Δεν υπάρχει χειρότερο για μια ομάδα να… εθιστεί στις ήττες και να εφησυχάζει πως απλώς μπορεί να παίζει κάπως καλύτερα, αλλά παρόλ’ αυτά να χάνει. Είναι ο μεγαλύτερος αγωνιστικός εχθρός του Άρη αυτό, αν συμβεί.
Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό δεν χρίζει κριτικής. Οι πράσινοι ήταν εξαρχής και πιο ποιοτικοί και πιο πολλοί, έβαλαν και 13/24 τρίποντα και δεν συνάντησαν αντίσταση από το 16’-17’ και μετά.
Ο Άρης δεν μπορεί να θεωρεί ότι παρουσιάζει πρόοδο έχοντας απλά και μόνο καλές στιγμές σε έναν αγώνα, ακόμα κι αν απέναντί του υπάρχει ο Παναθηναϊκός, που σαφώς ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας.
Ο Άρης παραμένει κολλημένος επιθετικά. Τις περισσότερες φορές μοιάζει να μην ξέρει τι θέλει να παίξει στην επίθεση, πού πρέπει να στοχεύσει και γιατί. Κάποιες φορές στοχεύει σωστά, αλλά δεν εκτελεί σωστά και ελάχιστες φορές στοχεύει και εκτελεί σωστά. Αυτές οι “ελάχιστες φορές” ήταν περισσότερες χθες σε σχέση με άλλα παιχνίδια, ίσως γιατί η μπάλα πέρασε αρκετά στον Μπένσον και η δική του αποτελεσματικότητα, ανάγκασε την άμυνα του Παναθηναϊκού να χάσει την ισορροπία της και έτσι βγήκαν κάποιες όμορφες φάσεις. Είναι στιγμές, όμως, όχι διαστήματα καλού μπάσκετ και εκεί έγκειται το πρόβλημα.
Ο Άρης παίζει χωρίς αποστάσεις (spacing) των παικτών του. Πρέπει να είναι η ομάδα της οποίας οι παίκτες περισσότερο ντριπλάρουν παρά πασάρουν, κι αυτό διότι δεν υπάρχει σωστή κίνηση μακριά από τη μπάλα. Αυτό φέρνει στασιμότητα και ανισορροπία και γι’ αυτό οι περισσότερες επιθέσεις ολοκληρώνονται υπό κακές προϋποθέσεις ή με φάσεις ένας εναντίον ενός.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Άρης είναι η ομάδα με τις λιγότερες ασίστ στο πρωτάθλημα, εκτός από το ότι έχει την χειρότερη επίθεση. Οι κίτρινοι έχουν βάλει 72 πόντους λιγότερο (483) από την αμέσως επόμενη χειρότερη επίθεση, αυτή των Τρικάλων (555) και έχουν μοιράσει 100 ασίστ σε 8 αγώνες!
Όσο αυτό συνεχίζεται και συνδυάζεται με ήττες, τόσο θα διογκώνεται το πρόβλημα, στο οποίο ευθύνη έχουν όλοι ανεξαιρέτως, διότι μια ομάδα – πάντα, μα πάντα – μαζί χάνει και μαζί κερδίζει. Όποιος μέσα στον Άρη πιστεύει το αντίθετο, πιστεύει λάθος και καλά θα κάνει να αλλάξει μυαλά.
Είναι ελπιδοφόρα η προσθήκη του Λευτέρη Μποχωρίδη, διότι σε σύγκριση με τον Κουάμι Βον, του οποίου τη θέση πήρε, έχει καταρχήν καλύτερη (επι)γνώση του τι εστί Άρης, έχει περισσότερο αγωνιστικό θάρρος και θράσος από τον Αμερικανό και καλύτερη πάσα. Αν αυτό συνδυαστεί αρμονικά με την… κάψα του να παίξει μπάσκετ, τότε ο Άρης είναι κερδισμένος.
Με ή χωρίς βελτίωση ο Άρης πρέπει να κερδίσει και μέσα στη Ζιέλονα Γκόρα και μέσα στην Κύμη, για το Τσάμπιονς Λιγκ και το πρωτάθλημα αντίστοιχα. Πρέπει για πολλούς λόγους να πάρει τα δύο “διπλά” σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα πλησιάσει ακόμα περισσότερο να πάθει αυτό που αναφέρεται στο ξεκίνημα του άρθρου.
ΥΓ: Για το θέμα των Τούρκων χορηγών, ό,τι ίσχυε από το ξεκίνημα των συζητήσεων, ισχύει και τώρα. Το χρήμα πρέπει να μιλήσει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό και το PRESSARIS κρίνει ανούσιο οτιδήποτε άλλο συμβαίνει και προβάλλεται στα social media, είτε για τους υπερενθουσιώδεις που περιμένουν τα ευρώ να μπουν με… κάνουλες στο Παλέ, είτε τους καταστροφολόγους που διαλαλούν ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου.
