Περί υποκρισίας… Ο Άγγελος Αναστασιάδης πολύ ωραία τα έκανε χθες στη Μυτιλήνη, όντας έξαλλος με τον Μήτσιο. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πέρσι σε ένα άλλο χωριό της Σουπερλίγκας έκανε τον… τυφλό στο έγκλημα του Μάνταλου!
Το κείμενο στο thekoulway.wordpress.com τα λέει όλα:
Υποκρισία είναι όταν ενώ πιστεύω κάτι να λέω κάτι διαφορετικό, όταν το πρόσωπο που φανερώνω στους άλλους κατά βάθος δεν είναι το αληθινό μου αλλά ένα προσωπείο. Το ακριβώς αντίθετο από το γνήσιο, το αληθινό και ειλικρινές.
Υποκριτής είναι αυτός ο άνθρωπος ο οποίος «χτίζει» ένα συγκεκριμένο προφίλ, μια καλά προσεγμένη εξωτερική εικόνα η οποία δε συμβαδίζει και δεν μοιάζει με τον εσωτερικό του κόσμο και την αληθινή του προσωπικότητα.
Ένας άνθρωπος – υποκριτής σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Παριστάνει τον ευγενικό, τον καλοσυνάτο, τον μεγαλόκαρδο, τον γενναίο, τον γνήσιο, μόνο και μόνο για να κάνει καλές εντυπώσεις και να περάσει το μήνυμα που του υπαγορεύει ο ρόλος ο οποίος έχει βασιστεί πάνω στο σενάριο της άσημης ζωής του.
Υποκρισία συναντάμε παντού στην καθημερινότητα μας. Στην πολιτική, με σιχαμερά υποκείμενα που έχουν καταφέρει να συνδυάσουν τη χριστιανική πίστη με το αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο. Στην θρησκεία, με ποταπούς τύπους που μιλάνε για αγάπη αλλά δε διστάζουν να πετάξουν αμέτρητες οικογένειες στο δρόμο για να μην πέσουν έξω τα ποσοστά τους από τις περιουσίες τους. Στον αθλητισμό, με ανόητους υποκριτές που δε διστάζουν να πουλήσουν και το κορμί τους για λίγη πρόσκαιρη επιτυχία.
Όποιον οπαδό και να ρωτήσεις θα σου πει ότι έχει αδικηθεί πολλές φορές και είναι απέναντι από το σύστημα. Ακόμα και από αυτούς που είναι μόνιμοι πρωταθλητές, κυπελλούχοι, παραγκάρχες και διαχρονικά ευνοημένοι. Γιατί ακόμα και ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών επικρατεί η υποκρισία. Το βλέπουμε καθημερινά, μπροστά στο καλό της ομάδας – εταιρείας, τα ιδανικά και οι όποιες αξίας πρεσβεύει ο σύλλογος, πάνε περίπατο. Βλέπε Αγ. Σοφίες, τραμπουκισμούς πολιτών για συμφέροντα λαθρεμπόρων, φίλων πρωθυπουργού που μαζεύουν δωράκια από τις κρατικές «περήφανες» εκποιήσεις και άλλα πολλά καλά.
Δεν ξεχνάμε αυτούς που πατήσανε πάνω στα όνειρα μας, που φτύσανε τις προσπάθειες μας, τους αγώνες που δώσαμε το αίμα και τον ιδρώτα μας.
Τέτοιος είναι και αυτός ο οποίος προσπαθεί τα μέγιστα να παρουσιάσει το προσωπείο του σαν πράο, αγνό, άκακο, βαθύτατα θρησκευόμενο και με μεγάλη πίστη. Ο χωρίς άκρες και ο τύπος που δε μασά τα λόγια του. Αυτός που επέλεξε η παναγία να εκπροσωπεί το έργο της επί γης στα Ελληνικά γήπεδα ποδοσφαίρου.
Βέβαια τον εσωτερικό του κόσμο μας τον έδειξε σε μερικές αδύναμε στιγμές του. Εκεί που η χάρη που προφασιζόταν πάντα δεν έφτανε επειδή προφανώς δεν είχε καλό σήμα η κινητή τηλεφωνία. Όταν η ομάδα του έπαιρνε σφυρίγματα χωρίς ντροπή και τα ΜΑΤ απωθούσαν βιαίως τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές που διαμαρτύρονταν γιατί ο διαιτητής δεν τους είχε αδικήσει απλά αλλά τους έπαιρνε το μεροκάματο τους από το σπίτι τους.
Όπως έκανε όταν το σύστημα το οποίο και καλά αντιμάχεται τώρα και πάντα, έκρινε υπέρ της ομάδας που εργαζόταν. Τότε που έκανε επιτυχίες και η ομάδα του κέρδιζε επειδή αυτός ήταν ο προπονητής και όχι η ομάδα παράρτημα του συστήματος και μόνιμα ευνοημένη. Όταν ο διαιτητής μετρούσε τέρμα υπέρ της ομάδας του, χωρίς ποτέ η μπάλα να περνά τη γραμμή του τέρματος.
Τα είδαμε και χθες όταν με το μυαλό του έπαιξε το τελευταίο του χαρτί για να μην τον διώξουν, πούλησε τον πρόλογο του αιώνια αδικημένου στραβοστόμη με το πάμε να φύγουμε, χωρίς βέβαια ποτέ να έχει τα κότσια να το κάνει. Απλά για τα προβοκάτσια και τον θόρυβο, για να δημιουργήσει εντυπώσεις ακόμα μια φορά.
Όλοι είδαν και όλοι άκουσαν. Για όσους μπορούν να ακούσουν και για όσους μπορούν να δουν. Μέχρι τότε εμείς να είμαστε καλά και η φάση θα γυρίσει, όσο και αν δε το θέλουν αυτοί. Είμαστε αποφασισμένοι. Αυτοί θα είναι καταδικασμένοι πρωταθλητές του Σαββατόβραδου να παίζουν σε άδεια γήπεδα, τα οποία γεμίζουν μόνο από το κόμπλεξ για τους αντιπάλους τους και όχι από αγάπη για την ίδια τους την ομάδα. Μια ζωή συμπλεγματικοί, χωρίς ικανοποίηση, ανοργασμικοί τύποι που θέλουν να λέγονται και οπαδοί, από τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα τους πάντα.
Περαστικά σας….ο φόβος σας για την παρουσία μας ακόμα και σήμερα είναι αυτό που μας δίνει κουράγιο για τη συνέχεια.
Υ.Γ. Η ντροπή στον τόπο αυτό, πάντα είχε πλάτες…
