Γέννημα-θρέμμα της Χαριλάου, δυο πράγματα ρίζωσαν από μικρό παιδί στην καρδιά του. Η αγάπη του για τον Άρη Θεσσαλονίκης και την ποίηση. Με κοντά παντελονάκια, τότε που το γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης, είχε μόνο μια κερκίδα, αυτήν της οδού Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, μαντρότοιχο, χώμα και παίκτες που έπαιζαν για μια πορτοκαλάδα, ο Λευτέρης Μουφτόγλου, έβλεπε ποδόσφαιρο και «σκάρωνε» ποιήματα!
Σήμερα στα 72 του χρόνια κρατάει με περηφάνια το έργο της ζωής του, με πάνω από 1.000 ποιήματα (πάνω από 500 δημοσιεύτηκαν στον Super ARIS, την εφημερίδα των οργανωμένων), δηλώνει με καμάρι ότι είναι ο μοναδικός ποιητής αθλητικών ποιημάτων, αλλά δεν κρύβει την πικρία του ότι δεν έχει πάρει ούτε τα στοιχειώδη εύσημα από την οικογένεια του Άρη. Ουδείς προφήτης στον τόπο του!
«Ασχολούμαι από νέος με την ποίηση και έχω αποσπάσει πολλά βραβεία από καταξιωμένους λογοτεχνικούς οργανισμούς, όπως η Unesco, η Ελληνικός Πολιτιστικός σύλλογος Κυπρίων και δεκάδες άλλες διακρίσεις. Το ταξίδι μέσα από την ποίηση είναι μοναδικό. Μου δίνει δύναμη, είναι το οξυγόνο μου» λέει στην εφημερίδα «δημοκρατία» ο κ. Μουφτόγλου.
Το πρώτο του ποίημα για τον Άρη ήταν την 1η Μαρτίου 2002, με αφορμή τον πρόωρο χαμό του Βαγγέλη Συρόπουλου, μεγάλου άσου της δεκαετίας του ’70, τον περιβόητο «τάπα». «Έφυγες. Κι όμως πάντα είσαι εδώ, μες την καρδιά μας, μες στο γήπεδο του ΑΡΗ! Και τον Θεό παρακαλώ να ξαναδώ, σαν τον Συρόπουλο ένα τάπα λεοντάρι» έγραψε μεταξύ άλλων στο ποίημά του.
Ο κ. Μουφτόγλου έχει γράψει ποιήματα σχεδόν για όλα τα αθλητικά γεγονότα, από τα οποία ξεχωρίζει φυσικά, αυτό για το έπος του 2004 και την κατάκτηση του Euro από τους Έλληνες ήρωες! «Ενθουσιασμό, συγκίνηση στη πλήθη, προσφέρατε απλόχερα, παιδιά. Ζήσαμε όλοι ένα σπάνιο παραμύθι και αισθανθήκαμε θεότρελα στα στήθη μια Ελληνική να πάλλεται καρδιά, καρδιά αδελφωμένη σ’ όλη την Οικουμένη» διαβάζει για λογαριασμό της «δημοκρατίας» ένα σχετικό ποίημα για την Εθνική.
«Από την οικογένεια του Άρη δεν άκουσα ούτε ένα μπράβο, ούτε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Είτε ήταν παράγοντες, Λέσχη, είτε συνδεσμίτες. Όταν βρέθηκα πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα για μια από τις βραβεύσεις μου, μου έδωσαν τον άκρως κολακευτικό τίτλο του μοναδικού Έλληνα ποιητή, που έγραψε αθλητική ποίηση» λέει με ανάμικτα συναισθήματα!
