O Σούλης Παπαδόπουλος είναι για δεύτερη φορά στον πάγκο του Άρη, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες και αρκετές διαφορές.
Μια σχετική παρουσίαση έκανε το Metrosport. Συγκεκριμένα:
Η διαδοχή του Μιχαλήτσου
Το πρώτο ματς τον Μάρτιο του 2013 έμελλε να είναι και το τελευταίο (από τα πέντε) του Γιάννη Μιχαλήτσου στον πάγκο του Άρη. Η εκτός έδρας ήττα από την Βέροια έφερε (νέα) αλλαγή στην καρέκλα του προπονητή. Τότε το ημερολόγιο έδειχνε 8 Μαρτίου και ο Παπαδόπουλος στη μία μέρα που είχε στην διάθεσή του είχε βασικό έργο να δώσει ψυχολογία. Είχε μπροστά του λίγα ματς και στόχος ήταν να πάρει η ομάδα τα πάνω της. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη Παρασκευή και την επομένη, η ομάδα έδινε αγώνα «ζωής ή θανάτου» με τον Λεβαδειακό. Το εμφατικό 4-0 έδωσε άλλον αέρα στην ομάδα για τα εναπομείναντα πέντε ματς του πρωταθλήματος. Στηρίχθηκε σε παίκτες κλειδιά, κατάφερε να βάλει σε μία τάξη την ομάδα, η οποία πήρε ώθηση και τελικά πρόλαβε να ανέβει στο… τρένο της παραμονής.
Ρόστερ με προσωπικότητες
Το περυσινό ρόστερ του Άρη, ουδεμία σχέση έχει με το φετινό. Κι ας το καλοκαίρι η διοίκηση Ηλιάδη προσπάθησε (τα κατάφερε σε μεγάλη μερίδα του κόσμου) να πείσει για το αντίθετο με τις επιλογές της. Ο Άρης πέρυσι στηρίχθηκε σε προσωπικότητες. Σε ποδοσφαιριστές με παραστάσεις και πολυεργαλεία.
Παπαστεριανός, Παπαζαχαρίας, Βελλίδης, Καζναφέρης, Ζαραδούκας, Κοέλιο. Παίκτες-εργάτες, με τον τελευταίο μάλιστα επί Σούλη να παίζει σε τρεις θέσεις (στόπερ, αμυντικό χαφ, δεξί μπακ). Ακόμη και το ταλέντο του Διαμαντάκου και του Γιαννιώτα συνέβαλε στην επίτευξη του στόχου. Τα συγκεκριμένα ονόματα που βρίσκονταν στο περυσινό ρόστερ –που επί της ουσίας διαλύθηκε το καλοκαίρι από επιλογές μιας ανίκανης διοίκησης- στο φετινό εκλείπουν. Εξ ου και το συνεχόμενο «μπλακ αουτ» που παθαίνει η ομάδα, ιδίως όταν βλέπει την εστία της να παραβιάζεται. Υπάρχει θέμα απειρίας στη διαχείριση τρικυμίας και απουσίας εμπειριών από δύσκολες καταστάσεις.
Βρήκε ηρεμία
Οικονομικά προβλήματα υπήρχαν και πέρυσι, όπως και αρκετά αγωνιστικά θέματα με κυριότερο αυτό της παραμονής στην κατηγορία. Πέρυσι, όμως, υπήρχε ηρεμία. Η ομάδα ποτέ δεν έφτασε να είναι «κολλημένη» στην τελευταία θέση, ούτε απομακρύνθηκε βαθμολογικά τόσο πολύ από τους διεκδικητές… της παραμονής. Ίσα ίσα, τις περισσότερες φορές τους είχε από πάνω αλλά με μικρή διαφορά βαθμών. Επιπλέον ο στόχος ήταν ένας: να σωθεί η ομάδα και πάνω σε αυτόν είχαν στηριχθεί όλοι. Κόσμος, διοίκηση, ποδοσφαιριστές, προπονητικό τιμ. Το κλίμα ήταν εντελώς διαφορετικό, με τον Σούλη να έχει την στήριξη όλων, όπως και η διοίκηση του Λάμπρου Σκόρδα.
Το «στοίχημα» της καριέρας του
Η προοπτική να αναλάβει τον Άρη σε μία δύσκολη εποχή, που απέμεναν έξι ματς για την σωτηρία της ομάδας, ήταν για τον Παπαδόπουλο «στοίχημα». Ήξερε ότι αν θα τα καταφέρει και το κερδίσει, τότε οι «μετοχές» του θα ανέβουν. Η προσαρμογή του στον Άρη, παρότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ήταν εύκολη. Ο Τάσος Θέος, το δεξί χέρι του 47χρονου, τον βοήθησε σημαντικά ως προς αυτό τον τομέα. Ήταν το… άλλο του μισό στις πρώτες του μέρες στη Θεσσαλονίκη. Τόσο εντός, όσο κι εκτός γηπέδου. Τον εμπιστευόταν και ζητούσε την άποψή του γύρω από τα θέματα της ομάδας. Βλέπετε, ο Θέος είχε επίγνωση της κατάστασης, ήξερε το ρόστερ του Άρη και συμβούλευε τον Σούλη. Στηρίχθηκε στη σχέση εκτίμησης και εμπιστοσύνης που αναπτύχθηκε και εκ του αποτελέσματος φάνηκε η καλή «χημεία» που υπήρξε.
Διπλή δουλειά
Σε σχέση με τον Μάρτιο του 2013 ο Δεκέμβριος είναι αρκετά διαφορετικός για τον Παπαδόπουλο. Αναλαμβάνοντας μία ομάδα που δεν έχει ακόμη ταυτότητα στο παιχνίδι της, ένα σύνολο που έχει πολλά αγωνιστικά προβλήματα και που αναζητεί κάθε Κυριακή το «φάρμακο», αλλά δεν το βρίσκει με τίποτα. Ο Σούλης ξέρει ότι φέτος έχει διπλό ρόλο και περισσότερη δουλειά, αφού πέρυσι ήταν επικεντρωμένος σε έξι ματς, ενώ φέτος έχει «Γολγοθά» να ανέβει. Είναι αναγκαίο, όσο αν τα περιθώρια στενεύουν κι ο χρόνος για αποτελέσματα πιέζει, να αξιοποιήσει το έμψυχο δυναμικό ώστε να πάρει ό,τι καλύτερο μπορεί και να δώσει στην ομάδα χαρακτήρα και νοοτροπία νικητή. Διαδικασία, πάντως, που θα πρέπει να συνδυαστεί με αποτελέσματα.
Το «παρεξηγημένο» ρόστερ
Για την ποιότητα του έμψυχου δυναμικού του Άρη έχουν ειπωθεί πολλά τους τελευταίους μήνες. Πρόκειται για ρόστερ που έχει δεχτεί χλεύη και κάθε αγωνιστική οι παίκτες γίνονται «κόκκινα πανιά». Στο δυναμικό του Άρη υφίστανται πολλά κενά, τα οποία δημιούργησε το καλοκαίρι η διοίκηση Ηλιάδη, που αποφάσισε να το αποδυναμώσει (με την φυγή των έμπειρων) χωρίς να καλύψει κανένα από τα κενά που δημιουργήθηκαν με ισάξιους. Απλά… πήρε για να πάρει, χωρίς ίχνος προγραμματισμού και σχεδιασμού. Και το μεγάλο λάθος έγινε με τους τρεις ξένους, που ήδη αποτελούν παρελθόν, πάνω στους οποίους ο φετινός Άρης θα «χτιζόταν»! Ο Παπαδόπουλος ξέρει τις αδυναμίες, θέλει να αξιοποιήσει όλες τις δυνάμεις και να βρει τις κατάλληλες λύσεις. Γνωρίζει ότι βασίζεται σε ένα ρόστερ ως επί το πλείστον άπειρο. Γι? αυτό και θέλει να βγάλει επιτέλους την ποιότητα και την κλάση ποδοσφαιριστών όπως ο Αγκάνθο, να εκμεταλλευτεί την πείρα του Πουλίδο, την ποιότητα του Τάτου, αλλά και τον ενθουσιασμό και το ταλέντο των Σουνά, Μανιά κ.α..
«Αρρωστημένη» κατάσταση
Η χρονική περίοδος που διανύουμε θεωρείται από αρκετούς ως η πλέον δύσκολη στη σύγχρονη ιστορία του Άρη. Με τους περισσότερους να κρύβονται πίσω από τα λάθη τους, τη νυν διοίκηση να παρακολουθεί αδύναμη και τον κόσμο αποκαμωμένο από τη στήριξη των προηγούμενων ετών και το ξεζούμισμα που προκαλεί η οικονομική κρίση, η ομάδα δείχνει πως βαδίζει ολοταχώς προς τον όλεθρο. Το πόρισμα του ελέγχου, η έλλειψη ενημερότητας, η αποτυχία του «99», οι αποδοκιμασίες του κόσμου προς τη διοίκηση του Σκόρδα, συνθήματα κατά πάντων έξω από το γήπεδο. Όλα αυτά (κι άλλα πολλά) συνθέτουν ένα…αρρωστημένο παζλ. Ο Παπαδόπουλος ανέλαβε αποδυτήρια που θυμίζουν περισσότερο δωμάτιο…πανικού. Με παίκτες που είναι απλήρωτοι και κάποιοι έχουν φτάσει να έχουν πρόβλημα επιβίωσης, χωρίς την στήριξη κανενός, που αισθάνονται κορόιδα απ? όλα όσα τους υποσχέθηκαν οι προηγούμενοι και δεν τηρήθηκαν.
Σαν έτοιμος από καιρό
Η άφιξη του Σούλη Παπαδόπουλου ήταν φανερό πως έγινε σε μία ταραχώδη χρονική περίοδο της ομάδας. Έδειξε όμως ότι ήταν έτοιμος γι αυτήν την δουλειά. Για μία ακόμη δύσκολη αποστολή. Έχει την μυρωδιά του Άρη από πέρυσι και ξέρει πού βρίσκεται, πράγματα και καταστάσεις. Ο Σούλης ξέρει ότι έχει τη μεγάλη ευκαιρία του και την δυνατότητα να κερδίσει μία για πάντα το χειροκρότημα όλων των Αρειανών, σε μία ιστορική στιγμή, στα 100 χρόνιας ζωής του συλλόγου! Αντιλαμβάνεται ότι πίστωση χρόνου δεν υπάρχει, καθώς ο κόσμος –όντας ήδη πολύ απογοητευμένος απ? όσα συμβαίνουν στην ομάδα- είναι εξαιρετικά απαιτητικός. Το φετινό του ξεκίνημα δεν τον βοήθησε. Ίσως αυτό επηρέασε και τον ίδιο ψυχολογικά, αφού πέρυσι από την αρχή πήρε «αέρα νικητή». Παραμένει όμως θαρραλέος και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να περάσει στην ομάδα την αυτοθυσία και το πάθος που χρειάζεται για να καταφέρει τελικά να κερδίσει τον… πόλεμο.
