Ο Χρήστος Ταπούτος επιστρέφει μετά από εννιά αρκετά χρόνια εκεί απ΄ όπου… δεν έφυγε ποτέ. Μπορεί να αποχώρησε ως καλαθοσφαιριστής το 2012 από τον σύλλογο, αλλά το “σπίτι” του ήταν, είναι και θα είναι ο Άρης.
Η επιστροφή του από ένα άλλο πόστο, αυτό του τιμ μάνατζερ, πρωτόγνωρο και για τον ίδιο, αποτελεί μια κίνηση που μπορεί να αποφέρει πολλαπλά οφέλη για τους κιτρινόμαυρους. Είχε “πέσει” το όνομά του και δυο χρόνια πριν, επί διοίκησης Γουλιέλμου. Τότε το θέμα δεν προχώρησε.
Τώρα είναι εδώ. Αποτελεί ένα δυνατό… χαρτί για τον Άρη, το οποίο βγαίνει στο “τραπέζι” σε μια κομβική χρονιά. Μπορεί να λειτουργήσει άψογα ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη διοίκηση και στ’ αποδυτήρια, να δώσει λύσεις μέσα στην ομάδα, να προλάβει καταστάσεις, μια και νιώθει από μπάσκετ, αλλά κυρίως νιώθει από… Άρη και γενικά να συμβάλλει στην πρόοδο και την αξιοπρέπεια του συλλόγου.
Ο ίδιος όταν κρεμούσε πρόωρα τα παπούτσια είχε προαναγγείλει ξεκάθαρα ότι: “Δεν χανόμαστε… Το μπάσκετ είναι η ζωή μου και δύσκολα θα το αποχωριστώ τελείως”. Αν μπορούσε εκείνον τον επίλογο του, θα τον είχε διατυπώσει ως εξής: “Δεν χανόμαστε… Το μπάσκετ και ο Άρης είναι η ζωή μου και δύσκολα θα τα αποχωριστώ τελείως”.
Είμαστε πλέον σε μια πραγματικότητα. Φανταζόμαστε ότι για να μπει ξανά στον… χορό για να χορέψει, έχει πειστεί ότι μπορεί να στηριχθεί η κοινή προσπάθεια για να λειτουργήσει ο Άρης καλύτερα, να ξεκολλήσει από την φθορά των τελευταίων χρόνων, να κερδίσει και πάλι τις καρδιές των φιλάθλων του.
Ο Ταπούτος δεν είναι ούτε μάγος, ούτε έχει το μαγικό ραβδί. Ούτε φυσικά εκ προοιμίου επειδή είναι Αρειανός και μπασκετάνθρωπος, θα πετύχει. Η επιτυχία χρειάζεται πράξεις, τρέξιμο, σκληρή δουλειά από τον ίδιο, όπως φυσικά και χρειάζεται συμπαράσταση, σωστούς συνεργάτες, κοινή γλώσσα και “εφόδια” από την διοίκηση. Είναι ένα δυνατό… χαρτί το οποίο δεν πρέπει να “καεί”. Για το καλό του συλλόγου…
