτω… μεγάλοι ήμασταν, πια”!
… Εγώ, όμως, γουστάρω!
Ιδιαίτερες σχέσεις δεν είχα με τον Νίκο. Απλά, χαιρετηθήκαμε κάμποσες φορές εκτός γηπέδου, με ένα νεύμα ή ένα γεια, ως κάποιοι που βλέπονταν συχνά εντός. Πιστοί της μπάλας και του Άρη. Τον είδα σε πολλά παιχνίδια, μέσα έξω, μικρά ή μεγάλα, “ασήμαντα” ή “σημαντικά” για τους αναγνώστες των εφημερίδων ή των site. Ανήκα κι εγώ, όπως και αυτός, στην κατηγορία αυτών που δεν ξεχώριζαν τα παιχνίδια της ομάδας, ανάλογα με το βαθμολογικό ενδιαφέρον ή με το “με ποιον παίζουμε”. Έτσι, ήμασταν κάπου κοντά με την Σερβέτ, την Θέλτα ή την Ατλέτικο, αλλά και το ίδιο στην Πάτρα ή στο Ο.Α.Κ.Α., μα και ακόμα πιο πολύ στην Κατερίνη, στο Κιλκίς ή στους… Αμπελόκηπους.
Πιστοί σε χρώματα ομάδας, λάτρεις μιας στρόγγυλης κυρίας, μιας μπάλας, περιμέναμε με σκοπό ή χωρίς να μπει στο χορτάρι η ομάδα και να “γουστάρουμε, για σένα, όπως παλιά”, που είπε και ο στιχουργός της κερκίδας! Το νόημα, που βρίσκει ο οπαδός, που τραγουδάει ο Αρειανός.
Never give up
Πριν τον τελικό στο Σαρλερουά, στο μπάσκετ, είχε προηγηθεί παιχνίδι στην Αγριά του Βόλου. Εκεί ήμουν. Στην Λιβαδειά βρέθηκα το 2009 και έχασα τον δρόμο στον γυρισμό και βρέθηκα με τους παλαβούς γιωταχήδες συνταξιδιώτες φίλους, στην Αράχωβα, πάνω από 10-12 χρόνια πίσω. Κάτι τέτοιες, παγωμένες Τετάρτες του Δεκέμβρη, είμαι σίγουρος πως θα έβλεπα κάμποσους ημίγυμνους, παλαβούς, να χοροπηδάνε στην κερκίδα του γηπέδου της ομάδας του Κομπότη και να παγώνει η φωνή ουρλιάζοντας “κ ήρθα εδώ, για να σε δω, να παίρνεις το διπλό”! Ακόμα πιο σίγουρος είμαι πως θα είχαν, κάπου εκεί, κρεμασμένο ένα πανί της Αργεντινής, ανάμεσα στα κιτρινόμαυρα. Ο ίδιος που θα το κρεμούσε, πιθανόν να έκανε κανέναν γύρο του θριάμβου μαζί του, στο Κλεάνθης Βικελίδης, την αμέσως επόμενη βδομάδα. Σε έναν, “ασήμαντο” για τους πολλούς, εντός έδρας αγώνα με τον Παναιτωλικό. Ένα ρέκβιεμ σε μία Εθνική ομάδα με γαλανόλευκα, μία μετάδοση πίστης σε μία άλλη με κιτρινόμαυρα. Να “δει”, να ακολουθήσει το παράδειγμα. Να συνεχίσει να μην τα παρατάει, ποτέ!
Και που έχει, πλέον, καρεκλάκια το γήπεδο, είμαι σίγουρος ότι δεν θα κάθονταν όταν θα επέστρεφε στην “3”. Ποτέ δεν έκατσε σε αυτά, εξάλλου. Ούτε εκεί που βρίσκεται τώρα κάθεται. Το ξέρω. Έχει σηκώσει μια σημαιάρα “να”, που λέει ο λόγος, της λατρεμένης του Αργεντινής. Μπορεί να σβέρκωσε και κάναν Ντιέγκο στα πανηγύρια, ποιος ξέρει;
Δύο σίγουρα πράγματα ισχύουν. Πολλές ψυχές, στην Γη και εκτός αυτής, χάρηκαν, λυτρώθηκαν με το που έληξε το παιχνίδι της περασμένης Κυριακής και ανάμεσά τους και αυτή του Κουκ, είναι το ένα. Κάμποσες ψυχές, πιστές στην μπάλα και σε χρώματα, θα βρίσκονταν να διανύσουν καμιά 800 χιλιόμετρα πάνε – έλα, σε μία βδομάδα παγωμένη και κάπου πίσω, σε μια γαλαρία ή σε ένα τζάμι, δίπλα στο κιτρινόμαυρο του Άρη, θα είχε και μία αργεντίνικη σημαία… Όλοι θα ήξεραν ποιος την έβαλε εκεί. Και τότε και τώρα!
Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2022
“ο Χιούι”
