O Λευτέρης Σούμποτιτς θυμήθηκε την επιτυχία της κατάκτησης του κυπέλλου Κόρατς το 1997, είπε ότι ακόμα δεν ξέρει αν θα είναι παρών στην εκδήλωση για τον Γκάλη γιατί εκκρεμούν οι αγώνες των πλέι οφ στο πρωτάθλημα του Λιβάνου, αλλά υπογράμμισε πως έστω και μετά από τόσα χρόνια θα τιμηθει ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής.
Οι δηλώσεις του Λευτέρη Σούμποτιτς έγιναν στα “Αθλητικά Νέα”:
Στην αρχική του τοποθέτηση, μίλησε για το αν πίστευε ότι η ομάδα θα μπορούσε να ανατρέψει το σκορ του πρώτου αγώνα, με δεδομένη την ήττα της ομάδας στο Αλεξάνδρειο με 11 πόντους διαφορά: «Ό,τι και να πεις σήμερα, δεν έχει νόημα. Μπορεί να θέλεις να κάνεις τον μάγκα. Δεν μπορούσες να ξέρεις 100%. Πίστευα ότι μπορούσαμε να το κάνουμε και το πίστευαν και οι παίκτες. Είδαμε πολλές φορές το βίντεο του παιχνιδιού που προηγήθηκε. Λέγαμε ότι δεν γίνεται να χάσουμε από αυτή την ομάδα για δεύτερη φορά και μας έπιασε το πείσμα. Υπήρχε ένα τέτοιο κλίμα».
Για την ιδιαίτερα σφοδρή κριτική που του ασκήθηκε μετά την ήττα στο πρώτο παιχνίδι, ανέφερε: «Προσπαθούσαμε να μη δώσουμε σημασία. Να κλείσουμε τα αυτιά και να προετοιμαστούμε για τη ρεβάνς και να πετύχουμε αυτό που θεωρούταν απίθανο. Υπήρχαν παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα και όλοι ήθελαν έναν ευρωπαϊκό τίτλο, κάτι που δεν είχαν καταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όπως και εγώ. Εκείνη την εποχή, ήμασταν και για αρκετό καιρό απλήρωτοι. Τελικά τα καταφέραμε».
Για την ατμόσφαιρα των Τούρκων στη ρεβάνς που χάρισε το τρόπαιο στον Άρη, είπε: «Ήταν μια εορταστική ατμόσφαιρα μπορώ να πω. Οι φίλοι της Τόφας θεωρούσαν δεδομένο ότι θα πάρουν το κύπελλο. Έκαναν και κάποιες εορταστικές εκδηλώσεις. Δυσκολευτήκαμε και στο ζέσταμα. Αλλά, όσο περνούσε το παιχνίδι φαινόταν ότι υπήρχε μόνο η ομάδα μας μέσα στο γήπεδο. Κανένας δεν περίμενε, βέβαια, τόσο μεγάλη διαφορά, αλλά φαινόταν. Σαν προπονητής, ένιωθα ότι όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν».
Στη συνέχεια μίλησε για το γεγονός ότι η αποστολή παραλίγο να σταματήσει δίπλα στους Τούρκους οπαδούς: «Αυτό συνέβη γιατί δίπλα βρίσκεται το γήπεδο ποδοσφαίρου και έπαιξε η εθνική τους ομάδα με την Ολλανδία. Ευτυχώς, αυτό αποφεύχθηκε και πήγαμε από αλλού. Μετά το ματς, όταν φύγαμε για το ξενοδοχείο, μας έσπασαν τα παράθυρα του πούλμαν. Την επόμενη ημέρα που ξεκινήσαμε για τον αεροδρόμιο υπήρχε τεράστια αστυνομική δύναμη».
Για το να ήταν εκείνος ένας από τους πιο παλικαρίσιους τίτλος της ιστορίας του Άρη, είπε: «Πιστεύω πώς ναι. Ήταν πολύ μεγάλο πράγμα για τον Άρη. Και για εμένα προσωπικά βέβαια».
Για τους πανηγυρισμούς επί τουρκικού εδάφους, μετά τη λήξη του αγώνα, τόνισε: «Ήμασταν όλη η ομάδα σε ένα μπαρ και πανηγυρίζαμε διασκεδάζοντας μαζί με κάποιους φίλους της ομάδας που μας πίστεψαν και βρέθηκαν στο παιχνίδι για να μας συμπαρασταθούν. Είχα μαζί μου και μια ελληνική σημαία που την βάλαμε μετά στο κύπελλο. Ήταν στιγμές που θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Συγκινήσεις, αγκαλιές με τους παίκτες. Το κύπελλο ήταν πολύ ζεστό γιατί βρίσκονταν ακριβώς κάτω από το φως κάποιου προβολέα. Εμείς πάντως κάναμε το γύρο του θριάμβου, παρότι το γήπεδο ήταν άδειο. Οι πανηγυρισμοί συνεχίστηκαν στο αεροπλάνο».
Για το συνέβη όταν η ομάδα έφτασε στη Θεσσαλονίκη, είπε: «Υπήρχε ένα πλάνο από την αστυνομία, καθώς η πτήση ήταν τσάρτερ. Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο, βλέπω από το παράθυρο πλήθος κόσμου να μας περιμένει. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους σταματήσει η αστυνομία. Βγήκε πρώτος ο Ντίνος Αγγελίδης και ο πρόεδρος και γινόταν χαμός. Μετά, όταν μπήκαμε στο πούλμαν, όλοι τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Ήταν πολύ συγκινητικό.
Για το αν θα μπορέσει να παραβρεθεί στην εκδήλωση προς τιμήν του Γκάλη, ανέφερε: «Δεν ξέρω ακόμα αν θα μπορέσω να δώσω το παρόν, γιατί δεν έχει βγει το οριστικό πρόγραμμα των πλέι οφ εδώ στο Λίβανο. Μακάρι να μπορέσω να έρθω για να τον τιμήσω και εγώ. Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Άργησε λίγο η βράβευση, αλλά τουλάχιστον θα γίνει».
Τέλος, αναφέρθηκε και στο σήμερα σχετικά με την προπονητική του καριέρα, η οποία τον βρίσκει στο Λίβανο και την Αλ Ριγιάντι: «Είναι μία από τις πιο γνωστές ομάδες στην Ασία. Είμαι προπονητής της εδώ και επτά μήνες. Πρόκειται για μια ομάδα με μεγάλη ιστορία. Ξεκινήσαμε πριν από λίγο καιρό τα παιχνίδια για τα πλέι οφ και βρισκόμαστε στην πρώτη θέση. Η ομάδα πάει καλά, είμαι χαρούμενος και πριν από ένα μήνα, ανανέωσα και το συμβόλαιό μου για τα επόμενα δύο χρόνια. Οι συνθήκες εδώ είναι πολύ καλές για μπάσκετ. Το μπάσκετ είναι το πρώτο άθλημα στο Λίβανο, τα γήπεδα είναι πάντα γεμάτα. Υπάρχουν πολλοί καλοί ξένοι παίκτες. Σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τις πληρωμές των παικτών, όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Το μπάσκετ είναι σε πολύ καλό επίπεδο και αυτό φαίνεται από τους παίκτες που έρχονται»
