Όταν από τον ΑΡΗ πήγα στο Ναυπακτιακό, έπαθα σοκ. Το γήπεδο ήταν ξερό…Βέβαια ο πρόεδρος ο κ. Σφαέλος υποσχέθηκε και έκανε πράξη την υπόσχεση του και μέσα σε λίγο καιρό το έκανε χόρτο και ακόμα από τότε έχει η ομάδα εκεί χόρτο, όμως εγώ έπαθα σοκ όταν είδα πού θα έπρεπε να αγωνιστώ. Πήγαμε λοιπόν να παίξουμε το πρώτο φιλικό σε ένα γήπεδο στην Ιτέα δίπλα στη θάλασσα όπου έπαθα ένα μεγάλο σοκ. Ξερό κατάξερο. Αλλά μπήκα και έπαιξα κανονικά. Και ξεκινάει και το πρωτάθλημα και πηγαίνουμε στην Καλαμάτα κακοτράχαλο, σκέτο χωράφι και λέω Θεούλη μου πού ήρθα τώρα; Ναι αλλά εμένα οι άνθρωποι εκεί με πληρώσανε πολλά χρήματα για να πάω …και ανεβαίνω εκεί στο καστράκι, στο κάστρο που έχει εκεί στο βουνό επάνω κοιτάζω την πόλη που απλωνόταν από κάτω και λέω στον εαυτό μου: «τέρμα έχεις μια υποχρέωση, εδώ είμαστε, αυτή είναι τώρα η πραγματικότητα σου»
Και έμπαινα στα ξερά, γι αυτό με λατρεύουν, γιατί ήμουν το πιο μεγάλο όνομα τότε, και έμπαινα στα ξερά και έτρεχα ποιο πολύ απόλους. Θέλω να πω πως όπως με πάθος και δύναμη έπαιζα στον ΑΡΗ το ίδιο έπαιζα και στο Ναυπακτιακό. Γιατί γουστάριζα αυτό που έκανα και γιατί έβλεπα ότι αυτό οι φίλαθλοι το εκτιμούσαν. Όταν εγώ έμπαινα μέσα στα γήπεδα έσβηναν όλα τέλος, αυτό που μπορούσα το έδινα και με το παραπάνω.
Αυτή είναι μια εμπειρία από τις πολλές στην καριέρα του που είχε μετά τη θητεία του στον ΑΡΗ ο χαλκέντερος αμυντικός της ομάδας μας, ο Κώστας Κωνσταντινίδης.
Η κουβέντα μας χαρακτηρίστηκε από την αμεσότητα των απαντήσεων του και τη ντομπροσύνη του που είναι ένα χαρακτηριστικό που διακρίνεται όχι μόνο στο χαρακτήρα του αλλά και στον τρόπο που αγωνιζόταν όλα τα χρόνια.
ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ
-Η ομάδα μας κέρδισε την περασμένη Κυριακή τον Ολυμπιακό και στη φετινή σεζόν. Πώς είδες τον αγώνα και γενικά πώς βλέπεις τον ΑΡΗ φέτος;
-Το παιχνίδι ήταν πολύ δυνατό, το ευχαριστήθηκε ο κόσμος και ήμασταν όλοι μια γροθιά. Ο ΑΡΗΣ ήταν καλύτερος και το αποτέλεσμα, η νίκη μας δηλαδή με ανατροπή ήταν πολύ δίκαιη. Φέτος οι δυνατότητες της ομάδας είναι μεγαλύτερες από τις προηγούμενες χρονιές και οι φιλοδοξίες όπως και οι δικές μας, ευελπιστώ οι παίκτες που έχουν έρθει μαζί με τον καινούργιο προπονητή να δέσουν όσο γίνεται γρηγορότερα, να γίνουν μια ομάδα με αυτοματισμούς. Αυτό εν μέρει το δείξαμε με τον Ολυμπιακό, ανατρέποντας το σκορ και παίζοντας και καλό ποδόσφαιρο. Λοιπόν ευελπιστούμε ότι θα εκμεταλλευτούμε τη διακοπή, θα ενσωματωθούν όλοι οι παίκτες θα μπουν στα πλάνα του προπονητή και παρόλο που η ομάδα πάει αρκετά καλά, νομίζω ότι μπορούμε να πάμε ακόμα καλύτερα, εννοείται ότι χρειάζεται πολλή δουλειά και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας για να μπορούμε να προχωράμε πιο γρήγορα απότι στο παρελθόν. Αυτά όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι, όσον αφορά τώρα στον Πρόεδρο, ξέρουμε ότι τρέχει και αγαπάει την ομάδα. Από την πλευρά του ο κ. Καρυπίδης που κάνει ήδη πολλά πράγματα, πρέπει να προσπαθήσει να κάνει καλύτερες επιλογές ώστε να έχουμε λιγότερα λάθη και για την τσέπη του και για την ομάδα και νομίζω πως αν προχωρήσουμε έτσι, δείχνει ειδικά φέτος ότι έχει κάνει κάποιες κινήσεις πολύ εντυπωσιακές.
-Ποιες διαφορές διαπιστώνεις ανάμεσα στη δική σας ομάδα του 1993 και στην τωρινή…;
-Δεν είναι καθόλου εφικτό να συγκρίνουμε μία ομάδα παλιά που ήταν καλή με μια σύγχρονη ομάδα πάλι καλή. Είναι πολύ διαφορετικό το ποδόσφαιρο τώρα σε σχέση με τότε. Απλά στην δική μου εποχή είχαμε μια πολύ καλή ομάδα που έκανε μια καλή πορεία και θέλουμε η ομάδα αυτής της εποχής να ξεπεράσει και εκείνη την ομάδα τη δική μας. Αλλά άλλες οι εποχές τότε που έπαιζα εγώ και άλλες τώρα. Κατ αρχάς έχει μπει η επιστήμη στο ποδόσφαιρο. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Τι να πρωτοπούμε στο ιατρικό κομμάτι, στο ψυχολογικό, στη λύση των προβλημάτων, στα γήπεδα, στα αποδυτήρια, στις προετοιμασίες. Τώρα είναι να μην τους ζηλεύεις μόνο από τις συνθήκες που εργάζονται; Τώρα σε σχέση με την δική μας εποχή είναι πολύ καλύτερα. Βλέπεις ένα γήπεδο, αγωνιστικός χώρος χαλί, βοηθητικό; Δεν το συζητάμε, και τότε το είχαμε το Ρύσιο, αλλά τώρα οι κτιριακές υποδομές είναι μέρα με τη νύχτα. Εμείς ξεντυνόμασταν στο Ρύσιο σε εκείνο το κτιριάκι που το έχουν κάνει τώρα γυμναστήριο που ήταν ένα λυόμενο. Τώρα έκαναν εκείνο το ωραίο κτίριο, το ανακαίνισαν και βελτιώθηκαν οι συνθήκες. Και έχει αλλάξει και η ανθρωπογεωγραφία τώρα στην ομάδα μου υπάρχουν 2,5 Έλληνες παίκτες. Είναι όλοι καθαρά επαγγελματίες, κοιτούν να πληρώνονται τα συμβόλαια τους να περνάει καλά η οικογένεια τους και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πάνε να ξεσκάσουν ακόμα και με ήττα της ομάδας. Εμείς τότε δεν τολμούσαμε ούτε να το σκεφτούμε μετά από ήττα να ξεμυτίσουμε από το σπίτι. Εκείνη την εποχή τη δική μας μάλιστα υπήρχαν σύμβουλοι που έκαναν έφοδο στα σπίτια να δουν αν οι παίκτες ήταν στο σπίτι τους ιδιαίτερα πριν από κρίσιμους αγώνες. Αλλά όπως είπα δεν συγκρίνονται οι τότε καταστάσεις με τις τωρινές. Φυσικά όταν υπάρχουν πολλοί Έλληνες είναι διαφορετικό το συναίσθημα και όταν υπερτερούν οι ξένοι επικρατεί άλλη νοοτροπία.
Αλλά είτε μιλάμε για τις παλιές εποχές είτε για την τωρινή αυτό που ενδιαφέρει τους φιλάθλους είναι όταν θα μπαίνουν στο γήπεδο να κάνουν τη δουλειά τους όσο μπορούν καλύτερα και σωστότερα. Πάντως εγώ προσωπικά έβγαινα για διασκέδαση από το σπίτι μου μόνο όταν κερδίζαμε. Και το ευχαριστιόμασταν κιόλας γιατί το να έβγαινα έξω να πιω μια μπίρα και να είμαι στεναχωρημένος δεν ήταν κάτι που με ικανοποιούσε. Δε μου πήγαινε η καρδιά να βγω ούτε για έναν καφέ όταν χάναμε.
Βέβαια μια μεγάλη διαφορά είναι ότι τότε υπήρχαν μέσα στην ομάδα κυρίως Ελληνες παίκτες ενώ τώρα είναι κυρίως ξένοι και αυτό είναι όντως ένα μείον, αλλά αφού έτσι εξελίχθηκε το ποδόσφαιρο ακολουθούμε κι εμείς τις εξελίξεις. Ελπίζουμε στην πορεία να έρθουν κάποιοι Έλληνες παίκτες αξιόλογοι και να παίξουν στην ομάδα μας.
-Εν τω μεταξύ έχουμε και τις Ακαδημίες μας…
-Ναι και έχουν ανεβεί ήδη κάποια παιδιά στην Α΄ Ομάδα και ελπίζουμε όταν τους δώσει την δυνατότητα να αγωνιστούν ο προπονητής να αρπάξουν την ευκαιρία και να ανταγωνιστούν τους άλλους ξένους ποδοσφαιριστές και μακάρι να τα πάνε καλύτερα για να στελεχώσουν την ομάδα μου, τον ΑΡΗ.
ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ
-Πιστεύεις ότι αν τώρα ήσουν 28 χρονών θα είχες καλύτερη οικονομική πορεία;
-Εννοείται. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και οι προοπτικές θα ήταν καλύτερες. Εκείνη την εποχή οι δρόμοι δεν ήταν και τόσο ανοιχτοί. Κατ αρχήν δεν υπήρχε ευελιξία στην καριέρα των ποδοσφαιριστών. Τα μικρότερα συμβόλαια τότε ήταν 5 χρόνια, 7 χρόνια, κλειστά, δεν υπήρχαν συμβόλαια ενός έτους ή δύο ετών ώστε οι παίκτες να μπορούν να διαπραγματευτούν. Μπορεί οι εποχές να είναι διαφορετικές, όμως η ιστορία γράφει. Και τότε κοινωνικά εμείς αναλογικά είχαμε πετύχει κάποια πράγματα. Γράφτηκε. Τώρα οι παίκτες έχουν μεγαλύτερες αβάντες. Γράφεται κι αυτό. Θα το δουν οι επόμενες γενιές όλο πώς πάει.
-Η πορεία σου στο ποδόσφαιρο ήταν ανέφελη ή είχες ταλαιπωρία από τραυματισμούς;
-Όταν ήμουν στον Απόλλωνα, το 1986 έπαθα χιαστό. Ο τραυματισμός αυτός την εποχή εκείνη ήταν πολύ δύσκολος και όλοι σε είχαν μετά για ξοφλημένο. Λέγανε όλοι ότι αυτός πάει, θα σταματήσει να παίζει. Το έχω ζήσει αυτό. Αλλά δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά. Αποφάσισα να το εγχειρίσει ο κ. Βουκαλής, εκείνη την εποχή ήταν ο Νο 1 ορθοπεδικός, ο οποίος μου είπε έχω κάνει πολλές ίδιες εγχειρίσεις σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, εσύ είσαι ο πρώτος επαγγελματίας που θα σου γιατρέψω τον χιαστό. Εκείνο το διάστημα παρακολουθούσε και τον Αλαβάντα που είχε κάνει στη Γερμανία την ίδια εγχείριση οπότε αποφάσισα να τον εμπιστευτώ. Μου είπε λοιπόν μετά την εγχείριση ο γιατρός, αν θα κάνεις αυτά τα πράγματα που θα σου πω σε 6 μήνες θα επανέλθεις!
Και δόξα τω Θεώ τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα είχε πει ο γιατρός μου. Έκανα όμως δουλειά, πολύ κολύμπι και γυμναστήριο. Για να επανέλθει το πόδι να μπορεί να κάνει γωνία. Να σκεφτείς ότι στην αγκύλωση το πόδι μου πήγε στις 90 μοίρες τον 4ο μήνα και τώρα στην σημερινή εποχή, τη δεύτερη μέρα το πόδι πάει πίσω στις 180 μοίρες. Γι αυτό είπα νωρίτερα ότι η επιστήμη που μπήκε στο ποδόσφαιρο ήταν σπουδαία υπόθεση. Εγώ έκανα αυτά που μου είπε ο γιατρός, φυσικά το πόδι ποτέ δεν επανήλθε στο 100% και μετά που τελείωσα την καριέρα μου το παράτησα λίγο και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν αγωνίζομαι και με τους παλαίμαχους.
-Στο Σύλλογο των παλαίμαχων ωστόσο συμμετέχεις;
-Βεβαίως, δεν μπορώ να αγωνιστώ γιατί όπως είπα έχω πρόβλημα με το πόδι μου, αλλά συμμετέχω σε όλες τις εκδηλώσεις. Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια εκεί σε αυτόν τον τομέα κυρίως σε κοινωνικές ανάγκες είναι που συμμετέχουμε εμείς. Έχουμε όσο μπορούμε κοινωνικό ρόλο παίζουμε σε φιλανθρωπικού χαρακτήρα διοργανώσεις προκειμένου να βοηθάμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη καθώς και ομάδες πολιτών που μας το ζητούν. Αλλά βέβαια μέσα από αυτή την παρουσία προβάλλουμε και αναδεικνύουμε και το όνομα της ομάδας μας. Είναι πολύ σημαντικό όλοι εμείς που έχουμε προσφέρει και έχουμε αγαπηθεί από τον κόσμο, να μπορούμε τώρα που αποσυρθήκαμε να ανταποδίδουμε με άλλον τρόπο αυτή την αγάπη που απλόχερα μας χάρισαν τα προηγούμενα χρόνια οι φίλαθλοι. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που υπάρχουν άνθρωποι εκεί στα φιλανθρωπικά φιλικά παιχνίδια που δίνουμε που μας αναγνωρίζουν για την προσφορά μας, που δεν μας έχουν ξεχάσει που δεν γίναμε μακρινό παρελθόν
ΠΑΝΤΑ ΑΡΕΙΑΝΟΣ
-Δεν έγινες ΑΡΗΣ αγωνιζόμενος στην ομάδα μας, ήσουν Αρειανός έτσι δεν είναι;
-Ναι ήμουν Αρειανός από μικρός. Η ομάδα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι ΑΡΗΣ. Και η αιτία που ήρθα κιόλας να παίξω στην ομάδα ήταν γι αυτό ακριβώς το λόγο. Ήθελα να φορέσω και τη φανέλα της ομάδας που αγαπούσα και αγαπώ. Μάλιστα εκείνη ακριβώς την εποχή που πήρα μεταγραφή στον ΑΡΗ είχα συμφωνήσει με τον Πανιώνιο ενώ είχα μιλήσει και με τον Εδεσσαϊκό. Αλλά όταν ήρθε και με ζήτησε και ο ΑΡΗΣ η πλάστιγγα έγειρε γιατί ήταν παιδικό μου απωθημένο να παίξω στον ΑΡΗ και το λέω αυτό γιατί στην ομάδα ήρθα στα 31 μου χρόνια. Προκειμένου να κάνω την τρέλα μου πραγματικότητα ήμουν και αρκετά υποχωρητικός στα χρήματα που μου έδινε ο ΑΡΗΣ αφού άλλες ομάδες μου έδιναν περισσότερα. Αλλά χρόνια και χρόνια είχα ζήσει πολύ ωραίες στιγμές από τα τσιμέντα ως φίλαθλος και μου δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσω και φορώντας το σήμα του θεού στο στήθος. Από εκεί που ήμουν ως πιτσιρικάς στην κερκίδα το να μα μπαίνω μέσα σε αυτό το γήπεδο, με καλές συνθήκες με τον κόσμο στις κερκίδες και με όλο το κλίμα ήταν ως συναίσθημα πολύ δυνατό. Είμαι τυχερός που το έζησα γιατί για μένα ήταν όνειρο ζωής να έρθω και να αγωνιστώ στον ΑΡΗ. Και πιστεύω ότι βοήθησα όσο μπορούσα να βοηθήσω, αν και αυτό δεν το κρίνω εγώ το κρίνουν άλλοι.
Έμεινα όμως μόνο δύο χρόνια στον ΑΡΗ, δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιό μου πρόεδρος τότε ήταν ο κ. Γράντας και προπονητής ο Φοιρός. Στεναχωρήθηκα από την εξέλιξη αυτή κυρίως γιατί ήθελα να καθίσω κι άλλα χρόνια και να παίξω στην ομάδα μου αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο κρατάω ως φιλοσοφία ζωής μόνο τα θετικά τα αρνητικά γεγονότα τα αφήνω πίσω και προχωρώ στη ζωή κοιτώντας μπροστά.
-Έφυγες όταν Πρόεδρος στον ΑΡΗ ήταν ο Λ.Γράντας. Με ποιόν Πρόεδρο ήρθες στην ομάδα;
-Εγώ όταν ήρθα στον ΑΡΗ δεν είχαμε Πρόεδρο! Ήταν το 1993 που υπήρχε ένα κενό διοικητικό, ήταν ο κ. Τσαρούχας που ήταν κοντά στην ομάδα και ήθελε να πάρει τη Διοίκηση, αλλά τελικά κατά τον Νοέμβριο ενώ λειτουργούσαμε και πήγαινε καλά και η ομάδα, ανέλαβε επίσημα ο Λάμπρος Γράντας. Εγώ όμως στην ομάδα όταν ήρθα με μεταγραφή, Πρόεδρος κατ ουσίαν δεν υπήρχε αν και ασχολιόταν ο κυρ Νίκος Τσαρούχας. Αφότου μπήκε ο κ. Γράντας Πρόεδρος, επήλθε μια διοικητική κανονικότητα όσον αφορά στη λειτουργία της ομάδας, πληρωνόμασταν κανονικά, δεν υπήρχαν γκρίνιες και καθυστερήσεις, δεν είχαμε προβλήματα, είχαμε καλό κλίμα σαν ομάδα, καλά αποδυτήρια και αυτό αποτυπώθηκε μετά και στα αποτελέσματα.
ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ
-Είχες παρουσία διοικητική και στον ΑΣ ΑΡΗΣ
-Αρκετά χρόνια ήμουν στη διοίκηση του Α.Σ.ΑΡΗΣ και συγκεκριμένα μέχρι το Δεκέμβριο 2021, αλλά ακόμα και τώρα βοηθάω όσο μπορώ έστω και λίγο στον ελεύθερό μου χρόνο. Λόγω φόρτου εργασίας προσωπικής εργασίας δικής μου δεν μπορούσα να πάρω κάποιο πόστο ήμουν σαν απλό μέλος στο Δ.Σ. Για πρώτη φορά εκλέχτηκα στον Α.Σ. όταν η ομάδα μας έπεσε στη Γ΄ Εθνική και μετά από ένα χρόνο ήρθε ο Καρυπίδης στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ. Επίσης θα ήθελα να θυμίσω σε όσους το έχουν ξεχάσει, ότι εγώ στον ΑΡΗ ήμουν ένας από τους 3 ανθρώπους που όταν έπεσε η ομάδα αναλάβαμε όλα τα χρέη. Ήμασταν ο Κλεόπας, εγώ κι ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Για να γίνει η καινούργια ΠΑΕ. Όλοι είμαστε άνθρωποι, με τα καλά μας ή με τα λάθη μας, εγώ ήμουν και παραμένω κοντά στον ΑΣ και βοηθάω την ομάδα. Λόγω της δουλειάς μου γιατί έχω ανοίξει μία επιχείρηση τη “Ρεύμα Plus” που κάνουμε συμβόλαια για ρεύμα και αέριο έχω πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο αλλά όσο μπορώ βοηθάω όπου με χρειάζεται ο ΑΡΗΣ. Επαγγελματικά τώρα να πω πως είμαστε συνέταιροι με τον Μιχάλη τον Μπενάκη που είναι ο επί 28 χρόνια πρόεδρος του ΠΟ Ξηροκρήνης, το κτίριο που βρίσκεται η επιχείρησή μας είναι του ΠΟΞ είναι στην Αγίων Πάντων και είναι μία ξεχωριστή εταιρεία που ασχολείται με συμβόλαια ρεύματος και αερίου.
-Τα παιδιά σου με τι ασχολούνται;
– Η κόρη μου είναι στο πτυχίο, χρωστάει κάποια μαθήματα, τα είχε παρατήσει για κάποιο διάστημα και ο γιος μου δουλεύει στα ξενοδοχεία XENIOS GATE του Κοθάλη στη Θάσο. Βέβαια ευελπιστούμε τώρα που κάναμε την εταιρεία μας τα παιδιά μας να έρθουν στη δουλειά τη δική μας. Τον περασμένο χειμώνα ήρθαν και τα δικά μου τα παιδιά και του συνέταιρου μου και εργάστηκαν στην επιχείρηση μας, έφυγαν για τις καλοκαιρινές υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει και πάντα ευχόμαστε να έρθουν μόνιμα στη δουλειά των πατεράδων τους. Τα παιδιά μας μπορούν να αναλάβουν σοβαρά πόστα στην επιχείρηση και με τις ικανότητες που έχουν και με την όρεξη που έχουν δείξει.
-Μιλάμε για μια δουλειά που βασίζεται στην επικοινωνία
-Πολύ επικοινωνιακή είναι. Για να το πω απλά, βλέπουμε τους φίλους μας και παράλληλα κάνουμε και δουλειά. Σαν εταιρεία βοηθάμε τον κόσμο εξυπηρετούμε πολύ καλά το κοινό μας και φυσικά τους πελάτες μας. Η εταιρεία μας είναι άριστα οργανωμένη, με συνεργάτες που βγαίνουν έξω για συμβόλαια, και υπαλλήλους μέσα και back office με υπαλλήλους και ταμεία για πληρωμές κλπ, είμαστε πολύ δυνατοί σαν εταιρεία. Παράλληλα ετοιμάσαμε μια καινούργια εταιρεία με μικρά μαγαζιά όπου ο κόσμος θα μπορεί να πληρώνει εκεί τους λογαριασμούς αλλά εκεί πουλάμε και κινητή τηλεφωνία, προγράμματα δηλαδή.
ΠΕΡΙ ΣΠΟΥΔΩΝ
-Τι έχεις σπουδάσει;
-Εγώ τίποτα. Εξατάξιο γυμνάσιο έχω τελειώσει φυσικά, αν και όπως λέει ο λαός το αγώϊ, ξυπνάει τον αγωγιάτη. Παρόλο που δεν έχω σπουδάσει όποτε χρειάζεται να μάθω κάποια καινούργια πράγματα ενδιαφέρομαι και κάθομαι με συνέπεια για να τια μάθω και να εξελιχθώ. Γενικά πάντα μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα, να μορφώνομαι ώστε το μυαλό μου να ανοίγει. Αλλά κοίτα τώρα κάτι η σύζυγος μου είναι δασκάλα, έχει δηλαδή πάει Πανεπιστήμιο, εγώ σε εκείνη την ηλικία, δεν νοιαζόμουν και τόσο για να σπουδάσω. Αλλά δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα, να το πω λαϊκά, την τρέλα μας και την ευχαρίστηση μας που κάναμε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο την κάναμε επάγγελμα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο. Γιατί όταν ξεκινήσαμε εμείς ούτε που φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε από το ποδόσφαιρο. Τώρα, σε αυτή την εποχή, ξεκινάνε τα μικρά παιδιά με δομή με οργάνωση, με χρονοδιάγραμμα. Τα παιδιά που αρχίζουν από μικρά να παίζουν μπάλα ξέρουν το άθλημα πιο καλά απότι εμείς, ξέρουν τους κανονισμούς, ξέρουν τους ρόλους που πρέπει να έχουν μέσα στα παιχνίδια… Εμάς το μόνο μας μέλημα ήταν στην αλάνα της γειτονιά μας να παίζουμε μπάλα. Αλλά και πάλι τότε δεν έφτανε το μυαλό μας ότι θα φτάσουμε κάπου μέσω του ποδοσφαίρου. Εγώ πήγαινα κάθε Κυριακή που έπαιζε ο ΑΡΗΣ στο γήπεδο στη Θ3 όταν αυτή η θύρα ήταν μισή και χαμηλή και πάλι παρόλο που ήταν όνειρο όλης της παρέας μου δεν έφταναν τόσο ψηλά οι φιλοδοξίες μας. Στην πορεία ήρθε αυτό σιγά-σιγά από μόνο του. Βέβαια στη γειτονιά να το πω ήμουν από τους καλούς, ξεχώριζα για την αντίληψη μου και για τη δύναμη που είχα στο παιχνίδι μου. Κάπως έτσι πήγα και στους ερασιτέχνες της ΑΕΦοίνικα. Από μωρό παιδί μια μπάλα θυμάμαι να κλωτσάω συνέχεια, όλη μέρα σκοτωνόμουν τρέχοντας πάνω στο χώμα με μια μπάλα. Προφανώς είχα και κάποιο ταλέντο. Αλλά θυμάμαι ότι μία χρονιά στον Φοίνικα σε μια χρονιά το 1981, όλη η ομάδα και οι 11 ποδοσφαιριστές πήραμε μεταγραφή σε Α΄ Β΄ και Γ΄ Εθνική. Είναι και θέμα συγκυρίας αλλά αξίζαμε κιόλας. Εγώ από το Φοίνικα πήγα στον Απόλλωνα Καλαμαριάς που είχε δώσει τότε 1.000.000 δρχ για να με αποκτήσει. Από κει και πέρα ως ελεύθερος μεταγραφόμουν σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες που αγωνίστηκα.
-Είσαι ροκάς;
-Όχι, πώς σου ήρθε αυτό; Από το μαλλί; Το μαλλί είναι μαλλί, από πιτσιρικάς το είχα μακρύ και στα χρόνια που πέρασαν, αφού έχω μαλλιά ( !) το αφήνω και μου αρέσει. Ροκάς δεν είμαι αλλά δεν αντιπαθώ και το ροκ. Αλλά προσέχω αν αυτό εννοείς τον εαυτό μου. Παρόλο που δεν γυμνάζομαι πολύ τακτικά πασχίζω να μην βάλω περιττά κιλά και να κρατήσω την εικόνα που περίπου είχα όταν αγωνιζόμουν. Αλλά μια και το θέτεις, θα σου πω, ο γιος μου ο Δημήτρης έχει σαν χόμπι τη μουσική. Αυτός ήταν ας πούμε ροκάς. Και πιο συγκεκριμένα ασχολήθηκε με τη Heavy metal μουσική. Παίζει ηλεκτρική κιθάρα, είχαν μαζί με άλλους δύο φίλους του, τον Ανδρέα και τον Θάνο κι ένα γκρουπάκι έκαναν και εμφανίσεις στην Ελλάδα, τουρ στην Ευρώπη, έβγαλαν και cd, έβγαλαν και δίσκους βινιλίου, ονομάζονται black trinity, γενικά όπως σου είπα η μουσική ήταν το μεγάλο του ενδιαφέρον. Αλλά τώρα που έχουν μεγαλώσει πηγαίνουν πού και πού σε κάποιο στούντιο για την πλάκα τους και για να μη σκουριάζουν.
-Οι γονείς σου ζουν;
-Δυστυχώς ο πατέρας μου «έφυγε» μικρός, όταν αγωνιζόμουν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, πρώτη φορά ως επαγγελματίας. Ο πατέρας μου με θαύμαζε για την μπάλα που έπαιζα και με παρακολουθούσε. Στα ερασιτεχνικά στην ΑΕ Φοίνικα κυρίως και λίγο ως επαγγελματίας που ήμουν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Αλλά παρόλη την μεγάλη αυτή απώλεια ευτυχώς είδε εγγόνι, το γιο μου που ήταν ενός έτους όταν συγχωρέθηκε ο πατέρας μου, άκουσε και το όνομα του. Ζει όμως η μητέρα μου που λατρεύει τα εγγόνια της και τα δικά μου παιδιά και της αδελφής μου και περιμένει πώς και πώς να δει και κανένα δισέγγονο.
-Ποια είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή σου από το ποδόσφαιρο;
-Να σου πω. Το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα. Έχω αλλάξει 5-6 πόλεις στην καριέρα μου και θεωρώ ότι η μεγαλύτερη προίκα μου είναι ότι σε όλες τις πόλεις από όπου πέρασα έχω καλές σχέσεις με πολύ κόσμο και πολύ καλούς φίλους που απέκτησα τότε. Και δεν υπάρχει νομίζω μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτό που μένει στο τέλος ως προίκα όπως ξαναείπα. Μπορεί να μην ήμουνα από τους πιο φανταιζί παίκτες των ομάδων που αγωνίστηκα, όμως το πάθος και η δύναμη μου με χαρακτήριζαν. Οι φίλαθλοι ακόμα μου λένε ότι έδινα και την ψυχή μου κι εγώ έχω να πω ότι κάθε Κυριακή κατέθετα στο έπακρον ότι μπορούσα. Και αυτό το καταλάβαινε ο κόσμος και το έχει εκτιμήσει τόσο που ακόμα όταν πηγαίνω με τη γυναίκα μου σε αυτά τα μέρη που αγωνίστηκα-έχω πάει πολλές φορές- δεν με ξεχνάνε και μου δείχνουν ακόμα και τώρα την αγάπη τους που είναι άδολη. Πολύ το χαίρομαι όλο αυτό.
-Είναι όμως και θέμα χαρακτήρα
-Ναι γιατί εγώ ήμουν πάντα ανοιχτός χαρακτήρας και πάντα όπου πήγαινα δεν ήμουν κλεισμένος με την οικογένεια μου. Στις πόλεις που αγωνίστηκα και είχα μαζί μου τη σύζυγο μου και τα παιδιά μου βγαίναμε κάναμε παρέα με τους συμπαίκτες μου, με φιλάθλους, με παράγοντες. Ξοδεύαμε κάποια χρήματα, κάναμε κοινές δραστηριότητες με τοπικούς φορείς, γενικά είχαμε την τάση αμέσως να ενσωματωθούμε. Τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου. Στην Κέρκυρα δεν ξανοίχθηκα πολύ τουλάχιστον όχι όσο στη Ναύπακτο ή στην Ξάνθη γιατί όταν φεύγεις μετά είναι πολύ στενάχωρο γιατί αλλάζει άρδην όλη η καθημερινότητα. Αλλά εγώ τους φίλους μου και στις Σέρρες και στην Ξάνθη και στη Ναύπακτο τους θυμάμαι και επειδή θέλω να τους βλέπω έστω μετά από 20 χρόνια πηγαίνω και ξαναπηγαίνω και βρισκόμαστε και έχουμε την ίδια μη σου πω και θερμότερη σχέση. Να σου πω και κάτι χαρακτηριστικό, με το συνέταιρο μου πριν 4 μήνες κατεβήκαμε στην Αθήνα για μια παρουσίαση και όταν επιστρέφαμε του λέω θα γυρίσουμε από την πίσω πλευρά, θα πάμε στη Ναύπακτο όπου θα διανυκτερεύσουμε κιόλας. Και όντως πήγαμε για ένα βράδυ ήρθαν οι φίλοι μου εκεί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Χώρια που περάσαμε εκπληκτικά.
ΝΕΟ ΓΗΠΕΔΟ
-Ακολουθείς μια ζωή τον ΑΡΗ, από πιτσιρίκος ως φίλαθλος, στη συνέχεια ως ποδοσφαιριστής και τώρα ως παράγοντας και φίλαθλος παράλληλα. Έχεις κάποια ενδόμυχη πικρία σε περίπτωση που το Χαριλάου αυτό το γήπεδο που ξέρεις κάθε του γωνιά, πάει στην περιοχή ΙΚΕΑ όπου θα γίνει το νέο γήπεδο;
-Καταλαβαίνω πώς το λες, αλλά όχι δεν έχω καμία στεναχώρια, ούτε πικρία θα νοιώσω αν μετακομίσει ο Σύλλογος σε καινούργιο χώρο και καινούργιο γήπεδο. Και μακάρι να γίνει ένα υπερσύγχρονο γήπεδο. Μέσα από την καρδιά μου το εύχομαι. Γιατί θα είναι για όλους καλύτερα. Έτσι μεγαλώνουν οι Σύλλογοι. Θα έχουμε καλύτερες συνθήκες όλοι, και οι παίκτες και οι φίλαθλοι και όσοι θα έρχονται στην ευρύτερη περιοχή. Με το νέο γήπεδο ο ΑΡΗΣ θα ανέβει επίπεδο. Θα γίνει περισσότερο αναγνωρίσιμος στην Ευρώπη ως Σύλλογος. Περιμένω να έχει σύγχρονους και μεγάλους χώρους, πολλά γραφεία για να γίνονται οι επαφές και οι εργασίες πιο άνετα, το γήπεδο αυτό καθεαυτό να προσφέρει πολλά περισσότερα σε μας που πηγαίνουμε σαν φίλαθλοι και παρακολουθούμε. Το Χαριλάου έχει παλιώσει, καιρός είναι να σκεφτόμαστε ότι η κατασκευή ενός νέου γηπέδου είναι μονόδρομος. Για παράδειγμα σου λέω, τρέχουν οι κερκίδες, όταν βρέχει, βάζουμε από πάνω πίσσες κλπ, αλλά μέσα τα παιδάκια γυμνάζονται, προσπαθούμε να τα μπαλώσουμε αλλά καινούργιο δεν γίνεται. Κάτω από τη Θ3 υπάρχουν δύο προπονητήρια, το μπάσκετ, το βόλεϊ το χαντμπολ, πολλά παιδιά κάνουν καθημερινά προπονήσεις εκεί, αλλά οι εγκαταστάσεις όπως και να το κάνουμε είναι παλιές. Υπάρχουν επίσης γυμναστήρια κάτω από τη Θ2 γίνεται ένα ΚΔΑΠ τώρα, υπάρχει ένα γηπεδάκι μπάσκετ με τη Θ1 στη γωνία ένα εκπληκτικό γηπεδάκι μπάσκετ, φυσικά τα αποδυτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τα παλιά που ήμασταν εμείς, όλα έχουν εκσυγχρονιστεί, αλλά όπως και να το κάνουμε τα κτίρια αυτά είναι παλιά. Κατέβηκα μια μέρα και είδα τα αποδυτήρια της ομάδας και σκέφτηκα πώς ήμασταν εμείς και πώς είναι τώρα. Εμείς είχαμε ξύλινους πάγκους γύρω γύρω και κρεμάστρες πάνω από τα κεφάλια μας…τι να λέμε τώρα. Μακάρι και το εύχομαι όσο γίνεται γρηγορότερα να γίνει ένα καινούργιο γήπεδο για το Σύλλογο, γιατί κακά τα ψέματα αλλάζει επίπεδο και η ομάδα.
– Κώστα, αυτό το ιστορικό γήπεδο γιατί να γίνει πάρκο; Δεν θα ήταν καλύτερο όπως λένε κάποιοι να μείνει έτσι όπως είναι ως μνημείο;
-Να σου πω, πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Να παραδειγματιζόμαστε από Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία κλπ. Η Ατλέτικο Μαδρίτης για παράδειγμα είχε ένα γήπεδο που χωρούσε 30.000 κόσμο μέσα στη Μαδρίτη και έκανε μια γηπεδάρα που χωράει 60.000, πού να πάμε; στην Τότεναμ; στη Γουέστ Χαμ;, η Μάντσεστερ δεν μπορεί να το μεγαλώσει παραπάνω, η Λίβερπουλ το μεγαλώνει, η Έβερτον κάνει καινούργιο γήπεδο τώρα, οι μακέτες είναι καταπληκτικές. Παρακολουθούμε το τσάμπιονς λιγκ, βλέπουμε σύγχρονα γήπεδα και τα ζηλεύουμε και θέλουμε να τα αποκτήσουμε κάποια στιγμή κι εμείς. Και μακάρι να γίνει γρήγορα το νέο γήπεδο γιατί θα είμαστε πολύ τυχεροί να ζήσουμε αυτή την εμπειρία καθώς έχουμε ζήσει ως φίλαθλοι όλα τα χρόνια μας στο Χαριλάου, αν ζήσουμε και στο νέο γήπεδο θα είναι μοναδική εμπειρία. Τώρα όσον αφορά στο τι να γίνει το παλιό γήπεδο, είναι θέμα καθαρά της πολιτείας αφού θα ανταλλάξουμε τα οικόπεδα.
-Υπάρχουν όμως και αυτοί που τους χαλάει η αλλαγή της τοποθεσίας της έδρας
-Υπάρχουν, αναμφισβήτητα. Εγώ και με φίλους μου που το συζητάμε βλέπω ότι δεν θέλουν την αλλαγή αυτή, έχουν μάθει εδώ, έχουν συνηθίσει, είναι μέσα στην πόλη άρα πιο προσβάσιμο κυρίως για τα παιδάκια. Αλλά και πάλι ο ιδιοκτήτης του νέου γηπέδου που είναι ο Α.Σ. θα φροντίσει να βάζει καθημερινά 2 πούλμαν να πηγαινοέρχονται οι μικροί αθλητές, γιατί εδώ που τα λέμε δεν θα είναι και τόσο μακριά, στο ΙΚΕΑ είναι η περιοχή για την οποία μιλάμε. Και δε μιλάμε τώρα μόνο για το πρακτικό θέμα της μετάβασης αλλά και για τα αναμενόμενα έσοδα που θα έχει η ομάδα από τις παράλληλες δραστηριότητες που θα αναπτυχθούν. Ξέρεις τι ωραία είναι να πηγαίνεις εκεί να κάθεσαι να πίνεις το ποτό σου, να παρακολουθείς τον αγώνα, μετά να βρίσκεσαι σε άλλο όμορφο χώρο να ξαναβλέπεις τις φάσεις, όλα αυτά είναι ωραία. Ανυπομονώ να τα ζήσω.
-Τι έκανες μετά τη θητεία σου για δύο σεζόν στον ΑΡΗ;
-Μετά τον ΑΡΗ, λόγω ηλικίας κατέβηκα κατηγορίες και πήγα στη Ναύπακτο. Στην πόλη αυτή όπου πήγα μαζί με την οικογένεια μου, λίγο έλειψε να μείνω μόνιμα. Η ομάδα ήταν Δ΄ Εθνική κατηγορία, όπου υπήρχε ένας Πρόεδρος ο εφοπλιστής κ. Φίλιππος Σφαέλος, που έχτισε από την αρχή μια ομάδα τον Αστέρα και ανέβηκε δύο κατηγορίες με κλειστά μάτια. Εκεί λοιπόν ήταν τόσο αρμονική η ένταξη μας και στην ομάδα για μένα και στην κοινωνία για την οικογένεια μου, πήραμε τόση πολλή αγάπη από τον κόσμο, που αν γινόταν το κλικ θα μέναμε εκεί για πάντα. Ωστόσο αλλιώς τα φέρνει η ζωή, μετά πήγα για άλλα δύο χρόνια στην Κέρκυρα και τα τελευταία χρόνια μέχρι που σταμάτησα την μπάλα έπαιζα στην Κασσάνδρα. Ξεκινήσαμε Α΄ Τοπικό όπου ήμουν μόνο σαν παίκτης μετά ανέλαβα διπλό ρόλο, παίκτης-προπονητής, βγήκαμε στη Δ΄ Εθνική, μετά σταμάτησα για μια χρονιά, μετά ανέλαβα σαν διευθυντής στην ομάδα από άλλο πόστο πλέον, οπότε πήγαμε την ομάδα ως τη Β΄ Εθνική και μπορούσαμε να την πάμε ακόμα και στην Α΄ Εθνική, υπήρχε η δυναμική. Σε εκείνη τη χρονική στιγμή η ομάδα πουλήθηκε στο Βόλο, όπου έγινε ο Ολυμπιακός Βόλου. Ο κ. Παπαγιάννης που είχε την Κασσάνδρα, δεν μπορούσε πια να σηκώσει το οικονομικό φορτίο και πούλησε το ΑΦΜ.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
-Πώς και δεν συνέχισες μετά το τέλος της καριέρας σου ως προπονητής;
-Γιατί, θα σου πω τον κύριο λόγο, ήταν οι μετακινήσεις που ποτέ δεν ξέρεις εκ των προτέρων πού θα σε βγάλει. Αν ήθελα να γίνω προπονητής έπρεπε να είμαι με μια βαλιτσα στο χέρι και να πηγαίνω όπου με καλούσε η κάθε ομάδα. Να πω όμως ότι γενικά δεν με άρεσε ποτέ αυτός ο ρόλος του προπονητή. Δεν τον έβλεπα ως φυσική συνέχεια στην καριέρα μου. Πιο πολύ θα ήθελα να ήμουν διευθυντής στην ομάδα ή μάνατζερ πιο πολύ νομίζω μου πήγαινε ένας τέτοιος ρόλος. Εξάλλου το να είσαι προπονητής είναι μία θέση που όσα και να παίρνεις είναι λίγα. Γιατί τα έχεις όλα στο κεφάλι σου, μπορεί να παίρνεις κάποια καλά χρήματα, αλλά έχει πολύ μεγάλη πίεση. Υπάρχουν όμως πολλοί που τους αρέσει
-Ο γιος σου ασχολήθηκε καθόλου με την μπάλα;
-Όχι καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν τον πίεσα. Ο γιος μου ήταν πολύ καλός μαθητής, αλλά επειδή εμείς αλλάζαμε πόλεις ο γιος μου το Δημοτικό το έβγαλε σε 4 διαφορετικά σχολεία. Και σε όποιο μέρος πηγαίναμε η αλήθεια είναι ότι τον ρωτούσαν αν ασχολείται με το ποδόσφαιρο, αλλά εγώ δεν ήθελα να τον πιέσω. Ήθελα να το θέλει για να το κάνει. Όταν κάποια στιγμή μου είπε θέλω να πάω στο ποδόσφαιρό τον πήγα στα μικρά της Κέρκυρας που ήμουν τότε εγώ. Αλλά να φανταστείς ότι τον πήγαινα εγώ για προπονήσεις τα Σάββατα και όταν έμπαινε μέσα να παίξει το μυαλό του ήταν στην κερκίδα εκεί που καθόμουν εγώ και τον έβλεπα. Αλλά αυτό δεν ήταν σωστό. Δεν μπορούσε να αφοσιωθεί σε αυτό που έκανε. Και αποφάσισα πήγαινα τον άφηνα και έφευγα. Ήθελα και του το έλεγα να ακούει τις εντολές του προπονητή του και να τις τηρεί. Πέρα από αυτό δεν τον πίεσα ποτέ να βελτιώσει π.χ. τις αδυναμίες του για να παίζει κλπ, οπότε όπως ήταν ανεπηρέαστος από εμένα, αποφάσισε μόνος του ότι δεν τον ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και δεν ασχολήθηκε.
-Από τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες στην καριέρα σου, ποιος σου έμεινε;
-Εμένα ο άνθρωπος που με ανέδειξε, ο μπαμπάς μου θα λέγαμε στο ποδόσφαιρο είναι ο Βλαντιμίρ Ταμπόρσκι. Ήταν ο άνθρωπος που με είχε δει από το ερασιτεχνικό όταν ήμουν ακόμα και ο άνθρωπος που με έκανε βασικό, ενώ προερχόμουν από ερασιτεχνική ομάδα. Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι προερχόμενος από το Φοίνικα μόλις με είδε με έκανε βασικό. Αυτός ο άνθρωπος με πίστεψε κι εγώ τον έβγαλα ασπροπρόσωπο. Και πήρα την ευκαιρία και έπαιξα χωρίς να μείνω στον πάγκο ούτε για ένα παιχνίδι ένας παίκτης που ήρθε από Α΄ Τοπικό.
-Πόσα γκολ έβαλες στην καριέρα σου;
-Ε θα ήταν καμιά 10ριά. Είναι ωραίο συναίσθημα να σκοράρεις και εγώ στα κόρνερ κατέβαινα στην αντίπαλη περιοχή, φυσικά με εντολή του προπονητή. Είχα και καλό άλμα και ακόμα κι αν δεν σκόραρα μόνο που τραβούσα πάνω μου δύο αντιπάλους κι αυτό ήταν παροχή. Αλλά γενικά όπως βλέπεις και από τον αριθμό των γκολ δεν ήμουν και πολύ εύστοχος. Βέβαια όλοι θυμούνται το γκολ που έβαλα με πέναλτι στο Ευρωπαϊκό παιχνίδι του ΑΡΗ με την Κατοβίτσε στο Χαριλάου. Το δεύτερο πέναλτι ήταν. Άκου όμως, εγώ στη ζωή μου δεν έχω βαρέσει ποτέ πέναλτι στην Α΄ Εθνική. Και σούταρα το πιο δύσκολο πέναλτι και ήμουν σίγουρος ότι θα το βάλω και τόβαλα. Και κοίτα τώρα τι συναισθήματα με διακατείχαν, πριν 15 χρόνια που η ομάδα πέρασε από την Περούτζια με το Πέπε Σασία, εγώ ήμουν στην κερκίδα και πανηγύριζα και πώς τα έφερε η ζωή ήμουν εγώ που έβαλα γκολ στα πέναλτι άσχετα που αποκλειστήκαμε. Όταν όμως μπήκα μεγάλος σε ηλικία και έπαιξα ευρωπαϊκό παιχνίδι με το θεό στο στήθος είχα τέτοιο πάθος τέτοια δύναμη που δε φοβόμουν τίποτα και κανέναν εκείνη τη μέρα. Γι αυτό χτύπησα και το πέναλτι που ούτε πριν ούτε μετά ξαναβάρεσα πέναλτι σε καμία ομάδα που αγωνίστηκα.
**Η συζήτηση μας με τον Κώστα Κωνσταντινίδη έγινε στο φιλόξενο Cafe Deseo στην οδό Πλαστήρα στην περιοχή Χαριλάου
