Ο Μιχάλης Λεάνης είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον αείμνηστο Ανέστη Πεταλίδη. Μέσα από το blog που διατηρεί στο Superbasket.gr προσπάθησε να την μεταφέρει στους αναγνώστες, θυμούμενος στιγμές του με τον “Πατριάρχη” του Άρη. Ένα πολύ αξιόλογο άρθρο για τον μεγάλο Αρειανό, Ανέστη Πεταλίδη.
Το blog του Μιχάλη Λεάνη για τον Ανέστη Πεταλίδη:
“Τους θυμάμαι μαζί με τον πατέρα μου να παίζουν για χαβαλέ μπακαρά στο μαγαζί του κυρ Ανέστη ψηλά στην Αγία Σοφίας. Τους χάζευα αμίλητος, τις κινήσεις τους, τα καλαμπούρια τους, τον τρόπο με τον οποίο πείραζαν ο ένας τον αλλον.
Μοιραία η συζήτηση θα ερχόταν σε εμένα. Τότε ο κυρ Ανέστης μού ζητούσε να ανοίξω τα χέρια μου και να τα φέρω στο ύψος των ώμων μου. Μικρός το άνοιγμα των χεριών μου ήταν δυσανάλογο με το ύψος μου. Ο κυρ Ανεστης με την χαρακτηριστική του βραχνή φωνή μου χάιδευε τα μαλλιά και φώναζε θριαμβευτικά: “Κοίτα μακριά χέρια που έχεις, σαν ουρακοντάγκος. Ο,τι πρέπει για να παίξεις πόλο και μπάσκετ”. Προσπάθησε και για τα δύο. Ηθελε να με δει αθλητή, Αλλά πού; Εγω έβλεπα τον αθλητισμό σαν εκτόνωση κι έτσι τα σχέδιά του, έμειναν απραγματοποίητα, αλλά με περίμενε για χρόνια εκεί. Στη γνωστή για τους παλιούς Θύρα 10 του Παλέ ντε Σπορ, όπου οι αθλητές έμπαιναν δωρεάν σε όλα τα παιχνιδια. Καθόταν εκεί σοβαρός δίπλα στον φύλακα και όταν με έβλεπε, μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Αυτός μου έμαθε να αγαπάω το μπάσκετ. Ο πρώτος που μου το εξήγησε μου και που με έκανε να καταλάβω τη μαγεία του. Με φανάτισε. Με όρκισε πιστό οπαδό.
Στα χρόνια της παντοκρατορίας του Αρη ήμουν πάντα δίπλα του. Λόγω της στενής φιλίας του με τον πατέρα μου με είχε αναλάβει υπό την προστασία του. Ταξίδεψα μαζί του σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Καθόμουν δίπλα του κι ακουγα. Ετσι έμαθα να κερδίζω, έμαθα να χάνω, να σέβομαι την ομάδα, να σέβομαι τον αντίπαλο, να καταλαβαίνω τα βαθιά αίτια μιας ήττας και τις κρυφές πτυχές μιας νίκης. Πάνω από όλα με έμαθε να σέβομαι το άθλημα και ιδιαίτερα τον αντίπαλο. Αυτός ήταν ο λόγος που όλοι σέβονταν τον Πεταλίδη, γιατί τους σεβόταν κι αυτός. Ποιος να τα διδάξει τώρα όλα αυτά αναρωτιέμαι. Οπως αναρωτιέμαι αν κάποιος από αυτούς τους μεγαλόθυμους, τους τεράστιους παράγοντες του σήμερα με το χοντρό πορτοφόλι, αν θα ήταν ήταν ικανός να φτιάξει μία ομάδα που να κυριαρχεί στην Ελλάδα και να προκαλεί σεβασμό και δέος στην Ευρώπη με το ένα χιλιοστό των χρημάτων που διαθέτουν τώρα. Αλλες εποχές θα πουν κάποιοι ξύπνιοι. Αλλοι άνθρωποι θα τους πω εγώ κι ας με πούνε κουτό.
Ο Ανεστης Πεταλίδης ήξερε το μπάσκετ όσο λίγοι και οι σημερινοί παράγοντες για να φτάσουν στο επίπεδό του θα χρειασθούν 10 ζωές, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Ηταν αυτός που επέβαλε τον Ιωαννίδη για προπονητή στο πρώτο πρωτάθλημα και τον έκανε προπονητή. Και ας λέει ο υπουργός ό,τι θέλει. Οι πολιτικοί ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Ηταν αυτός που έκανε τον Αρη πρώτη δύναμη στην Ελλάδα και την πρώτη ομάδα που πήγε σε τρία συνεχή φάιναλ φορ. Ηταν αυτός που έπεισε τον Τσιλιγκαρίδη να ρίξει τα λεφτά του για να αγοράσει τον Γκάλη. Ηταν ο “νονός” του Γκάλη, αφού στον κυρ Ανέστη ανήκε το προσωνύμιο “γκάνγκστερ”. Αυτός επίσης που στην κρίσιμη καμπή του συλλόγου έπεισε τον Μιχαηλίδη να αναλάβει την προεδρία, ρίχνοντας εκατομμύρια στην ομάδα με αποτέλεσμα να την απογειώσει ποιοτικά. Δεν ήθελε ποτέ να του αναγνωρίσουν τίποτα. Δεν τον ενδιέφερε. Η ανιδιοτέλειά του δεν είχε όρια. Με την γραβάτα λυμένη από το πρωί ως το βράδυ, με το μυαλό στον Αρη, δικαιώνοντας την γυναίκα του που με παράπονο σε όποιον τον αναζητούσε – αφού τότε δεν υπήρχαν κινητά για να βρεις κάποιον εύκολα – απαντούσε με ένα βαθύ αναστεναγμό: “Ο Ανέστης, μα δεν ξέρεις; Από το πρωί ως το βράδυ τρέχει για τον Αρη”.
Ηταν ο τελευταίος των μεγάλων παραγόντων, για μένα ο μεγαλύτερος. Θα κρατήσω μία φράση του για πάντα. Ηταν σε ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Το ματς διεξαγόταν στο κλειστό του Μίλωνα. Είχε έρθει από πίσω, με αγκάλιασε και μου είπε: “Μου αρέσεις γιατί είσαι παρών ακόμα και στα δύσκολα. Γιατί δεν είσαι αόρατος”. Κράτησα την φράση του σαν φυλαχτό κι ένιωθα τεράστια υπερηφάνεια, όταν στις δημόσιες συναντήσεις μας η αναφορά στον πρόσωπό μου ήταν: “Ασ΄τον αυτόν. Αυτός είναι παιδί μου”.
Παράγοντες σαν τον Ανέστη Πεταλίδη δεν θα ξαναβγούν στον χωρο. Μακάρι να βγουν, αλλά κομμάτι δύσκολο. Μπορείτε να δείτε την τελευταία του συνέντευξη στη WEB TV του sport-fm.gr αφιερωμένη στον Νίκο Γκάλη. Την παραχώρησε στον φίλο και συνάδελφο Γιώργο Ζαχαριάδη για να μην μου χαλάσει το χατήρι. Δεν μου είχε χαλάσει ποτέ χατήρι. “Θα το κάνω για εσένα ρε τσόγλανε”, μου είχε πει χαμογελώντας. Προσέξτε με τι πάθος, με τι σεβασμό και με πόση αγάπη αναφέρεται στον σύλλογο και στους αθλητές. Ο Πεταλίδης δεν χρειαζόταν να εισβάλει στο γήπεδο ή να κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού, αποδεικνύοντας την αγάπη του για τον Αρη. Εφτανε η παρουσία του πίσω από τον πάγκο. Η προσωπικότητά του γέμιζε όλο το γήπεδο. Το δίσεκτο 2012 είναι για εμένα η χειρότερη χρονιά. Εκτός από τον φυσικό μου πατέρα, “έχασα” και τον αθλητικό”.
