Ο σπουδαίος προπονητής της ελληνικής υδατοσφαίρισης, ο Χάρης Παυλίδης, μίλησε στο Sport24.gr για τη συμφωνία του με την Εθνική Κίνας, για τον Άρη και τον Ολυμπιακό, τη Θεσσαλονίκη που τον πονάει και αποκάλυψε πώς βοηθούσε τον Βασίλη Χατζηπαναγή στις προπονήσεις.
Αναφέρει μεταξύ άλλων…“Aποκάλυψε το μη χρηστικό αντικείμενο, το οποίο θα πάρει μαζί του, την ομάδα που θέλει να τελειώσει την καριέρα του, πώς βοηθούσε τον ανυπέρβλητο Βασίλη Χατζηπαναγή στις προπονήσεις του και μίλησε για τις ατελείωτες ώρες που ξεροστάλιαζε στα σκαλάκια του Παλέ ντε Σπορ.
Η μισή ζωή του είναι ο Ολυμπιακός και η άλλη μισή ο Άρης και η Θεσσαλονίκη που τον “πονάει”. “Μα δεν βλέπεις τι ψηφίζει η Θεσσαλονίκη τόσα χρόνια; Ό,τι περίεργο έχεις δει στη Θεσσαλονίκη βγαίνει”. Μίλησε με θλίψη για τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού και για την έξαρση της ανομίας στη γενέτειρά του.
Ο Χάρης Παυλίδης άρχισε την υδατοσφαίριση στον Άρη και το 1991 έγινε αθλητής του Ολυμπιακού, στον οποίο αγωνίστηκε μέχρι το 2000 και επτά χρόνια αργότερα επέστρεψε ως προπονητής στις γυναίκες. Το 2014 κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλου του ως προπονητής, το Len Trophy. “Στον Ολυμπιακό είμαι πάνω από τη μισή ζωή μου. Και ως αθλητής και ως προπονητής. Ήμουν 15 χρόνια προπονητής και οκτώ αθλητής. Είναι φυσιολογικό να ταυτίζεσαι έπειτα από τόσα χρόνια και η ομάδα μου είναι ο Ολυμπιακός.
Αλλά, ο Άρης είναι αυτό που με προσδιορίζει, το μεγάλωμά μου, η κληρονομιά του πατέρα μου. Δεν αλλάζει αυτό. Ο Άρης είναι κάτι πολύ μεγάλο για ‘μένα και την οικογένειά μου. Είναι αυτό που μου έδωσε ο πατέρας μου. Δεν μπορώ να το απαρνηθώ ποτέ».
Ο Χάρης Παυλίδης γύριζε από μικρός στα γήπεδα της Θεσσαλονίκης. Όχι μόνο για να δει τον Άρη, αλλά και τον μεγάλο Βάσια. Βοηθούσε τον Χατζηπαναγή να προπονηθεί στα κόρνερ.
“Εννοείται πήγαινα στο Χαριλάου. Σε όλη την Ελλάδα πήγαινα. Όλη στην οικογένεια είμαστε Αρειανοί. Ο μπαμπάς μου μάς έκανε έτσι. “Ευχή και κατάρα”, επειδή όπως καταλαβαίνεις έχουμε να δούμε πρωτάθλημα από την εποχή του Γκάλη. Και κάποια εποχή είχαμε πολύ καλή ομάδα και στο πόλο, με τον συγχωρεμένο τον Νώντα (Σαμαρτζίδη), τον Τσικάρη, τον Τσολακούδη, τον Μακρή. Κερδίζαμε όλα τα πρωταθλήματα στις κατηγορίες.
Τη δεκαετία του ’80 η Θεσσαλονίκη άνθιζε αθλητικά. Είχε το μπάσκετ με Άρη και ΠΑΟΚ, το πόλο είχε επίσης ομάδες: Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής. Ο Άρης την πρώτη χρονιά που ανέβηκε στη μεγάλη κατηγορία στο πόλο βγήκε τρίτος, πίσω από τη Βουλιαγμένη και τη Γλυφάδα. Για να φανταστείς, εγώ έπαιξα πρώτη φορά στην Α’ Εθνική σε αγώνα Άρης – Ολυμπιακός, επειδή ήταν εύκολο το ματς. Με έβαλαν 14άρων ετών να παίξω. Το ’85; Αν θυμάμαι καλά αυτό ήταν το πρώτο μου παιχνίδι.
Δεν είχα αφίσα του Γκάλη στο δωμάτιό μου. Εγώ τους έβλεπα και ζωντανά. Πήγαινα ακόμη και στις προπονήσεις του Άρη. Για να καταλάβεις μεγάλωσα με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη στον Άρη και τον Βασίλη Χατζηπαναγή στο ποδόσφαιρο. Τότε η Θεσσαλονίκη ήταν ανώτερη αθλητικά.
Πήγαινα στην προπόνηση του Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο. Έβλεπα τον Χατζηπαναγή που έκανε κόρνερ μετά το τέλος της προπόνησης και του πετούσα τις μπάλες. Τελείωνε η κανονική προπόνηση και ο Χατζηπαναγής πήγαινε στο κόρνερ. Συνέχιζε μόνος του την προπόνηση στα απ’ ευθείας κόρνερ κι εγώ καθόμουν στο τέρμα και του πετούσα τις μπάλες. Τι λες τώρα;
Εθνικό, Καυτανζόγλειο, Παλέ ντε Σπορ βρίσκονται σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων. Όταν ήμουν πιτσιρικάς δεν είχα τι άλλο να κάνω. Το Εθνικό Κολυμβητήριο είναι δίπλα από το Καυτανζόγλειο. Όταν τελείωνα την προπόνηση ή πριν από αυτή -επειδή πήγαινα νωρίς-, περνούσα να δω τον Χατζηπαναγή. Ήταν ένα ταπεινό παιδί, ένα απλό παιδί που ντρεπόταν να μιλήσει».
Σκέψου του έλεγα: “Θέλετε να σας βοηθήσω; Να πετάω τις μπάλες;” και απαντούσε “Αν δεν έχεις πρόβλημα, ναι, ναι”. Αν έχω πρόβλημα; Εγώ παρακαλούσα να πάω και καθόμουν στο τέρμα και του πετούσα τις μπάλες. Ο άνθρωπος ήταν μάγος. Ήταν ο Γκάλης του ποδοσφαίρου. Όταν δεν έπαιζε ο Άρης στο ποδόσφαιρο, πηγαίναμε και βλέπαμε τον Ηρακλή.
Τα παιχνίδια του Άρη στο μπάσκετ άρχιζαν στις 21:45. Ξέρεις τι ώρα φτάναμε στο γήπεδο; Πέντε το απόγευμα και μέναμε στις σκάλες μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες στις 18:30, για να βρούμε θέση. Μετά περιμέναμε μέχρι να τελειώσει το ματς. Μία ημέρα τρώγαμε για τον αγώνα. Ιεροτελεστία.
Εκείνες τις χρονιές και τη δεκαετία του ’70, η Θεσσαλονίκη έβγαλε παιχταράδες, έβγαζε αθλητές, είχε ομαδάρες. Είχε αθλητές στην ενόργανη, στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στην κολύμβηση, στο πόλο, στο βόλεϊ. Τα είχε όλα. Τώρα, δεν έχει τίποτε. Τί – πο – τε!
Ένας σοβαρός λόγος είναι η φτώχεια. Κάποτε η Θεσσαλονίκη ήταν η πρωτεύουσα της βιοτεχνίας όλων των Βαλκανίων. Έφταναν λεωφορεία από τη Γιουγκοσλαβία. Σταματούσαν στον Βαρδάρη, κατέβαιναν μιλιούνια και ψώνιζαν. Εκατοντάδες δολάρια άφηναν. Τώρα γίνεται το αντίθετο. Φεύγουν από τη Θεσσαλονίκη και πάνε στη Γευγελή. Είχα έφορο στο πόλο που είχε βιοτεχνία με μπουφάν. Δεν μπορείς να φανταστείς πού έστελνε. Αυτά όλα έχουν κλείσει. Υπήρχε χρήμα στη Θεσσαλονίκη και γι’ αυτό άνθισε ο αθλητισμός. Κάποιοι άνθρωποι επένδυσαν χρήματα στον αθλητισμό”.
Ο 51χρονος Χάρης λύγισε με τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού, όπως όλη η Ελλάδα. “Αυτά δεν γίνονται. Να σου πω κάτι; Στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ πιο άγρια τα πράγματα εδώ και χρόνια. Έχουν γίνει πάρα πολλά σκηνικά που δεν τα ξέρει ο κόσμος. Μια εβδομάδα πριν σκοτώσουν τον Άλκη είχαν πιάσει έναν πιτσιρικά -15 ετών- στην παραλία και τον έδερναν 10 άτομα. Αιμόφυρτο το άφησαν το παιδί. Ευτυχώς σώθηκε.
Υπάρχει ανομία. Γίνονται πράγματα που δεν τα μαθαίνει ο κόσμος. Λόγω της σχέσης που έχω με ανθρώπους πάνω, τα μαθαίνω. Η Θεσσαλονίκη είναι χειρότερη πόλη αυτή τη στιγμή σε όλα. Υπάρχει τεράστια ανεργία, υπάρχει φτώχεια. Όταν υπάρχει φτώχεια βγαίνουν όλα τα ακροδεξιά, ναζιστικά στοιχεία στη φόρα, επειδή βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Μα δεν βλέπεις τι ψηφίζει η Θεσσαλονίκη τόσα χρόνια; Ό,τι περίεργο έχεις δει στη Θεσσαλονίκη βγαίνει.
Όταν βγαίνουν τα ακροδεξιά στοιχεία και φτάνουν στους συνδέσμους. Εγώ ξέρω τι είναι οι ΠΑΟΚτσήδες. Οι ΠΑΟΚτσήδες είναι άνθρωποι του λαού, είναι άνθρωποι της εργατιάς. Δεν είναι ακροδεξιά στοιχεία που πάνε να σκοτώσουν. Αυτοί -τώρα- βρίσκουν και τα κάνουν. Υπάρχουν σύνδεσμοι του ΠΑΟΚ που ήταν μια ζωή υπέρ της διαφορετικότητας, υπέρ των φτωχών, υπέρ των μεταναστών. Πάντα!
Δεκαπέντε άτομα βρήκαν δυο πιτσιρίκους και τους έκαναν “μαύρους”. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό το πράγμα; Πήγαν και σκότωσαν; Τώρα η υπόθεση του Άλκη τρέχει επειδή υπάρχει πολιτική βούληση. Τώρα ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος γι’ αυτό. Στα καλά καθούμενα να σταματήσουν τρία αυτοκίνητα και να τον μαχαιρώσουν;
Και λένε Αλβανό έναν από τους φερόμενους ως δράστες. Τι Αλβανός; Πλάκα μας κάνουν; Στην Ελλάδα μεγάλωσε. Αν είχε μεγαλώσει στην Αλβανία μπορεί να είχε καλύτερη παιδεία. Αυτά είναι φασισταριά”.
Η Θεσσαλονίκη, η γενέτειρά του, τον πονάει. “Την τελευταία φορά που πήγα στεναχωρήθηκα. Απογοητεύτηκα. Αν και θέλω να βλέπω τη μητέρα και τα αδέλφια μου, αποφεύγω ν’ ανεβαίνω. Η πόλη που άφησα δεν έχει καμία σχέση με την πόλη που βρήκα. Έχει ασχημύνει πάρα πολύ. Είναι βρώμικη πόλη. Τη φτώχεια και την ανέχεια την βλέπεις παντού στο δρόμο, παντού. Ειλικρινά δεν θέλω να πηγαίνω. Δεν θέλω».
