Ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 όταν ο πιτσιρικάς Ντιν Χόιλ και ένας παιδικός του φίλος αποφάσισαν πως ήταν πλέον αρκετά μεγάλοι για να επισκεφτούν για πρώτη φορά ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και να δούνε ζωντανά ένα παιχνίδι.
Η έλλειψη όμως σοβαρής ομάδας στη μικρή κωμόπολη στην οποία ζούσαν στη βόρεια Αγγλία τους ανάγκαζε να επιλέξουν σε ποια από τις δυο γειτονικές τους πόλεις θα πήγαιναν. Από τη μια πλευρά βρισκόταν το Λιντς. Από την άλλη πλευρά ήταν το Χάντερσφιλντ. Όπως αποκάλυψε χρόνια μετά ο Χόιλ, το γεγονός ότι ο δρόμος προς το Λιντς ήταν ανηφορικός (“δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να περπατάω σε ανηφόρες”) βοήθησε σημαντικά στην επιλογή τους και κάπως έτσι, χωρίς να το ξέρουν, σύμφωνα με τη θεωρία του Χάους, όπως το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα, η ιστορία της, ένδοξης πριν από ένα αιώνα αλλά μικρούλας εδώ και πολλές δεκαετίες, Χάντερσφιλντ άλλαξε για πάντα.
Ο μικρός Ντιν ενθουσιάστηκε απ’αυτό που έζησε, μετατράπηκε άμεσα σε οπαδό των ‘Τεριέ’ και συνέχισε να τα στηρίζει φανατικά όλα τα χρόνια της ενηλικίωσης του, αδιαφορώντας για το ότι η ομάδα τις περισσότερες χρονιές βρισκόταν στην 3η κατηγορία. Αρκετά χρόνια μετά, παντρεμένος πλέον με τη Τζάνετ και έχοντας αλλάξει αρκετές δουλειές “της κακιάς ώρας”, κυρίως σε εργοστάσια, ο Ντιν Χόιλ αποφάσισε να κάνει στροφή στην επαγγελματική του καριέρα και να ασχοληθεί με τις ευχετήριες κάρτες. Κι αυτή αποδείχτηκε η πιο σωστή κίνηση της ζωής του.
O αξιότιμος κύριος Χόιλ
Το ζεύγος Χόιλ ξεκίνησε να πουλάει κάρτες σε παζάρια και σε πάγκους, συνέχισε πουλώντας από το πίσω μέρος ενός μικρού βαν και κατάφερε τελικά να ανοίξει ένα μικρό μαγαζί κάποια στιγμή το 1997. Είκοσι χρόνια μετά, το “Card Factory”, όπως ονομάζεται η επιχείρηση, μετράει 900 καταστήματα! Ο Χόιλ και η γυναίκα του δεν είναι πλέον ιδιοκτήτες, έχοντας πουλήσει το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών τους το 2010 έναντι 350 εκατομμυρίων λιρών, αλλά διατηρούν ένα μικρό μερίδιο που τους επιτρέπει να αυξάνουν συνεχώς την περιουσία τους.
Απαλλαγμένος από το καθημερινό τρέξιμο της αλυσίδας καταστημάτων, ο Χόιλ αποφάσισε να αφοσιωθεί στη μεγάλη του αγάπη και το 2009, αφού προηγουμένως είχε περάσει για ένα χρόνο από τη διοίκηση, αγόρασε την αγαπημένη του ομάδα, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρο εκατομμυρίων οπαδών σ’όλο τον κόσμο. Την περίοδο εκείνη η Χάντερσφιλντ βολόδερνε κλασικά στην τρίτη κατηγορία, έχοντας ξεκάθαρη έλλειψη πλάνου και οράματος.
Με την αυτοπεποίθηση που είχε αποκτήσει από την επαγγελματική του επιτυχία, ο Χόιλ πίστεψε από την πρώτη στιγμή ότι μπορεί να αλλάξει το επίπεδο της ομάδας και γι’αυτό υποσχέθηκε δημόσια πως όταν αυτή ανέβει στην Πρέμιερ Λιγκ, θα ανταμείψει προσωπικά κάθε οπαδό που θα στηρίξει την προσπάθεια αγοράζοντας και ανανεώνοντας συνεχώς το εισιτήριο διαρκείας του.
Εννιά χρόνια μετά και για την ακρίβεια πριν λίγες εβδομάδες, στο γραμματοκιβώτιο μερικών χιλιάδων κατοίκων του Χάντερσφιλντ έφτασε ένα μικρό φυλλάδιο με ένα προσωπικό μήνυμα του Χόιλ, που τους ενημέρωνε πως έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν εισιτήριο διαρκείας για όλους τους αγώνες της φετινής Πρέμιερ Λιγκ με 100 μόνο λίρες, μια τιμή σχεδόν αδιανόητη για την κατηγορία! Η δικαίωση είχε έρθει, η Χάντερσφιλντ είχε επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια μετά από 45 ολόκληρα χρόνια και ο πρόεδρος-ιδιοκτήτης δεν είχε ξεχάσει αυτούς που πίστεψαν στην ομάδα στα δύσκολα χρόνια της τρίτης και της δεύτερης κατηγορίας.
Ο ορισμός του “ένας από εμάς”
Όσοι βέβαια γνωρίζουν καλύτερα τον Χόιλ δεν ένιωσαν καμία έκπληξη. Ο 50χρονος Άγγλος αποδεικνύει συχνά-πυκνά ότι δεν έχει καμία σχέση με τον μέσο ιδιοκτήτη μιας αγγλικής ομάδας επιπέδου Πρέμιερ Λιγκ. Μια φορά την εβδομάδα οργανώνει συναντήσεις με τους οπαδούς στο γήπεδο, όπου ο καθένας μπορεί να τον ρωτήσει ό,τι θέλει σχετικά με την ομάδα, ενώ και η σχέση του με τους παίκτες και τον προπονητή Ντέιβιντ Βάγκνερ είναι τόσο καλή που κάνει αρκετούς να πιστεύουν πως το οικογενειακό κλίμα στην ομάδα ήταν ένας απ’τους βασικούς παράγοντες που βοήθησαν στο να συντελεσθεί η περσινή έκπληξη στην Τσάμπιονσιπ. Τότε που η Χάντερσφιλντ κατάφερε να βρεθεί ανάμεσα στις ομάδες που πήραν το χρυσό (απ’όλες τις απόψεις) εισιτήριο για την Πρέμιερ Λιγκ, παρά το γεγονός ότι το μπάτζετ που διέθετε για μισθούς ήταν πάρα πολύ μικρότερο απ’τις υπόλοιπες διεκδικήτριες των πρώτων θέσεων.
Η συνεισφορά του Χόιλ πάντως δεν σταματάει στην ομάδα. Η άνοδος της ομάδας στην Πρέμιερ Λιγκ έχει ήδη δώσει τρομερή ώθηση στην πόλη, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στο Σουόνσι παλιότερα: Νέα μαγαζιά άνοιξαν στην περιοχή γύρω από το γήπεδο, οι κρατήσεις των ξενοδοχείων έχουν πολλαπλασιαστεί για όλα τα σ/κ που η ομάδα παίζει εντός, ακόμα και οι αιτήσεις ξένων σπουδαστών για τα τοπικά πανεπιστήμια έχουν αυξηθεί σημαντικά, αφού αρκετοί είναι αυτοί που θέλουν να συνδυάσουν σπουδές με την ευκαιρία να παρακολουθούν από κοντά κάποιους αγώνες του πιο εμπορικού πρωταθλήματος στον κόσμο. Εκμεταλλευόμενος τη θέση του και την επιτυχία της Χάντερσφιλντ, ο Χόιλ προσπαθεί συνεχώς να βοηθάει άμεσα και ο ίδιος την τοπική κοινωνία, είτε με δωρεές, είτε οργανώνοντας ποδηλατοδρομίες που έχουν ως στόχο να συγκεντρώσουν χρήματα για φιλανθρωπίες.
Η τρέλα του είναι τέτοια που μαζί με τη γυναίκα του και μερικούς ακόμα φίλους έκαναν με το ποδήλατο την απόσταση Χάντερσφιλντ-Λονδίνο για να παρακολουθήσουν στο Γουέμπλει τον τελικό των περσινών πλέι-οφ απέναντι στη Ρέντινγκ. Εκεί που η ομάδα του Χόιλ επικράτησε στα πέναλτι, προκαλώντας ντελίριο στους εκδρομείς-οπαδούς και στέλνοντας τον ίδιο τον οπαδό-πρόεδρο-ιδιοκτήτη στο έδαφος, ανάμεσα στα πόδια των άλλων επίσημων.
Συνηθισμένα πράγματα: Ο πρόεδρος και η γυναίκα του έτοιμοι να κάνουν 250 χλμ με ποδήλατο μέχρι το Γουέμπλει
Παρά το περίεργο της όλης εικόνας, ο Χόιλ παρέμεινε για λίγο στο έδαφος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας και να συγκρατήσει τα δάκρυα του. “Ήξερα ότι οι κάμερες θα ήταν στραμμένες πάνω μου αφού είμαι ο πρόεδρος αλλά εκείνη τη στιγμή χρειαζόμουν οπωσδήποτε το δικό μου χώρο. Ήταν απίστευτα συγκινητικό. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαι ο πρόεδρος αυτής της ομάδας που κατάφερε να ανέβει στην Πρέμιερ Λιγκ”.
Πηγή: http://blog.stoiximan.gr
