Ο Πέτρος Σταμάτης υπήρξε μέλος της Αυτοκρατορίας του Άρη την δεκαετία του ’80. Συμμετείχε σε τρεις τελικούς κυπέλλου και σήμερα με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου ταξιδίων (Traveller) κάνει το δικό του ταξίδι στο παρελθόν με την βοήθεια του PRESSARIS.
Ο Άρης ετοιμάζεται για ακόμα ένα τελικό Κυπέλλου, έχετε πάρει μέρος και εσείς σε αρκετούς τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά της ομάδας που δεν έχουν αντίστοιχες εμπειρίες από τέτοιους αγώνες;
Δεν έχουν παραστάσεις και το κακό είναι ότι δεν ξέρω πόσο έτοιμα νιώθουν να μπουν να παίξουν ένα τέτοιο παιχνίδι. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες και αυτό το γνωρίζουν όλοι, όμως το μπάσκετ είναι άθλημα που μπορούν να συμβούν τα πάντα. Αυτό που έχω να συμβουλέψω εγώ τα παιδιά είναι να μην αγχωθούν, να παίξουν για να το ευχαριστηθούν, να είναι προσεκτικοί στην άμυνα και σε αυτά που ο προπονητής θα πει και πιστεύω ότι μπορούν να κοντράρουν τον Παναθηναϊκό. Αν υπήρχε ο κόσμος ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Είδαμε όλοι πόσο μεγάλη ώθηση έδωσαν οι φίλοι της ομάδας στο ματς με τον Πανιώνιο. Αουτσάιντερ ήμασταν και στο φάιναλ φορ του 1998 τότε που για να πάρουμε το Κύπελλο κερδίσαμε δύο δυνατότερους στα χαρτιά αντιπάλους και αυτό είναι πιο δύσκολο, γιατί τότε ήταν δύο παιχνίδια. Δεν υπάρχει λόγος άγχους. Μπαίνεις στο παιχνίδι για το καλύτερο δυνατό και από εκεί και πέρα δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται.
Η απουσία των φιλάθλων του Άρη θα παίξει ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα και στην ενέργεια που ενδεχομένως να έπαιρναν οι παίκτες της ομάδας;
Οι παίκτες του Άρη έχουν μάθει να παίζουν με τον κόσμο στο πλευρό τους, αλλά δυστυχώς οι Έλληνες δεν μπορούμε να ανεχτούμε να υπάρχουν και φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας δίπλα μας. Είναι παιχνίδι και όχι πόλεμος και αυτό μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει. Οι Έλληνες φίλαθλοι δημιουργούν εκπληκτικές ατμόσφαιρες, έχουν πολλά πλεονεκτήματα έναντι άλλων αλλά στο θέμα συμπεριφοράς τους μέσα στο γήπεδο υστερούν. Σε μία κούρσα δεν γίνεται να βγουν δύο νικητές. Κάποιος θα κερδίσει κάποιος θα χάσει αλλά αυτό δεν το ανέχονται οι φίλαθλοι των ομάδων.
Σε αντίθεση με τα δικά σας χρόνια η φετινή ομάδα πηγαίνει στο Ηράκλειο ως αουτσάιντερ. Χωρίς το άγχος και την πίεση του φαβορί πιστεύετε ότι μπορεί να αντιδράσει καλύτερα;
Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν μπορούν να συγκριθούν με Πανιώνιο και ΠΑΟΚ, τις ομάδες που απέκλεισε ο Άρης για να βρεθεί σε αυτόν τον τελικό. Αν παίξουν ελεύθερα και βγει το πλάνο του προπονητή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Δεν ξεκινάς ποτέ χαμένος από τα αποδυτήρια. Οι παίκτες του Άρη θα πρέπει να σεβαστούν τον Παναθηναϊκό αλλά να μην τον φοβηθούν. Είναι κλισέ αυτό που λέω αλλά είναι η αλήθεια. Όπως αντίστοιχα και ο Παναθηναϊκός. Υπάρχει διαφορά δυναμικότητας αλλά μέσα στο γήπεδο όλα μπορούν να συμβούν.
Ανήκετε σε μία μικρή κατηγορία παικτών που από τα γεννοφάσκια τους βρίσκονται στην οικογένεια του Άρη και κατάφεραν όχι μόνο να ανδρωθούν, αλλά και να κερδίσουν τίτλους με το σήμα του θεού στο στήθος.
Εγώ είμαι Αρειανός. Από εκεί ξεκινάμε. Έπαιξα μπάσκετ στον Άρη από τα παιδικοεφηβικά μέχρι το ανδρικό. Με έπαιρναν τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου και βλέπαμε παιχνίδια μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Μάλιστα εκείνη την εποχή πηγαίναμε στο Παλέ ντε Σπορ και με ένα εισιτήριο βλέπαμε δύο παιχνίδια. Θυμάμαι είχε 200 άτομα όταν έπαιζε ο ΠΑΟΚ και 2.000 όταν έπαιζε ο Άρης. Από τότε το κοινό του Άρη αγαπούσε πολύ το άθλημα αυτό. Δεκαπέτε χρονών, όταν έδωσα εξετάσεις για να περάσω στο λύκειο από το γυμνάσιο και έπειτα από πολλές παροτρύνσεις του Μάκη του Νάτση, καθώς οι γονείς μου δεν με άφηναν, πήγα έκανα προπόνηση, τον Σεπτέμβριο του 1978. Την περίοδο 1978-1979 το μίνι, το παιδικό, το εφηβικό και το ανδρικό πήραν όλους τους τίτλους και αυτό αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι Παγκόσμιο ρεκόρ. Πρώτος μου προπονητής ήταν ο Γιωργής Μπουσβάρος. Ο τίτλος αυτός άλλαξε πολλά. Έπεσαν λεφτά στην ομάδα, ήρθε ο Γκάλης αλλά και η ζέστη του κόσμου έπαιξε μεγάλο ρόλο ειδικότερα αν συνυπολογίσει κανείς τις αντιξοότητες που υπήρχαν την εποχή εκείνη. Την επόμενη χρονιά ήρθε ο Ντέβελι, ενώ την επόμενη (1980-81) ήρθε ο Ίβκοβιτς και μας ανέβασε από το εφηβικό στο ανδρικό μαζί με τους Ρωμανίδη, Τσαχτάνη, Σταμάτη, Γεωργιάδη, Μαγκώτσιο, Τσιτάκη. Και καλά που το έκανε αυτός ο άνθρωπος και αποκτήθηκαν και άλλα νέα παιδιά από άλλες ομάδες όπως ο Δοξάκης με τον Φιλίππου και δημιουργήθηκε μια νέα φουρνιά παιδιών που με την προσθήκη των Γκάλη, Γιαννάκη Κοκκολάκη, η ομάδα κατάφερε να αναπτύξει μια πολύ δυνατή χημεία που ήταν το «κλειδί» για όλες τις μεγάλες επιτυχίες που ακολούθησαν στην συνέχεια.
Οι στόχοι και οι απαιτήσεις της ομάδας που παρέμεναν πάντα σε υψηλό επίπεδο πιστεύετε ότι οδήγησαν αρκετά παιδιά στην έξοδο;
Ήταν συνδυασμός. Σαφώς και αδικήθηκαν κάποια παιδιά. Τότε ήταν θεωρητικά πιο εύκολα τα πράγματα γιατί δεν υπήρχαν θέσεις ξένων. Έπαιζαν μόνο στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Δουλειά πάντα γινόταν στα τμήματα υποδομής του Άρη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Φτάνει σε ένα σημείο ο παίκτης που δεν του αρκεί η δουλειά που γίνεται. Θέλει το κάτι παραπάνω και εκεί στο ανδρικό οι στόχοι της ομάδας να μην επιτρέψουν στον προπονητή να του εμπιστευτεί χρόνο συμμετοχής. Δημιουργήθηκε ο Ήφαιστος γι’ αυτό το λόγο. Να είναι σε ανταγωνιστικό επίπεδο για να μπορούν τα παιδιά από τις ακαδημίες που δεν συνεχίζουν στο ανδρικό να βρίσκουν χρόνο συμμετοχής σε ανταγωνιστικά πρωταθλήματα. Έπαιξα δύο χρόνια εκεί, ανεβήκαμε δύο κατηγορίες όμως και αυτό αδράνησε. Για λόγους που δεν γνωρίζω και ενώ αρχικά υπήρχε ενθουσιασμός για αυτό το εγχείρημα στην συνέχεια αδράνησε και δεν προχώρησε.
Πέρασαν περίπου οχτώ μήνες από την τιμητική εκδήλωση προς τιμήν του Νίκου Γκάλη που είχατε δώσει το παρών. Άργησε να γίνει κάτι τέτοιο; Πως νιώσατε που είδατε μετά από αρκετά χρόνια τόσα γνώριμα πρόσωπα;
Αυτή η εκδήλωση άφησε το στίγμα της και θέλω να πω συγχαρητήρια στον Άρη για αυτό το διήμερο που πραγματικά θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου. Μίλησα με πολύ κόσμο, τον Ράτζα, τον Βράνκοβιτς και μου είπαν ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Ήταν κιμπάρικη εκδήλωση, χωρίς υπερβολές. Μας ξαναθυμήθηκε ο κόσμος μέχρι τότε απλά μας θυμόταν. Μετά από αυτό ξαναζέστανε τις αναμνήσεις του και αυτό είναι το σημαντικότερο. Αρκεί που έγινε. Για μένα αυτό έχει σημασία και το χάρηκε και ο Νίκος και ήταν πραγματικό ένα πολύ ωραίο διήμερο. Επίσης κάτι πάρα πολύ σημαντικό ήταν κατά την είσοδο των Φασούλα και Πρέλεβιτς όταν οι 100-200 άρχισαν να γιουχάρουν και οι υπόλοιποι 5.800 τους καπάκωσαν. Οι περισσότεροι φέρθηκαν σωστά και έπρεπε να δείξουν πως πρέπει να λειτουργεί μια κερκίδα.
Πως ήταν η συνύπαρξη σας στα ίδια αποδυτήρια με τους Γκάλη- Γιαννάκη;
Αυτοί οι άνθρωποι μας έμαθαν πολλά. Ήταν σαφώς πιο επαγγελματίες και μας ώθησαν και εμάς σε αυτόν τον δρόμο. Μας οδήγησαν και εμάς σε σκληρή προπόνηση. Ευνοήθηκε πάρα πολύ το ελληνικό μπάσκετ από αυτούς τους δύο αθλητές και την κοινή τους παρουσία στον Άρη. Βρήκαν τους ρόλους τους, έμαθαν να λειτουργούν σαν δίδυμο χωρίς να χρειάζονται δύο μπάλες. Αν ήταν αντίπαλοι δεν θα γνωρίζαμε αν μπορούσαν να αντιδράσουν έτσι και στην Εθνική. Ο Άρης ήταν αυτός που… βόλεψε τους δύο αυτούς παίκτες μέσα στην ίδια πεντάδα και μέσα από όλο αυτό βγήκε επωφελημένο το ελληνικό μπάσκετ με το Ευρωπαϊκό του 1987 στο ΣΕΦ. Με μία μπάλα κατάφεραν να αλλάξουν την ιστορία ενός αθλήματος. Έβαλαν το νερό στο σωστό αυλάκι. Αν υπάρχει ένα παράπονο για εκείνα τα χρόνια είναι ότι πηγαίναμε στο εξωτερικό και οι προπονητές μας δεν μας άφηναν να κάνουμε ούτε μία βόλτα έξω. Κάναμε αρκετά ταξίδια αλλά δεν είδαμε τίποτα. Ίσως όμως αυτό να λειτούργησε και θετικά.
