Ο Δημήτρης Γιώτας που συγκλόνισε με την επίσκεψη του στο «Nick Galis Hall» με την μπάλα από το φάιναλ φορ του Μονάχου μίλησε στα ερτζιανά της για τον Αυτοκράτορα και την συνάντηση με τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Αναλυτικά όσα είπε στο Yellw Radio 92,8:
Είναι πολύ συγκλονιστικό όλο αυτό που έζησα, το 1989 όπως γνωρίζουμε έγινε το Final 4 στο Μόναχο πήρα την γυναίκα μου και κάποιους φίλους ακόμη και πήγαμε, η μπάλα αυτή είναι όταν προηγείται ο Άρης της Μακάμπι 6 με 7 πόντους και την είχε στα χέρια του ο Γιαννάκης και του έριξε μια αγκωνιά ο αντίπαλος και η μπάλα αυτή πετάχτηκε έξω και βρέθηκε στην αγκαλιά μου.
Την κράτησα και δεν διανοήθηκα να την επιστρέψω πίσω, την τύλιξα στο μπουφάν μου και κρύωνα αλλά έπρεπε να πάρω την μπάλα, ήρθε μόνη της η μπάλα στα χέρια μου, στην επιστροφή στο αεροπλάνο τους έβαζαν έναν, έναν και υπόγραφαν, η μόνη υπογραφή που έλειπε ήταν του κύριου Γιαννάκη, γιατί δεν επέστρεψε με την αποστολή μπορεί να είχε γυρίσει νωρίτερα ή έμειναν εκεί κάποιες μέρες γιατί ήταν με την γυναίκα του. Επειδή έγινε εκείνος ο χαμός ξεχάστηκαν με την μπάλα, αλλιώς θα μου την ζητούσαν ήμουν λίγο τυχερός πάνω σε αυτό, εγώ έκρυψα την μπάλα με το μπουφάν και όλα καλά.
Πιστέψτε με ότι το επιδίωξα πολλές φορές και τέλος είπα θα ανέβω επάνω γιατί μένω στο Βόλο πλέον, πήρα την απόφαση να πάρω την υπογραφή του Γιαννάκη, μίλησα με την ΚΑΕ που με εξυπηρέτησε αμέσως, ο δε Γιαννάκης μόλις με είδε, δεν μπορείτε να φανταστείτε τη συγκίνηση ένιωσα και εγώ και τα εγγόνια μου, όταν γυρίζαμε σπίτι μου έλεγαν παππού τι μας έκανες.
Είχα και την θέση στην μπάλα που θα έμπαινε η υπογραφή του ήταν ακριβώς απέναντι από την μαύρη γραμμή που χωρίζει την υπογραφή του Γκάλη, τότε όλοι οι Έλληνες ήταν Αρειανοί, αφού και ο ίδιος ο Γιαννάκης θυμήθηκε πολλά από τότε και του ξύπνησαν μνήμες. Η αξία αυτής της μπάλας είναι ανεκτίμητη εγώ όποτε την βλέπω αισθάνομαι δέος.
Είμαι πολλά χρόνια Άρης πήγαινα πάντα στο γήπεδο και ποδόσφαιρο και μπάσκετ αλλά από το 2000 άρχισα να πηγαίνω πιο αραιά όχι γιατί δεν το εκτιμούσα αλλά ήταν διαφορετικές οι συνθήκες και είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και όποτε έχανε ο Άρης, γινόμουν χάλια και τώρα απλά τα παρακολουθώ από μακριά. Όταν έμαθα ότι ο Γιαννάκης έγινε προπονητής χάρηκα πάρα πολύ και ήταν ένα κίνητρο να πω τώρα θα πάω στην Θεσσαλονίκη να τον βρω, γιατί δεν ήταν εύκολο να συναντήσεις τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο άνθρωπος με κατασυγκίνησε από την συμπεριφορά του.
Μια ιστορία από το παρελθόν που του έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη του:
Παίζαμε εδώ μέσα στο Παλέ ντε σπορ με την Ιταλική Τρέϊσερ που την είχαμε κερδίσει 31 πόντους, στηθήκαμε εγώ η γυναίκα μου και οι 2 κόρες μου έξω από το γήπεδο από τις 11 το πρωί, είχε πολύ κόσμο και δεν έμπαινες, είχαμε αφήσει τις δουλειές μας για να πάμε εκεί, συγκινητικές και ανεπανάληπτες στιγμές έζησα με αυτή την ομάδα.
Ένα μήνυμα στον κόσμο του Άρη:
Πιστεύω ότι ο Γιαννάκης είναι ένας άνθρωπος που δεν το έβαλε ποτέ κάτω, είναι από τους ανθρώπους που θα διεκπεραιώσουν οπωσδήποτε το έργο το οποίο έχουν αναλάβει, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, μετά από τέτοια καριέρα που είχε και τέτοιος δράκος που είναι δεν μπορεί να σταματήσει. Εύχομαι να πάνε όλα καλά με τον καινούριο χρόνο και στον Γιαννάκη και στην ομάδα και στους φιλάθλους και πάνω από όλα υγεία.
