Τι κι αν οι καιρικές συνθήκες ήταν κάκιστες… Τι κι αν ο Άρης με την απόδοσή του φέτος πλήγωσε πολλές φορές την υπερηφάνεια του κόσμου, δίνοντας ουκ ολίγα πικρά ποτήρια… Τι κι αν η ομάδα έπαιζε σχεδόν 400 χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη…
Ο κόσμος ήταν εκεί. Πιστός, συνεπής στο ραντεβού του με την ομάδα, ενθουσιώδης και με θετική ενέργεια. Τα έδωσε όλα κάτω από την καταρρακτώδη βροχή. Δεν πρόδωσε και δεν θα πρόδιδε ποτέ την ομάδα του, όμως…
Για μια ακόμη φορά, ήταν στο ίδιο έργο θεατής. Η ομάδα απούσα από τον αγωνιστικό χώρο, σε μια από τις χειρότερες μέρες της, γνώρισε τη συντριβή.
Στο διά ταύτα…
Ο Άρης πέρσι έχασε την έξοδο στη Ευρώπη, πλήγωσε τους φιλάθλους με την αποτυχία του κυπέλλου στον Βόλο. Φίλαθλοι πιστοί που περιμένουν χρόνια τώρα να δουν έναν τίτλο, μια ουσιαστική παρουσία στην Ευρώπη, σε ομίλους, μια Ευρωπαϊκή συμμετοχή καταξίωσης, μια πορεία που θα δίνει όραμα.
Αυτό το όραμα… αγνοείται στο Κλεάνθης Βικελίδης. Αυτό το όραμα ψάχνει ο κόσμος του και μόνο ο Θόδωρος Καρυπίδης και η ομάδα μπορούν να του το δώσουν με πράξεις και όχι με λόγια.
