Ακριβώς δύο χρόνια πριν, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αρχηγός του Άρη στον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο μιλούσε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια για εκείνη τη βραδιά της 16ης Μαρτίου σε μια ειδική συνεργασία του PRESSARIS με τον Πάρι Καλημερίδη. Ο Γιαννάκης έφτασε πολύ κοντά στο να αναλάβει μεσούσης της χρονιάς τον Άρη, αλλά η εμπλοκή με την Εθνική Κίνας δεν το επέτρεψε. Έχει τη δική του σημασία να θυμηθούμε τι έλεγε ο “δράκος” το 2012…
-Τι σημαίνει ο Άρης για τον Παναγιώτη Γιαννάκη;
«Δεν μπορώ να το κρύψω ότι ο Άρης παραμένει πάντα μέσα στην καρδιά μου σε ένα ξεχωριστό μέρος. Αυτόν τον σεβασμό και την αγάπη που τρέφω γι’ αυτόν και τους φίλους της ομάδας του δεν μπορεί να τα σβήσει και να τα διαγράψει κανένας. Θα ήμουν αχάριστος και ασεβής αν δεν αναγνώριζα ότι στον Άρη έζησα σαν παίκτης τις καλύτερες και τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της καριέρας μου ως παίκτης. Μεγάλες χαρές και στιγμές δόξας ζήσαμε όλοι εκείνοι που ήμασταν μέλη της ομάδας στα ιστορικά μπασκετικά χρόνια της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Υπήρξε η ευτυχής συγκυρία να συνυπάρξουμε στον Άρη μεγάλοι παίκτες με πρώτο και καλύτερο τον ‘Νικ’».
-Ο Άρης γιορτάζει την 19η επέτειο της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού του τίτλου. Τι θυμάστε από εκείνον τον τελικό;
«Το πρώτο που θυμάμαι ήταν η μεγάλη πίεση και το άγχος που μας διακατείχε όλους παραμονές του τελικού. Ο κόσμος του Άρη ζούσε και ανέπνεε δικαιολογημένα για έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Είχε μεγάλη δίψα. Είχαμε φτάσει τρεις φορές μια ανάσα από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου. Τα τρία άτυχα φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών φάνταζαν πάρα πολλά για μια μεγάλη ομάδα όπως ήταν ο Άρης. Στο Τορίνο ζητούσαν όλοι επιτακτικά το Κύπελλο. Ήταν μονόδρομος για όλους μας παίκτες, προπονητής (Σβι Σερφ), διοίκηση».
-Μεγάλη πάντα η πίεση του κόσμου…
«Θυμάμαι ότι οι φίλαθλοι έρχονταν στις προπονήσεις και μας παρότρυναν με κάθε τρόπο να κερδίσουμε την Εφές Πίλσεν. Η πίεση ήταν τεράστια. Όταν μάθαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε καταλύσει στο Τορίνο ότι η ιταλική πόλη είχε γίνει κίτρινη από τα ατελείωτα «καραβάνια» των Αρειανών φιλάθλων, μείναμε όλοι άναυδοι. Ειδικά όταν μπήκαμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και αντικρίσαμε ένα κιτρινόμαυρο γήπεδο. Οι ξένοι της ομάδας Τάρπλεϊ και Άντερσον έμειναν κατάπληκτοι».
-Υπήρχε άγχος…
«Τελικά έγινε το αναπόφευκτο. Το άγχος μας επηρέασε και κάναμε μια μέτρια εμφάνιση αλλά το τέλος του παιχνιδιού ήταν αυτό που θέλαμε όλοι μας και μας έκανε ευτυχισμένους και χαρούμενους. Οι φανέλες μας έκαναν «φτερά» στα χέρια των φιλάθλων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά και τους ατελείωτους πανηγυρισμούς. Ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για όλους μας ήταν γεγονός».
-Πώς θα την χαρακτηρίζατε εκείνη τη βραδιά;
«Με μια λέξη «φιέστα». Αληθινή γιορτή. Και ποιος δεν είχε έρθει στο Τορίνο. Η Μαρινέλα, ο αείμνηστος Βασίλης Τσιβιλίκας και δεκάδες επώνυμοι από Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το «πανηγύρι» δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία του μπάσκετ. Ήταν μια αληθινή «κατάληψη» πόλης. Ο κόσμος του Άρη είναι πραγματικά μια άλλη ιστορία. Ασύγκριτος στην κυριολεξία. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις…».
-Υπάρχει το ενδεχόμενο επιστροφής σας στο μέλλον στο Αλεξάνδρειο;
«Δεν μπορώ να πω ψέματα. Ούτε να υποκριθώ. Δεν το αποκλείω βέβαια αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις… Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους και πάνω απ’ όλα στον ηρωικό κόσμο του Άρη που ακόμη και στις δύσκολες στιγμές αποδεικνύει την αφοσίωση και την αγάπη του για την ομάδα. Γι’ αυτό άλλωστε ο Άρης παραμένει μεγάλος και τον σέβονται όλοι…».
