Από τον φίλο αναγνώστη Στέλιο Κατικαρίδη πήραμε την παρακάτω επιστολή, την οποία και δημοσιεύουμε σχετικά με την απώλεια του Λεωνίδα Ποζάνη.
Αναλυτικά:
“Θέλω να εκφράσω τη λύπη μου για το Λεωνίδα Ποζάνη που “έφυγε” απο τη ζωή και αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια για τον άνθρωπο Λεωνίδα.
Τη χρονιά που γεννήθηκα (1943 στο χωριό Κολχική Φλώρινας) ο πατέρας μου έφερε στο χωριό τον νεαρό Λεωνίδα από τη Θεσσαλονίκη για να σωθεί απο την πείνα της κατοχής.
Τον θυμούνται τα αδέλφια μου και άλλοι στο χωριό ως ένα παληκαράκι πολύ ζωηρό και εργατικό που όταν παλεύανε μεταξύ τους, τους πάλευε όλους παρόλο που ήταν αδύνατος και σχετικά μικροκαμωμένος.
Μετά το ΄44 έφυγε για τη Θεσσαλονίκη στην οικογένειά του, όπου και φιλοξενήθηκα για ένα χρόνο ως πρωτοετής στο πανεπιστήμιο στα 1961.
Και τότε ο Λεωνίδας με πήγε στο ράφτη για να μου ράψει το πρώτο κουστούμι της ζωής μου.
Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη τον Λεωνίδα.
Νάναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει”.
