To ΤΝΤ είχε καλεσμένο τον ‘Ναύαρχο’. Που μεταξύ μας, όταν έφυγε από το Ναυτικό ήταν Υποπλοίαρχος. Αλλά ας μην αφήσουμε αυτήν τη λεπτομέρεια, να αλλάξει την ιστορία που έγραψε ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον στο ΝΒΑ.
To SAT ήταν το ακρωνύμιο των λέξεων Scholastic Aptitude Test (Ακαδημαϊκό Τεστ Ικανότητας), του τυποποιημένου τεστ που είχε εμπνευστεί το 1926 το College Board (μη κερδοσκοπικός οργανισμός), ώστε να κρίνεται σε ποιο κολέγιο μπορεί να πάει ο κάθε μαθητής δευτέρας και τρίτης τάξης του high school, ανάλογα ανάλογα με την επίδοση. Το άριστα είναι το 1600 -το άριστα των δυο ξεχωριστών τεστ είναι 800. Το σκορ του Ρόμπινσον ήταν 1320. Ήταν στο 5% του έθνους. Mπορούσε να πάει στα καλύτερα. Διάλεξε να πάει στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ. Στο μυαλό του δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ο πατέρας του, Άμπρος ήταν μέλος του US Navy (η μητέρα του, Φρίντα, νοσοκόμα) και ο λόγος που η οικογένεια άλλαζε πόλεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όταν ο Άμπρος έγινε απόστρατος -και έπιασε δουλειά ως μηχανικός-, η φαμίλια εγκαταστάθηκε στο Γούντγορντ της Βιρτζίνια. Ο Ντέιβιντ ήταν εξαιρετικός μαθητής. Ήταν και εξαιρετικός αθλητής σε όλα τα σπορ που δοκίμασε (γκολφ, τένις, μπέιζμπολ), πλην του μπάσκετ. Μετά την πρώτη δοκιμή, παραιτήθηκε της ιδέας.
Στα 16 ήταν 1.75. Στα 18 ήταν 1.98. Έως τότε δεν είχε παίξει ποτέ μπάσκετ, σε ομάδα συλλόγου ή σχολείου ή καμπ. Το έκανε για πρώτη φορά τότε, αφότου τον κάλεσε ο κόουτς του σχολείου του για τον προφανή λόγο. Μετά τον είδε να ξεχωρίζει στην περιοχή -και την περιφέρεια. Ο Ρόμπινσον σφύριζε αδιάφορα, γιατί είχε άλλη προτεραιότητα: το ναυτικό.
Το major (πτυχίο) του Ρόμπινσον στη ναυτική ακαδημία (όπου πήγε το 1983) ήταν στα μαθηματικά. Παρεμπιπτόντως, μπορούσε να γίνει και μέλος της ομάδας μπάσκετ. Τότε αυτή είχε όριο ύψους το 1.98. Όταν εμφανίστηκε ο Ρόμπινσον, ήταν 2.01. Οι υπεύθυνοι υπέθεσαν πως δεν θα πάρει άλλο μπόι και του έδωσαν την άδεια να αγωνιστεί. Στο δεύτερο έτος είχε φτάσει τα 2.13. Τότε ήταν που του είπαν πως δεν θα μπορούσε να υπηρετήσει σε πλοία. Το όνειρο του μόλις είχε διαλυθεί. Του επέτρεψαν να κάνει την εκπαίδευση και να τοποθετηθεί στο γραφείο των πολιτικών μηχανικών του ναυτικού. Η υποχρέωση του ήταν να εξαντλήσει τη διετή θητεία. Έφυγε ως Υποπλοίαρχος.
Είχε ήδη γίνει ο καλύτερος παίκτης, στην ιστορία της Ναυτικής ακαδημίας. Φορούσε το 50, αριθμό που είχε το είδωλο του, ο ύψους 2.24, Hall of Famer Ραλφ Σάμπσον -Νο1 επιλογή του 1983 ΝΒΑ draft -τον κάλεσαν οι Ρόκετς- και rookie of the year. Στην πρώτη του χρονιά ως παίκτης του κολεγίου, ο ‘Ναύαρχος’ είχε 7.6 πόντους και 4 ριμπάουντ, ανά ματς. Η δεύτερη σεζόν ήταν άρδην διαφορετική, γιατί πέραν του ότι είχε ψηλώσει, ήξερε καλύτερα το σπορ. Πήγε την ομάδα του έως το δεύτερο γύρο του NCAA Tournament, κάτι που έζησε για πρώτη φορά σε 25 χρόνια. Είχε 23.6 πόντους και 11.6 ριμπάουντ, ανά ματς, συν 128 τάπες. Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκε πως θα μπορούσε να κάνει το μπάσκετ δουλειά.
Σκέφτηκε και να πάρει μετάθεση, μετά το δεύτερο χρόνο, γιατί μετά το τέλος των σπουδών του στην ακαδημία έπρεπε να μείνει άλλα πέντε χρόνια στο ναυτικό. Δεν πήγε πουθενά, όταν οι υπεύθυνοι του σώματος του υποσχέθηκαν πως αν αποφοιτήσει, θα του μειώσουν τα χρόνια της θητείας.
Την τρίτη σεζόν στο κολεγιακό μπήκε στην καλύτερη ομάδα της χρονιάς (1986) από το Associated Press. Είχε 22.7 πόντους και 13 ριμπάουντ, κατά μέσο όρο. Είχε αρχίσει να κυριαρχεί και στην άμυνα. Είχε ανανεώσει και ρεκόρ. Όπως αυτό για τα περισσότερα κοψίματα σε ένα ματς (14), σε μια σεζόν (207) και στην κολεγιακή καριέρα (372). Ως τελειόφοιτος επίσης, έγινε μέλος της καλύτερης ομάδας. Πήρε και το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς. Μετά πήγε στο 1987 NBA Draft, από όπου τον ‘τράβηξαν’ οι Σπερς, στο Νο1, γνωρίζοντας ότι δεν θα τον έπαιρναν αμέσως.
Βλέπεις, ο Ρόμπινσον δεν πήγε στο Σαν Αντόνιο, αλλά στη ναυτική βάση του Kings Bay, όπου δούλεψε ως μηχανικός. Αυτό ήταν το deal για να του κάνουν την πενταετή θητεία, σε διετή. Παρεμπιπτόντως, έπαιξε και στην εθνική των ΗΠΑ, στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 1987 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ -όπου οι ΗΠΑ πήραν το χάλκινο μετάλλιο. Απολύθηκε από το ναυτικό το Μάιο του 1989. Λίγους μήνες μετά ήταν το πρόσωπο σε διαφήμιση της Νike.
Επειδή δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο με το Σαν Αντόνιο, είχε το δικαίωμα να δηλώσει συμμετοχή στο 1989 NBA Draft. Δεν το έκανε. Αυτό που έκανε ήταν να μετακομίσει στο Τέξας, αφού πρώτα ζήτησε από τα ‘Σπιρούνια’ να τον πείσουν για τις προθέσεις του.
“Όταν ολοκλήρωσα τη θητεία μου στο ναυτικό, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος για το τι έπρεπε να κάνω. Τότε το Σαν Αντόνιο δεν ήταν καλή ομάδα. Σκεφτόμουν αν έπρεπε να πάω σε μια μικρή ‘αγορά’, σε ομάδα που δεν ήταν πολύ καλή. Έκρινα πως θα έπρεπε να μου δώσουν λόγους για να με πείσουν να το κάνω. Πως υπήρχε η δυνατότητα να μάθουμε και να ‘μεγαλώσουμε’ μαζί. Πήγα στην πόλη, γνώρισα τους προπονητές, να γνωρίσω τον οργανισμό. Με έπεισαν πως υπάρχει πλάνο”.
Η πρώτη δέσμευση των ‘Σπιρουνιών’ ήταν να του δίνουν το μέσο όρο των δυο πιο μεγάλων συμβολαίων της λίγκας -κάθε χρόνο-, διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει free agent. Η ομάδα προερχόταν από το χειρότερο ρεκόρ της ιστορίας της (21-61). Υπήρχε γενικά, η εντύπωση πως θα βελτιώνονταν τα πράγματα με την άφιξη του Ρόμπινσον. Ουδείς περίμενε ότι η ομάδα θα κάνει τη μεγαλύτερη αλλαγή, στην ιστορία της λίγκας, σε μια σεζόν. Σημείωσε ότι το ρεκόρ αυτό το έσπασαν πάλι οι Σπερς, την πρώτη χρονιά του Τιμ Ντάνκαν (1997-98) και μετά οι Σέλτικς της περιόδου 2007-08.
Από το 21-61 το Σαν Αντόνιο έφτασε στο τέλος της ρέγκιουλαρ σίζον του 1989 να ‘χει για ρεκόρ το 56-26. Δηλαδή, βελτιώθηκε κατά 35 νίκες και έφτασε έως το δεύτερο γύρο των playoffs, όπου παραδόθηκε στους Μπλέιζερς στο έβδομο ματς. Ο Ρόμπινσον αναδείχθηκε, ομόφωνα, ‘rookie of the year’. Είχε γίνει All Star, ενώ ήταν ο δέκατος σκόρερ (24.3 πόντους ανά ματς), ο δεύτερος ριμπάουντερ (12) και ο τρίτος μπλοκέρ (3.89), επί του συνόλου. Μετά έγινε και video game, το ‘David Robinson’s Supreme Court’. Η εταιρία που το έφτιαξε (Sega) δεν είχε πληρώσει για άδεια από το ΝΒΑ. Ως εκ τούτου, είχε τον Ρόμπινσον και τέσσερις φανταστικές ομάδες.
Από το 1989 οι Σπερς πήγαιναν κάθε χρόνο στην postseason για τις επτά επόμενες σεζόν, με κεντρικό πρωταγωνιστή της ιστορίας τους τον Ρόμπινσον. Μετά χρόνια αποκάλυψε στο Sports Illustrated ότι έπειτα από το δεύτερο χρόνο του ως ΝΒΑer ένιωσε πως έχει χάσει το δρόμο του.
“Δεν ήμουν ευτυχισμένος. Είχα ό,τι ήθελα, είχα αποφοιτήσει από καλό σχολείο, είχα μια καλή οικογένεια δίπλα μου, έκανα πράγματα που ποτέ δεν είχα ονειρευτή και δεν ήμουν χαρούμενος. Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν μου άρεσε ο άνθρωπος που γινόμουν. Ένιωσα πως αυτό ήταν σημαντικό. Είχα γίνει εγωιστής και υπερόπτης”.
Η λύση που βρήκε για το πρόβλημα ήταν να δεσμευτεί πλήρως με το χριστιανισμό. Παντρεύτηκε τη Βάλερι, γυναίκα που ‘χε γνωρίσει το 1988, ενώ ήταν ακόμα στο Ναυτικό και το συνέχισε από εκεί -με συνεχόμενες βελτιώσεις στα νούμερα του. Τη σεζόν 1991-92 έγινε ο τρίτος παίκτης της ιστορίας της λίγκας που ήταν στο ΤΟΡ10 των σκόρερ (7ος), των ριμπάουντ (4ος), των κοψιμάτων (1ος), των κλεψιμάτων (5ος) και του ποσοστού στα σουτ (7ος). Είχε γίνει για τρίτη φορά, All Star και είχε αναδειχθεί ‘καλύτερος αμυντικός της χρονιάς’. Δεν είχε εμφανιστεί σε αγώνες, μετά τις 16/3 γιατί είχε τραυματισμό στο χέρι.
Έγινε μέλος της Dream Team που φόρεσε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης -ναι, εκεί που δεν πήγε ο Αϊζάια Τόμας γιατί δεν τον ήθελε ο Μάικλ Τζόρνταν. Στην επιστροφή του από τη Βαρκελώνη, έκανε νέο ρεκόρ λεπτών συμμετοχής παίκτη των Σπερς σε μια σεζόν (με 3.211), δεν έχασε αγώνα της regular season και είχε για μέσους όρους 23.4 πόντους, 11.7 ριμπάουντ, 3.22 τάπες και 1.55 κλεψίματα. Η παρέα του πήγε στους ημιτελικούς της Δύσης, όπου… έμεινε -προχώρησαν οι Σανς.
Την αγωνιστική περίοδο 1993-94 οι Σπερς πρόσθεσαν στο ρόστερ τον Ντένις Ρόντμαν και ο Ρόμπινσον είχε τη δυνατότητα να αφοσιωθεί περισσότερο στην επίθεση. Έγινε πρώτος σκόρερ της λίγκας, με 29.8 πόντους ανά ματς -σε 40.5 συμμετοχής κατά μ.ο. Στο τελευταίο ματς της κανονικής περιόδου, με τους Κλίπερς, σταμάτησε στους 71 πόντους και έτσι ‘έφαγε’ τον τίτκλο του πρώτου σκόρερ από τον Σακίλ Ο Νιλ.
Αυτό που άκουγε να λέγεται γύρω του, ήταν πως δεν γινόταν να οδηγήσει το Σαν Αντόνιο στον τίτλο ένας τύπος που ήταν έξυπνος, θρήσκος και άκουγε κλασική μουσική -την εποχή που ξεχώριζαν τα Bad Boys του Ντιτρόιτ. Ο Αϊζάια Τόμας είχε δηλώσει “ο Ντέιβιντ είναι πάντα καλός. Οι Σπερς είναι πάντα καλοί. Αλλά θέλετε μια παρέα τύπων που είναι καλοί ή θέλετε πρωτάθλημα;”.
Tη σεζόν 1994-95, ο ‘Ναύαρχος’ είχε για μέσους όρους το ρεκόρ καριέρας των 29.8 πόντων, 10.7 ριμπάουντ, 4.8 ασίστ και 3.3 τάπες ανά ματς. Ήταν ο MVP του 1995, αλλά είδε τον Χακίμ Ολάζουον -και τους Ρόκετς- να τον εξουδετερώνει στους τελικούς της Δύσης. Είχε κυριαρχήσει κατά κράτος. Ο Ρόμπινσον ομολόγησε ότι “δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα για έναν αθλητή, από το να νιώθει ανεπαρκής. Έμεινα στο σπίτι για κάποιες μέρες. Τα παιδιά μου με βοήθησαν να δω τα πράγματα υπό άλλη οπτική”.
Το 1996 μπήκε στους 50 μεγαλύτερους παίκτες της ιστορίας της λίγκας. Τίτλο όμως, δεν είχε πάρει. Βασικά, δεν είχε φτάσει στο σημείο να τον διεκδικήσει -δηλαδή στους ΝΒΑ Finals. Στην προετοιμασία για τη σεζόν 1996-97 τραυματίστηκε στη μέση και το δαχτυλίδι φάνηκε να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Επέστρεψε το Δεκέμβρη και έξι παιχνίδι αργότερα, έπαθε κάταγμα στο πόδι, στο εντός έδρας ματς με το Μαϊάμι. Έχασε το υπόλοιπο της κανονικής περιόδου που τελείωσε με το Σαν Αντόνιο να ‘χει για ρεκόρ το 20-62. Στα θετικά, είχε τη Νο1 επιλογή στο 1997 NBA Draft. Δηλαδή, την ευκαιρία να πάρει τον Ντάνκαν. Τη συνέχεια μάλλον, τη ξέρεις.
Η σημασία της πειθαρχίας
Ο Ρόμπινσον δεν άλλαξε ποτέ φανέλα, έως την απόσυρση του το 2003. Ό,τι του ‘χαν υποσχεθεί οι Σπερς το έκαναν. Ό,τι του ‘χε πει ο Γκρεγκ Πόποβιτς είχε γίνει. Με τον ‘Ποπ’ είχαν από την αρχή εξαιρετική σχέση, δομημένη πάνω στο σεβασμό. Και την πειθαρχία.
Ως άνθρωποι με στρατιωτικές καταβολές και οι δύο, είχαν μεγαλώσει αναγνωρίζοντας από πολύ μικρή τη σημασία της πειθαρχίας. Ο Ρόμπινσον την ‘έδωσε’ στον πατέρα του. “Κάθε μέρα μου έλεγε ‘θα κάνεις αυτό, θα διαβάσεις το λεξικό, θα πάρεις καλούς βαθμούς, θα πας στο κολέγιο’. Δεν είχα αμφιβολία πως στη ζωή μου θα τα πάω όσα καλά το πήγα, με τα εφόδια που είχα. Όπως δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι η πειθαρχία είναι το Νο1 πράγμα. Η πειθαρχία και η συγκέντρωση. Με βοήθησε να πάω στο κολέγιο και να κάνω μια καλή καριέρα στο ΝΒΑ.
Σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με τον Γκρεγκ, καταλάβαμε ο ένας τον άλλον από την πρώτη μέρα. Από τον τρόπο που προσεγγίζαμε το μπάσκετ, τη δουλειά μας και τον τρόπο που βλέπαμε την κοινότητα. Είχα άλλη σχέση με τον ‘Ποπ’ από αυτή που είχε ο Τιμ (Ντάνκαν) μαζί του. Είχε ‘χάσει’ τον πατέρα του και αγαπά τον ‘Ποπ’ με έναν άλλον, διαφορετικό τρόπο. Για εμένα, ο Γκρεγκ ήταν ο γενικός διοικητής μου (γελάει). Τον αγαπώ για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Αλλά η σχέση του με τον Τιμ είναι διαφορετική και σε βοηθά να δεις διαφορετικές πτυχές του ‘Ποπ’”.
Όταν η συζήτηση έφτασε στον τύπο που όλοι ήξεραν πως θα επιλεγεί στο Νο1, ένα χρόνο νωρίτερα -τον πρώτο σέντερ που έγινε πρώτη επιλογή μετά τον Σακίλ-, ο Ρόμπινσον εξήγησε ότι “από την αρχή ήθελα να τον βοηθήσω. Να βρει τη δύναμη του”. Ήταν βετεράνος όταν εμφανίστηκε ο Ντάνκαν στο Σαν Αντόνιο. Έπρεπε να διαμορφωθεί η δυναμική του ζευγαριού, για να γίνουν οι ‘δίδυμοι πύργοι’ που έδωσαν στην πόλη το δαχτυλίδι. “Από την αρχή ήταν σαφές πως έπρεπε να συνεργαστούμε. Ο Τιμ είναι ταπεινό παιδί. Πάντα πίστευα πως είμαι ήσυχος. Ο Τιμ με έκανε να σκεφτώ ότι ήμουν φωνακλάς (γελάει)”.
Μεταξύ πολλών άλλων, ο Ντάνκαν είναι ο τύπος που ‘χει πει ‘πάντα σεβόμουν τον Τζόρνταν. Ποτέ όμως, δεν υπήρξα φαν του. Είμαι κάποιος που δεν έχει εντυπωσιαστεί τόσο από εκείνον. Αλλά δεν υπάρχει και κάποιος στον κόσμο που να με έχει εντυπωσιάσει”.
Ο Ρόμπινσον συνέχισε, εξηγώντας ότι “από την πρώτη μέρα που τον είδα κατάλαβα ότι είναι εξαιρετικός. Του είπα ‘θα περάσουμε πολύ καλά’. Δεν πίστευα πως θα γίνει καλύτερος από μένα. Ήμουν βέβαιος ωστόσο, ότι θα γίνει πολύ καλός. Ήθελα να τον βοηθήσω, να του μάθω όσα περισσότερα μπορούσα, να βρει τη δύναμη του. Από τους πρώτους μήνες στην ομάδα, όλοι ξέραμε πως θα γίνει παίκτης τύπου Hall of Fame”. Ο Ντάνκαν ήταν το κομμάτι που έλειπε από το παζλ των Σπερς, για να ολοκληρωθεί. “Συνήθως, όταν ένας παίκτης μπαίνει στη λίγκα, αρχικά θέλει να καθιερωθεί. Μόλις διαπιστώσεις πως ανήκεις, αντιλαμβάνεσαι ότι το μόνο που ‘χει σημασία είναι η νίκη. Πας σε αυτό το επίπεδο. Με το που ήλθε ο Τιμ, ήξερα πως θα ‘χω πραγματική βοήθεια. Θα ‘χαμε πραγματικές δυνατότητες να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος”.
Θυμήθηκε ένα βράδυ, στο λεωφορείο στη Βαρκελώνη, με τα άλλα μέλη της Dream Team. “Υπήρχαν λίγοι που ‘χαν πάρει πρωτάθλημα: ο Μάικλ, ο Σκότι, ο Λάρι. Και έκαναν πλάκα σε όλους τους άλλους που δεν είχαμε πάρει τίτλο. Όταν ήλθε ο Τιμ ήξερα πως είχα ρεαλιστική ευκαιρία να πάρω το πρωτάθλημα και να μπω σε αυτό το ελίτ γκρουπ”.
Για να γίνει πρωταθλητής, συμβιβάστηκε με έναν ρόλο που δεν είχε ‘παίξει’ από την πρώτη του χρονιά στο Ναυτικό: του συμπρωταγωνιστή. Ο ‘Ποπ’ του ‘χε ζητήσει να ασχοληθεί περισσότερο με την άμυνα και να αφήσει στον Ντάνκαν την επίθεση.
“Αρχικά ένιωσα να γίνεται συντρίμμια ο ανταγωνιστής μέσα μου, το εγώ μου, η υπερηφάνεια, όλα. Συνήθιζα να γελάω με αυτούς που ‘χαν για μέσους όρους μόνο 12 πόντους και 10 ριμπάουντ. Και βρέθηκα στη θέση τους”. Όλοι στο Σαν Αντόνιο αμφισβήτησαν την τακτική, μόλις έφτασαν στα 14 πρώτα ματς της σεζόν και το ρεκόρ ήταν 6-8. Αποφάσισαν να μην αλλάξουν γραμμή και έγιναν φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, αφού πρώτα έφτασαν στο 42-6 και τους τελικούς. Ο ‘Ναύαρχος’ είχε 16.6 πόντους, 11.8 ριμπάουντ και 3 τάπες ανά ματς, όπως έμπαινε στο ‘κλειστό club’ των πρωταθλητών. Εστίασε αλλού.
“Όλοι νομίζουν πως το τρόπαιο και το δαχτυλίδι είναι τα υπέρτατα πράγματα. Όσο πολύτιμα και αν είναι, είναι πράγματα. Θα καταλήξουν σε κάποιο ράφι, κάπου. Η εμπειρία του να τα κατακτάς, το ταξίδι, θα είναι πάντα στην καρδιά μου”.
πηγή: contra.gr
