Πέρασαν δέκα χρόνια χωρίς τον Μπρούνο, τον κατά κόσμο Δημήτρη Παπαδόπουλο. Πριν από δέκα χρόνια, αυτός ο πρωτοπόρος και πράγματι οραματιστής αρειανός έφυγε πρόωρα από τη ζωή… Βιάστηκε να φύγει από τον κόσμο τούτο αν και πιστεύουμε παραμένει δίπλα μας, κοντά μας, νοερά, αλλά πάντα μαχητικά στο πλευρό της… οικογένειας του, τον Άρη.
Ήταν από τους εμπνευστές της ίδρυσης του Super 3, ένα ανήσυχο πνεύμα, που ήθελε πολλά για τον Άρη, τον σύνδεσμο, την κιτρινόμαυρη ιδέα. Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να ζήσουμε μαζί του μεγάλες χαρές, αλλά και δύσκολες στιγμές. Τα δικά μας λόγια είναι φτωχά και λίγα σε τούτες τις ώρες.
Ο Super 3 με ένα άρθρο-κατάθεση ψυχής περιγράφει συναισθήματα, καταστάσεις, αποδίδει τον δικό του φόρο τιμής στον Μπρούνο.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρονται στο σάιτ του συνδέσμου:
«Στη ζωή και στην ιστορία, λίγοι είχαν το προνόμιο να φέρουν την ιδιότητα του οραματιστή. Ελάχιστοι εκείνοι που είχαν μια πρωτόλεια ιδέα που αργότερα εξελίχθηκε σε κίνημα, γιατί απλά βρέθηκε κάποιος που «είδε» το μέλλον, αφουγκράστηκε τις ανάγκες, εκτίμησε τα δεδομένα και έδωσε το «εναρκτήριο λάκτισμα» για να γεννηθεί κάτι καινούργιο.
Για τον SUPER 3, μια τέτοια μορφή ήταν ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, γνωστότερος σε όλους ως «Bruno», ο εμπνευστής της ίδρυσης του SUPER 3, όπως σωστά τον αποκάλεσε ο πρόεδρος του συνδέσμου, στον πρόσφατο χορό, όπου και τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στη δημιουργία του μεγαλύτερου οπαδικού κινήματος της Ευρώπης.
Συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από το θάνατό του και αξίζει να γίνει ειδική μνεία, να αποδοθεί φόρος τιμής σ’ έναν άνθρωπο που ήταν μπροστά από την εποχή του. Γι’ αυτό και οραματίστηκε αυτό που έμελλε να είναι ό,τι πιο προχωρημένο υπάρχει σήμερα, σε οπαδικό επίπεδο.
Ανήσυχος και παθιασμένος με τον ΑΡΗ, βίωνε την οπαδική παρακμή στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και ως εκρηκτική ιδιοσυγκρασία ήταν αδύνατον να συμβιβαστεί με την εικόνα που ‘χε ο σύλλογος στο οπαδικό κομμάτι του. Διότι δεν ήταν ΑΡΗΣ αυτό που επικρατούσε τότε. Και ο «Bruno» ήταν και ΑΡΗΣ και SUPER 3 και όλοι γνωρίζουμε, σήμερα 23 χρόνια μετά, τι σημαίνει αυτό το εκρηκτικό μείγμα.
Λένε ότι η επιτυχία ενός εγχειρήματος έχει να κάνει μ’ αυτούς που το έβαλαν σ’ εφαρμογή, που έθεσαν τις βάσεις για να κινηθεί και να προχωρήσει. Κι ο SUPER 3 επρόκειτο να ‘ναι κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό, γιατί για καλή του τύχη αυτοί που τον εμπνεύστηκαν, αυτοί που επεξεργάστηκαν την ιδέα και την εξέλιξαν είχαν μια μοναδικότητα, ήταν από άλλο μέταλλο, δεν ήταν «συνηθισμένοι» οπαδοί.
Κι ο σύνδεσμος έμελλε να ΄χει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του «Bruno» του έμοιαζε και του μοιάζει και σήμερα πολύ. Αν θέλεις, δηλαδή, να περιγράψεις, ποιος ήταν, λες ήταν SUPER 3 καθ’ εικόνα και ομοίωση. Μετέδωσε το πνεύμα μαχητή, την αφοσίωση στον ΑΡΗ και TO πάθος για να μεγαλώσει αυτό που ξεκίνησε ως μια παρέα Αρειανών, ηλικίας κάτω των 30 ετών και να εξελιχθεί σήμερα σ’ ένα οπαδικό θρύλο.
Η δεκαετία του 90 ήταν η περίοδος που ο ολιγάριθμος πυρήνας ατόμων σταδιακά αναπτυσσόταν και μεγάλωνε, γιατί «κραύγαζε» το πράγμα. Ο SUPER 3 ήταν το νέο, το καινούργιο, το δυναμικό, αυτό που γοήτευε τους νέους της εποχής που γράφονταν στο σύνδεσμο, πλήθυναν στις τάξεις του τα μέλη, η αρχική ιδέα καθημερινά γιγαντωνόταν και το ταξίδι μόλις άρχιζε.
Η ιστορική «Τσιμισκή 32Β» έγινε το στέκι των σουπεράδων, το σημείο αναφοράς για το οπαδικό κίνημα, η κοιτίδα όπου ιδέες και προτάσεις γεννιόντουσαν, εκεί που χτυπούσε η καρδιά του λαού του ΑΡΗ. Το κέντρο της πόλης ήταν το κέντρο της εξόρμησης μας. Με την ορμή για δημιουργικότητα στα ύψη και την αίσθηση ότι ο σύνδεσμος μεγαλώνει σταδιακά, η ίδρυση παραρτημάτων και νέων πυρήνων έφερνε χαρά και ικανοποίηση.
Η οργάνωση του SUPER 3 αποκτούσε σάρκα και οστά και το όραμα εξελισσόταν με γοργούς ρυθμούς. Καταρρίπτονταν ψεύτικοι μύθοι που συντηρούνταν μέσα από την προπαγάνδα της εποχής με την ίδρυση του παραρτήματος στον Εύοσμο, το 1990, ακολούθησε ο SUPER 3 Ανατολικής Θεσσαλονίκης όπως ονομαζόταν, αρχικά, το περίφημο «υπόγειο» στην Παπαναστασίου το 1993 και ακολούθησε η ίδρυση του πρώτου επαρχιακού παραρτήματος, στη Γουμένισσα, την ίδια χρονιά
Πράγματα που σήμερα, φαντάζουν, ως κάτι συνηθισμένο κι όχι άξιο αναφοράς, την εποχή εκείνη ήταν είδηση, γιατί ο ΑΡΗΣ έβγαινε από τον οπαδικό του μεσαίωνα κι οριοθετούσε το μέλλον του, στο οπαδικό επίπεδο. Το μεγάλο όνειρο, για όλα τα πρόσωπα που συγκροτούσαν τον πυρήνα της εποχής ήταν να βγει μια εφημερίδα για τον ΑΡΗ.
Όνειρο χρόνων, ο ΑΡΗΣ ν’ αποκτήσει «φωνή», ο οπαδός του ενημέρωση και περηφάνια κυκλοφορώντας μ’ ένα έντυπο που θα τον εκφράζει. Κι αυτό το βήμα έγινε, στην αρχή (1994) πιλοτικά, αλλά όταν ο SUPER 3 ξεκινά κάτι, το «πιλοτικά» σημαίνει «αεροπλάνο» κι έτσι σύντομα, μέσα σ’ ένα χρόνο (1995) απογειώθηκε η κυκλοφορία και ένας στόχος πολλών χρόνων, ένα απωθημένο έγινε πραγματικότητα και ο SuperAris, η φωνή και το έντυπο του Συνδέσμου, εμφανίστηκε στα περίπτερα και στους χώρους διανομής Τύπου όλης της Ελλάδας.
Σήμερα, στην εποχή όπου ανθεί το διαδίκτυο και κυκλοφορούν εκατοντάδες έντυπα, ίσως δεν κάνει εντύπωση ή αίσθηση το γεγονός, αλλά για όσους έζησαν τα χρόνια εκείνα, μόνο με νοσταλγία και αγάπη αναπολούν τις στιγμές. Έγραφε ιστορία ο Σύνδεσμος, έτρεχε με ταχύτητες πολύ υψηλές, λες κι ήθελε να καλύψει το κενό χρόνων, μέσα σ’ όσο μικρότερο χρονικό διάστημα γινόταν.
Είχε, όπως προείπαμε, την ορμή του «Bruno» που ήταν από τα κεντρικά πρόσωπα της εξέλιξης του Συνδέσμου στα χρόνια που εξιστορούμε και η προσφορά του ανεκτίμητη. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και η δεκαετία έφτανε στο τέλος της, ο Σύνδεσμος είχε παγιώσει αρχές και τρόπο λειτουργίας. Ήταν, πια, ένα καθιερωμένο status, στο χώρο, ένα αγαπημένο όνομα για τα μέλη και τους φίλους του, μια δύναμη αδιαμφισβήτητη.
«ΑΡΗΣ-Θρησκεία-SUPER 3», «Μια ζωή, όλο ΑΡΗΣ» κι άλλες τέτοια σύντομες εκφράσεις που έγιναν αγαπημένες και σήμα κατατεθέν και ιστορικά πανό, τρόπος χαιρετισμού και αναγνώρισης μεταξύ όλων όσων μοιράζονταν εκείνο που είχε εξελιχθεί ο σύνδεσμος. Το εγχείρημα όχι απλά πέτυχε, αλλά δομήθηκε σε τέτοιες βάσεις που το καθιστούσαν στέρεο και όλη αυτή την περίοδο η μορφή του «Bruno» είχε καταστεί αναπόσπαστο κομμάτι του.
Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια και κελεύσματα για τον Δημήτρη. Κεραυνός εν αιθρία, η είδηση της ασθένειας του και άμεση κινητοποίηση του συνδέσμου για να βοηθηθεί με κάθε τρόπο. Αυτός που έδωσε την αρχική έμπνευση για να ιδρυθεί αλλά και που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στη γιγάντωσή του, ήταν σε μεγάλη δυσκολία. Ένας νέος άνθρωπος που είχε δημιουργικότητα όσων δεκάδων άλλων μαζί, ήταν πια αδύναμος, χτυπημένος από την ασθένεια.
Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος έφυγε από κοντά μας, έφυγε από τον ΑΡΗ που τόσο αγαπούσε, στις 3 Νοεμβρίου 2001. Οι περισσότεροι θα θυμούνται τον περίφημο αγώνα μπάσκετ με τον Κ.Α.Ο.Δ στη Δράμα, όταν ο ΑΡΗΣ, ο Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ ήταν κι αυτός σε δυσκολία και μετά από δυο παρατάσεις επικράτησε της τοπικής ομάδας και έκανε την πρώτη του νίκη, σ’ έναν γκραν γκινιόλ αγώνα. Λες κι ήταν η ψυχή του «Bruno» στο γήπεδο που έσπρωχνε την ομάδα να φτάσει στη σημαντική, για τη στιγμή εκείνη, νίκη.
Η ζωή, λοιπόν, φέρθηκε άδικα και σκληρά στον Δημήτρη. Ίσως, γιατί αυτή είναι η μοίρα των σημαντικών ανθρώπων. Να φεύγουν νέοι, αφού όμως πρόλαβαν να ζήσουν δέκα ζωές σε μία, να δημιουργήσουν όσα χίλιοι άνθρωποι μαζί, να μείνουν στην ιστορία, γιατί άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο και τη μνήμη τους αξέχαστη.
Ο ΑΡΗΣ θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός κι όλοι εμείς ευγνώμονες. Γιατί μπορεί και τίποτα απ’ όσα όλα ζούμε σήμερα, να μην υπήρχε στη μορφή που έχει, αν δεν υπήρχε το όραμα του Δημήτρη, για τον SUPER 3.
H μορφή του, πάντοτε, αλλά κυρίως τέτοια μέρα, κυριαρχεί. Γιατί πολλά θα ‘ταν αλλιώς, αν δεν υπήρχε η ορμή του Bruno. Γιατί η «ιστορία» θα ‘ταν αλλιώς.
Μόνο αυτό αρμόζει, σαν επίλογος.
«Μια ζωή, όλο ΑΡΗΣ…»
Διαβάζεται με διάφορους τρόπους, όπως οι χρησμοί».
