“Είτε χάσεις, είτε κερδίσεις, έχεις 24 ώρες να κλάψεις ή να γιορτάσεις”
Σε μία εβδομάδα ξεκινάει το καινούριο πρωτάθλημα. Η ζωή. Που συνεχίζεται. Βρέξει, χιονίσει. Χάσεις, νικήσεις. Αυτή είναι η διαχρονική πραγματικότητα, από τα χρόνια της λάσπης και του ξερού, μέχρι την εποχή της πληροφορίας σε άμεσο χρόνο. Αυτή η διαδικασία, ο μαραθώνιος που γράφουν οι σπουδαγμένες πένες, χτίζει στόχους, δίνει βάρος στην φανέλα.
Πέρασαν 2,5 σκάρτοι μήνες απ’ το βράδυ της 25ης Μαΐου. Τον τελικό κυπέλλου. Μια νύχτα που άφησε τραύματα στον ψυχισμό μου, όπως και σε κάθε συνοπαδού. Λάθος μου, που το επέτρεψα αγνοώντας τον αρχικό κανόνα.
Ψυχισμός! Νονός της λέξης ο εκλιπών “Ξανθός”, ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο ίδιος, υπήρξε νονός και νοοτροπίας. Ο πρώτος, ο πρωτοπόρος τέτοιων πραγμάτων, παιδί απ’ τα σπλάχνα του Άρη.
Θεωρώ πως, “ο κανόνας των 24ων ωρών”, χωρίς ποτέ να το αναφέρει αυτολεξεί, ήταν δικό του γέννημα. Ήταν κομμάτι του, μέρος του ψυχισμού που έκανε τον Άρη υπερπρωταθλητή. Τότε, στα χρόνια της μικρής παιδικότητάς μου, υπήρξε μία βδομάδα, 2 παιχνίδια, γεμάτα τραύματα.
Μπαράζ Κέρκυρας και “τελικός ξυρισμένων κεφαλιών”. Εύκολο να gogglαριστούν και να αναζητηθούν και τα δύο. Σε απόσταση λίγων ημερών.
Τι ακολούθησε; Εύκολο να αναζητηθεί και αυτό. Πλάνο, οξυδέρκεια, απαγωγή, αλλαγή του ρου της ιστορίας.
Το μπάσκετ αργεί να ξεκινήσει, ακόμα, τις υποχρεώσεις του. Ο ποδοσφαιρικός Άρης μπαίνει σε μία βδομάδα να παίξει. Ξανά δύο εκτός. Σύμπτωση; Ίσως. Επιλογή ; Μπορεί. Σωστό ή λάθος, θα δείξει. Περιστέρι και Σέρρες, κατά σειρά.
Χτες, με τον Ντιούι, πήγαμε στο Χαριλάου.
Εξάρτηση; Σχέση; Πείσμα; Παράνοια;
Τα διαρκείας έχουν αγοραστεί, πριν κάμποσες μέρες.
Συνήθεια; Νοοτροπία; Εθισμός;
Μπορεί. Αυτή είναι η δικιά μας απόφαση.
Η ομάδα ψάχνει να βρει πατήματα, θέσεις, ρόλους, σε ένα ρόστερ που, έτσι κι αλλιώς θα αλλάξει κι άλλο.
Μένει να φανεί αν και πότε θα πωληθεί ο Μορόν, αν και πότε θα λυθούν τα συμβόλαια Πάρντο και Πάβισιτς. Με τον μεν πρώτο, δεινό Ισπανό στράικερ, κερδίζεις τη υπεραξία και καλείσαι να ενισχύσεις, άμεσα, μία θέση κλειδί.
Καλώς ή κακώς, συμμετέχοντας στο παζάρι του modern football γίνεσαι μέρος της “αγοράς”.
Με τους άλλους δύο, αδειάζεις δύο παίχτες και συμβόλαια. Δύο παίχτες εκ των οποίων, τουλάχιστον, ο πρώτος δείχνει να μην έχει σφυγμό. Φάνηκε πάλι. Στο κακό, σε συμπεριφορά, πρώτο ημίχρονο δεν μπόρεσε να δέσει ποτέ το κέντρο, μαζί με Βέλεθ στο “6” και Μοντσού στο “8”. Θα ήθελα να δω παραπάνω τον Πάβισιτς, όμως εδώ δεν είμαι εγώ, αλλά ο Άρης. Κοντά στον Πάρντο , λοιπόν και σε κάμποσους μέτριους έως κακούς σε απόδοση, διάθεση και συνεργασία, η επιλογή στο αριστερό άκρο της άμυνας του Μοντόγια “φωνάζει” πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο κακός Ρόουζ ήρθε να δέσει το γλυκό.
Μιλάμε για φιλικό, βέβαια. Ματς που όπως, σωστά, λέει ο Βασίλης και ο Σάλας δεν πρέπει να μετράνε γκολ και διάφορα άλλα. Σημασία έχει η ουσία. Αυτή που το μάτι του εμμονικού , άσχετου και άρρωστου, δημοσιογράφου ακόμα, δυσκολεύεται να δει.
Η Κατερίνα, έστειλε μήνυμα έπος, στο ημίχρονο. “Αυτό που κάνουμε είναι build… down και όχι build up”!
Στο δεύτερο μέρος συνέβη να παίξει ο Φεράρι, κανονικό αριστερό μπακ, ο “Χάρι Πότερ” Μανού κοντά στον Μοντσού, ο Σαβέριο αριστερά, γεμάτος όρεξη και εμπνεύσεις, απόρροια και του ανταγωνισμού. Ο Βέλεθ γύρισε εκεί που νοιώθει σίγουρος. Δεν έχει σημασία το γκολ. Αυτό το θέλεις απ’ την επόμενη εβδομάδα. Ο Ντιαμπί, κερασάκι στην τούρτα, έκανε το χειλάκι μας να χαμογελάσει, βραδάκι Σαββάτου, 10 Αυγούστου, με την Θεσσαλονίκη να λείπει στην Χαλκιδική κι εμείς, μαζί με κάμποσους “αρρώστους ” ακόμα να ψάχνουμε γιατρειά στην κερκίδα και στον Άρη. Έστω, με γαλάζια εμφάνιση.
Εν κατακλείδι, η ομάδα θέλει ένα”6″, ένα αριστερό μπακ (με παραμονή Φεράρι ως αλλαγή), και δυο ίσως φορ, αν φύγει ο ψηλός. Σίγουρα , να γίνει προσπάθεια να λυθούν τα δύο συμβόλαια που προαναφέρθηκαν και να έρθει ένας κόφτης, που να έχει τον Ζουλ αλλαγή. Μία αναβάθμιση ακόμα. Μπορώ, προσωπικά, να ζήσω με το ρίσκο των 2 πιτσιρικάδων στο τέρμα, ως αλλαγών. Έχω δει πουλιά στυλ Μπουσέ εκεί και ο πιτσιρικάς αξίζει ευκαιρία, με βάση αυτή την σκέψη. Έχω ένσταση για τον έτερο μικρό που ήρθε, όμως δεν αποφασίζω εγώ.
Θεωρώ πως ο Άρης απ’ τον οποίο δεν υπάρχουν προσδοκίες, ο Άρης των πράξεών και όχι των μεγάλων λόγων, μπορεί να κάνει καλύτερα πράγματα σε σχέση με όταν μεγαλοπιάνεται. Οπαδός είμαι. Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι, να ζητάω. Αυτό δεν αλλάζει. Ένα πράγμα αποφάσισα να αλλάξω, μόνο, φέτος. Να εφαρμόσω τον κανόνα των 24ων ωρών. Σημασία έχει η ομάδα να διδαχθεί να αφήνει όλες τις πιθανότητες στο χορτάρι. Με σχέδιο, πλάνο και νοοτροπία. Εγώ, κάθε 24ωρο θα κάνω αυτό που μου πήρε, λάθος μεγάλο, περίπου δυόμισι μήνες να εφαρμόσω τον περασμένο Μάιο και έφαγα τα σκώτια μου. Θα αλλάζω τον διακόπτη, ακριβώς στο εικοσιτετράωρο. Θα κοιτάζω μόνο μπροστά.
Καλή σαιζόν Αρειανάρα!
Κυριακή, 11 Αυγούστου 2024
“ο Χιούι”
