Σε ένα πρωτάθλημα… παρωδία, τη μεγαλύτερη όλων των εποχών (μήπως διαφωνείτε;) ο Άρης μετράει απώλειες σε ηθικό, αλλά κυρίως σε ουσιαστικό επίπεδο και παίζει τα (πρώτα) ρέστα του σε ένα δύσκολο στοίχημα.
Σε θεωρητικό επίπεδο είχε όλες τις χρονικές δυνατότητες να δημιουργήσει μια ομάδα ικανή να επιστρέψει στις επιτυχίες.
Αλλά αν η θεωρία έπαιζε ποδόσφαιρο, τότε τον… Αϊνστάιν θα τον αποκαλούσαν Πελέ, Μαραντόνα, φυσικά και Μέσι.
Ο Άρης δεν έχει ούτε Πελέ, Μαραντόνα, Μέσι, δεν έχει φυσικά ούτε και… Αϊνστάιν. Έχει, όμως, κάτι σε πιο… γήινο. Έναν ικανότατο Έλληνα προπονητή, τον Σάκη Τσιώλη, μια σειρά από αξιόλογους ποδοσφαιριστές που έχουν σπουδαίες ποδοσφαιρικές ικανότητες και κόσμο θερμό να βοηθήσει βάζοντας πλάτη…
Οπότε; Οπότε ψάχνοντας να βρούμε την άκρη του νήματος, καταλήξαμε σε μια εξήγηση που και… θεωρία έχει, αλλά προφανώς και πολλή ουσία, δια χειρός του συναδέλφου και φίλου Αλέξη Τσαρούχα, όπως αποτυπώθηκε στο σάιτ που αρθρογραφεί:
«Στον κόσμο του Άρη, η εικόνα ‘δυο ματς ένας πόντος’, όμως, δεν αρέσει και γεννά ερωτήσεις. Ακόμη και από γεγονότα μη σχετιζόμενα άμεσα με την καθημερινότητα του κλαμπ. Και οι υποθέσεις εργασίας, για τους κίτρινους, γίνονται γόνιμα εδάφη για κουβέντα.
Είναι τέτοια η δίψα του, η αγάπη του για την ομάδα που θα προβληματιστεί για τα πάντα. Και αυτό ξεκινά και τελειώνει στο ότι η ομάδα παραμένει χωρίς τίτλο για 41 χρόνια. Αυτό το ‘41 χρόνια’, πέφτει κάθε επόμενη σεζόν, βαρύτερο στην πλάτη όλων.
Ο Άρης έφτασε το 1980 μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το έχασε στο μπαράζ του Βόλου από τον Ολυμπιακό. Η ετυμηγορία ήταν άμεση: ‘Ίδια μπάλα έπαιξε στο πρώτο και ίδια στο δεύτερο; Το δώσανε! Η δουλειά έγινε στο ημίχρονο…’.
Δέκα χρόνια μετά τον τελικό του ’70, το χαμένο πρωτάθλημα έβαλε τα πρώτα ζιζάνια. Η ομάδα εκείνη διαλύθηκε σύντομα, με την απώλεια βασικών παικτών.
Όσοι την έζησαν, φίλοι και αντίπαλοι, συμφωνούν: Ήθελε μόνο έναν σέντερ φορ! Έναν παίκτη -για τα δεδομένα της εποχής- με την ικανότητα στο σκοράρισμα του Μαύρου ή του Μπάγεβιτς, για να είναι φαβορί να το πάρει την επόμενη. Αλλά σταδιακά διαλύθηκε…»
Μεγάλες αλήθειες από το χθες, άντε και το… προχθές που δεν αφήνουν περιθώρια. Ο Άρης πρέπει να προχωρήσει και να προχωρήσει. Αρκεί (και θα επανέλθουμε με… λεπτομέρειες πολύ σύντομα) το «εγώ» να γίνει «εμείς». Αυτή τη φορά για τα… ζιζάνια υπάρχει το φάρμακο.
ΥΓ: Θα μιλήσουμε μέσα στην εβδομάδα και για την νοοτροπία των προπονητών της… κερκίδας. Αυτών των… άμπαλων που καταδίκαζαν κάθε προσπάθεια παίκτη της ομάδας, πριν πάει η… μπάλα πάνω τους.
